Σε ένα εναλλακτικό μέλλον, τρεις "αποκλίνοντες" κρατούμενοι στέλνονται σε στρατόπεδο/ φυλακή όπου συμμετέχουν σε ένα σαδιστικό παιχνίδι κυνηγιού μέχρι θανάτου από τους δεσμοφύλακες.
Σχόλια:
Από τον σκηνοθέτη του επικού THE MAN FROM HONG KONG, του DEAD END DRIVE IN και άλλων κλασικών ταινιών του Ozploitation (Αυστραλέζικου exploitation), Brian Trenchard-Smith, έρχεται μια Αυστραλοβρετανική συμπαραγωγή μιας εποχής που το είδος είχε φανερή άνθιση και είναι λογικό μιας και το παρεάκι των παραγωγών Antony I. Ginnane και William Fayman, μαζί με τον γνωστό μας David Hemmings, ευθύνονται για έναν διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό ταινιών που έπλασαν σε μεγάλο βαθμό το Ozploitation σινεμά εκείνης της εποχής. Οι τίτλοι μιλάνε από μόνοι τους. PATRICK (1978), THIRST (1979), DARK FORCES, THE SURVIVOR, STRANGE BEHAVIOR και φυσικά το υπό σχολιασμό TURKEY SHOOT, ένα εμπνευσμένο post apocalyptic gorefest με πολύ χαβαλέ και αρκετό "φαΐ" για τους fans.
Σε ένα εναλλακτικό μέλλον και μια ανώνυμη χώρα που κυβερνάται από απολυταρχικό καθεστώς, τρεις "αποκλίνοντες" κρατούμενοι στέλνονται για επανεκπαίδευση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης υπό τον Διευθυντή Thatcher (Michael Craig). Ο Paul (Steve Railsback) βρισκόταν στο στρατόπεδο και πριν όμως απέδρασε όπως είχε κάνει κι άλλες φορές, η αθώα Chris (Olivia Hussey) βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και η όμορφη Rita (Lynda Stoner) έχουν να προσαρμοστούν στη ρουτίνα του στρατοπέδου που περιλαμβάνει ξυλοδαρμούς χωρίς λόγο και αιτία, βιασμούς και βασανιστήρια από τους σαδιστές φρουρούς και ιδίως τον Αρχιδεσμοφύλακα Ritter (Roger Ward).
Σύμφωνα με τα λόγια του Διευθυντή Thatcher, "Η ελευθερία είναι υπακοή, υπακοή είναι δουλειά και η δουλειά είναι ζωή", κάτι που δείχνει το πόσο δύσκολο είναι για τους αποκλίνοντες να μείνουν ζωντανοί στην κόλαση της φυλακής. Όμως το κλου είναι ένα βίαιο αθλητικό γεγονός ονόματι 'Turkey Shoot' κατά το οποίο μια ομάδα αποκλινόντων αφήνονται με χρονικό προβάδισμα ελεύθεροι εκτός στρατοπέδου για να κυνηγηθούν συνήθως μέχρι θανάτου από τους δεσμοφύλακες και τους επιφανείς καλεσμένους της διεύθυνσης. Οι τρεις νεοφερμένοι είναι οι πρώτοι επιλαχόντες που πρέπει να τρέξουν για τη ζωή τους στα αφιλόξενα δάση γύρω από το στρατόπεδο με το σύνολο των ένοπλων φρουρών στο κατόπι τους.
Χωρίς να μπαίνει στη διαδικασία- και μάλλον σωστά- να εξηγήσει το πώς και γιατί ο κόσμος βρέθηκε στο σημείο νοσταλγίας πρακτικών των Ναζί ώστε η πλειοψηφία του πληθυσμού της ανώνυμης χώρας να βρεθεί ξαφνικά στην απάνθρωπη φυλακή του TURKEY SHOOT, ο ήδη έμπειρος σκηνοθέτης Brian Trenchard-Smith δίνει από τα πρώτα δευτερόλεπτα έναν καλό ρυθμό που διατηρείται καθ' όλη τη διάρκεια και δείχνει ότι το κυρίως πιάτο της ταινίας θα είναι η δράση που σε γενικές γραμμές είναι καλογυρισμένη και δεν κάνει σχεδόν καθόλου κοιλιές.
Οι τοποθεσίες που επέλεξε η παραγωγή σε μια περιοχή του Κουίνσλαντ της Αυστραλίας που συνδυάζει έρημο με πυκνή βλάστηση, δάση και θάλασσα, δίνουν την απαραίτητη ατμόσφαιρα και την αίσθηση απομόνωσης του στρατοπέδου συγκέντρωσης το οποίο διέπεται από τη λογική των αντίστοιχων σε nazisploitation και Women in Prison ταινίες. Βασανιστήρια, καταπίεση, σαδιστές δεσμοφύλακες, διευθυντικό προσωπικό με έπαρση και όλα τα σχετικά είναι παρόντα και δίνουν τον τόνο στα πρώτα 20 λεπτά της προβολής με αρκετές σκηνές αναίτιας βίας συν μια σκηνή ομαδικού ντους που είναι και μια από τις ελάχιστες σκηνές γυμνού της ταινίας.
Καθώς η προβολή προχωράει, το TURKEY SHOOT αφήνει την φυλακή και επικεντρώνεται στη δράση κατά τη διάρκεια του σαδιστικού ομώνυμου παιχνιδιού, το οποίο είναι το κυρίως πιάτο και διαρκεί μέχρι το τέλος. Σ' αυτό το σημείο της ταινίας έχουμε ωραίες και καλοσχεδιασμένες σκηνές δράσης στην έρημο και τα δάση που περιβάλλουν τον χώρο του στρατοπέδου, πιστολίδια, εντυπωσιακές εκρήξεις και μια τελική μάχη αρκετά εντυπωσιακή για τα δεδομένα της παραγωγής. Σε αυτό το σημείο έχουμε και τις περισσότερες- αν όχι όλες- σκηνές gore, ορισμένες από τις οποίες είναι πραγματικά εντυπωσιακές ενώ είναι σε αφθονία που παραπέμπει περισσότερο σε ταινίες καθαρού σπλάτερ. Έχουμε αποκεφαλισμούς, ανθρώπους να κόβονται στη μέση, ακρωτηριασμούς και πολλά άλλα, όπως και τουλάχιστον 2 θανάτους που είναι ανθολογίας.
Από το μέτωπο των ηθοποιών, φυσιολογικά ξεχωρίζει η Olivia Hussey, που είναι 100% στο στοιχείο της υποδυόμενη άριστα την αθώα παιδούλα και έχει αρκετή χημεία με τον πάντα κάπως υπερβολικό στην ερμηνεία του Steve Railsback που είναι ο πρωταγωνιστής. Από τους υπόλοιπους όλοι είναι στο πνεύμα της παραγωγής, με επιτηδευμένα υπερβολικές και θεατρικές ερμηνείες που διατηρούν την ατμόσφαιρα σε ελαφρά επίπεδα και μονιμοποιούν το καμουφλαρισμένο κωμικό στοιχείο. Από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες ξεχωρίζει με ευκολία ο Roger Ward στο ρόλο του θηριώδη σαδιστή δεσμοφύλακα, ενώ επίσης η Carmen Duncan κλέβει σε ορισμένα σημεία την παράσταση. Ο Michael Craig στο ρόλο του Διευθυντή Thatcher είναι κι αυτός μέσα στο κλίμα με μια μετρημένη και πιο ρεαλιστική ερμηνεία.
Στα αρνητικά, κάποιος Θα μπορούσε να ζητήσει περισσότερα exploitation στοιχεία, τα οποία με εξαίρεση του gore παρουσιάζονται κατά κάποιο τρόπο δειγματοληπτικά. Κατά τη γνώμη του γράφοντα, θα μπορούσαν κάλλιστα να υπάρχουν κι άλλα WIP στοιχεία και γενικά περισσότερη δράση μέσα στη φυλακή που θα έδινε κι άλλα στοιχεία στους χαρακτήρες και θα μεγάλωνε κάπως την κόντρα των κρατούμενων με τη διεύθυνση και το προσωπικό. Στην πράξη, αυτά γίνονται τσακ- μπαμ σε 2-3 σκηνές, κυρίως στα πρώτα λεπτά της παραγωγής.
Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου προβληματισμός και φιλοσοφείν για την κατάσταση που περιγράφεται στην ταινία, κάτι που την κάνει να μοιάζει λίγο "ρηχή". Το μόνο πολιτικό σχόλιο που ξεχώρισα ήταν το προφανές αλλά ωραίο εσωτερικό αστείο με το όνομα του διευθυντή Thatcher, που προβλέψιμα προήλθε από την ομώνυμη Βρετανίδα σιδηρά κυρία των 80s που εκείνη την εποχή ήταν ήδη 3 χρόνια στην πρωθυπουργία της Βρετανίας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το σενάριο καυτηριάζει τον τρόπο διακυβέρνησης της Θάτσερ, παρομοιάζοντάς τον με αρκετή υπερβολή με αυτή της ταινίας, με μια προνομιούχα ελίτ να κάνει ότι γουστάρει εις βάρος του κοσμάκη.
Όμως ο πολιτικός προβληματισμός και σχολιασμός ξεκάθαρα δεν είναι προτεραιότητα στο TURKEY SHOOT και σωστά, καθώς ένας τέτοιος πολιτικός προβληματισμός θα ήταν βαρύς και μάλλον αταίριαστος στο όλο θέαμα. Αυτό παραμένει αρκετά ελαφρύ και χαβαλετζίδικο ενώ το σενάριο αφήνει στον κάθε θεατή την ευχέρεια να βγάλει ότι συμπέρασμα θέλει για τα δρώμενα. Η δράση είναι που μετράει και από τέτοια ο Brian Trenchard-Smith βάζει αρκετή και μαζί με τις άπειρες σκηνές gore συμπληρώνεται η εικόνα μιας χορταστικής post apocalyptic ταινίας που μπορεί να μην κερδίζει κάποιο βραβείο στο είδος, αλλά είναι αρκετά ευχάριστη και επιτυχημένη και προσωπικά την συστήνω χωρίς ενδοιασμούς στους φίλους του είδους.
Blu-ray Αμερικής (Severin Films) - Region Free
Blu-ray Αυστραλίας (Umbrella Entertainment) - Region Free
Blu-ray Αυστραλίας (Gryphon Entertainment) - Περιοχής Β
Blu-ray Αυστρία (Illusions Unlimited) - Περιοχής Β
Blu-ray Γαλλίας (Rimini) - Περιοχής Β
Blu-ray Γερμανίας (Ascot Elite Home Entertainment - Cinema Extreme) - Περιοχής Β
Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Καλύτερη η HD έκδοση της Umbrella Entertainment που έχει δύο εκδόσεις της ταινίας και τα κορυφαία extras.
Από τον σκηνοθέτη του επικού THE MAN FROM HONG KONG, του DEAD END DRIVE IN και άλλων κλασικών ταινιών του Ozploitation (Αυστραλέζικου exploitation), 
Σε ένα εναλλακτικό μέλλον και μια ανώνυμη χώρα που κυβερνάται από απολυταρχικό καθεστώς, τρεις "αποκλίνοντες" κρατούμενοι στέλνονται για επανεκπαίδευση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης υπό τον Διευθυντή Thatcher (
Σύμφωνα με τα λόγια του Διευθυντή Thatcher, "Η ελευθερία είναι υπακοή, υπακοή είναι δουλειά και η δουλειά είναι ζωή", κάτι που δείχνει το πόσο δύσκολο είναι για τους αποκλίνοντες να μείνουν ζωντανοί στην κόλαση της φυλακής. Όμως το κλου είναι ένα βίαιο αθλητικό γεγονός ονόματι 'Turkey Shoot' κατά το οποίο μια ομάδα αποκλινόντων αφήνονται με χρονικό προβάδισμα ελεύθεροι εκτός στρατοπέδου για να κυνηγηθούν συνήθως μέχρι θανάτου από τους δεσμοφύλακες και τους επιφανείς καλεσμένους της διεύθυνσης. Οι τρεις νεοφερμένοι είναι οι πρώτοι επιλαχόντες που πρέπει να τρέξουν για τη ζωή τους στα αφιλόξενα δάση γύρω από το στρατόπεδο με το σύνολο των ένοπλων φρουρών στο κατόπι τους.
Χωρίς να μπαίνει στη διαδικασία- και μάλλον σωστά- να εξηγήσει το πώς και γιατί ο κόσμος βρέθηκε στο σημείο νοσταλγίας πρακτικών των Ναζί ώστε η πλειοψηφία του πληθυσμού της ανώνυμης χώρας να βρεθεί ξαφνικά στην απάνθρωπη φυλακή του 
Οι τοποθεσίες που επέλεξε η παραγωγή σε μια περιοχή του Κουίνσλαντ της Αυστραλίας που συνδυάζει έρημο με πυκνή βλάστηση, δάση και θάλασσα, δίνουν την απαραίτητη ατμόσφαιρα και την αίσθηση απομόνωσης του στρατοπέδου συγκέντρωσης το οποίο διέπεται από τη λογική των αντίστοιχων σε nazisploitation και Women in Prison ταινίες. Βασανιστήρια, καταπίεση, σαδιστές δεσμοφύλακες, διευθυντικό προσωπικό με έπαρση και όλα τα σχετικά είναι παρόντα και δίνουν τον τόνο στα πρώτα 20 λεπτά της προβολής με αρκετές σκηνές αναίτιας βίας συν μια σκηνή ομαδικού ντους που είναι και μια από τις ελάχιστες σκηνές γυμνού της ταινίας.
Καθώς η προβολή προχωράει, το 
Από το μέτωπο των ηθοποιών, φυσιολογικά ξεχωρίζει η 
Στα αρνητικά, κάποιος Θα μπορούσε να ζητήσει περισσότερα exploitation στοιχεία, τα οποία με εξαίρεση του gore παρουσιάζονται κατά κάποιο τρόπο δειγματοληπτικά. Κατά τη γνώμη του γράφοντα, θα μπορούσαν κάλλιστα να υπάρχουν κι άλλα WIP στοιχεία και γενικά περισσότερη δράση μέσα στη φυλακή που θα έδινε κι άλλα στοιχεία στους χαρακτήρες και θα μεγάλωνε κάπως την κόντρα των κρατούμενων με τη διεύθυνση και το προσωπικό. Στην πράξη, αυτά γίνονται τσακ- μπαμ σε 2-3 σκηνές, κυρίως στα πρώτα λεπτά της παραγωγής.
Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου προβληματισμός και φιλοσοφείν για την κατάσταση που περιγράφεται στην ταινία, κάτι που την κάνει να μοιάζει λίγο "ρηχή". Το μόνο πολιτικό σχόλιο που ξεχώρισα ήταν το προφανές αλλά ωραίο εσωτερικό αστείο με το όνομα του διευθυντή Thatcher, που προβλέψιμα προήλθε από την ομώνυμη Βρετανίδα σιδηρά κυρία των 80s που εκείνη την εποχή ήταν ήδη 3 χρόνια στην πρωθυπουργία της Βρετανίας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το σενάριο καυτηριάζει τον τρόπο διακυβέρνησης της Θάτσερ, παρομοιάζοντάς τον με αρκετή υπερβολή με αυτή της ταινίας, με μια προνομιούχα ελίτ να κάνει ότι γουστάρει εις βάρος του κοσμάκη.
Όμως ο πολιτικός προβληματισμός και σχολιασμός ξεκάθαρα δεν είναι προτεραιότητα στο 
