NIGHT TRAIN MURDERS (1975) (Ιταλία) Πρωτότυπος τίτλος: L'Ultimo Treno Della Notte A.K.A.: Don't Ride on Late Night Trains, Late Night Trains, Last House - Part II, Murders on the Last Night Train, New House on the Left, Second House on the Left, Christmas Massacre, Torture Train Ελληνικός τίτλος: Το Τρένο των Κανίβαλων, Το Τελευταίο Τραίνο της Νύχτας
Δύο νεαρές γυναίκες γίνονται στόχος δύο σαδιστών δολοφόνων και μιας νυμφομανούς επιβάτιδας κατά τη διάρκεια ταξιδιού με τρένο από τη Γερμανία στην Ιταλία.
Σχόλια:
Από τις πρώτες νότες του εντελώς αταίριαστου τραγουδιού του Ντέμη Ρούσου στην έναρξη, ο υποψιασμένος exploitation fan ξέρει ότι η συγκεκριμένη ταινία δεν πρόκειται να είναι... αγάπες και λουλούδια! Μια κλασική κίνηση του Ιταλικού exploitation σινεμά στην λογική του CANNIBAL HOLOCAUST που η γλυκιά μουσική του Riz Ortolani προδιαθέτει για.. ομορφιές ενώ στην πραγματικότητα θα συμβεί το αντίθετο ακριβώς. Έτσι είναι τα πράγματα σε αυτή τη διαβόητη Ιταλική παραγωγή που μέχρι και τον 21ο αιώνα είχε τρομερά προβλήματα με την λογοκρισία σε πολλές χώρες, βρισκόμενη και στη λίστα των Video Nasties στη Μ. Βρετανία. Μια καθαρή αντιγραφή του LAST HOUSE ON THE LEFT που είχε ταράξει ανεπανόρθωτα τα νερά στο exploitation σινεμά, λανσάροντας τη "μόδα" των ταινιών βιασμού- εκδίκησης στον ανυποψίαστο κόσμο.
Πολλά έχουν ειπωθεί από διάφορους όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με τις ταινίες της περιβόητης λίστας των Video Nasties. Σήμερα που οι διάφορες λογοκριτικές αρχές παγκοσμίως έχουν κάπως ηρεμήσει, το συμπέρασμα είναι ότι αρκετές από τις ταινίες της λίστας ήταν τόσο χαλαρές από άποψη βίας, gore κλπ που δεν θα έπρεπε να έχουν καν μπει εκεί. Όμως τολμώ να πω ότι το NIGHT TRAIN MURDERS του Aldo Lado δεν είναι από αυτές. Αντιθέτως, είναι από τις ταινίες της λίστας που πραγματικά κερδίζουν με το σπαθί τους τον χαρακτηρισμό 'Nasty', που 50 χρόνια από την κυκλοφορία της είναι ακόμα ζόρικη και δοκιμάζει τις αντοχές και των πιο σκληραγωγημένων θεατών.
Η ταινία περιγράφει την περιπέτεια δύο νεαρών γυναικών, της Margaret και της Lisa, που παίρνουν το τρένο για να ταξιδέψουν από τη Γερμανία πίσω στην Ιταλία και στους γονείς της Lisa για τα Χριστούγεννα. Όμως στο τρένο επιβιβάζονται λαθραία και δυο αληταράδες (Flavio Bucci, Gianfranco De Grassi) που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από την αστυνομία του σταθμού. Μια προειδοποίηση για βόμβα κάνει τις κοπέλες να αλλάξουν τρένο, αλλά για κακή τους τύχη οι δύο τυπάδες τις ακολουθήσαν και μαζί με την νέα τους κολλητή, μια ξαναμμένη κυρία της υψηλής κοινωνίας (Macha Meril) που μετά από σεξ με τον ένα εκ των δύο αρχίζει να τους ακολουθεί. Οι τρεις έρχονται στον θάλαμό των κοριτσιών και αφού ο ένας εκ των δύο παίρνει τη δόση του και ο άλλος αρχίζει να ερωτοτροπεί με την επιβάτη μπροστά στα κορίτσια, αρχίζουν μια κόλαση βίας, βιασμού και εξευτελισμού για τις δύστυχες κοπέλες με την παρότρυνση της νυμφομανούς επιβάτιδας.
Όμως το σαδιστικό παιχνίδι τους μοιραία οδηγεί στο θάνατο των κοριτσιών την ώρα που στο σταθμό τερματισμού στην Ιταλία οι γονείς της Lisa τις περιμένουν. Συμπτωματικά, συναντούν την τριάδα των υπευθύνων και επειδή η φαινομενικά καθωσπρέπει κυρία είχε τραυματιστεί πάνω στα βασανιστήρια των δύο νεαρών γυναικών, τους καλεί σπίτι του για φαγητό και να περιποιηθεί τις πληγές. Όμως ο γιατρός πατέρας της Lisa (Enrico Maria Salerno) ακούει στο ράδιο την είδηση του θανάτου των κοριτσιών μέσα στο τρένο και συνδέοντας τις τελείες καταλαβαίνει ότι το τρίο των ταξιδιωτών που φιλοξενεί στο σπίτι τους είναι οι δολοφόνοι.
Παρόλο που ο σκηνοθέτης Aldo Lado σε συνέντευξή του δήλωσε ότι ο ίδιος δεν είχε δει ποτέ το LAST HOUSE ON THE LEFT, παραδέχτηκε ότι το NIGHT TRAIN MURDERS επηρεάστηκε απευθείας από την διαβόητη πρώτη ταινία του Wes Craven και προσπάθησε να επαναλάβει τα πεπραγμένα του. Με αρκετή επιτυχία θα προσέθετα εγώ, μιας και η ταινία κινείται με γρήγορους ρυθμούς αποφεύγοντας όσο μπορεί τα νεκρά σημεία που σπάνια λείπουν από Ιταλικές παραγωγές εκείνης της εποχής. Η ταινία έρχεται με δύναμη και χωρίς έλεος στους ανυποψίαστους θεατές. Οι σκηνές σεξουαλικής κακοποίησης των κοριτσιών ευτυχώς δεν διαρκούν πολύ αλλά γίνονται πιο δύσκολες στην παρακολούθηση αφού η υποβόσκουσα μοχθηρία του ηδονοβλεπτικού τρόπου με τον οποίο ο Aldo Lado τις καλύπτει πολλαπλασιάζει την επίδραση τους.
Όλα γίνονται ακόμα πιο σκοτεινά με την πολύ καλή φωτογραφία μέσα στους θαλάμους και διαδρόμους ενός ημισκοτεινού και αφιλόξενου τρένου και τη συνοδεία μίνιμαλ μουσικής του soundtrack του Ennio Morricone με μόλις μια φυσαρμόνικα να παίζει έναν λυπητερό σκοπό. Η αίσθηση ότι δύσκολα θα πάει κάτι καλά στο NIGHT TRAIN MURDERS γίνεται ακόμα πιο έντονη με αυτά τα στοιχεία, σε συνδυασμό με τις πειστικές ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών και σε γενική αντίθεση με τον κανόνα των Ιταλικών exploitation παραγωγών που συνήθως χαλάνε την ατμόσφαιρα λόγω ξύλινων ερμηνειών και κακού ντουμπλαρίσματος.
Το θέμα σερβίρεται ως ένα συγκαλυμμένο κοινωνικό σχόλιο περί βίας στην κοινωνία, σύμφωνα και με τον ίδιο τον σκηνοθέτη που ήθελε η ταινία είναι ένα "κατηγορώ" για την υψηλή κοινωνία που εκμεταλλεύεται τους λιγότερο τυχερούς όπως ακριβώς η όμορφη κυρία στην ταινία ουσιαστικά έπαιζε τους δύο κακοποιούς σαν μαριονέτες, κινώντας τα νήματα της βίας και σαδισμού για προσωπική της ευχαρίστηση, βάζοντας στο φινάλε το προσωπείο του καθωσπρεπισμού.
Μια προσπάθειά του να τονίσει τη βία που κατά τον ίδιο τον Aldo Lado "υπήρχε παντού εκείνη την εποχή". Κάτι που μοιραία προκαλεί σκέψεις για το κατά πόσο σήμερα είναι καλύτερα τα πράγματα από αυτή την άποψη με την φτώχεια και την ανέχεια να αυξάνεται παγκοσμίως και με όλο και λιγότερους και πλουσιότερους ολιγάρχες σε όλο τον κόσμο να έχουν ουσιαστικά φτιάξει μια δυστοπία βίας, πολέμου και εκμετάλλευσης των μαζών για προσωπικά τους οφέλη, μια νοοτροπία που μοιραία περνάει και στους απλούς ανθρώπους που αυξάνουν γυναικοκτονίες, βιασμούς και κάθε είδους κακοποίηση με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου.
Το φινάλε με την συνάντηση των τριών κακοποιών με τους γονείς της Lisa δεν έχει καμία δραματουργική λογική, αλλά η εξιλέωση που έρχεται με αιματηρό τρόπο είναι καλοδεχούμενη στην παράδοση του LAST HOUSE ON THE LEFT και κάπως ελαφραίνει τα πράγματα σε μια γενικά ψυχοπλακωτική exploitation ταινία που στο τέλος της προβολής αφήνει τον θεατή στεγνό και προβληματισμένο πρώτα απ' όλα για το πόσο "διασκεδάστική" ήταν μια ταινία με το συγκεκριμένο θέμα και τη συγκεκριμένη ηδονοβλεπτική και γενικά μοχθηρή παρουσίασή του.
Πάντως πριν το ξεκίνημα της βίας, οι σκηνές μέσα στο τρένο της εποχής για μένα προσωπικά ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα θέματα της προβολής. Υπήρχαν ηλικιωμένοι ναζί επιβάτες που τραγουδούσαν εν χορό το Τραγούδι του Χορστ Βέσελ (Horst-Wessel-Lied), γνωστό επίσης ως "Ορθό το Λάβαρο" (Die Fahne Hoch), τον επίσημο ύμνο του Γερμανικού Ράιχ και του Ναζιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, χωρίς μάλιστα να τους ενοχλεί κανείς, ώριμες ηλικιακά νυμφομανείς κυρίες της υψηλής κοινωνίας, καθολικοί παιδόφιλοι παπάδες με τα παπαδοπαίδια τους, αλκοολικοί ελεγκτές εισιτηρίων, ματάκηδες και γενικά ό,τι πιο sleazy και παράξενο μπορούσε να σκαρφιστεί ο σεναριογράφος!
Το γλυκόπικρο 'A Flower's All You Need' του Ντέμη Ρούσσου παίζει ξανά καθώς πέφτουν οι τίτλοι τέλους, αφήνοντας μια μικρή αχτίδα φωτός και την ελπίδα ότι τα πράγματα ίσως αλλάξουν κάποτε...
Love is real,
Love is strong,
Love is what you really need,
Sing a song, sing a song,
Sing an everlasting song,
Love is real,
Love is all,
Find a way to live your dreams,
Don't you know,
You've got to change the world
Από τις πρώτες νότες του εντελώς αταίριαστου τραγουδιού του Ντέμη Ρούσου στην έναρξη, ο υποψιασμένος exploitation fan ξέρει ότι η συγκεκριμένη ταινία δεν πρόκειται να είναι... αγάπες και λουλούδια! Μια κλασική κίνηση του Ιταλικού exploitation σινεμά στην λογική του 
Πολλά έχουν ειπωθεί από διάφορους όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με τις ταινίες της περιβόητης λίστας των Video Nasties. Σήμερα που οι διάφορες λογοκριτικές αρχές παγκοσμίως έχουν κάπως ηρεμήσει, το συμπέρασμα είναι ότι αρκετές από τις ταινίες της λίστας ήταν τόσο χαλαρές από άποψη βίας, gore κλπ που δεν θα έπρεπε να έχουν καν μπει εκεί. Όμως τολμώ να πω ότι το 
Η ταινία περιγράφει την περιπέτεια δύο νεαρών γυναικών, της Margaret και της Lisa, που παίρνουν το τρένο για να ταξιδέψουν από τη Γερμανία πίσω στην Ιταλία και στους γονείς της Lisa για τα Χριστούγεννα. Όμως στο τρένο επιβιβάζονται λαθραία και δυο αληταράδες (
Όμως το σαδιστικό παιχνίδι τους μοιραία οδηγεί στο θάνατο των κοριτσιών την ώρα που στο σταθμό τερματισμού στην Ιταλία οι γονείς της Lisa τις περιμένουν. Συμπτωματικά, συναντούν την τριάδα των υπευθύνων και επειδή η φαινομενικά καθωσπρέπει κυρία είχε τραυματιστεί πάνω στα βασανιστήρια των δύο νεαρών γυναικών, τους καλεί σπίτι του για φαγητό και να περιποιηθεί τις πληγές. Όμως ο γιατρός πατέρας της Lisa (
Παρόλο που ο σκηνοθέτης 
Όλα γίνονται ακόμα πιο σκοτεινά με την πολύ καλή φωτογραφία μέσα στους θαλάμους και διαδρόμους ενός ημισκοτεινού και αφιλόξενου τρένου και τη συνοδεία μίνιμαλ μουσικής του soundtrack του 
Το θέμα σερβίρεται ως ένα συγκαλυμμένο κοινωνικό σχόλιο περί βίας στην κοινωνία, σύμφωνα και με τον ίδιο τον σκηνοθέτη που ήθελε η ταινία είναι ένα "κατηγορώ" για την υψηλή κοινωνία που εκμεταλλεύεται τους λιγότερο τυχερούς όπως ακριβώς η όμορφη κυρία στην ταινία ουσιαστικά έπαιζε τους δύο κακοποιούς σαν μαριονέτες, κινώντας τα νήματα της βίας και σαδισμού για προσωπική της ευχαρίστηση, βάζοντας στο φινάλε το προσωπείο του καθωσπρεπισμού. 
Μια προσπάθειά του να τονίσει τη βία που κατά τον ίδιο τον 
Το φινάλε με την συνάντηση των τριών κακοποιών με τους γονείς της Lisa δεν έχει καμία δραματουργική λογική, αλλά η εξιλέωση που έρχεται με αιματηρό τρόπο είναι καλοδεχούμενη στην παράδοση του 
Πάντως πριν το ξεκίνημα της βίας, οι σκηνές μέσα στο τρένο της εποχής για μένα προσωπικά ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα θέματα της προβολής. Υπήρχαν ηλικιωμένοι ναζί επιβάτες που τραγουδούσαν εν χορό το Τραγούδι του Χορστ Βέσελ (Horst-Wessel-Lied), γνωστό επίσης ως "Ορθό το Λάβαρο" (Die Fahne Hoch), τον επίσημο ύμνο του Γερμανικού Ράιχ και του Ναζιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, χωρίς μάλιστα να τους ενοχλεί κανείς, ώριμες ηλικιακά νυμφομανείς κυρίες της υψηλής κοινωνίας, καθολικοί παιδόφιλοι παπάδες με τα παπαδοπαίδια τους, αλκοολικοί ελεγκτές εισιτηρίων, ματάκηδες και γενικά ό,τι πιο sleazy και παράξενο μπορούσε να σκαρφιστεί ο σεναριογράφος!
Το γλυκόπικρο 'A Flower's All You Need' του Ντέμη Ρούσσου παίζει ξανά καθώς πέφτουν οι τίτλοι τέλους, αφήνοντας μια μικρή αχτίδα φωτός και την ελπίδα ότι τα πράγματα ίσως αλλάξουν κάποτε...
Love is real,
