Μια ταινία που αδικήθηκε αρκετά την εποχή που κυκλοφόρησε, αφ' ενός στο Αμερικάνικο box office όπου είχε να ανταγωνιστεί την νέα εποχή που επέβαλλε το STAR WARS, αφ' εταίρου οι διάφοροι κριτικοί της εποχής προβλέψιμα άρχισαν να την κατηγορούν για φτηνή αντιγραφή του JAWS απλά με ένα αυτοκίνητο στη θέση του καρχαρία. Προσωπικά ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερος fan ταινιών τρόμου αυτού του τύπου, κυρίως διότι δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για τα αυτοκίνητα, βλέποντάς τα γενικά σαν όλα περίπου ίδια, παραλληλόγραμμα μεταλλικά κουτιά σχεδιασμένα για μια συγκεκριμένη δουλειά.

Όμως όσο μεγάλωνα και άρχισα να εκτιμώ περισσότερο αυτά τα μεταλλικά κουτιά και κατά συνέπεια άρχισα να βλέπω με άλλο μάτι ταινίες σαν το CHRISTINE και το υπό σχολιασμό THE CAR, που σίγουρα είναι μια από τις κορυφαίες παραγωγές αυτής της συνομοταξίας. Μια καλογυρισμένη από κάθε άποψη ταινία τρόμου, που ναι μεν μπορεί να μην απευθύνεται σε ενήλικες και να μην έχει βία και gore, όμως ο γενικά τηλεοπτικός σκηνοθέτης του CAT BALLOU (1965) και A MAN CALLED HORSE (1970) καταφέρνει πανηγυρικά να κάνει το τέρας του να φαίνεται ίσως πιο απειλητικό και επικίνδυνο από πολλά άλλα γνωστότερων παραγωγών.

Σε μια επαρχιακή πόλη στην Αμερικάνικη στέπα, ένας φαινομενικά διαταραγμένος οδηγός σκοτώνει με το αυτοκίνητό του δύο νεαρούς ποδηλάτες και έναν περαστικό ταξιδιώτη. Ο τοπικός σερίφης Wade (James Brolin) μαζί με τoυς βοηθούς του ερευνούν την υπόθεση και αποφασίζουν να αποκλείσουν την περιοχή με οδοφράγματα ώστε να συλλάβουν τον ασυνείδητο οδηγό. Πριν όμως προλάβουν, το μυστηριώδες αυτοκίνητο εμφανίζεται στο κέντρο της πόλης και χτυπάει θανάσιμα έναν αστυνομικό που διέσχιζε τον δρόμο για το απέναντι μπαρ. Ο σερίφης μαζί με τον συνεργάτη του πρώην αλκοολικό Luke (Ronny Cox) αναλαμβάνει την υπόθεση, αλλά μια Ινδιάνα αυτόπτης μάρτυς τους λέει ότι είδε ότι το αυτοκίνητο δεν είχε οδηγό.

Οι αστυνομικοί δυναμώνουν τα μέτρα για να παγιδεύσουν το αυτοκίνητο, όμως αυτό όχι μόνο δεν σταμάτησε αλλά επιτέθηκε και κατά των περιπολικών σκοτώνοντας αστυνομικούς που ήταν μέσα. Ο σερίφης καταφέρνει να πλησιάσει και να το πυροβολήσει αλλά οι σφαίρες δεν έχουν αποτέλεσμα στο αμάξι που μοιάζει άτρωτο στις ζημιές, ενώ η φίλη του σερίφη Lauren (Kathleen Lloyd) που εντωμεταξύ είχε παγιδευτεί πιο πριν από το αυτοκίνητο σε ένα παλιό νεκροταφείο θεωρεί ότι έχει κάποια δική του κρυφή ατζέντα εκδίκησης που καθορίζει την συμπεριφορά του. Οι πιο προληπτικοί από την αστυνομία μάλιστα θεωρούν ότι κάτι υπερφυσικό που σχετίζεται με το αρχαίο ινδιάνικο έδαφος της περιοχής έχει κυριεύσει το αμάξι.

Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι το THE CAR είναι ένας μικρός θρίαμβος για τον σκηνοθέτη, μια ρυθμική ταινία με γνήσιο σασπένς και αγωνία, τρομερή ατμόσφαιρα που ορίζεται τόσο από την καταπληκτική φωτογραφία όσο και από τα ασύλληπτης άγριας ομορφιάς τοπία της περιοχής που γυρίστηκε. Το τοπίο με τα ατελείωτα βραχώδη βουνά, την ελάχιστη άγρια βλάστηση και τους αμμόλοφους που ρίχνουν ριπές άμμου παντού με το παραμικρό φύσημα του αέρα μοιάζει ο ιδανικός συνεργάτης του δαιμονικού αυτοκινήτου και όσο περνάει η προβολή φαίνεται ακόμα πιο άγριο και αφιλόξενο. Οι άνθρωποι που μένουν εκεί μοιάζουν απλοί φιλοξενούμενοι όσο τους το επιτρέπει η άγρια φύση, που φαίνεται να συμμαχεί με το αυτοκίνητο.

Στο ίδιο μήκος κύματος, η ξεκάθαρη υπερφυσική υπόσταση του αυτοκινήτου που παγιώνεται από ένα σημείο και μετά το κάνει τρομακτικό και απειλητικό, όσο και η υπέρμετρα βίαιη μανία του επίσης έρχεται σαν έκπληξη στους θεατές που δεν περιμένουν να δουν αυτά που βλέπουν σε μια φαινομενικά ακίνδυνη PG-rated ταινία τρόμου που είχε αρκετούς γύρους και στην TV της εποχής. Και αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα της παραγωγής.

Πώς κατάφεραν να κάνουν τόσο συναρπαστική μια ταινία με κακό ένα αυτοκίνητο; Απλό, το THE CAR δεν είναι b-movie και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα τόσο από τα εφέ όσο και από την γενικότερη αρτιότητα της παραγωγής. Το THE CAR όμως παραμένει μια ταινία χαμηλού προϋπολογισμού και δείχνει πως οι μάστορες της εποχής ξέραν να διοχετεύσουν τα χρήματα εκεί που πρέπει, ξοδεύοντας περίπου 90 χιλιάρικα μόνο για το "τέρας" της ταινίας. Σήμερα, μια αντίστοιχη παραγωγή δύσκολα θα έμενε σε επταψήφια νούμερα και δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι την ποιότητα των CGI εφέ που θα προέκυπταν.

Ένα στοιχείο που μεγαλώνει τον θαυμασμό μου για το THE CAR είναι ότι περιέργως δεν υπάρχουν πολλές σκηνές καταδίωξης ή κυνηγητά ή τρακαρίσματα και τα σχετικά. Προφανώς πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή του σεναρίου και της παραγωγής, που προτιμάει να ασχοληθεί με την ατμόσφαιρα και τον τρόμο παρά με τα μπαμ- μπουμ και τις εκρήξεις, όπως για παράδειγμα κάνει το προγενέστερο CRASH! που έχει παρόμοια υπόθεση. Μία και καλή σκηνή κυνηγητού υπάρχει προς το φινάλε, όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακή αλλά είναι ρεαλιστική και καλογυρισμένη όπως ολόκληρη η ταινία. Ρεαλιστικές είναι και όλες οι υπόλοιπες σκηνές της καταστροφικής δράσης του αυτοκινήτου, απλώς γιατί είναι πραγματικές, όπως και οι εκρήξεις, όπως και όλα τα ειδικά εφέ εκείνης της χρυσής για τον ανεξάρτητο κινηματογράφο εποχής του Αμερικάνικου σινεμά.

Από εκεί και πέρα έχουμε ερμηνείες που αγγίζουν το άριστο από όλους τους πρωταγωνιστές. Ο James Brolin είναι αυτός που ξέρουμε, όπως και ο Ronny Cox που μεταδίδει τα συναισθήματα στενοχώριας και απόγνωσης με εκπληκτικό τρόπο, όπως και η Kathleen Lloyd. Ειδική αναφορά αξίζει η ερμηνεία του γνωστού από δεκάδες παραγωγές R.G. Armstrong (THE BEAST WITHIN, PREDATOR) που παίζει έναν καθ' όλα αντιπαθή χαρακτήρα που τελικά το γυρίζει και βοηθάει στην τελική λύση. Οι περισσότεροι ήρωες, αν όχι όλοι, είναι 100% αληθινοί με υπόσταση, χαρακτήρα και ιστορία και πραγματικά τα πάθη τους προκαλούν έντονα συναισθήματα στο θεατή, κάτι που πρέπει να πιστωθεί τόσο ο σκηνοθέτης όσο και οι ίδιοι ηθοποιοί.

Γενικά, μια από τις καλύτερες ταινίες αυτής της θεματικής, ίσως η κορυφαία μαζί με το CHRISTINE που κατ' εμέ είναι must- watch και συστήνεται χωρίς ενδοιασμούς.