Επιστρέφουμε στα τέλη των 80s, μια εποχή που η κοινή γνώμη είχε χαρακτηρίσει για κάποιο λόγο ως τη χειρότερη για το σινεμά τρόμου, μια καραμέλα που επαναλήφθηκε ξανά και ξανά μέσα στα 90s και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα αρκετές ταινίες από εκείνη την περίοδο να σνομπαριστούν και τελικά να ξεχαστούν εντελώς άδικα μιας και αρκετές στην προσπάθειά τους να ξεχωρίσουν από τον σωρό άρχισαν να δοκιμάζουν πράγματα και να πειραματίζονται, άλλες επιτυχημένα και άλλες όχι τόσο. Μια από αυτές είναι το υπό σχολιασμό NIGHTWISH, μια παράξενη μίξη τρόμου και επιστημονικής φαντασίας που είναι η 2η από μόλις δύο σκηνοθετικές δουλειές του γενικά άγνωστου Bruce R. Cook. Δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για κάποια μεγάλη επιτυχία, αλλά σίγουρα ούτε για το αντίθετο.

Μια ομάδα τεσσάρων φοιτητών που ασχολούνται με έρευνα σχετικά με τα όνειρα πηγαίνουν σε ένα απομακρυσμένο σπίτι στο βουνό ώστε μαζί με τον καθηγητή τους (Jack Starrett) να καταγράψουν υπερφυσικά γεγονότα. Στην παρέα είναι ο Dean (Brian Thompson), που οδηγεί το αμάξι μέχρι την καλύβα και αφήνει εκεί την όμορφη Donna (Elizabeth Kaitan), την Kim (Alisha Das) και τον Jack (Clayton Rohner). Μετά από συνάντηση με τον hillbilly φροντιστή Wendall (Tom Dugan) συναντάνε τον Bill (Artur Cybulski) και φυσικά τον καθηγητή που εντωμεταξύ έχει πωρωθεί περιμένοντας τα αποτελέσματα της έρευνας.

Το δοκιμαστικό πείραμα στέφεται από επιτυχία, όμως ο καθηγητής προειδοποιεί ότι η επαφή με την οντότητα μπορεί να προκαλέσει παραισθήσεις ως και παράνοια στους συμμετέχοντες, κάτι που φαίνεται να αρχίζει να συμβαίνει στους φοιτητές. Εντωμεταξύ, ο ήδη ανισόρροπος καθηγητής θέλει πάση θυσία να συνεχίσουν τα πειράματα και βάζει τον θηριώδη βοηθό του, Stanley (Robert Tessier), να τους δώσει το απαραίτητο... κίνητρο για να συνεχίζουν την έρευνα και να μην αποδράσουν. Όμως η Kim ξεφεύγει από τον Stanley και εξερευνώντας τον χώρο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα πράγματα δεν είναι αυτό που δείχνουν και ότι όλα μπορεί να είναι μια παγίδα εξωγήινων για να τους παγιδεύσουν και ότι ακόμα και ο ίδιος ο καθηγητής μπορεί να είναι εξωγήινος.

Μπερδευτήκατε από την ανάγνωση της υπόθεσης; Λογικό αφού και εγώ προσωπικά είδα κι έπαθα για να γράψω μερικές γραμμές που να βγάζουν μεν νόημα όταν τις διαβάζει κανείς, να μην κάνουν μεγάλα spoilers δε. Κάπως έτσι είναι και το NIGHTWISH, ένα ψυχεδελικό τριπάκι στο μυαλό των σεναριογράφων που κάλλιστα θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει στα 70s και που λογικά οι ιθύνοντες πρέπει να είχαν τιμήσει δεόντως ουσίες γράφοντας το σενάριο. Προσωπικά μου θύμισε αρκετά στη λογική (ή έλλειψη αυτής) άλλο ένα ψιλοξεχασμένο εργάκι εκείνης της περιόδου που ασχολείται με παρόμοιο θέμα, το BEYOND DREAM'S DOOR του Jay Woelfel, μια παρόμοια παραγωγή που είχε και γενικά παρόμοια υποδοχή με το NIGHTWISH.

Από ένα σημείο και μετά οι σεναριακές παραδοχές αρχίζουν να γίνονται ακραίες και το καλύτερο που μπορούν να κάνουν οι θεατές είναι να βάλουν τον εγκέφαλο στο 'OFF' και να παραδοθούν στον υπνωτικό ρυθμό. Όλα υποστηρίζονται από ωραία πρακτικά εφέ από τους θρυλικούς Gregory Nicotero, Robert Kurtzman και Howard Berger που από τη μέση και μετά είναι το βασικό ενδιαφέρον και είναι γενικά καταπληκτικά. Πιο πριν είχαμε κάποια όχι τόσο επιτυχημένα εφέ φωτός που προφανώς ήταν πρόγονοι των CGI. Πάντως η ατμόσφαιρα που δημιουργούν είναι εντυπωσιακή και βοηθούν το θέαμα σιγά σιγά να γίνει εφιαλτικό με έναν καταιγισμό αταίριαστων χρωμάτων, γκροτέσκων ειδικών εφέ και τις απίθανες σεναριακές παραδοχές.

Αυτή η λογική έχει σαν αποτέλεσμα η ψυχεδέλεια όλο να αυξάνεται και να γίνεται υπερσυσσώρευση στοιχείων σε ορισμένα σημεία. Προσωπικά όλα τα δέχομαι και όλα μου άρεσαν, αλλά ίσως το πιο παράξενο πράγμα στην ταινία είναι η εκνευριστική μουσική κρουστών που ακούει στο αμάξι ο Dean τις αρκετές σκηνές που βρίσκεται στην συγκεκριμένη κατάσταση. Γρήγορα, ο θεατής αρχίζει να δυσκολεύεται να ξεχωρίσει την φαντασία από την πραγματικότητα, προφανώς σε μια ξεκάθαρα επιτηδευμένη κίνηση του σεναρίου και του σκηνοθέτη.

Το φινάλε δεν είναι τόσο έκπληξη όσο θα ήθελε η ομάδα παραγωγής μιας και λογικά οι πιο έμπειροι θεατές θα το έχουν ήδη ψυλλιαστεί, όμως έχει την πλάκα του και τουλάχιστον βάζει τα πράγματα σε μια σειρά, αν μπορεί κανείς να πει κάτι τέτοιο για μια χαοτική παραγωγή σαν το NIGHTWISH. Πάντως είχε καλές ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές, αρκετή δράση και τροφή για σκέψη σχετικά με τη βασική του θεματική. Σίγουρα δεν είναι απόλυτα επιτυχημένη ταινία και είμαι βέβαιος ότι σήμερα θα έχει αρκετούς εχθρούς όσο και οπαδούς, αλλά εξίσου σίγουρα δεν αξίζει την ανυπαρξία στην οποία είχε ξεπέσει πριν την πρόσφατη HD κυκλοφορία.