Είπα κι εγώ μια φορά στα μέχρι τώρα χρόνια που τρέχει το b-movies.gr να βάλω μια σχετική ταινία για μια από τις πιο εμπορικές ημερομηνίες για την horror σκηνή. Έτσι, ξέθαψα την σκονισμένη VHS κόπια μου αυτού του κλασικού πλέον νεανικού slasher από την περίοδο άνθισης και ταυτόχρονης παρακμής του είδους. Ήταν πάνω από 20 χρόνια που το είχα δει πρώτη και τελευταία μέχρι τώρα (σ.σ. περίπου το 2010) φορά και το μόνο που θυμόμουν είναι ότι δεν μου είχε πολυαρέσει τότε και μου είχε αφήσει μια γενικά αρνητική εικόνα. Τελικά αυτή η κίνηση αποδείχτηκε προς όφελός μου, μιας και μετά το τέλος της προβολής κατάλαβα τους λόγους που δεν μου είχε αρέσει ως νιάτο, αλλά και αυτούς που με έκαναν να νιώσω ακριβώς το αντίθετο τώρα που...ωρίμασα.

Επί της ουσίας, το APRIL FOOL'S DAY είναι μια ταινία που ηθελημένα αψηφάει τις διάφορες φόρμουλες των νεανικών θρίλερ όσο και τα διάφορα κλισέ των slashers που εκείνη την εποχή έμοιαζαν μονόδρομος για τους παραγωγούς τέτοιων ταινιών. Αν και δεν απουσιάζουν παντελώς, ο σκηνοθέτης και το σενάριο του γνωστού για το franchise του BEVERLY HILLS COP, Danilo Bach, τα χρησιμοποιούν κατά κανόνα προς όφελός τους προσφέροντας το κάτι διαφορετικό στο έτοιμο να πέσει σε χοντρό τέλμα εκείνη την εποχή είδος του νεανικού slasher. Το αν αυτή η διαφορετικότητα θα εκτιμηθεί από το σημερινό κοινό που μάλλον έχει μεγαλύτερη γνώση του ομότιτλου slasher του 2008- που όμως δεν είναι remake- είναι σίγουρα ένα ενδιαφέρον ερώτημα.

Πάντως η ιστορία ήταν καλή με την ταινία, καθώς σήμερα η παγκόσμια cult horror κοινότητα την τοποθετεί γενικά ψηλά στον κατάλογο των εκατοντάδων νεανικών slashers που βγήκαν στα 80s και φαίνεται να εκτίμησε την καινοτόμα προσέγγιση του σκηνοθέτη του διόλου άσχημου WHEN A STRANGER CALLS (1979), Fred Walton και του σεναρίου. Ένα σενάριο που ασχολείται με μια παρέα 8 νεαρών που πηγαίνουν (έκπληξη) την πρωταπριλιά για Σαββατοκύριακο στο ερημικό σπίτι πάνω σε ένα νησί που κληρονόμησε η Muffy (Deborah Foreman) για να γιορτάσουν το τέλος του σχολείου. Οι φίλοι αρχίζουν να ανταλλάσσουν ιστορίες και πικάντικα μυστικά από το παρελθόν, όμως σύντομα ο ένας μετά τον άλλο αρχίζουν να δολοφονούνται, με την οικοδέσποινα να μοιάζει να γνωρίζει την ταυτότητα του δολοφόνου και το τι ακριβώς συμβαίνει.

Η φύση της υπόθεσης απαγορεύει άλλο σχολιασμό καθώς ενδέχεται να χαλάσει την απόλαυση της προβολής γι αυτούς που δεν έχουν δει ακόμα την ταινία. Αρκεί να πω ότι πέρα από τα προβλέψιμα «νεανικά» σκηνικά, το σενάριο επιφυλάσσει αρκετές εκπλήξεις ακόμα και για τους πιο σκληραγωγημένους fans των slasher. Όλα εμπλουτίζονται από γενικά πετυχημένο χιούμορ και καλές ερμηνείες από όλους σχεδόν τους πρωταγωνιστές, ενώ ο ρυθμός είναι γενικά γρήγορος όταν αρχίζει η δράση.

Στα αρνητικά έχουμε κάποια αργά διαστήματα ιδίως στην αρχή που όμως είναι αναγκαία για την εισαγωγή στους αρκετούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες, όπως και κάποια σχετική ατολμία στα μέτωπα του gore και των φόνων που γενικά είναι συγκρατημένοι. Αυτό φανερώνει καθαρά την φιλοδοξία της παραγωγής να φτάσει ένα πιο ευρύ και mainstream κοινό από εκείνο των slasherάδων και gorehounds, κάτι που μάλλον πέτυχε. Το φινάλε είναι απρόβλεπτο και προσωπικά το βρήκα εντυπωσιακό, αν και κάτι μου λέει ότι πολλοί θα το βρουν αμφιλεγόμενο και ενδεχομένως απογοητευτικό. Έτσι είναι μάλλον και ολόκληρη η ταινία, που είμαι σίγουρος ότι στις μέρες μας έχει τόσους οπαδούς όσους και πολέμιους. Αν το δει κανείς αυτό από μόνο του, σίγουρα αποτελεί επίτευγμα του σκηνοθέτη καθώς κανείς μπορεί εύκολα να βγάλει το συμπέρασμα ότι αυτή ήταν μια επιτηδευμένη κίνησή του.

Σε κάθε περίπτωση μέχρι να φτάσουμε εκεί η ταινία έχει αρκετό ενδιαφέρον, πολλούς γνωστούς πρωταγωνιστές όπως για παράδειγμα ο Clayton Rohner και ο γνωστός από το ρόλο του Biff στο BACK TO THE FUTURE, Tom Wilson και βλέπεται ευχάριστα, χωρίς πάντως να φτάνει σε ιδιαίτερα ψηλό επίπεδο. Πρόκειται για μια καλή επιλογή για το βραδάκι της πρωταπριλιάς που λογικά θα ανταμείψει κυρίως τους πιο ανοιχτόμυαλους θεατές.