Ενδιαφέρουσα ανεξάρτητη και σχεδόν ολοκληρωτικά ξεχασμένη ανθολογία μυστηρίου και τρόμου από τις ΗΠΑ, που είχε τα φόντα για κάτι πολύ καλύτερο απ’ ότι βγήκε τελικά, αλλά που τα διάφορα ανεξήγητα κολλήματα της ομάδας παραγωγής και ο περιορισμένος προϋπολογισμός (και ενδεχομένως ταλέντο των συντελεστών) δεν άφησαν να φτάσει στο επίπεδο που θα μπορούσε.

Βασικό τέτοιο κόλλημα κατά την προσωπική μου γνώμη, η εμμονή στην προσπάθεια να δοθεί αξιοπιστία στις ιστορίες υιοθετώντας έναν υπερβολικά σοβαρό τρόπο αφήγησης. Από την αρχή η αμφίβολη πληροφορία ότι οι τρεις ιστορίες βασίζονται σε αληθινά περιστατικά δίνει τον τόνο μιας ατμοσφαιρικότατης αλλά όχι ιδιαίτερα επιτυχημένης ταινίας μυστηρίου και σκοτεινής φαντασίας στο ύφος του TWILIGHT ZONE.

Στην πρώτη ιστορία, τρεις φίλοι κάνουν πλάκα σε έναν σπασίκλα συμμαθητή τους η οποία όμως καταλήγει στο θάνατό του. Κατά τη διάρκεια της κηδείας, η χαροκαμένη μάνα προφητεύει ότι οι τρεις φίλοι θα πληρώσουν για το θάνατο του γιου της, κάτι που αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα με τον πιο παράξενο τρόπο. Η δεύτερη ιστορία διαδραματίζεται σε μια επαρχιακή πόλη όταν ένα μικρό παιδί χάνει στο δάσος τον αγαπημένο του σκύλο. Ο μικρός πιστεύει ότι ο σκύλος έπεσε σε μια μυστηριώδη τρύπα μέσα στο δάσος από την οποία ακούγονται ανατριχιαστικές κραυγές, κάτι που ο πατέρας του και άλλοι κάτοικοι της πόλης αναλαμβάνουν να εξερευνήσουν με τρομακτικά αποτελέσματα. Στην τρίτη και τελευταία, έχουμε μια κλασική ιστορία φαντασμάτων με ένα ζευγάρι επωνύμων να παίρνουν υπό την προστασία τους μια νεαρή που κάνει ώτο στοπ, που όμως κρύβει αμαρτωλό παρελθόν και σκοτεινά οικογενειακά μυστικά.

Η ταινία εξυπηρετείται από δύο αφηγητές, με τον πρώτο να αφηγείται την παράξενη εισαγωγή αμέσως μετά τους τίτλους έναρξης, ενώ κατά τη διάρκεια των ιστοριών αναλαμβάνει ο θρυλικός δημιουργός του TWILIGHT ZONE, Rod Serling. Αυτό από μόνο του δείχνει μέχρι ενός σημείου την φιλοδοξία της ομάδας παραγωγής να φτιάξει μια ταινία στο ύφος της κλασικής τηλεοπτικής σειράς, κάτι που μέχρι ενός σημείου πετυχαίνει. Η αφήγηση πάντως είναι ολίγον τι φλύαρη και σε τακτά χρονικά σημεία γίνεται εκνευριστική λόγω της προαναφερόμενης τάσης να δοθεί ρεαλιστικότερος και κάπως ντοκιμαντερίστικος τόνος.

Γενικά ο προϋπολογισμός είναι πολύ χαμηλός και αυτό φαίνεται στην περισσότερη διάρκεια της προβολής, ενώ το σενάριο δείχνει να μην μπορεί να αποφύγει αφέλειες, ιδίως στην πρώτη και κατά τη γνώμη πιο αδιάφορη ιστορία όλων που πάντως "τιμήθηκε" τον 21ο αιώνα στην αρχή της γνωστής ταινίας τρόμου FINAL DESTINATION (2000). Η υπόθεση είναι τυπική, αλλά η πέρα από κάθε λογική εξήγηση επιλογή της ομάδας παραγωγής να προβάλει ξανά και ξανά την προφητεία της χαροκαμένης μάνας βλάπτει την όποια αξιοπιστία και απλώς τραβάει χρονικά την διάρκεια της συγκεκριμένης ιστορίας, που εκτός από αυτό είναι και αρκετά προβλέψιμη για έμπειρους horror fans.

Προσωπικά θεωρώ την δεύτερη ιστορία με διαφορά την κορυφαία και τον βασικό λόγο για να ασχοληθεί κάποιος με την ταινία, με έντονο μυστήριο, σκοτεινή ατμόσφαιρα ακαθόριστης απειλής και αποκαλύψεις που διατηρούν αυτή την ατμόσφαιρα χωρίς να καταφεύγουν σε ευκαιριακές λύσεις. Η τελευταία ιστορία είναι ολίγον τι τυπική, αλλά τουλάχιστον έχει αξιόλογους πρωταγωνιστές, με κλασικές φάτσες του Αμερικάνικου ανεξάρτητου low budget σινεμά όπως ο Gene Ross και η όμορφη Rosie Holotik που κλέβει την παράσταση στο ρόλο της μυστηριώδους hitch hiker. Σε γενικές γραμμές, οι ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών είναι αρκετά καλές, με αυτές της συγκεκριμένης ιστορίας πάντως να ξεχωρίζουν.

Στα υπόλοιπα θετικά σίγουρα μπαίνει και η αρκετά καλή μουσική που αναδεύει την σωστή ατμόσφαιρα μυστηρίου όπως θα την ήθελε ο σκηνοθέτης Harry Thomason στην πρώτη του προσπάθεια πίσω από τις κάμερες. Πάντως ο Αμερικάνος δημιουργός δεν κατάφερε ποτέ να κάνει το μεγάλο μπαμ στο χώρο και για λίγα χρόνια ακόμα συνέχισε τις low budget ταινίες στον ευρύτερο exploitation χώρο πριν ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με τηλεοπτικές σειρές.

Το φινάλε προσωπικά με ξενέρωσε εντελώς, μιας και για τουλάχιστον ένα δεκάλεπτο αφού έχουν ολοκληρωθεί οι τρεις ιστορίες, η φωνή του Rod Serling προσπαθεί να πείσει το κοινό για την αξιοπιστία αυτών που είδαν, με συνοδεία συνεχών επαναλήψεων πλάνων της ταινίας. Αυτά που λέει δεν βγάζουν ιδιαίτερο νόημα και γενικά κουράζουν αφού ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι το βασικό ENCOUNTER WITH THE UNKNOWN έχει ολοκληρωθεί και απλώς προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το στάτους του διάσημου αφηγητή για να δώσει ακόμα περισσότερη αληθοφάνεια σε αυτά που προηγήθηκαν.

Όπως είπα δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί αυτή η επιμονή, η οποία αν απουσίαζε ίσως το τελικό αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό. Ακόμα και έτσι όμως, η ταινία είναι αντικείμενο ενδιαφέροντος για τους λάτρεις των παλιών καλών ταινιών μυστηρίου των 70s, αν και το ενδιαφέρον αυτό είναι μάλλον οριακό.