Άλλη μια εντελώς ξεχασμένη στις μέρες μας Folk Horror ταινία από τη δεκαετία του 70. Μια από εκείνες τις εξαιρετικά δυσεύρετες μέχρι πρόσφατα παραγωγές με αρκετό παρασκήνιο που γυρίστηκε το 1970 και κυκλοφόρησε 2 χρόνια αργότερα, υπόσχεται αρκετά τόσο λόγω αφίσας και τίτλου όσο και των πρωτοκλασάτων ονομάτων του cast. Δεν είναι πολύ συνηθισμένο να βλέπει κανείς τον γίγα Orson Welles πρώτο όνομα σε φτηνή ταινία τρόμου, ενώ και τα ονόματα τόσο της Pamela Franklin όσο και της Lee Purcell υπόσχονται υποσυνείδητα ανεβασμένη ποιότητα στους Horror Fans που ήδη τσιγκλίστηκαν από την εισαγωγή από ανώνυμο εκφωνητή στα πρώτα δευτερόλεπτα της προβολής που υπερφίαλα και με πομπώδες λεξιλόγιο εξηγεί τι είναι η Νεκρομαντεία του τίτλου.

Η Lori (Pamela Franklin) που απέβαλλε πρόσφατα μετακομίζει μαζί με τον σύζυγο (Michael Ontkean) από το Λος Άντζελες στην επαρχία κατόπιν συμβουλής του θεράποντα ιατρού της. Το ζευγάρι ταξιδεύει στο απομακρυσμένο χωριό Lilith κατόπιν πρόσκλησης για δουλειά στον σύζυγο από τον μυστηριώδη κύριο Cato (Orson Welles), κάτι που κινεί υποψίες της γενικά καχύποπτης και ευερέθιστης μετά την περιπέτεια που πέρασε Lori. Αυτές μεγαλώνουν όταν το ζευγάρι γίνονται μάρτυρες ενός θανατηφόρου τροχαίου κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, στον χώρο του οποίου η Lori βρίσκει μια μυστηριώδη κούκλα.

Τα σημάδια δεν βελτιώνονται για την Lori που ταλαιπωρείται από εφιάλτες και οράματα, ακόμα και μετά με την συνάντηση με τον Cato, κατασκευαστή παιχνιδιών με έμπνευση από τον χώρο του μεταφυσικού και της μαύρης μαγείας, ούτε όταν κουβεντιάζει με την όμορφη Priscilla (Lee Purcell) που της λέει ότι ο κύριος Cato που πρόσφατα έχασε τον γιο του έχει εξουσία πάνω σε ολόκληρο το χωριό, συμπεριλαμβανομένων και των κατοίκων του. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίεργα όταν πηγαίνει στο πάρτι καλωσορίσματός τους και γνωρίζει από κοντά τους weirdo κατοίκους που φαίνεται ότι στον ελεύθερο χρόνο τους όλοι ασχολούνται με μαγεία. Όμως η όλη φάση κεντρίζει το ενδιαφέρον της ακόμα και όταν ο Cato παραδέχεται στα ίσα ότι την έφερε για να την κάνει να ασκήσει τις δυνάμεις της και να φέρει πίσω στη ζωή το νεκρό γιο του μέσω νεκρομαντείας.

Όπως ίσως κατάλαβαν οι πιο υποψιασμένοι, το NECROMANCY είναι μια rated PG ψιλοαντιγραφή του ROSEMARY'S BABY σε πιο b-movie επίπεδα διανθισμένο με στοιχεία Folk Horror αλλά και αρκετά πιο ακίνδυνο σε όλο τα μέτωπα από την κλασική ταινία τρόμου του Roman Polanski. Το σενάριο των Bert I. Gordon και Gail March εν έχει ιδιαίτερη λογική ούτε συνοχή, όμως ο σκηνοθέτης προσπαθεί να μπερδέψει τα πράγματα μπλέκοντας την πραγματικότητα με οράματα και εφιάλτες, κάτι που όμως έχει δίκοπο αποτέλεσμα μιας και από τη μία αυξάνει κάπως το ενδιαφέρον αλλά από την άλλη μπερδεύει σε αχρείαστο βαθμό την εξέλιξη.

Κατά τη διάρκεια της προβολής υπάρχει αρκετά καλή ατμόσφαιρα που προκύπτει κυρίως από την έλλειψη budget και την γενικότερη 70s αισθητική παρά από κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο του σκηνοθέτη ή του σεναρίου. Η περισσότερη διάρκεια της ταινίας διαδραματίζεται υπό το φως του ηλίου αλλά υπάρχουν και όμορφες νυχτερινές σκηνές που θυμίζουν πότε πότε στον θεατή ότι βλέπει όντως ταινία τρόμου γυρισμένη για το σινεμά και όχι για την απογευματινή TV.

Δράση και στοιχεία horror επίσης είναι σε έλλειψη, με την εξέλιξη να κινείται κυρίως μέσω γενικά εμπνευσμένου αλλά ακατάσχετου μπλα- μπλα από τους περισσότερους εκ των πρωταγωνιστών. Κατά διαστήματα, η πυκνή και γνώριμη ατμόσφαιρα του 70s Horror επανέρχεται με λίγη προστιθέμενη ψυχεδέλεια αλλά δεν συνοδεύεται από τα απαραίτητα οπτικά ερεθίσματα που θα περίμενε κανείς από ταινία τρόμου με το συγκεκριμένο θέμα. Το όλο θέαμα κινείται σε safe μονοπάτια, χωρίς να βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο και αυτό έχει ως συνέπεια την δυσκολία της ταινίας να κρατήσει τον θεατή, ιδίως όταν το όποιο μυστήριο ξεκαθαρίζει πλήρως.

Από εκεί και πέρα αναλαμβάνουν τα ηχηρά ονόματα των credits να διατηρήσουν το ενδιαφέρον και συγκεκριμένα η Pamela Franklin που είναι η αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια και φυσικά ο Orson Welles που παρόλο που δέχτηκε να συμμετέχει στο NECROMANCY αποκλειστικά για το χρήμα, είναι άκρως ατμοσφαιρικός και κατά διαστήματα επιβλητικός σε έναν γενικά κλισαρισμένο ρόλο. Όλες οι ερμηνείες είναι καλές και 100% στο κλίμα της ταινίας, χωρίς κάποιον εκτός των δύο προαναφερόμενων που φαίνεται ότι δεν είχαν πολύ καλές σχέσεις μεταξύ τους στα γυρίσματα να καταφέρνει να ξεχωρίσει.

Το φινάλε είναι ευκαιριακό και αρκετά προβλέψιμο για ταινία Μαγισσών της δεκαετίας του 70 και συμπληρώνει μια ευχάριστη παραγωγή που όμως έχει αρκετά προβλήματα και δεν απογειώνεται ποτέ εκεί που θα μπορούσε, κυρίως λόγω της ανεξήγητης επιμονής του ήδη πολύπειρου εκείνη την εποχή σε b-movies τρόμου και scifi σκηνοθέτη Bert I. Gordon (THE FOOD OF THE GODS) να περιορίζει τα στοιχεία τρόμου στο ελάχιστο, αφήνοντας το κυρίως πιάτο για τα τελευταία 20 λεπτά της προβολής. Μέχρι τότε πάντως, οι λάτρεις του Αμερικάνικου σινεμά τρόμου των 70s θα απολαύσουν ωραία ατμόσφαιρα και μουσική, όσο και εκείνη την ρομαντική και υπέροχη φθαρμένη εικόνα που διατηρείται ακόμα και σήμερα στις ελάχιστες κυκλοφορίες της παραγωγής.

Αξίζει να αναφερθεί ότι η ταινία κυκλοφόρησε περιορισμένα σε διάφορα "remix" τη δεκαετία του 80 με προστιθέμενες σκηνές κυρίως γυμνού και άλλες που προσπάθησαν να αλλάξουν την αρχική μορφή της και να την κάνουν πιο εμπορική στην ανερχόμενη αγορά της βιντεοκασέτας. Η πιο γνωστή από αυτές τις εκδόσεις ονομάζεται THE WITCHING που μάλιστα περιλαμβάνει και πλάνα μιας νεαρής Brinke Stevens, μια έκδοση η οποία πάντως είναι εξαιρετικά δυσεύρετη ως και χαμένη στις μέρες μας και δεν περιλαμβάνεται ούτε στις HD κυκλοφορίες που βγήκαν τον 21ο αιώνα, αλλά κριτικές την περιγράφουν ως "μπερδεμένη" και "χαοτική".

Προσωπικά όπως και να ήταν το συγκεκριμένο remix, δε νομίζω να άλλαξε ιδιαίτερα την ουσία του NECROMANCY που απλώς παραμένει ένα ατμοσφαιρικό και εξεζητημένο πιάτο που απευθύνεται στους hardcore φίλους του σινεμά τρόμου των 70s, οι οποίοι είναι και οι πιο πιθανοί να εκτιμήσουν την ενδιαφέρουσα αλλά γενικά άνευρη και ημιτελή δουλειά του Bert I. Gordon.