Γνωστός και μη εξαιρετέος στον cult χώρο ο David DeCoteau, με πάνω από 180 τίτλους στο ενεργητικό του μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το σχόλιο, μπόλικες παρουσίες σε ταινίες της Full Moon από την οποία ξεκίνησε την εκτός πορνό καριέρα του, δεσμοί και αρκετές ταινίες για την gay κοινότητα του Αμερικάνικου σινεμά και όχι μόνο και βέβαια πολλές sexploit-ιές όπως το υπό σχολιασμό SISTERS OF DEATH . Φυσικά, δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγαλοφυΐα για να καταλάβει ότι η ποιότητα τις περισσότερες φορές δεν είναι το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της οργιώδους δραστηριότητας μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών του απευθύνεται σε σκληραγωγημένους σκουπιδόφιλους, με χρόνια τριβή με b-movies των 80s.

Ακριβώς τέτοια παραγωγή είναι και το SISTERS OF DEATH, μια μίξη φοιτητικής σεξοκωμωδίας τύπου PORKY'S και b-horror στιλ CREEPOZOIDS και ταινίας εξορκισμού με πρωταγωνίστριες τρεις από τις Ιέρειες της Αμερικάνικης b-movie σκηνής, την Linnea Quigley (RETURN OF THE LIVING DEAD), την Michelle Bauer (HOLLYWOOD CHAINSAW HOOKERS) και την Brinke Stevens (SLAVE GIRLS FROM BEYOND INFINITY). Μια ταινία που όπως οι περισσότερες του σκηνοθέτη, γυρίστηκε τσακ- μπαμ μέσα σε μόλις 4 μέρες με πενιχρά μέσα και με μοναδικό στόχο να τσεπώσει στα γρήγορα.

Η μίνιμαλ υπόθεση ακολουθεί τις 3 πρωταγωνίστριες, που δυσκολεύονται να βρουν γκόμενους, κάτι που αδελφότητά τους θεωρεί must και έτσι κανονίζουν ένα μικρό παρτάκι με τους 3 nerds της σχολής, που επίσης έχουν παρόμοια θέματα ζευγαρώματος. Όμως κατά τη διάρκεια της βραδιάς, η παρέα κάνει μια σεάνς με μια κρυστάλλινη σφαίρα που η μια τους εντωμεταξύ είχε αγοράσει. Το θέμα είναι ότι η σφαίρα έχει πραγματικές μαγικές ιδιότητες και κυρειεύει τις 3 κοπέλες μεταμορφώνοντας τις σε σεξοβόμβες- δαίμονες με εξίσου μεγάλη δίψα για σεξ όσο και για αίμα. Πρώτα θύματά τους οι 3 νταήδες της σχολής, που εντωμεταξύ ζήλεψαν τους τρεις nerds και πήραν τη θέση τους στο πάρτι διά της βίας. Οι τρεις nerds αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο και προσπαθούν να επαναφέρουν τις κοπέλες φωνάζοντας τον τοπικό εξορκιστή για να διώξει τα δαιμονικά πνεύματα που τις κυριεύσαν.

Το πρώτο μισάωρο της προβολής ήταν κάτι σαν ηλεκτροσόκ για τον γράφοντα που είχε ψιλοξεχάσει τι εστί σινεμά του David DeCoteau. Επί της ουσίας πρόκειται για ένα συνονθύλευμα κρύων slapstick αστείων και αντίστοιχων χαζομάρων, χοντροκομμένο και όχι τόσο αστείο χιούμορ και κάπου εκεί μέσα έρχεται και η εισαγωγή στους χαρακτήρες αν υποθέσουμε ότι μια ταινία αυτού του βεληνεκούς την χρειάζεται. Το όλο θέαμα είναι αρκετά δύσκολο στην παρακολούθηση κυρίως λόγω της περιρρέουσας χαζομάρας και κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να το βάλει στο fast forward χωρίς να χάσει κάτι από το υπόλοιπο.

Γύρω στο σαραντάλεπτο, το σενάριο αποφασίζει επιτέλους να κόψει τις αηδίες και να μπει στο κυρίως πιάτο με την σκηνή της σεάνς που μεταμορφώνει τις κοπέλες σε σεξοβόμβες και την ταινία από μια WTF χαζοκωμωδία για ενήλικες σε μια WTF χαζοκωμωδία τρόμου για ενήλικες. Προβλέψιμα, το βασικό χαρακτηριστικό είναι το γυμνό από τις τρεις πανέμορφες Αμερικανίδες ηθοποιούς, που εκτός του ότι είναι ασταμάτητο, γίνεται και λίγο ηδονοβλεπτικό με την κάμερα του David DeCoteau να εισέρχεται σε περιοχές Jess Franco με ασταμάτητα και απροκάλυπτα ζουμαρίσματα στα κάλλη των τριών κοριτσιών.

Όλα αυτά διανθίζονται με μπόλικες ροκιές από το συγκρότημα Haunted Garage, μαζί με μια ολόκληρη σκηνή video-clip με την Linnea Quigley να τραγουδάει το δικό της Garage-punk τραγουδάκι με πολύ ωραίο στιλ. Από εκεί και πέρα έχουμε αρκετό κακόγουστο χαβαλέ, όπως και μια σκηνή εξορκισμού σε τιμή ευκαιρίας με τον τακτικό σε ταινίες της Full Moon, James R. Sweeney, στο ρόλο του εξορκιστή. Gore και βία δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου και μάλλον σωστά γιατί θα φαινόντουσαν εντελώς αταίριαστα με το όλο κλίμα άναρχου χαβαλέ, όμως είπαμε ότι το βασικό ατού της παραγωγής είναι το γυμνό που δεν σταματάει παρά μόνο με τους τίτλους τέλους, ενώ κάποιες in-your-face αναφορές στο THE EXORCIST και άλλες παραγωγές του David DeCoteau συμπληρώνουν την εικόνα.

Δεν υπάρχουν πολλά άλλα που μπορεί κανείς να πει για μια παραγωγή σαν το NIGHTMARE SISTERS. Σίγουρα δεν έχει ατμόσφαιρα, ούτε αγωνία ή σασπένς, τα εφέ είναι αστεία και το χιούμορ δεν είναι ιδιαίτερα επιτυχημένο αλλά κατά έναν σχεδόν ανεξήγητο τρόπο όλα τα στοιχεία δένουν και η ταινία γίνεται αρκετά ρυθμική και ψυχαγωγική για τους πιο καλόβολους θεατές που ξεπέρασαν το αρχικό σοκ των πρώτων λεπτών και συνέχισαν την προβολή.

Θα μπορούσα να πω ότι είναι μια τυπική παραγωγή του David DeCoteau εκείνης της εποχής, ίσως και σε κάπως πιο ψηλά στάνταρντς από τον μέσο όρο. Μια ταινία που κινείται στο ρυθμό των τριών χυμωδών πρωταγωνιστριών που είναι και ο μοναδικός λόγος για να ασχοληθεί κάποιος με αυτή και απευθύνεται σε έμπειρους b-μουβάδες που είμαι βέβαιος ότι θα εντοπίσουν τα θετικά της άμεσα και θα περάσουν ένα ευχάριστο 80λεπτο γυμνού τζερτζελέ.