Ένας ιδιωτικός ντεντέκτιβ έρχεται αντιμέτωπος με μια σατανική αίρεση από άλλη διάσταση, τον μοχθηρό ηγέτη της και μια στρατιά τεράτων και δαιμόνων που διψούν για το αίμα του.
Σχόλια:
Οκτώ χρόνια μετά το καταπληκτικό THE AFTERMATH ο Steve Barkett επιστρέφει πίσω από τις κάμερες για δεύτερη και τελευταία μέχρι στιγμής φορά στην καριέρα του με μια ταινία ακριβώς στην ίδια λογική με το διαχρονικά αδικημένο post apocalyptic έπος του. Αυτή τη φορά το είδος που επιλέγει είναι αυτό του τρόμου και αφηγείται την ιστορία του Richard Flynn (Steve Barkett), ενός μπάτσου που είδε ό,τι πολύτιμο γι αυτόν να αφανίζεται το 1970 από έναν σατανικό ιερέα (Richard Harrison) που μαζί με τους ακόλουθούς του έφτασαν στη Γη από μια άλλη διάσταση και στόχο έχουν τη θυσία 20 γυναικών ώστε να ιδρύσουν τη βασιλεία των δαιμόνων στον πλανήτη.
Ο Flynn δεν καταφέρνει να εμποδίσει τη θυσία της γυναίκας του, αλλά καθυστερεί τους αιρετικούς και το νεογέννητο αγόρι τους φυγαδεύεται, επίσης ψηλά στη λίστα για ανθρωποθυσία μιας και φαίνεται ότι ήταν το ιδανικό πρόσφορο στους δαίμονες και τον αιμοδιψή ηγέτη τους. 20 χρόνια αργότερα, ο Flynn είναι ιδιωτικός ντετέκτιβ που ερευνάει μια υπόθεση φόνου. Όμως σύντομα θα βρεθεί ξανά να κυνηγάει τον σατανικό ιερέα και την παρέα του όταν ένας νεοφερμένος νεαρός μπάτσος (Christopher Barkett) του δείχνει πρόσφατη φωτογραφία του ιερέα και του πρωτοπαλίκαρού του, τους οποίους ο Flynn νόμιζε ότι είχε σκοτώσει 20 χρόνια πριν. Σαν να μην έφταναν αυτά, αποδεικνύεται ότι ο νεαρός είναι ο χαμένος γιος του Flynn και ότι τα μέλη της αίρεσης επιστρατεύουν κάθε είδος υπερφυσικής βοήθειας για να τον ξαναβάλουν στον βωμό της θυσίας.
Όπως και στο THE AFTERMATH, το EMPIRE OF THE DARK είναι φροντισμένο και η αγάπη που ο άνθρωπος της Αμερικάνικης low budget σκηνής, Steve Barkett, έριξε πάνω της φαίνεται από τα πρώτα κιόλας πλάνα. Ομολογώ ότι η ταινία μου ήταν εντελώς άγνωστη αλλά το μεράκι και η φρεσκάδα με την οποία το Barkett έφτιαξε την πρώτη του ταινία με έκανε να θέλω να την δικιμάσω άμεσα. Ο προϋπολογισμός αυτή τη φορά φαίνεται να είναι αρκετά μεγαλύτερος και μετουσιώνεται σε όμορφα υπόγεια σπήλαια, καλοφτιαγμένα σκηνικά και ειδικά εφέ που περιλαμβάνουν ένα stop-motion δαιμόνιο και κάμποσους κουκουλοφόρους δαίμονες με επιτυχημένο μακιγιάζ προσώπου.
Ο ρυθμός είναι αυτός που θα περίμεναν οι γνώστες του έργου του Barkett. Προσπαθώντας να δώσει γρήγορο- σχεδόν φρενήρη- ρυθμό, η κάμερά του δεν σταματάει να κινείται, κάτι που πάντως βλάπτει την σκοτεινή ατμόσφαιρα των πρώτων πλάνων που φάνηκε ότι θα κυριαρχούσε. Δυστυχώς αυτή τη φορά το σενάριο δεν είναι τόσο σφιχτοδεμένο και προσεγμένο όσο του THE AFTERMATH και αυτό έχει ως αποτέλεσμα το EMPIRE OF THE DARK να φαίνεται να μην έχει αποφασίσει αν θα κινηθεί στο ευρύτερο πλαίσιο του τρόμου ή θα επικεντρωθεί στην δράση και την αστυνομική έρευνα.
Τελικά προσπαθώντας να χωρέσει και τα δύο, η ταινία χάνει λίγο την κατεύθυνσή της και από ένα σημείο μετατρέπεται σε τυπική αστυνομική περιπέτεια με όλα τα κλισέ του είδους. Η υποπλοκή της εκ νέου γνωριμίας πατέρα και γιου εξερευνάται όταν οι συνεχείς επιδρομές γενικά ακίνδυνων κουκουλοφόρων δαιμόνων αρχίζουν να κουράζουν, όσο και οι συνεχείς σκηνές αφελέστατης αυτή τη φορά δράσης, σε πλήρη αντίθεση με τις αντίστοιχες του THE AFTERMATH που με είχαν αφήσει με το στόμα ανοιχτό με την τεχνική αρτιότητά τους.
Σε αυτούς τους ρυθμούς κινείται ολόκληρη η ταινία, που πέρα από τα ποιοτικά στοιχεία έχει και κάποια άξια αναφοράς δευτερεύοντα στοιχεία και happenings, όπως την ομοιότητα του Steve Barkett με τον γιο του, που φροντίζει να μοιάσει στον πατέρα του ακόμα και στο ρετρό 70s μουστάκι του, σε σημείο που η υποπλοκή κατά την οποία ο Flynn δεν μπορεί να αναγνωρίσει τον χαμένο γιο του να βγάζει πολύ γέλιο.
Πολύ γέλιο βγάζουν επίσης και οι ερμηνείες των περισσότερων από τους πρωταγωνιστές με αποκορύφωμα εκείνη της μη- ηθοποιού Tera Hendrickson που υποδύεται την σύζυγο και μητέρα των δύο Barkett. Ο διαχρονικός ήρωας της φτηνής b-δράσης Richard Harrison πάντως είναι 100% μέσα στο κλίμα με την σατανική ρόμπα του να δίνει τον τόνο που πρέπει, όπως ακριβώς και οι συνεχείς αφιονισμένοι μονόλογοί του, αλλά από ουσιαστική συμμετοχή κανείς πρέπει να περιμένει τα τελευταία λεπτά και την τελική μονομαχία του με τον πρωταγωνιστή μιας και σε όλο το υπόλοιπο ο χαρακτήρας του δεν ξεφεύγει από τα στενά όρια της καρικατούρας.
Από εκεί και πέρα υπάρχει μπόλικο πιστολίδι σε σημείο υπερβολής, ασταμάτητες σκηνές επιθέσεων του στρατού κουκουλοφόρων δαιμόνων που λογικά κοπιαρίστηκαν από το κλασικό PHANTASM, να τρώνε βρωμόξυλο σε κάθε ευκαιρία από τον Barkett και τον γιο του, όμορφη ηρωική μουσική, ενώ δεν λείπουν και σκηνές χοντροκομμένου gore που τεχνικά δεν μοιάζουν να βελτιώθηκαν ιδιαίτερα από τις αντίστοιχες στο THE AFTERMATH. Το κλου της βραδιάς καταφθάνει με το stop- motion τέρας που αν και φαίνεται ότι φτιάχτηκε με περίσσια αγάπη και μεράκι από τους υπεύθυνους ειδικών εφέ, είναι σίγουρα ξεπερασμένο για την εποχή που βγήκε η ταινία και προσθέτει λίγη ακόμα από εκείνη την b-movie γοητεία που διέπει ολόκληρο το EMPIRE OF THE DARK.
Σε γενικές γραμμές, δυσκολεύομαι να χαρακτηρίσω την ταινία ως επιτυχημένη, μιας και έχει αρκετά προβλήματα σε όλους τους τομείς. Όμως είναι τίμια και καλογυρισμένη για τα στάνταρντς του Steve Barkett και στο τέλος της προβολής αποδεικνύεται αρκετά διασκεδαστική παρόλο που είναι όσο προβλέψιμη όσο θα μπορούσε. Κανείς πάντως οφείλει να δώσει τα εύσημα στον Steve Barkett, έναν αθεράπευτα ρομαντικό του low budget σινεμά του διαμετρήματος των Fred Olen Ray που μάλιστα συνυπογράφει την παραγωγή, Jim Wynorski και Ted Nicolaou, για το μεράκι που για άλλη μια φορά επέδειξε, παρόλο που αυτή του η προσπάθεια δεν κατάφερε να φτάσει τα ψηλά επίπεδα του αγαπημένου THE AFTERMATH.
DVD Notes:
Δεν υπάρχουν κυκλοφορίες στη χώρα μας.
Διεθνείς DVD εκδόσεις:
R0 Αμερική (VCI)
Η μοναδική αυτή γνωστή έκδοση είναι χωρίς περικοπές και με 4:3 Fulscreen μεταφορά.
Οκτώ χρόνια μετά το καταπληκτικό 
Ο Flynn δεν καταφέρνει να εμποδίσει τη θυσία της γυναίκας του, αλλά καθυστερεί τους αιρετικούς και το νεογέννητο αγόρι τους φυγαδεύεται, επίσης ψηλά στη λίστα για ανθρωποθυσία μιας και φαίνεται ότι ήταν το ιδανικό πρόσφορο στους δαίμονες και τον αιμοδιψή ηγέτη τους. 20 χρόνια αργότερα, ο Flynn είναι ιδιωτικός ντετέκτιβ που ερευνάει μια υπόθεση φόνου. Όμως σύντομα θα βρεθεί ξανά να κυνηγάει τον σατανικό ιερέα και την παρέα του όταν ένας νεοφερμένος νεαρός μπάτσος (
Όπως και στο 
Ο ρυθμός είναι αυτός που θα περίμεναν οι γνώστες του έργου του Barkett. Προσπαθώντας να δώσει γρήγορο- σχεδόν φρενήρη- ρυθμό, η κάμερά του δεν σταματάει να κινείται, κάτι που πάντως βλάπτει την σκοτεινή ατμόσφαιρα των πρώτων πλάνων που φάνηκε ότι θα κυριαρχούσε. Δυστυχώς αυτή τη φορά το σενάριο δεν είναι τόσο σφιχτοδεμένο και προσεγμένο όσο του 
Τελικά προσπαθώντας να χωρέσει και τα δύο, η ταινία χάνει λίγο την κατεύθυνσή της και από ένα σημείο μετατρέπεται σε τυπική αστυνομική περιπέτεια με όλα τα κλισέ του είδους. Η υποπλοκή της εκ νέου γνωριμίας πατέρα και γιου εξερευνάται όταν οι συνεχείς επιδρομές γενικά ακίνδυνων κουκουλοφόρων δαιμόνων αρχίζουν να κουράζουν, όσο και οι συνεχείς σκηνές αφελέστατης αυτή τη φορά δράσης, σε πλήρη αντίθεση με τις αντίστοιχες του 
Σε αυτούς τους ρυθμούς κινείται ολόκληρη η ταινία, που πέρα από τα ποιοτικά στοιχεία έχει και κάποια άξια αναφοράς δευτερεύοντα στοιχεία και happenings, όπως την ομοιότητα του 
Πολύ γέλιο βγάζουν επίσης και οι ερμηνείες των περισσότερων από τους πρωταγωνιστές με αποκορύφωμα εκείνη της μη- ηθοποιού 
Από εκεί και πέρα υπάρχει μπόλικο πιστολίδι σε σημείο υπερβολής, ασταμάτητες σκηνές επιθέσεων του στρατού κουκουλοφόρων δαιμόνων που λογικά κοπιαρίστηκαν από το κλασικό 
Σε γενικές γραμμές, δυσκολεύομαι να χαρακτηρίσω την ταινία ως επιτυχημένη, μιας και έχει αρκετά προβλήματα σε όλους τους τομείς. Όμως είναι τίμια και καλογυρισμένη για τα στάνταρντς του 
