Τα σημάδια πριν την προβολή είναι κάτι παραπάνω από θετικά. Ο θρυλικός Lucio Fulci συμμετέχει στο σενάριο, ο επίσης θρυλικός Klaus Kinski στον πρωταγωνιστικό ρόλο, Riccardo Freda στη σκηνοθεσία και τρομερή μουσική της εποχής. Το τελικό αποτέλεσμα ευτυχώς στέκεται στο ύψος του και δεν απογοητεύει, αλλά ούτε πρόκειται για κάποιο αριστουργηματικό giallo που ξεχάστηκε με το πέρασμα των χρόνων, αν και ίσως οι fans του Klaus Kinski και της συνθέτριας Nora Orlandi να διαφωνήσουν.

Πρόκειται για την ιστορία του John (Klaus Kinski), πλούσιου συνέταιρου στην οικογενειακή επιχείρηση μαζί με τον πεθερό του, κύριο Brown (Sydney Chaplin). Ο John έχει έναν ευτυχισμένο γάμο με την Helen Brown (Margaret Lee) ο οποίος όμως τον τελευταίο καιρό έχει πέσει σε τέλμα, με την Helen να αγνοεί τον άντρα της και να περνάει την περισσότερη ώρα με το νέο της αμόρε, την όμορφη Alice (Barbara Nelli). Η Helen μια μέρα αποφασίζει να φύγει σε ταξίδι για διακοπές για να ηρεμήσει από την κατάσταση, όμως καθώς οδηγεί το αμάξι της εκρήγνυται. Ο επιθεωρητής της Scotland Yard Stevens (Gunther Stoll) κλείνει την υπόθεση ως ατύχημα, όμως υποπτεύεται τον John ο οποίος μετά το θάνατο της συζύγου κληρονομεί σχεδόν εξ ολοκλήρου την αμύθητη περιουσία της.

Μια μέρα ο John συναντιέται με μια καυτή χίπισσα ονόματι Christine (Christiane Kruger) που τον πηγαίνει σε ένα Hippie Club όπου του δείχνει μια σύντομη σπιτική ερωτική ταινία που γύρισε στην οποία φαίνεται να ερωτοτροπεί με μια γυναίκα που φοράει βέλο, αλλά που τα κοσμήματα και τα σημάδια στο σώμα της κάνουν τον John να πιστεύει ότι είναι η Helen και ότι είναι ακόμα ζωντανή. Έτσι, αρχίζει την δική του έρευνα στον σκοτεινό κόσμο του νυχτερινού Λονδίνου την ώρα που οι υποψίες της αστυνομίας ότι αυτός δολοφόνησε την Helen όλο και μεγαλώνουν.

Μπορεί το DOUBLE FACE να μην έχει την τυπική δομή των περισσότερων gialli με μασκοφόρο δολοφόνο να αφήνει πτώματα στο κατόπι του, αλλά η ταινία θεωρώ ανήκει ξεκάθαρα στο είδος που πολλές φορές παίζει με το κλασικό αυτό θέμα του παντρεμένου ζευγαριού που ο ένας σκοτώνεται και οι υποψίες πέφτουν στον άλλο. Ο Riccardo Freda έχει εμπειρία με την συγκεκριμένη υπόθεση που την είδαμε σε παραλλαγή και στο THE HORRIBLE DR HICHCOCK αλλά και στο λιγότερο γνωστό THE GHOST. Μια κλασική θεματική για θρίλερ μυστηρίου ανεξαρτήτως χώρας προέλευσης, την οποία ο πολύπειρος σκηνοθέτης μεταφέρει σε ένα πολύχρωμο και ζωντανό Λονδίνο των τελών των 60s.

Σαν αποτέλεσμα, το θέαμα σε πολλές στιγμές γίνεται ψυχεδελικό, ιδίως στις σκηνές μέσα στο Hippie Club που τουλάχιστον από κοινωνιολογικής πλευράς έχουν τρομερό ενδιαφέρον. Το μέρος είναι γεμάτο γυμνόστηθες χίπισσες της εποχής, κομπλέ με μοτοσυκλέτες να κάνουν γύρους και μπιτάτη ροκ μουσική της εποχής να δίνει ρέστα. Αντίστοιχα πλάνα επαναλαμβάνονται και κοντά στο φινάλε και δίνουν μια παράξενη και σχεδόν σουρεαλιστική ατμόσφαιρα κατά διαστήματα η οποία μεγαλώνει με την τρομερή κατά τη γνώμη μου μουσική της γνωστής Ιταλίδας συνθέτριας, Nora Orlandi, που επαναλαμβάνεται σε τακτικά χρονικά σημεία.

Πάντως το μυστήριο εξελίσσεται χωρίς πολλές ψυχεδελικές κορώνες μέχρι το φινάλε στο οποίο έχουμε τις απαραίτητες εξηγήσεις για το τι έχει συμβεί, ίσως με λίγο ευκαιριακό και όχι τόσο προσεγμένο τρόπο από πλευράς σεναρίου, όμως οφείλω να αναγνωρίσω ότι το στοιχείο της έκπληξης υπάρχει ίσως και περισσότερο από άλλα γνωστότερα και πιθανότατα καλύτερα gialli. Τα ψίχουλα που ρίχτηκαν από σενάριο και Freda στην αρχική διάρκεια της ταινίας ενώνονται με αρκετά ικανοποιητικό τρόπο σε ένα σύνολο το οποίο θα ψυχαγωγήσει τους fans του giallo και του σινεμά μυστηρίου γενικότερα.

Μέχρι να φτάσουμε όμως εκεί, έχουμε έναν κεφάτο Klaus Kinski να βρίσκεται στο 90% του χρόνου σε πρώτο πλάνο, με μια γενικά ψύχραιμη και συγκρατημένη ερμηνεία που αν και είναι αταίριαστη με τον πραγματικό χαρακτήρα του αμφιλεγόμενου Γερμανού ηθοποιού, ταιριάζει γάντι στον χαρακτήρα που υποδύεται. Δίπλα του οι τουλάχιστον 3 πανέμορφες ηθοποιοί της εποχής δίνουν την αναγκαία θηλυκή φινέτσα και συμπληρώνουν μια αρκετά επιτυχημένη ταινία που έχει καλό ρυθμό παρόλο που κολλάει σε μερικά σημεία της. Ειδικά η Βρετανίδα καλλονή Margaret Lee εμφανίζεται σε ταινία μαζί με τον Klaus Kinski για όγδοη φορά από τις 11 συνολικά.

Πάντως ένα σημαντικό μέρος του budget φαίνεται να πήγε στα... τσιγάρα των ηθοποιών που κυριολεκτικά δεν βγάζουν το ρημάδι από το στόμα και καπνίζουν όλο και όλες σαν φουγάρα ασταμάτητα. Τόσο πολύ, που φαίνεται ότι αυτό το παραπανίσιο μπάτζετ έφυγε από τα ειδικά εφέ, αφού στην εισαγωγή βλέπουμε μια υποτιθέμενη σύγκρουση τρένου με αμάξι που ξεκάθαρα έγινε με τα παιχνίδια των παιδιών των στελεχών της ταινίας! Όμως τα εφέ δεν είναι το βασικό ενδιαφέρον αυτού του καλογυρισμένου Giallo, που ακόμα και με το τυπικά φρικαλέο ντουμπλάρισμα των περισσότερων ηθοποιών, δύσκολα δεν θα ικανοποιήσει τους φίλους του είδους.