Ένας αλκοολικός δημοσιογράφος ερευνάει μια σειρά φόνων για τους οποίους τον υποπτεύεται η αστυνομία.
Σχόλια:
Ένα κάπως ξεχασμένο και γενικά υποτιμημένο Giallo από την χρυσή εποχή του είδους και από τον σκηνοθέτη του φανταστικού FOOTPRINTS ON THE MOON, Luigi Bazzoni. Πρόκειται για ένα Giallo που ξεφεύγει από τον χώρο του exploitation και μπαίνει δυνατά σε Arthouse περιοχές, μια πρακτική που το δίδυμο Bazzoni-Storaro επανέλαβαν και στο προαναφερόμενο FOOTPRINTS ON THE MOON αν και στο THE FIFTH CORD οι δυο τους και ιδίως ο διευθυντής φωτογραφίας Vittorio Storaro δίνουν ρέστα από καλλιτεχνικής πλευράς και φτιάχνουν ένα υπέροχο οπτικά θρίλερ μυστηρίου που ποντάρει περισσότερο στην ατμόσφαιρα παρά στην υπόθεση και την εξέλιξή της.
Αυτή έχει να κάνει με τον δημοσιογράφο Andrea (Franco Nero), έναν δαιμόνιο ρεπόρτερ με φωτογραφική μνήμη που όμως είναι αλκοολικός, χωρισμένος με την όμορφη Helene (Silvia Monti) με την οποία έχει και ένα γιο ο οποίος μετά βίας τον θυμάται. Μετά από μια παρά λίγο θανατηφόρα επίθεση στον νεαρό Lubbock (Maurizio Bonuglia), αρχίζουν μυστηριώδεις φόνοι ανθρώπων του περίγυρου του Andrea με τον φονιά να αφήνει "κάρτα" του, ένα μαύρο γάντι με κομμένο το ένα δάκτυλο, κάτι που κάνει τον επιθεωρητή της αστυνομίας (Wolfgang Preiss) να πιστεύει ότι ίσως ο φονιάς ετοιμάζει άλλα 4 χτυπήματα. Ο συνήθως μεθυσμένος Andrea δεν έχει άλλοθι και η ζωή του γενικά δεν πάει τόσο καλά, τσακώνεται χωρίς ιδιαίτερο λόγο με την ερωμένη του Lu (Pamela Tiffin) ενώ ο επιθεωρητής πιστεύει ότι μπορεί να είναι ο φονιάς.
Ο Andrea αρχίζει να ερευνάει την υπόθεση, όμως ο εκδότης του του παίρνει το ρεπορτάζ και σύντομα δέχεται απειλητικό τηλεφώνημα από άγνωστο με αλλοιωμένη φωνή που τον προτρέπει να αφήσει την υπόθεση "για το καλό του", εξηγώντας του ότι το επόμενο θύμα ήδη έχει επιλεγεί και ότι υπάρχει "κάτι θεϊκό όταν μετατρέπεται ένα ανθρώπινο πλάσμα σε άψυχη ύλη". Όμως, ο φόνος του εκδότη του που λαμβάνει χώρο λίγο αργότερα τον τοποθετεί ψηλά στη λίστα των υπόπτων και έτσι ο Andrea μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην έρευνα, αρχίζοντας να παρακολουθεί από κοντά τους διάφορους εμπλεκόμενους αυτή τη φορά για να προστατεύσει τον ίδιο του τον εαυτό.
Από πλευράς υπόθεσης τα πράγματα μοιάζουν πιο πολύπλοκα στο χαρτί, όμως στην πραγματικότητα το σενάριο που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του David McDonald Devine είναι γενικά απλό, με την βασική υπόθεση να είναι η γνώριμη που συναντάμε στα περισσότερα επιτυχημένα και μη gialli της εποχής. Το THE FIFTH CORD διαφοροποιείται κάπως από την συνταγή καθώς προτιμάει να επικεντρωθεί στα στοιχεία θρίλερ της ιστορίας, αφήνοντας την αστυνομική και μη έρευνα σε κάπως δεύτερη μοίρα. Παράλληλα, προσπαθεί να δώσει μεγαλύτερη υπόσταση στους διάφορους χαρακτήρες εισάγοντας στοιχεία της ζωής του καθενός από του βασικούς πρωταγωνιστές, τουλάχιστον στο σημείο που εξυπηρετούν την πλοκή.
Από εκεί και πέρα ο ρυθμός είναι γενικά καλός, το σενάριο είναι προσεκτικό τόσο στην εξιστόρηση όσο και στον αποπροσανατολισμό των θεατών, ενώ υπάρχουν τουλάχιστον 2-3 σκηνές γνήσιου σασπένς, όπως για παράδειγμα ο φόνος της σε ρόλο παραπληγικής Rossella Falk και ο αντίστοιχος του εκδότη του Andrea. Οι φόνοι δεν είναι αιματηροί ή λεπτομερειακοί, όμως όλοι τους έχουν αρκετή αγωνία και είναι καλογυρισμένοι, συνήθως σε μια μίξη εντυπωσιακών οπτικά τοποθεσιών ανακατεμένες με ένα ατελείωτο παιχνίδι σκιών που ο Bazzoni και ο Storaro φροντίζουν να εισάγουν σε όσα περισσότερα σημεία μπορούν.
Το φινάλε είναι αποδεκτό από σεναριακής πλευράς, όμως δεν έχει ιδιαίτερες εκπλήξεις, αλλά δεν έχει τόσο σημασία καθώς προσωπικά ένιωσα χορτασμένος από τον καταιγισμό χρωμάτων και τα παιχνίδια σκιών που κυριαρχούν στις τελικές σεκάνς. Οι δύο τελικές σκηνές, μία στο διαμέρισμα της Helene όπου ο φονιάς κυνηγάει το γιο της και του Andrea, όπως και το κυνηγητό μέσα σε ένα επιβλητικό εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο έχουν πολύ περισσότερη αγωνία και ρεαλισμό απ' ότι συναντάμε στα περισσότερα gialli, πέρα από την καλλιτεχνική αρτιότητά τους.
Μπορεί η ταινία να μην βγήκε το must-watch κλασικό Giallo, όμως όλα τα καλά του αρχίζουν από τη μαγική φωτογραφία του Vittorio Storaro που σε μεγάλο βαθμό φτιάχνει από μόνη της την αδιαπέραστη ατμόσφαιρα στην οποία προσθέτει και η όπως πάντα φροντισμένη μουσική του Ennio Morricone. Ορισμένα από τα πλάνα είναι ανθολογίας και κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα περισσότερο από τους χωρίς κάτι το ιδιαίτερο φόνους. Ξεκάθαρα, η επιτυχία του THE FIFTH CORD είναι κυρίως καλλιτεχνικής φύσης μιας και η υπόθεση και η εξέλιξή της είναι τυπική στον ωκεανό των gialli και από αυτή την άποψη μάλλον μιλάμε για θρίαμβο του Luigi Bazzoni, που δυστυχώς γύρισε ελάχιστες ταινίες κατά τη διάρκεια της καριέρας του.
Όλες οι τοποθεσίες, κτίρια, παράξενα αρχιτεκτονικά σπίτια και διαμερίσματα, αυτοκίνητα, πάρκα και πλατείες αποκτούν προσωπικότητα και τον δικό τους παλμό και γίνονται ζωντανά στοιχεία της υπόθεσης στα χέρια των Vittorio Storaro και Luigi Bazzoni, που οργιάζουν με εκπληκτικής δημιουργίας πλάνα μέσα από τζάμια, σε ατελείωτες σκάλες που μοιάζουν να είναι παντού και σε πάρκα όπου η βλάστηση γίνεται όπλο για την αεικίνητη κάμερα. Οι δυο τους λίγα χρόνια αργότερα επανήλθαν σε αυτή την τάση στο FOOTPRINTS ON THE MOON, αλλά η μανία τους με αρχιτεκτονική, κτίρια και γενικά τη νεκρά φύση της πόλης φαίνεται ξεκάθαρα κι εδώ, με εξεζητημένα και εξονυχιστικά μελετημένα πλάνα, με το σχήμα των αντικειμένων και τις σκιές να γίνονται κι αυτά αναπόσπαστο κομμάτι του θεάματος.
Από πλευράς ηθοποιών, πολλά αναγνωρίσιμα και αγαπητά στους φίλους των gialli ονόματα παρελαύνουν στην ταινία. Εκτός από αυτούς που αναφέρθηκαν ήδη, υπάρχουν και οι Ira von Furstenberg, Edmund Purdom και Agostina Belli, όμως προβλέψιμα ο χαρισματικός Franco Nero κλέβει την παράσταση με την φυσική του παρουσία και αν δεν ήταν αυτός ίσως ο βαθμός επιτυχίας του THE FIFTH CORD να ήταν αρκετά μικρότερος. Με μια παθιασμένη και αρκετά physical ερμηνεία, o Ιταλός σούπερ σταρ είναι ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής που ως συνήθως ντουμπλάρει τον εαυτό του και σίγουρα είναι το "τυράκι" της ταινίας. Οι υπόλοιπες ερμηνείες κινούνται από το ξύλινο μέχρι το πολύ καλό, αλλά όπως είπα οι περισσότερες επισκιάζονται από τον Franco Nero και τον φρενήρη κατά διαστήματα ρυθμό του.
Σίγουρα το THE FIFTH CORD απευθύνεται κυρίως σε γνώστες του Giallo, που έχουν δει και ξαναδεί τα κλασικά του είδους και θέλουν να πειραματιστούν με κάτι πιο εξεζητημένο. Αυτοί λογικά θα εκτιμήσουν καλύτερα τα πολλά θετικά της ξεκάθαρα καλλιτεχνικής ταινίας του Luigi Bazzoni. Οι αρχάριοι στο είδος ίσως είναι καλύτερο να ξεκινήσουν από τα πιο γνωστά gialli όπως τα κλασικά των Dario Argento και Sergio Martino πριν δοκιμάσουν το γκουρμέ πιάτο του THE FIFTH CORD, που πάντως υπό τις σωστές συνθήκες μπορεί κάλλιστα να παρασύρει οποιονδήποτε θεατή στην υπνωτική του ατμόσφαιρα, ακόμα και αυτούς που προτιμούν τα gialli τους πιο αιματηρά και sleazy.
DVD Notes:
Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.
Διεθνείς DVD εκδόσεις:
R0 Αμερική (Blue Underground)
R2 Ιαπωνία (King Records / Imagica)
Blu Ray Αμερικής (Arrow Video) - Περιοχής Α
Blu Ray Μ. Βρετανίας (Arrow Video) - Περιοχής Β
Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Καλύτερη η HD της Arrow τόσο από πλευράς εικόνας όσο και extras.
Ένα κάπως ξεχασμένο και γενικά υποτιμημένο Giallo από την χρυσή εποχή του είδους και από τον σκηνοθέτη του φανταστικού 
Αυτή έχει να κάνει με τον δημοσιογράφο Andrea (
Ο Andrea αρχίζει να ερευνάει την υπόθεση, όμως ο εκδότης του του παίρνει το ρεπορτάζ και σύντομα δέχεται απειλητικό τηλεφώνημα από άγνωστο με αλλοιωμένη φωνή που τον προτρέπει να αφήσει την υπόθεση "για το καλό του", εξηγώντας του ότι το επόμενο θύμα ήδη έχει επιλεγεί και ότι υπάρχει "κάτι θεϊκό όταν μετατρέπεται ένα ανθρώπινο πλάσμα σε άψυχη ύλη". Όμως, ο φόνος του εκδότη του που λαμβάνει χώρο λίγο αργότερα τον τοποθετεί ψηλά στη λίστα των υπόπτων και έτσι ο Andrea μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην έρευνα, αρχίζοντας να παρακολουθεί από κοντά τους διάφορους εμπλεκόμενους αυτή τη φορά για να προστατεύσει τον ίδιο του τον εαυτό.
Από πλευράς υπόθεσης τα πράγματα μοιάζουν πιο πολύπλοκα στο χαρτί, όμως στην πραγματικότητα το σενάριο που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του 
Από εκεί και πέρα ο ρυθμός είναι γενικά καλός, το σενάριο είναι προσεκτικό τόσο στην εξιστόρηση όσο και στον αποπροσανατολισμό των θεατών, ενώ υπάρχουν τουλάχιστον 2-3 σκηνές γνήσιου σασπένς, όπως για παράδειγμα ο φόνος της σε ρόλο παραπληγικής 
Το φινάλε είναι αποδεκτό από σεναριακής πλευράς, όμως δεν έχει ιδιαίτερες εκπλήξεις, αλλά δεν έχει τόσο σημασία καθώς προσωπικά ένιωσα χορτασμένος από τον καταιγισμό χρωμάτων και τα παιχνίδια σκιών που κυριαρχούν στις τελικές σεκάνς. Οι δύο τελικές σκηνές, μία στο διαμέρισμα της Helene όπου ο φονιάς κυνηγάει το γιο της και του Andrea, όπως και το κυνηγητό μέσα σε ένα επιβλητικό εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο έχουν πολύ περισσότερη αγωνία και ρεαλισμό απ' ότι συναντάμε στα περισσότερα gialli, πέρα από την καλλιτεχνική αρτιότητά τους.
Μπορεί η ταινία να μην βγήκε το must-watch κλασικό Giallo, όμως όλα τα καλά του αρχίζουν από τη μαγική φωτογραφία του 
Όλες οι τοποθεσίες, κτίρια, παράξενα αρχιτεκτονικά σπίτια και διαμερίσματα, αυτοκίνητα, πάρκα και πλατείες αποκτούν προσωπικότητα και τον δικό τους παλμό και γίνονται ζωντανά στοιχεία της υπόθεσης στα χέρια των 
Από πλευράς ηθοποιών, πολλά αναγνωρίσιμα και αγαπητά στους φίλους των gialli ονόματα παρελαύνουν στην ταινία. Εκτός από αυτούς που αναφέρθηκαν ήδη, υπάρχουν και οι 
Σίγουρα το 
