Ένας μασκοφόρος φονιάς τρομοκρατεί ένα Άσυλο αποκατάστασης ευκατάστατων γυναικών.
Σχόλια:
Παράξενη μίξη sexploitation και slasher gore από Ιταλία της χρυσής εποχής του Giallo και όχι μόνο, από τον ειδικό κυρίως στα crimi αλλά και με σενάρια μεταξύ άλλων για τα ιστορικά A FISTFUL OF DOLLARS (1964) και DJANGO (1966), Fernando Di Leo. Μια ταινία που δεν παίρνει τα καλύτερα σχόλια κυρίως από τους οπαδούς του Giallo που την κατηγορούν ότι δεν είναι τέτοια. Πράγματι, το COLD BLOODED BEAST μάλλον είναι ένα πρώιμο slasher που είναι περισσότερο στη λογική των Αμερικάνικων παραγωγών της δεκαετίας του 80, με Ευρωπαϊκά στοιχεία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει "ψωμί".
Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα Άσυλο αποκατάστασης γυναικών με διάφορες ψυχολογικές διαταραχές, στεγασμένο σε έναν επιβλητικό παλιό πύργο στην Ιταλική επαρχία. Επικεφαλής ο Καθηγητής Osterman (John Karlsen) με δεύτερο τη τάξη τον Δρ. Clay (Klaus Kinski). Μεταξύ των ασθενών υπάρχουν η άρτια αφιχθείσα Ruth (Gioia Desideri) με φονικές τάσεις, η ανεξέλεγκτα νυμφομανής Anne (Rosalba Neri) που έχει ξεφύγει αφότου διεκόπη ο έρωτας με τον... αδελφό της που φρόντισε να την κλείσει στο Άσυλο, η με τάσεις αυτοκτονίας Cheryl (Margaret Lee), ιδιοκτήτρια μεγάλης επιχείρησης που την θέλουν άμεσα πίσω στη δουλειά.
Η καθημερινή ρουτίνα των ασθενών περιλαμβάνει ατελείωτο άραγμα και αθλοπαιδίες στους χώρους του Ασύλου, με το θεράπων προσωπικό να κάνουν βόλτες θεραπείας ελέγχοντας την πρόοδο των ασθενών. Η όμορφη νοσοκόμα Helen (Monica Strebel) παρέχει υπηρεσίες αισθησιακού μασάζ συνήθως στις ολόγυμνες και καυτές ασθενείς όπως την όμορφη Mara (Jane Garret). Όμως η καθημερινή ρουτίνα διακόπτεται από έναν άγνωστο φονιά που ξεκινώντας το έργο του αποκεφαλίζει μια νοσοκόμα με το δρεπάνι του κηπουρού (Giangiacomo Elia), ενώ δεύτερο θύμα είναι η Ruth.
Όπως φαίνεται από το παραπάνω, η υπόθεση του COLD BLOODED BEAST είναι μάλλον μίνιμαλ, για να μην πω ανύπαρκτη και παίζει περισσότερο σαν μικρά σκετσάκια που εναλλάσσονται μεταξύ ασθενών, γιατρών και του μασκοφόρου φονιά. Το Άσυλο μοιάζει σαν μια μίξη πολυτελούς ξενοδοχείου με... μπουντρούμια βασανιστηρίων, με φονικά όπλα και συσκευές βασανιστηρίων συμπεριλαμβανομένης και της γνωστής μας από ταινίες γοτθικού τρόμου Σιδηρά Κυρία (Iron Maiden) να διακοσμούν τους τοίχους.
Η διακόσμηση μπορεί να μην έχει καμία λογική για Άσυλο φρενοβλαβών, όμως δίνει την απαραίτητη ατμόσφαιρα και βοηθάει τη φονική δράση να εξελιχθεί, αλλά το κυρίως πιάτο είναι προβλέψιμα το ασταμάτητο full frontal και μη γυμνό, με ερωτικές περιπτύξεις που διακόπτονται από τη ρουτίνα του φονιά να λαμβάνουν χώρο σχεδόν κάθε 5 λεπτά. Μερικές από αυτές είναι στα όρια του πορνό, όπως 2 λεπτομερή κοντινά πλάνα που μπήκαν κυρίως στη Γαλλική έκδοση της ταινίας και τα οποία η κουκλάρα Rosalba Neri καταδίκασε σε συντέντευξη της σε πρόσφατη κυκλοφορία της ταινίας, όπως και τον σκηνοθέτη Fernando Di Leo λέγοντας καθαρά ότι μπήκαν χωρίς την άδειά της και ένιωσε προσβεβλημένη που ο Di Leo τα άφησε να φαίνονται σαν να ήταν αυτή.
Από εκεί και πέρα, υπάρχει γενικά πολύ καλή ατμόσφαιρα με στοιχεία από γοτθικό τρόμο, ιδίως στα νυχτερινά πλάνα και αρκετοί πραγματικά καλοί και αρκετά αιματηροί φόνοι που ξεχωρίζουν με την ωμότητα και σκληράδα τους στο σινεμά της εποχής. Πλάκα έχει πάντως το περίεργο και ανορθόδοξο στιλ εισαγωγής στους φόνους, που πάντα ξεκινάνε με ένα μικρό flashback για κάθε υποψήφιο θύμα που δείχνει προηγούμενα πλάνα τους συνοδεία ψυχεδελικής πειραματικής μουσικής. Προσωπικά δεν κατάλαβα γιατί το κάνει αυτό ο Di Leo αλλά εκτός του ότι έχει την πλακίτσα του, δίνει και έναν ψυχεδελικό τόνο που σπάνια λείπει από αντίστοιχες παραγωγές της εποχής.
Η ταινία πάντως από ένα σημείο και μετά ξεκάθαρα τζιαλίζει, με την έννοια ότι κάνει φανερή προσπάθεια να αποπροσανατολίσει τον θεατή και να παρουσιάσει πιθανούς υπόπτους για τους φόνους, αλλά απουσιάζει το σήμα- κατατεθέν των gialli, η έρευνα, όπως απουσιάζει και οποιαδήποτε αντίδραση για τους φόνους. Η πρώτη αντίδραση έρχεται μετά από τουλάχιστον 4 φόνους, όπου σκάει μύτη και η φουριόζα αστυνομία παραδοσιακά κατηγορώντας τον πιο αθώο και αρχίζοντας την έρευνα από όλα τα λάθος σημεία.
Το φινάλε είναι σίγουρα μια έκπληξη, τόσo για το τι συμβαίνει όσο και για το πώς συμβαίνει και προσωπικά το θεωρώ ένα από τα πιο δυνατά σημεία της παραγωγής. Μέχρι όμως να έρθει, έχουμε sexploitation με το κιλό, όπως και ενδιαφέρουσες ερμηνείες από τους περισσότερους πρωταγωνιστές, με τον μακρυμάλλη Klaus Kinski να είναι στο επίκεντρο σε μια μετρημένη και ψύχραιμη για τα στάνταρντς του ερμηνεία. Η θεά Rosalba Neri ξεχωρίζει από τις θηλυκές παρουσίες και ως συνήθως ξεγυμνώνεται σε κάθε ευκαιρία, ενώ η Margaret Lee που συναντιέται με τον Klaus Kinski για 11η ταινία από το 1966, έχει μεν πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά ο χαρακτήρας της είναι λίγο κλισαρισμένος και χωρίς φαντασία, αλλά η Βρετανίδα καλλονή τον κάνει πιο ενδιαφέρον απ' ότι είναι στην πραγματικότητα.
Γενικά, όλα πάντως βαίνουν καλώς σε μια ταινία ξεκάθαρα σχεδιασμένη ώστε να παραδίδει τα exploitation αγαθά και με το παραπάνω. Προσωπικά ομολογώ καραγούσταρα! Δεν πρόκειται για κάποιο κλασικό θρίλερ της εποχής, αλλά είναι μια διασκεδαστική παραγωγή, με ρυθμό και τίμια προς το κοινό που απευθύνεται, που είναι κυρίως οι fans του slasher. Όσοι ψάχνουν giallo με βάθος, πολυπλοκότητα στην υπόθεση και ανατροπές ίσως απογοητευτούν.
DVD Notes:
Δεν υπάρχουν κυκλοφορίες στη χώρα μας.
Διεθνείς DVD εκδόσεις:
R0 Ιταλία (Raro Video / Nocturna)
R0 Μ. Βρετανία (Avenue / Boulevard Entertainment)
R1 Αμερική (Shriek Show / Media Blasters)
R2 Ιαπωνία (Epcot)
Blu Ray Αμερικής (Raro Video) - Region Free
Blu Ray Μ. Βρετανίας (88 Films) - The Italian Collection - Region Free
Η καλύτερη έκδοση είναι της 88 Films που περιέχει την πιο πλήρη έκδοση της ταινίας. Πάντως και τα δύο Blu Ray περιέχουν αποκλειστικά extras. Οι εκδόσεις σε DVD καλό είναι να αποφεύγονται λόγω περικοπών και κακής εικόνας, αλλά πάντως η Ιταλική και Αμερικάνικη έχουν ενδιαφέροντα extras.
Παράξενη μίξη sexploitation και slasher gore από Ιταλία της χρυσής εποχής του Giallo και όχι μόνο, από τον ειδικό κυρίως στα crimi αλλά και με σενάρια μεταξύ άλλων για τα ιστορικά A FISTFUL OF DOLLARS (1964) και DJANGO (1966), 
Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα Άσυλο αποκατάστασης γυναικών με διάφορες ψυχολογικές διαταραχές, στεγασμένο σε έναν επιβλητικό παλιό πύργο στην Ιταλική επαρχία. Επικεφαλής ο Καθηγητής Osterman (
Η καθημερινή ρουτίνα των ασθενών περιλαμβάνει ατελείωτο άραγμα και αθλοπαιδίες στους χώρους του Ασύλου, με το θεράπων προσωπικό να κάνουν βόλτες θεραπείας ελέγχοντας την πρόοδο των ασθενών. Η όμορφη νοσοκόμα Helen (
Όπως φαίνεται από το παραπάνω, η υπόθεση του 
Η διακόσμηση μπορεί να μην έχει καμία λογική για Άσυλο φρενοβλαβών, όμως δίνει την απαραίτητη ατμόσφαιρα και βοηθάει τη φονική δράση να εξελιχθεί, αλλά το κυρίως πιάτο είναι προβλέψιμα το ασταμάτητο full frontal και μη γυμνό, με ερωτικές περιπτύξεις που διακόπτονται από τη ρουτίνα του φονιά να λαμβάνουν χώρο σχεδόν κάθε 5 λεπτά. Μερικές από αυτές είναι στα όρια του πορνό, όπως 2 λεπτομερή κοντινά πλάνα που μπήκαν κυρίως στη Γαλλική έκδοση της ταινίας και τα οποία η κουκλάρα 
Από εκεί και πέρα, υπάρχει γενικά πολύ καλή ατμόσφαιρα με στοιχεία από γοτθικό τρόμο, ιδίως στα νυχτερινά πλάνα και αρκετοί πραγματικά καλοί και αρκετά αιματηροί φόνοι που ξεχωρίζουν με την ωμότητα και σκληράδα τους στο σινεμά της εποχής. Πλάκα έχει πάντως το περίεργο και ανορθόδοξο στιλ εισαγωγής στους φόνους, που πάντα ξεκινάνε με ένα μικρό flashback για κάθε υποψήφιο θύμα που δείχνει προηγούμενα πλάνα τους συνοδεία ψυχεδελικής πειραματικής μουσικής. Προσωπικά δεν κατάλαβα γιατί το κάνει αυτό ο Di Leo αλλά εκτός του ότι έχει την πλακίτσα του, δίνει και έναν ψυχεδελικό τόνο που σπάνια λείπει από αντίστοιχες παραγωγές της εποχής.
Η ταινία πάντως από ένα σημείο και μετά ξεκάθαρα τζιαλίζει, με την έννοια ότι κάνει φανερή προσπάθεια να αποπροσανατολίσει τον θεατή και να παρουσιάσει πιθανούς υπόπτους για τους φόνους, αλλά απουσιάζει το σήμα- κατατεθέν των gialli, η έρευνα, όπως απουσιάζει και οποιαδήποτε αντίδραση για τους φόνους. Η πρώτη αντίδραση έρχεται μετά από τουλάχιστον 4 φόνους, όπου σκάει μύτη και η φουριόζα αστυνομία παραδοσιακά κατηγορώντας τον πιο αθώο και αρχίζοντας την έρευνα από όλα τα λάθος σημεία.
Το φινάλε είναι σίγουρα μια έκπληξη, τόσo για το τι συμβαίνει όσο και για το πώς συμβαίνει και προσωπικά το θεωρώ ένα από τα πιο δυνατά σημεία της παραγωγής. Μέχρι όμως να έρθει, έχουμε sexploitation με το κιλό, όπως και ενδιαφέρουσες ερμηνείες από τους περισσότερους πρωταγωνιστές, με τον μακρυμάλλη 
Γενικά, όλα πάντως βαίνουν καλώς σε μια ταινία ξεκάθαρα σχεδιασμένη ώστε να παραδίδει τα exploitation αγαθά και με το παραπάνω. Προσωπικά ομολογώ καραγούσταρα! Δεν πρόκειται για κάποιο κλασικό θρίλερ της εποχής, αλλά είναι μια διασκεδαστική παραγωγή, με ρυθμό και τίμια προς το κοινό που απευθύνεται, που είναι κυρίως οι fans του slasher. Όσοι ψάχνουν giallo με βάθος, πολυπλοκότητα στην υπόθεση και ανατροπές ίσως απογοητευτούν.
