Κλασικό slasher της χρυσής εποχής του είδους, με τον πανικό στις ΗΠΑ να έχει αρχίσει για τα καλά από το 1979 και την κυκλοφορία του HALLOWEEN. Ιδίως το 1981 πρέπει να σημειώθηκε κάποιο ρεκόρ κυκλοφορίας ταινιών αυτού του είδους, κάποιες καλές, κάποιες όχι και τόσο αλλά πάντως πρέπει να έβγαιναν σε τριψήφια νούμερα κάθε χρόνο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας. Η συγκεκριμένη ταινία που εμφανίστηκε και στον τρομερό κατάλογο των Video Nasties στη Βρετανία είναι από εκείνα τα slasher που ξεφεύγουν κάπως από την πεπατημένη και δεν κρύβουν τις επιρροές του από τα Gialli, κομπλέ με αστυνομική έρευνα, μασκοφορεμένο φονιά και όλα τα σχετικά της Ιταλικής συνταγής. Οπότε, για μια φορά μπορούμε να μιλήσουμε για ένα giallo που slasher-ίζει παρά για το γενικά συνηθισμένο αντίθετο.

Ο αστυνομικός Judd Austin (Leonard Mann) αρχίζει να ερευνάει δολοφονίες φοιτητριών όπου το κεφάλι τους κόβεται από άγνωστο φονιά ο οποίος στη συνέχεια τα τοποθετεί μέσα σε νερό. Η μέθοδος κάνει τον Judd να ξεκινήσει την έρευνα από το τοπικό Νυχτερινό σχολείο θηλέων και τον διαβόητο για γκομενιλίκια με τις φοιτήτριες καθηγητή Miller (Drew Snyder) ο οποίος τυχαίνει να έχει ερωτική σχέση με την όμορφη βοηθό του Eleanor (Rachel Ward) και επίσης τα δύο θύματα ήταν εγγεγραμμένα στο μάθημά του και πρώην σχέσεις του, κάτι που τον κάνει #1 ύποπτο τόσο στα μάτια της αστυνομίας όσο και της Eleanor που τα πήρε κρανίο μαθαίνοντας τις απιστίες του.

Μετά από την ατμοσφαιρική εισαγωγή και τον πρώτο φόνο που μοιάζει να βγήκε κατευθείαν από Ιταλικό Giallo της δεκαετίας του 70, ο θεατής καταλαβαίνει ότι το NIGHT SCHOOL δεν θα είναι το τυπικό Αμερικάνικο slasher όπως αυτά ορίστηκαν στα 80s. Η ταινία παίζει ξεκάθαρα πολύ περισσότερο σαν giallo παρά slasher και αυτό φαίνεται να είναι συνειδητή επιλογή του σκηνοθέτη. Χαρακτήρες έρχονται και φεύγουν, προσπάθειες αποπροσανατολισμού του θεατή γίνονται σχεδόν σε κάθε σκηνή, οι ύποπτοι αυξάνονται με το πέρασμα του χρόνου και ενδιάμεσα παρεμβάλλονται οι φόνοι του ντυμένου με κράνος και στολή μοτοσυκλέτας δολοφόνου όπως και στρατηγικά τοποθετημένα jump scares.

Από υπόθεση η ταινία φαίνεται σαν ένα τυπικό giallo που όμως παίζει με τον θεατή περισσότερο απ' ότι τα Ιταλικά ξαδελφάκια του της δεκαετίας του 70, χρησιμοποιώντας με επιτηδευμένους τρόπους τα κλισέ που ήδη είχαν τυποποιηθεί στο είδος για να αποπροσανατολίσει τον θεατή και να δώσει λίγη φρεσκάδα στο μυστήριο. Όμως κακά τα ψέματα, αν κανείς έχει δει εκατοντάδες ως και χιλιάδες slasher και gialli, είναι λίγο δύσκολο να εκπλαγεί με οποιαδήποτε κατάληξη όσο και να προσπαθεί ο σκηνοθέτης και το σενάριο να τον μπερδέψουν και αυτό είναι ένα από τα θέματα από τα οποία πάσχει η ταινία.

Γενικά, το πρώτο μέλημα του NIGHT SCHOOL είναι η αστυνομική έρευνα και αυτό είναι ξεκάθαρο από τα πρώτα 10 λεπτά της προβολής. Υπάρχουν μπόλικες σκηνές διαλόγων μέσα το τμήμα μεταξύ μπάτσων, ιατροδικαστών και λοιπών ειδικοτήτων και όλα τα σχετικά. Αυτό που όμως δεν υπάρχει σε ικανοποιητικό βαθμό είναι ένα μυστήριο που να δικαιολογεί την τόση επιμονή του σεναρίου στην έρευνα. Στο τέλος της προβολής, λίγες από αυτές τις σκηνές θα μείνουν στην μνήμη των θεατών, που λογικά πιο πολύ θα κεντρίστηκε το ενδιαφέρον τους λόγω της "σάλτσας" και των έξτρα παρά της τελικά ρουτινιάρικης και ψιλοτυχαίας εξέλιξης του μυστηρίου.

Το φινάλε είναι... τρέλα τελείως και μοιάζει με επιτηδευμένη κίνηση σκηνοθέτη και σεναρίου, στιλ κλισέ πάνω στο κλισέ ώστε να κρυφτούν και τα δύο; Ίσως, τελικά, το μεγαλύτερο αναπάντητο μυστήριο στο NIGHT SCHOOL είναι τι ακριβώς σκεφτόντουσαν οι συντελεστές βάζοντας το συγκεκριμένο φινάλε, που πάντως είναι αρκετά ευφυές, όπως μάλλον ολόκληρη η ταινία που στο τέλος της ημέρας παραμένει ένα σύνολο από ανολοκλήρωτα ξεχωριστά σκετσάκια που έχουν γενικά το ενδιαφέρον τους αλλά δεν καταφέρνουν να φτιάξουν μια ολοκληρωμένη ταινία.

Πάντως οι περισσότερες ατέλειες καλύπτονται κατά κάποιο τρόπο από την μαεστρικά φτιαγμένη ατμόσφαιρα και την τρομερή χαρακτηριστική μουσική από τον Brad Fiedel που κολλάει στο μυαλό και δίνει ακόμα περισσότερη ατμόσφαιρα κάθε φορά που επαναλαμβάνεται. Επίσης έχουμε καλές ως πολύ καλές ερμηνείες κυρίως από τους πρωταγωνιστές, με την Rachel Ward να ξεχωρίζει λόγω κυρίως της βεβιασμένης Βρετανικής προφοράς της που μοιάζει εκτός κλίματος συγκριτικά με τις βαριές Νεοϋορκέζικες προφορές όλων των υπολοίπων.

Βλέποντας κανείς σήμερα την uncut έκδοση, εύλογα θα αναρωτηθεί τι πίνανε τότε στην Μ. Βρετανία και συμπεριέλαβαν το NIGHT SCHOOL στη λίστα των Video Nasties. Σίγουρα έχει τις σκηνές gore του, αλλά όλα είναι ψιλοπράγματα συγκρινόμενα με τις πιο σκληρές ταινίες του συγκεκριμένου καταλόγου. Είναι πιθανό ο τότε λογοκριτής να έπαθε κάτι από CENSOR, κόβοντας "για τον φόβο των Ιουδαίων" σκηνές που ποτέ δεν χρειάστηκε να κοπούν, σε μια τυπική πρακτική εκείνη την εποχή αδιάκριτου πετσοκόμματος σε όλες τις τρόμου που κυκλοφορούσαν στη Βρετανία.

Τι να πει κανείς, τουλάχιστον φαίνεται ότι αυτές οι σκοτεινές εποχές πέρασαν προσωρινά μιας και οι πρόσφατες εκδόσεις είναι όλες fully uncut, αλλά ο κατάλογος των Video Nasties υπάρχει εκεί για να μας θυμίζει την ηλιθιότητα με την οποία κατά καιρούς αντιμετωπίζονταν ακίνδυνες ταινιούλες τρόμου σαν το NIGHT SCHOOL από "χαλασμένα" υπερσυντηρητικά μυαλά που δυστυχώς φαίνεται ότι στις μέρες μας όχι μόνο δεν έχουν εκλείψει αλλά όλο και αυξάνονται.