Ξεχασμένη τηλεταινία από την εποχή που ακόμα και τέτοιες παραγωγές είχαν πραγματικά κάτι να πουν και δεν έβγαιναν απλώς για να κονομήσουν τα τηλεοπτικά στούντιο. Πρόκειται για ένα εμπνευσμένο εργάκι από τον Buzz Kulik, σκηνοθέτη αρκετών κλασικών επεισοδίων της πρωτότυπης Ζώνης του Λυκόφωτος και βασισμένη σε βιβλίο του John Holbrook Vance. Και βέβαια αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ο χρυσός κανόνας ότι δεν χρειάζεται μια ταινία να είναι γεμάτη με βία, gore και ακρότητες για να κάνει εντύπωση. Το BAD RONALD το καταφέρνει μια χαρά με το περιορισμένο budget του, αφηγείται την ιστορία του αποτελεσματικότατα χωρίς εφέ και χωρίς τυμπανοκρουσίες.

O Ronald (Scott Jacoby) είναι ένας προβληματικός έφηβος με μεγάλη φαντασία, μένει με την υπερπροστατευτική και άρρωστη μητέρα του (Kim Hunter) όταν μια μέρα κατά λάθος σκοτώνει ένα μικρό κορίτσι που προσέβαλλε τον ίδιο και τη μητέρα του. Η τελευταία για να τον προστατέψει τον κρύβει σε ειδικά κατασκευασμένο χώρο ανάμεσα από τους τοίχους του σπιτιού ώστε να θεωρηθεί ότι εξαφανίστηκε από την αστυνομία, αλλά ξαφνικά πεθαίνει λόγω της προχωρημένης ασθένειάς της. Το διαμέρισμα νοικιάζεται από τους Wood και τα 3 κορίτσια τους που γρήγορα μαθαίνουν το παρελθόν του σπιτιού και ότι ο καταζητούμενος για φόνο Ronald ποτέ δεν βρέθηκε και σε συνδυασμό με ακαθόριστους θορύβους και αντικείμενα που λείπουν από το σπίτι, τα κορίτσια αρχίζουν να υποπτεύονται ότι μπορεί να υπάρχει... φάντασμα.

Στα 74 περίπου λεπτά διάρκειας του, το BAD RONALD μοιάζει πολύ πιο γεμάτο από την μέση τηλεταινία. Υπάρχει γρήγορος σχετικά ρυθμός σε όλη τη διάρκεια χωρίς όμως εκπτώσεις στην ανάλυση χαρακτήρων που γίνεται άριστα για τον κάθε παίκτη. Πρώτος απ' όλους ο πρωταγωνιστής, μια καθ' όλα τραγική φιγούρα που μπορεί να είναι ο κακός της υπόθεσης όμως είναι δύσκολο για τον θεατή να μείνει αποστασιοποιημένος από τον χαρακτήρα που στην τελική ανάλυση δεν ευθύνεται για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.

Ο Ronald είναι ένα ονειροπόλο παιδί με καλή καρδιά που μπλέκεται άθελά του στην συγκεκριμένη ιστορία και που κατά βάθος απλώς ήθελε να ταιριάξει. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν στον άμεσο κύκλο τους τέτοια άτομα και έτσι η παρουσίαση του χαρακτήρα του Ronald είναι ρεαλιστική και αποστασιοποιημένη και υπό αυτή την οπτική δεν είναι εύκολο να δει κανείς τον Ronald ως τον "κακό" της ταινίας.

Είναι λίγο τραβηγμένο να χαρακτηρίσει κανείς το BAD RONALD ως τρόμου μιας και είναι μια κατά βάση δραματική ταινία με στοιχεία θρίλερ, όμως το κλειστοφοβικό κλίμα πολλαπλασιάζει την ατμόσφαιρα αβεβαιότητας. Ο Buzz Kulik κατάφερε να δώσει βάθος και υπόσταση ακόμα και στο σπίτι στο οποίο κρύβεται ο πρωταγωνιστής, κάνοντάς το αναπόσπαστο κομμάτι του θεάματος και της απειλής για τους νέους ενοικιαστές του. Προσωπικά μου θύμισε την παλιότερη τηλεταινία CRAWLSPACE (1972) που είχε παρόμοια υπόθεση και είχε συν-σκηνοθετηθεί από τον Buzz Kulik, όμως το BAD RONALD έχει τη δική του υπόσταση και προσωπικότητα και δεν αντιγράφει άλλες παραγωγές.

Προς το φινάλε, το σενάριο αλλάζει κάπως πλεύση, δίνοντας στον Ronald χαρακτηριστικά ξεκάθαρου κακού, κάτι που στέλνει την ταινία σε γνώριμα μονοπάτια θρίλερ και την κάνει ολίγον τι προβλέψιμη καθώς πλησιάζει το κλείσιμο, αλλά προσωπικά βρήκα τη συγκεκριμένη αλλαγή σωστή και λογική από δραματουργικής πλευράς παρόλο που κάπως υποβαθμίζει το υπόλοιπο. Κακά τα ψέματα, το ζουμί της ταινίας είναι από τη στιγμή που οι νέοι ενοικιαστές έρχονται στο σπίτι, στο οποίο είναι συμπυκνωμένη όλη η ατμόσφαιρα και η αγωνία της παραγωγής.

Προσωπικά θεωρώ ότι ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην απρόθυμη συνεύρεση των καινούργιων ενοικιαστών με τον Ronald και να κάνει ακόμα πιο πικάντικη την ταινία προετοιμάζοντας καλύτερα το τελείωμα και δίνοντας περισσότερα στοιχεία τόσο για την οικογένεια όσο και τον Ronald, αλλά ακόμα και έτσι πρόκειται για ένα εξαιρετικό δραματικό θρίλερ που ξεχωρίζει και δύσκολα δεν θα ικανοποιήσει τους θεατές που θα το εμπιστευθούν.