Μετά από 2 χρόνια στη φυλακή λόγω συμμετοχής σε ομαδικό βιασμό, ο Terry επιστρέφει στο σπίτι της μητέρας του με δίψα να εκδικηθεί αυτούς που θεωρεί υπεύθυνους για την φυλάκισή του.
Σχόλια:
Δυνατό θρίλερ τρόμου που παίζει περισσότερο σαν ένα ψυχοδράμα και πορτρέτο ενός ψυχοπαθή και του περιβάλλοντός του από τη μαγική δεκαετία του 70 όπου, τουλάχιστον στον low budget και exploitation χώρο, οι δημιουργοί έκαναν κυριολεκτικά τα πάντα, με συνεχείς πειραματισμούς, καινοτομίες και οποιοδήποτε άλλο τέχνασμα ώστε να μπουν στον τρελά αναπτυσσόμενο χάρτη της Αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας που τότε βίωνε ίσως το πιο δημιουργικό της διάστημα. Σε αυτό το μήκος κύματος, ο σκηνοθέτης Curtis Harrington που ήδη θεωρείτο βετεράνος στον cult horror χώρο με αρκετές γνωστές και καλές παραγωγές όπως τα WHOEVER SLEW AUNTIE ROO?, QUEEN OF BLOOD και NIGHT TIDE, που πάντως ποτέ δεν έκανε μεγάλη καριέρα αν και σίγουρα είχε τα προσόντα, φτιάχνει μια σκοτεινή και σκληρή συναισθηματικά ταινία που δύσκολα ξεχνιέται.
Ο Terry (John Savage) βγαίνει από τη φυλακή 2 χρόνια μετά την καταδίκη του για ομαδικό βιασμό στον οποίο υποχρεώθηκε διά της βίας από τους "φίλους" του και επιστρέφει στο σπίτι της υπερπροστατευτικής μητέρας του (Ann Sothern). Οι γείτονες και ιδίως ο πατέρας Elmore (Peter Brocco) δεν βλέπουν την επιστροφή του με καλό μάτι μιας και ο Terry πάντα είχε τη φήμη του ψυχάκια από όταν έβαλε φωτιά στο σπίτι τους μικρός. Η μητέρα του νοικιάζει δωμάτιο στην όμορφη Lori (Cindy Williams) με την οποία ο Terry αρχίζουν να γλυκοκοιτάζονται, ενώ η Louise (Luana Anders), βαριεστημένη αλκοολική γειτόνισσα που μένει μαζί με τον ανάπηρο πατέρα της αρχίζει να του την πέφτει χωρίς όμως ο Terry να ενδίδει.
Όμως η παραμονή στη φυλακή άφησε κι άλλα σημάδια στον ήδη εύθραυστο χαρακτήρα του Terry που πλέον έχει σκοτεινιάσει ακόμα περισσότερο και χωρίς να χάνει χρόνο προκαλεί θανατηφόρο τροχαίο στην Tina Moore (Sue Bernard), το θύμα του βιασμού για τον οποίο πήγε φυλακή, που θεωρούσε αυτός και η μητέρα του ότι τον παγίδευσε. Παράλληλα, όσο περνάει ο καιρός, η σχέση του με τη μητέρα του αρχίζει να γίνεται όλο και πιο παράξενη, ο Terry αποθρασύνεται και κάνει κίνηση εναντίον της δικηγόρου του (Ruth Roman) ενώ μέρα με τη μέρα όλες οι γυναίκες γύρω του αρχίζουν να μοιάζουν εχθροί, συμπεριλαμβανομένης και της μητέρας του που αρχίζει να τον υποψιάζεται.
Το THE KILLING KIND πρέπει να είναι μια από τις πρώτες ταινίες που επιχειρεί να χαρτογραφήσει κατά κάποιο τρόπο το τι γίνεται μέσα στο μυαλό ενός γνήσιου ψυχοπαθή με αγγελικό πρόσωπο. Προσωπικά μου θύμισε μεταγενέστερες πασίγνωστες πλέον παραγωγές όπως το HENRY: PORTRAIT OF A SERIAL KILLER και DERANGED, ενώ σίγουρα ο σκηνοθέτης έριξε και τη ματιά του σε παλιότερες grindhouse-ιές τύπου THE ZODIAC KILLER που ασχολήθηκαν περίπου με το ίδιο θέμα. Δεν υπάρχει αυστηρή υπόθεση στην ταινία, αλλά το όλο θέαμα είναι οργανωμένο σε μικρές υποενότητες γύρω από τον Terry και τα διάφορα περάσματα του χαρακτήρα του ανά τον χρόνο. Ο περίπλοκος συναισθηματικά πρωταγωνιστής περνάει μια ξεκάθαρη μετάλλαξη σε μανιακός δολοφόνος, μια βόμβα έτοιμη να σκάσει παρασύροντας όλους γύρω της.
Ο John Savage στον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο είναι καταπληκτικός και τρομακτικός ως Terry και δίνει δείγματα γραφής για το μέλλον που του επιφύλαξε πάνω από 200 credits ηθοποιού, όμως δεν έκανε ποτέ το μεγάλο μπαμ στο Χόλιγουντ παρόλο που έπαιξε σε ιστορικές και κλασικές ταινίες. Ίσως το πορτρέτο του Terry που έκανε στο THE KILLING KIND να έχει κάτι να κάνει με αυτό, καθώς ο Αμερικάνος ηθοποιός μάλλον τυποποιήθηκε σε ρόλους παράξενων γεμάτων παθών ανθρώπων και είναι λογικό μιας και για πρωτοεμφανιζόμενος πετυχαίνει στην εντέλεια να μεταδώσει τόσο τα συναισθήματα απέχθειας που προκαλεί ο χαρακτήρας του όσο και διαμετρικά αντίθετα συναισθήματα συμπάθειας, ακόμα και οίκτου προς το φινάλε.
Εξίσου καλή δουλειά κάνει και η Ann Sothern στο ρόλο της μητέρας και δεν είναι υπερβολή να πω ότι κλέβει την παράσταση ακόμα και από τον John Savage σε αρκετά σημεία. Το πορτρέτο της ακαθόριστα διαταραγμένης μικροαστής που ξεκάθαρα έχει μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση του γιου της, με τις παράξενες φωτογραφήσεις, το συνεχόμενο και μη φυσιολογικό ντάντεμα στον Terry και η γενικότερη συμπεριφορά της ανεβάζουν τον δείκτη σκοτεινιάς στα κόκκινα. Προς το φινάλε, ο χαρακτήρας της περνάει κι αυτός μια μετάλλαξη έτσι ώστε να προετοιμάσει το κατακλυσμικό φινάλε.
Αυτό είναι πραγματικά τραγικό και προσωπικά με ψυχοπλάκωσε ακόμα περισσότερο, αλλά μάλλον ήταν ότι πιο ταιριαστό και "σωστό" για μια κατάμαυρη και καταθλιπτική ταινία που δεν έχει χιούμορ ούτε για δείγμα, όπως ακριβώς και οι χαρακτήρες που παρουσιάζει. Το θέαμα γίνεται ακόμα πιο δύσκολο με 2-3 σκηνές φόνων που ναι μεν δεν είναι λεπτομερειακοί ή gory αλλά τουλάχιστον 2 από αυτούς και ιδίως η σκηνή φόνου της δικηγόρου είναι αληθινά ανατριχιαστικοί και δύσκολοι στην παρακολούθηση.
Σε αυτό βοηθάει πολύ και ο τρόπος σκηνοθεσίας του Curtis Harrington που είναι ήρεμος, ψύχραιμος και χωρίς εκρήξεις και κινήσεις εντυπωσιασμού, ενώ τα παιχνίδια του με την κάμερα στο φως και στο σκοτάδι δίνουν ξεχωριστή ατμόσφαιρα όπως και μια φοβερή ονειρική σεκάνς που σε μόλις μερικά δευτερόλεπτα δείχνει ολόκληρο τον ψυχισμό του ήρωά του. Αργά σημεία υπάρχουν ελάχιστα, που μάλλον κρίθηκαν απαραίτητα να συμπεριληφθούν για την τεκμηρίωση των χαρακτήρων της ταινίας, αλλά γενικά ο ρυθμός είναι καλός και όλο και κάτι συμβαίνει που δεν αφήνει τον θεατή να πλήξει.
Πάντως περίπου στα μισά του χρόνου προβολής, η ταινία εμφανίζει μια σχετική αμηχανία, σαν να μην ξέρει αν θέλει να κινηθεί περισσότερο προς μονοπάτια θρίλερ τρόμου ή προς δράμα. Τελικά ο Harrington δίνει τη χρυσή τομή κόβοντας τα δύο αυτά θεματικά μέρη περίπου στη μέση και μάλλον γέρνοντας τη ζυγαριά προς την πλευρά του δράματος που από ένα σημείο και μετά είναι η βασική θεματική. Και για να λέμε του στραβού το δίκιο, αν και δεν βοηθάει ιδιαίτερα το ρυθμό, αυτή η δραματική οπτική είναι αρκετά πιο ενδιαφέρουσα, με περισσότερο υλικό προς εξερεύνηση και με την περισσότερη τροφή για σκέψη για τους θεατές.
Αξίζει κλείνοντας να αναφέρω ότι οι δύο χαρακτήρες των γειτόνων Elmore, η αλκοολική βιβλιοθηκάριος Louise και ο καταπιεστικός καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι πατέρας της επανεμφανίστηκαν στο εξίσου καταθλιπτικό THE ATTIC που κυκλοφόρησε περίπου 7 χρόνια μετά, το σενάριο του οποίου επίσης έγραψαν οι Tony Crechales και George Edwards. Αυτή τη φορά τους ρόλους έπαιξαν οι Ray Milland και Carrie Snodgress και όσοι θεατές ιντριγκαρίστηκαν από το λίγο που τους έδειξε το THE KILLING KIND, καλό θα είναι να τσεκάρουν και αυτή την παραγωγή. Σίγουρα ένα απολύτως ταιριαστό double-bill, αλλά προσωπικά δύσκολα θα άντεχα προβολή αυτών των δύο κατάμαυρων ταινιών στο καπάκι. Μάλλον γέρασα.
DVD Notes:
Δεν υπάρχουν γνωστές κυκλοφορίες στη χώρα μας.
Διεθνείς DVD εκδόσεις:
R0 Αμερική (Vinegar Syndrome) - Blu Ray & DVD combo
R1 America (Dark Sky Films/MPI)
Blu Ray Αμερικής (Vinegar Syndrome) - Blu Ray & DVD combo - Region Free
Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές με καλύτερη την HD της Vinegar Syndrome. Έχει κυκλοφορήσει και σε αρκετές budget εκδόσεις με ποιότητα εικόνας VHS.
Δυνατό θρίλερ τρόμου που παίζει περισσότερο σαν ένα ψυχοδράμα και πορτρέτο ενός ψυχοπαθή και του περιβάλλοντός του από τη μαγική δεκαετία του 70 όπου, τουλάχιστον στον low budget και exploitation χώρο, οι δημιουργοί έκαναν κυριολεκτικά τα πάντα, με συνεχείς πειραματισμούς, καινοτομίες και οποιοδήποτε άλλο τέχνασμα ώστε να μπουν στον τρελά αναπτυσσόμενο χάρτη της Αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας που τότε βίωνε ίσως το πιο δημιουργικό της διάστημα. Σε αυτό το μήκος κύματος, ο σκηνοθέτης 
Ο Terry (
Όμως η παραμονή στη φυλακή άφησε κι άλλα σημάδια στον ήδη εύθραυστο χαρακτήρα του Terry που πλέον έχει σκοτεινιάσει ακόμα περισσότερο και χωρίς να χάνει χρόνο προκαλεί θανατηφόρο τροχαίο στην Tina Moore (
Το 
Ο 
Εξίσου καλή δουλειά κάνει και η 
Αυτό είναι πραγματικά τραγικό και προσωπικά με ψυχοπλάκωσε ακόμα περισσότερο, αλλά μάλλον ήταν ότι πιο ταιριαστό και "σωστό" για μια κατάμαυρη και καταθλιπτική ταινία που δεν έχει χιούμορ ούτε για δείγμα, όπως ακριβώς και οι χαρακτήρες που παρουσιάζει. Το θέαμα γίνεται ακόμα πιο δύσκολο με 2-3 σκηνές φόνων που ναι μεν δεν είναι λεπτομερειακοί ή gory αλλά τουλάχιστον 2 από αυτούς και ιδίως η σκηνή φόνου της δικηγόρου είναι αληθινά ανατριχιαστικοί και δύσκολοι στην παρακολούθηση.
Σε αυτό βοηθάει πολύ και ο τρόπος σκηνοθεσίας του 
Πάντως περίπου στα μισά του χρόνου προβολής, η ταινία εμφανίζει μια σχετική αμηχανία, σαν να μην ξέρει αν θέλει να κινηθεί περισσότερο προς μονοπάτια θρίλερ τρόμου ή προς δράμα. Τελικά ο Harrington δίνει τη χρυσή τομή κόβοντας τα δύο αυτά θεματικά μέρη περίπου στη μέση και μάλλον γέρνοντας τη ζυγαριά προς την πλευρά του δράματος που από ένα σημείο και μετά είναι η βασική θεματική. Και για να λέμε του στραβού το δίκιο, αν και δεν βοηθάει ιδιαίτερα το ρυθμό, αυτή η δραματική οπτική είναι αρκετά πιο ενδιαφέρουσα, με περισσότερο υλικό προς εξερεύνηση και με την περισσότερη τροφή για σκέψη για τους θεατές.
Αξίζει κλείνοντας να αναφέρω ότι οι δύο χαρακτήρες των γειτόνων Elmore, η αλκοολική βιβλιοθηκάριος Louise και ο καταπιεστικός καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι πατέρας της επανεμφανίστηκαν στο εξίσου καταθλιπτικό 
