Μια παρέα παλιών συμμαθητών που πάνε για Reunion στο παλιό τους σχολείο παγιδεύονται από έναν μανιακό δολοφόνο.
Σχόλια:
Δεν είναι κάποιο μυστικό το ότι είμαι fan των Αμερικάνικων ταινιών τρόμου χαμηλού budget της δεκαετίας του 70, όποιος έχει κάποια επαφή με το συγκεκριμένο σάιτ λογικά ήδη το έχει καταλάβει προ πολλού. Μου αρέσει πολύ ο ατμοσφαιρικός τρόπος κινηματογράφησης και οι ψυχεδελικές πινελιές που ουκ ολίγες ταινίες της εποχής έχουν, όπως και οι πειραματισμοί κάθε είδους που ήταν ο κανόνας ιδίως στις ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού. Το υπό σχολιασμό THE REDEEMER έχει όλα αυτά τα στοιχεία που περιγράφω σε αφθονία και πρόκειται για άλλη μια παραγωγή εκείνης της εποχής, παράξενη και σε πολλά σημεία χωρίς λογική αλλά με έντονη προσωπικότητα.
Η αφήγηση ξεκινάει σε μια ανώνυμη εκκλησία όπου ένας ιερέας κηρύττει περί αμαρτίας, αμαρτωλών ανθρώπων και έκλυτης ζωής μακρυά από το θεό. Αλλού, 6 άτομα από την τάξη του 1967 ξανασυναντιούνται 10 χρόνια μετά την αποφοίτηση για reunion στο παλιό τους σχολείο. Μετά από ορεκτικά και τις αναγκαίες χαιρετούρες βρίσκουν το σκουλικοφαγωμένο πτώμα του φροντιστή και με τρόμο ανακαλύπτουν ότι έχουν παγιδευτεί μέσα στο κτίριο. Το πάρτι έχει πια χαλάσει και η παρέα αρχίζει να συνέρχεται από το σοκ και να εξερευνά τον χώρο προς αναζήτηση εξόδου αλλά σχεδόν αμέσως αρχίζουν οι φόνοι του ενός μετά τον άλλο από έναν μασκοφόρο φονιά που αυτοαποκαλείται Λυτρωτής (Redeemer) και που είναι πλέον προφανές ότι έχει προετοιμάσει το σχολείο για το κυνήγι και τον φόνο τους αλλά κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί ποιος μπορεί να είναι και γιατί κάνει ότι κάνει.
Όλα τα σημάδια αρχίζοντας από την κλασική αφίσα και τον τίτλο της ταινίας παραπέμπουν σε σατανισμό, δαίμονες, υπερφυσικό και όλα τα σχετικά που είχαν τρελή άνθιση στα 70s. Ιδίως όταν αμέσως μετά την έναρξη εμφανίζεται στην οθόνη ένα κείμενο που αναφέρει το μυστηριώδες (σε ελεύθερη μετάφραση) "Μέσα από το σκοτάδι, το χέρι του Λυτρωτή θα εμφανιστεί για να τιμωρήσει αυτούς που ζήσαν μέσα στην αμαρτία" τα σημάδια δείχνουν να δυναμώνουν. Όμως ο σκηνοθέτης Constantine S. Gochis κάνει την έκπληξη φτιάχνοντας ένα ατμοσφαιρικό πρώιμο slasher που είναι μια από τις πολλές ξεχωριστές περιπτώσεις στο είδος και το σινεμά τρόμου των ΗΠΑ εκείνη την εποχή.
Μετά την αινιγματική εισαγωγή, όπως και είναι κανόνας στις περισσότερες επιτυχημένες τρόμου των 70s, οι τοποθεσίες που γυρίστηκε η ταινία δίνουν τον αρχικό τόνο και τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που μεγαλώνει όσο περνάει ο χρόνος υποβοηθούμενη από την ψυχεδελική κινηματογράφηση με συνεχή πολύχρωμα πλάνα και γενικά πανέμορφη φωτογραφία τόσο εξωτερικά όσο και σε κλειστούς χώρους. Η τυπική για αντίστοιχες παραγωγές ηλεκτρονική μουσική επίσης βοηθάει στη δημιουργία αυτής της ατμόσφαιρας και της αίσθησης απειλής.
Η εισαγωγή των χαρακτήρων δημιουργεί την αίσθηση ότι κάτι ιδιαίτερα καλό θα ακολουθήσει, καθώς έχουμε διάφορους παράξενους χαρακτήρες στην παρέα των πρωταγωνιστών, συμπεριλαμβανομένων και έναν gay ηθοποιό και ένα ζευγάρι λεσβιών, συν τον πάντα μυστηριώδη φονιά. Όμως καθώς περνάει η ώρα, δεν υπάρχει κάποια αξιοποίηση των χαρακτηριστικών των χαρακτήρων, που στο τέλος της ημέρας υποβαθμίζονται απλά σε "στοκ" για την παρουσίαση των 2-3 φόνων που αναφέρθηκαν. Ο φονιάς μένει στη σκιά μόνο ελάχιστο χρόνο και τελικά εμφανίζεται σε μια προσπάθεια του σκηνοθέτη να αυξήσει το σασπένς, τον τρόμο και την αγωνία. Το πρόβλημα είναι ότι η φυσική του παρουσία δεν πείθει και σίγουρα δεν στοιχειοθετεί την αδυναμία των υπολοίπων να τον αντιμετωπίσουν, όμως η ερμηνεία του T.G. Finkbinder είναι φανταστική αν και ορισμένα σημεία γίνεται ψιλοκωμική από τις υπερβολές και κάνει τον Redeemer να φαίνεται εντελώς psycho.
Το βασικό πρόβλημα με το THE REDEEMER είναι ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερη λογική στο σενάριο, ούτε συνοχή στις σκηνές που είναι μονταρισμένες με ολίγον τι φρενήρη τρόπο. Πάντως η ταινία προσπαθεί να αφηγείται την ιστορία φανερώνοντας το φονιά και ψιλοεξηγώντας τελικά το πώς και γιατί αν και δεν έχω πειστεί αν αυτές οι εξηγήσεις βοήθησαν το τελικό αποτέλεσμα ή αν τελικά ήταν προτιμότερο να μην υπήρχαν καθόλου, αφήνοντας τον θεατή να βγάλει το φίδι από την τρύπα από πλευράς λογικής και κινήτρων των χαρακτήρων. Αντιθέτως, ο σκηνοθέτης και το σενάριο επιλέγουν από ένα σημείο και μετά όλα να βγαίνουν με λεπτομέρειες στο φως, τα κίνητρα, οι λόγοι και οι όχι ιδιαίτερα πειστικές εξηγήσεις για το τι και πώς.
Οι πολλές υποσχέσεις που δόθηκαν από τίτλο, αφίσα και εισαγωγή τηρούνται με δυσκολία καθώς η περισσότερη διάρκεια του το THE REDEEMER παίζει σαν τυπικό slasher. Προς το φινάλε η ταινία παίρνει μια εντελώς σουρεάλ τροπή, προφανώς σε μια προσπάθεια της ομάδας παραγωγής να δώσουν κάποια υπόσταση στον υπότιτλο της ταινίας περί του "Γιου του Διαβόλου", αλλά ομολογώ από εκείνο το σημείο και μετά η ταινία με έχασε αφού προσωπικά δεν έβγαλα κάποιο νόημα από τις σκηνές που είδα που μοιάζουν σαν να μπήκαν διά της βίας από κάποια εντελώς άλλη παραγωγή. Πάντως ενώ έξυνα το κεφάλι μου ψάχνοντας να βρω τη λογική, ανάμεσα στα ποιητικά και ατμοσφαιρικά πλάνα μιας γραφικής λίμνης συνοδεία ωραίας ηλεκτρονικής μουσικής, έρχεται ξανά εκείνο το κείμενο της εισαγωγής για να μου θυμίσει ότι δεν χρειάζεται όλα σε αυτό τον κόσμο να έχουν λογική εξήγηση για να είναι ωραία. Και σίγουρα αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για φτηνές b-movies τρόμου όπως το THE REDEEMER.
Ακόμα και με τα διάφορα προβλήματα λογικής του, το THE REDEEMER έχει ρυθμό και είναι ένα γενικά διασκεδαστικό slasher με ακαθόριστα υπερφυσικούς τόνους που, αν και μοιάζει ανολοκλήρωτο, πιθανότατα ξεχώρισε την εποχή που κυκλοφόρησε ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν πολλά. Όμως με τον βομβαρδισμό εκατοντάδων παρόμοιων ταινιών που κυκλοφόρησαν από τότε μέχρι και σήμερα, η ταινία μάλλον χάνεται στον ωκεανό και απευθύνεται κυρίως στους φίλους του ψυχεδελικού low budget τρόμου των 70s που όλο και κάτι καλό θα της βρουν.
DVD Notes:
Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.
Διεθνείς DVD εκδόσεις:
R0 Αμερική (Code Red)
Blu Ray Αμερικής (Code Red) - Region Free
Και οι δύο εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και περιέχουν την ίδια κόπια της ταινίας. Το DVD έχει trailer, το Blu Ray σκέτη την ταινία αλλά με ανώτερη εικόνα.
Δεν είναι κάποιο μυστικό το ότι είμαι fan των Αμερικάνικων ταινιών τρόμου χαμηλού budget της δεκαετίας του 70, όποιος έχει κάποια επαφή με το συγκεκριμένο σάιτ λογικά ήδη το έχει καταλάβει προ πολλού. Μου αρέσει πολύ ο ατμοσφαιρικός τρόπος κινηματογράφησης και οι ψυχεδελικές πινελιές που ουκ ολίγες ταινίες της εποχής έχουν, όπως και οι πειραματισμοί κάθε είδους που ήταν ο κανόνας ιδίως στις ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού. Το υπό σχολιασμό 
Η αφήγηση ξεκινάει σε μια ανώνυμη εκκλησία όπου ένας ιερέας κηρύττει περί αμαρτίας, αμαρτωλών ανθρώπων και έκλυτης ζωής μακρυά από το θεό. Αλλού, 6 άτομα από την τάξη του 1967 ξανασυναντιούνται 10 χρόνια μετά την αποφοίτηση για reunion στο παλιό τους σχολείο. Μετά από ορεκτικά και τις αναγκαίες χαιρετούρες βρίσκουν το σκουλικοφαγωμένο πτώμα του φροντιστή και με τρόμο ανακαλύπτουν ότι έχουν παγιδευτεί μέσα στο κτίριο. Το πάρτι έχει πια χαλάσει και η παρέα αρχίζει να συνέρχεται από το σοκ και να εξερευνά τον χώρο προς αναζήτηση εξόδου αλλά σχεδόν αμέσως αρχίζουν οι φόνοι του ενός μετά τον άλλο από έναν μασκοφόρο φονιά που αυτοαποκαλείται Λυτρωτής (Redeemer) και που είναι πλέον προφανές ότι έχει προετοιμάσει το σχολείο για το κυνήγι και τον φόνο τους αλλά κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί ποιος μπορεί να είναι και γιατί κάνει ότι κάνει.
Όλα τα σημάδια αρχίζοντας από την κλασική αφίσα και τον τίτλο της ταινίας παραπέμπουν σε σατανισμό, δαίμονες, υπερφυσικό και όλα τα σχετικά που είχαν τρελή άνθιση στα 70s. Ιδίως όταν αμέσως μετά την έναρξη εμφανίζεται στην οθόνη ένα κείμενο που αναφέρει το μυστηριώδες (σε ελεύθερη μετάφραση) "Μέσα από το σκοτάδι, το χέρι του Λυτρωτή θα εμφανιστεί για να τιμωρήσει αυτούς που ζήσαν μέσα στην αμαρτία" τα σημάδια δείχνουν να δυναμώνουν. Όμως ο σκηνοθέτης 
Μετά την αινιγματική εισαγωγή, όπως και είναι κανόνας στις περισσότερες επιτυχημένες τρόμου των 70s, οι τοποθεσίες που γυρίστηκε η ταινία δίνουν τον αρχικό τόνο και τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που μεγαλώνει όσο περνάει ο χρόνος υποβοηθούμενη από την ψυχεδελική κινηματογράφηση με συνεχή πολύχρωμα πλάνα και γενικά πανέμορφη φωτογραφία τόσο εξωτερικά όσο και σε κλειστούς χώρους. Η τυπική για αντίστοιχες παραγωγές ηλεκτρονική μουσική επίσης βοηθάει στη δημιουργία αυτής της ατμόσφαιρας και της αίσθησης απειλής.
Η εισαγωγή των χαρακτήρων δημιουργεί την αίσθηση ότι κάτι ιδιαίτερα καλό θα ακολουθήσει, καθώς έχουμε διάφορους παράξενους χαρακτήρες στην παρέα των πρωταγωνιστών, συμπεριλαμβανομένων και έναν gay ηθοποιό και ένα ζευγάρι λεσβιών, συν τον πάντα μυστηριώδη φονιά. Όμως καθώς περνάει η ώρα, δεν υπάρχει κάποια αξιοποίηση των χαρακτηριστικών των χαρακτήρων, που στο τέλος της ημέρας υποβαθμίζονται απλά σε "στοκ" για την παρουσίαση των 2-3 φόνων που αναφέρθηκαν. Ο φονιάς μένει στη σκιά μόνο ελάχιστο χρόνο και τελικά εμφανίζεται σε μια προσπάθεια του σκηνοθέτη να αυξήσει το σασπένς, τον τρόμο και την αγωνία. Το πρόβλημα είναι ότι η φυσική του παρουσία δεν πείθει και σίγουρα δεν στοιχειοθετεί την αδυναμία των υπολοίπων να τον αντιμετωπίσουν, όμως η ερμηνεία του 
Το βασικό πρόβλημα με το 
Οι πολλές υποσχέσεις που δόθηκαν από τίτλο, αφίσα και εισαγωγή τηρούνται με δυσκολία καθώς η περισσότερη διάρκεια του το 
Ακόμα και με τα διάφορα προβλήματα λογικής του, το 
