THE BEAST IN THE CELLAR (1971) (Μ. Βρετανία) A.K.A.: The Cellar, Are You Dying, Young Man?, Young Man, I Think You're Dying Ελληνικός τίτλος: Ο Αόρατος Δολοφόνος, Στιγμές Φρίκης στο Κελάρι του Τρόμου
Δυο ηλικιωμένες αδελφές βρίσκονται στη μέση σειράς αιματηρών φόνων στρατιωτών, έχοντας το δικό τους σκοτεινό μυστικό.
Σχόλια:
Παράξενη ταινία από το μικρό στούντιο της Tigon που έγινε ευρέως γνωστό και έκλεψε λίγη από τη δόξα της Hammer και της Amicus κυρίως λόγω WITCHFINDER GENERAL και BLOOD ON SATAN'S CLAW έχοντας όμως και αρκετές άλλες κλασικές ταινίες στο ενεργητικό της. Το THE BEAST IN THE CELLAR είναι μια από τις λιγότερο γνωστές παραγωγές της εταιρίας, αλλά δεν παύει να έχει αρκετό ενδιαφέρον και να ξεχωρίζει κυρίως λόγω θεματολογίας και για τον παράξενο τρόπο που ο σκηνοθέτης, James Kelley, στην πρώτη του δουλειά πίσω από τις κάμερες επέλεξε να την παρουσίασει.
Η ιστορία κινείται γύρω από δύο ηλικιωμένες αδελφές που μένουν σε απομακρυσμένο σπίτι και εξαρτώνται η μία από την άλλη για την καθημερινή διαβίωση. Η μεν Joyce (Flora Robson) είναι πιο ρεαλίστρια ενώ η μικρότερη Ellie (Beryl Reid) έχει λίγη από εκέινη την παιδική αθωώτητα. Οι δυο τους θορυβούνται όταν αρχίζει μια σειρα φόνων του στρατιωτικού προσωπικού της γειτονικής βάσης με τα πτώματα να βρίσκονται κατακρεουργημένα σαν από πεινασμένο ζώο. Ο περίγυρός τους προσπαθεί να τις προστατεύσει και ιδίως όταν η Joyce αρρωσταίνει και πρέπει να μείνει στο κρεββάτι, αλλά δεν υποπτεύονται ότι οι δύο αδελφές έχουν κρυμμένο στο κελάρι τους ενα αμαρτωλό και σκοτεινό μυστικό που σχετίζεται με τους φόνους.
Σαν θέμα η ταινία έχει σίγουρα αρκετή πρωτοτυπία και δεν είναι η ασυνηθισμένη monster movie που θα περίμενε κανείς από τον τίτλο. Ουσιαστικά μέχρι ένα σημείο μοιάζει να μην μπορεί να αποφασίσει να θέλει να είναι καθαρό slasher, ταινία μυστηρίου και αποκαλύψεων στο στυλ των Ευρωπαϊκών Gialli ή κοινωνικό δράμα χαρακτήρων. Το τελικό αποτέλεσμα πέφτει κάπου ανάμεσα αλλά προσπαθώντας να ταιριάξει αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία μοιραία το κάνει εις βάρος του στοιχείου του τρόμου και του ρυθμού.
Ένα χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει είναι η μεγάλη ανάλυση χαρακτήρων που όμως έχει τον στόχο της, με τις δύο πρωταγωνίστριες να μονοπωλούν το ενδιαφέρον και τον χρόνο προβολής. Η Beryl Reid είναι πολύ καλή στο ρόλο της αφελούς και αθώας παιδούλας που πάντα ήταν το κορίτσι του μπαμπα, η Flora Robson είναι πιο συγκρατημένη στην ερμηνεία της όπως και ο χαρακτήρας που υποδύεται. Πάντως η ταινία φαίνεται να ποντάρει πολλά πάνω στην αποδοχή αυτών των 2 όχι τόσο συνηθισμένων σε ταινίες παρόμοιου περιεχομένου χαρακτήρων από το κοινό της με κίνδυνο ολοκληρωτικής απόρριψης της από εκείνους που δεν θα το καταφέρουν.
Η ταινία είναι διανθισμένη με αρκετά λεπτομερειακές σκηνές gore, αλλα οι φόνοι είναι γυρισμένοι με έναν τρόπο που προσωπικά βρήκα να μειώνει στο ελάχιστο την επίδρασή τους, προτιμώντας μπερδεμένα και ταχύτατα εναλασσόμενα πλάνα των φόνων και παιχνίδι με τις σκιές. Κάποια από αυτά και ιδιως τα σκοτεινά έχουν υπέροχη γενικά φωτογραφία, που λογικά θα εκτιμηθεί περισσότερο στις πρόσφατες HD κυκλοφορίες της παραγωγής. Αξίζει πάντως ειδικής αναφοράς μια συγκεκριμένη σκηνή που δείχνει την σκιά του "κτήνους" του τίτλου πάνω σε μια σκάλα του σπιτιού, η οποία είναι απόλυτα επιτυχημένη και ανατριχιαστική, με σαφείς αναφορές στο κλασικό και ιστορικό NOSFERATU: SYMPHONIEN DES GRAUENS.
Όσο για την αστυνομική έρευνα, είναι μάλλον ένα κακόγουστο αστείο, αφελής και χωρίς ουσιαστικό στόχο παρά για να γεμίζει ο χρόνος προβολής και να παίρνουν ανάσες οι πρωταγωνίστριες. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στους 2 κεντρικούς χαρακτήρες και την ιστορία τους, κάτι που κρατάρει σχετικά στάσιμη την ταινία σε ένα ικανοποιητικό μεν επίπεδο, αλλά χωρίς ιδαίτερες ελπίδες για απογείωση. Ίσως γι αυτό να έχουν ευθύνη και οι πολλές περικοπές που έγιναν από την ομάδα παραγωγής μετά το τέλος των γυρισμάτων, που όπως σχολίασαν ενοχλημένες οι δύο πρωταγωνίστριες σε μεταγενέστερες συνεντεύξεις τους, έβλαψαν το τελικό αποτέλεσμα.
Το φινάλε συγκεντρώνει τις περισσότερες αποκαλύψεις, συνήθως στη μορφή αφήγησης από τις πρωταγωνίστριες, που πάντως δύσκολα δεν θα πέρασαν από το μυαλό του οποιουδήποτε θεατή κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της προβολής, και είναι αρκετά καταθλιπτικό και αφήνει την αίσθηση της μη εξιλέωσης για τις δύο αδελφές. Μεχρι να φτάσει έχουμε καλές ερμηνείες από όλους και ιδίως τις Flora Robson και Beryl Reid που τελικά "κουβαλάνε" την ταινία, 1-2 ωραία τραγουδάκια της εποχής και αρκετή θεατρικότητα στο όλο θέαμα. Όμως επίσης έχουμε νεκρά σημεία και μπόλικο μπλα- μπλα σε βάρος της δράσης που κάνουν την επιτυχία του THE BEAST IN THE CELLAR περιορισμένη και το τοποθετούν στο "κάτω ράφι" των παραγωγών της Tigon.
Blu Ray Αμερικής (Severin) - Region Free
Blu Ray Μ. Βρετανίας (88 Films) - Περιοχής Β
Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Καλύτερες οι δύο σε Blu Ray τόσο για ποιότητα εικόνας όσο και extras, με αυτά της Βρετανικής έκδοσης να είναι μάλλον ανώτερα. Πάντως και η Αμερικάνικη έχει αποκλειστικά extras. Οι Αμερικάνικες σε DVD είναι ublic Domain με ποιότητα εικόνας VHS και άγνωστα στοιχεία για τι έκδοση της ταινίας περιέχουν.
Παράξενη ταινία από το μικρό στούντιο της Tigon που έγινε ευρέως γνωστό και έκλεψε λίγη από τη δόξα της Hammer και της Amicus κυρίως λόγω 
Η ιστορία κινείται γύρω από δύο ηλικιωμένες αδελφές που μένουν σε απομακρυσμένο σπίτι και εξαρτώνται η μία από την άλλη για την καθημερινή διαβίωση. Η μεν Joyce (
Σαν θέμα η ταινία έχει σίγουρα αρκετή πρωτοτυπία και δεν είναι η ασυνηθισμένη monster movie που θα περίμενε κανείς από τον τίτλο. Ουσιαστικά μέχρι ένα σημείο μοιάζει να μην μπορεί να αποφασίσει να θέλει να είναι καθαρό slasher, ταινία μυστηρίου και αποκαλύψεων στο στυλ των Ευρωπαϊκών Gialli ή κοινωνικό δράμα χαρακτήρων. Το τελικό αποτέλεσμα πέφτει κάπου ανάμεσα αλλά προσπαθώντας να ταιριάξει αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία μοιραία το κάνει εις βάρος του στοιχείου του τρόμου και του ρυθμού.
Ένα χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει είναι η μεγάλη ανάλυση χαρακτήρων που όμως έχει τον στόχο της, με τις δύο πρωταγωνίστριες να μονοπωλούν το ενδιαφέρον και τον χρόνο προβολής. Η 
Η ταινία είναι διανθισμένη με αρκετά λεπτομερειακές σκηνές gore, αλλα οι φόνοι είναι γυρισμένοι με έναν τρόπο που προσωπικά βρήκα να μειώνει στο ελάχιστο την επίδρασή τους, προτιμώντας μπερδεμένα και ταχύτατα εναλασσόμενα πλάνα των φόνων και παιχνίδι με τις σκιές. Κάποια από αυτά και ιδιως τα σκοτεινά έχουν υπέροχη γενικά φωτογραφία, που λογικά θα εκτιμηθεί περισσότερο στις πρόσφατες HD κυκλοφορίες της παραγωγής. Αξίζει πάντως ειδικής αναφοράς μια συγκεκριμένη σκηνή που δείχνει την σκιά του "κτήνους" του τίτλου πάνω σε μια σκάλα του σπιτιού, η οποία είναι απόλυτα επιτυχημένη και ανατριχιαστική, με σαφείς αναφορές στο κλασικό και ιστορικό NOSFERATU: SYMPHONIEN DES GRAUENS.
Όσο για την αστυνομική έρευνα, είναι μάλλον ένα κακόγουστο αστείο, αφελής και χωρίς ουσιαστικό στόχο παρά για να γεμίζει ο χρόνος προβολής και να παίρνουν ανάσες οι πρωταγωνίστριες. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στους 2 κεντρικούς χαρακτήρες και την ιστορία τους, κάτι που κρατάρει σχετικά στάσιμη την ταινία σε ένα ικανοποιητικό μεν επίπεδο, αλλά χωρίς ιδαίτερες ελπίδες για απογείωση. Ίσως γι αυτό να έχουν ευθύνη και οι πολλές περικοπές που έγιναν από την ομάδα παραγωγής μετά το τέλος των γυρισμάτων, που όπως σχολίασαν ενοχλημένες οι δύο πρωταγωνίστριες σε μεταγενέστερες συνεντεύξεις τους, έβλαψαν το τελικό αποτέλεσμα.
Το φινάλε συγκεντρώνει τις περισσότερες αποκαλύψεις, συνήθως στη μορφή αφήγησης από τις πρωταγωνίστριες, που πάντως δύσκολα δεν θα πέρασαν από το μυαλό του οποιουδήποτε θεατή κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της προβολής, και είναι αρκετά καταθλιπτικό και αφήνει την αίσθηση της μη εξιλέωσης για τις δύο αδελφές. Μεχρι να φτάσει έχουμε καλές ερμηνείες από όλους και ιδίως τις 
