Δύο αστυνομικοί στο Μαϊάμι ερευνούν σειρά αποκεφαλισμών μελών της Νιγηριανής κοινότητας με στοιχεία βουντού
Σχόλια:
Για πολλούς τα τέλη των 80s ήταν, αν όχι η χειρότερη, μια από τις χειρότερες περιόδους για το σινεμά τρόμου με εμπνεύσεις να στερεύουν και τα ίδια και τα ίδια να ανακυκλώνονται στις ταινίες που έβγαιναν. Προσωπικά δεν συμφωνώ καθόλου με τον συγκεκριμένο αφορισμό καθώς κυρίως μιλάει για το mainstream σινεμά τρόμου το οποίο αναλωνόταν από ανούσιο sequel σε ανούσιο sequel γνωστών franchise. Αντίθετα, στις low budget παραγωγές του είδους όλο και κάτι καλό έβγαινε κάθε τόσο με πολλές ταινίες της εποχής να αποδεικνύονται ακατέργαστα διαμάντια, όμως το συγκεκριμένο εργάκι από τη Νότιο Αφρική που είναι η δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη Francis Shaeffer στην μικρή σχετικά καριέρα του πίσω από τις κάμερες δυστυχώς δεν είναι ένα από αυτά.
Αποκεφαλισμοί μελών της Νιγηριανής κοινότητας στο Μαϊάμι φέρνουν την Katherine (Kay Lenz) και τον άρτια διαζευχθέντα συνάδελφό της Pete (Wayne Crawford) να ερευνούν την υπόθεση. Σύμφωνα με έναν Αφρικανό πνευματικό ηγέτη, οι αποκεφαλισμοί έγιναν από τον Κυνηγό Κεφαλών, μια μεταμορφική μοχθηρή θεότητα που έχει καταφθάσει στην πόλη και σκοτώνει τους άπιστους και μάλιστα έχει ήδη βάλει στο στόχαστρο το ζευγάρι αστυνομικών. Φυσικά αυτοί δεν τον πιστεύουν, όμως γρήγορα ο Pete αρχίζει να έχει παράξενους εφιάλτες και οράματα που φαίνονται να σχετίζονται με την υπόθεση ενώ και η Katherine έχει μια παρόμοια εμπειρία κατά τη διάρκεια έρευνας, κάτι που τους κάνει να ζητήσουν βοήθεια από άτομα που υπό νορμάλ συνθήκες δεν θα πλησίαζαν σε μια προσπάθεια να εντοπίσουν και να εξοντώσουν τον Κυνηγό Κεφαλών πριν τους βρει αυτός.
Ψιλορουτίνα στην υπόθεση και δυστυχώς και η ταινία δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα από τα τετριμμένα. Χωρίς να είναι κακή και έχοντας γενικά ψηλά στάνταρντς παραγωγής το HEADHUNTER δεν καταφέρνει να κερδίσει τον θεατή επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον σε όλα τα λάθος πράγματα, όπως το κοινωνικό υπόβαθρο των πρωταγωνιστών, την ανούσια φλυαρία μεταξύ τους και παρουσιάζοντας πολύ λίγα πράγματα από πλευράς φόνων και του Κυνηγού Κεφαλών. Το θέμα του βουντού και της θρησκείας δεν εξερευνάται σχεδόν καθόλου από το σενάριο πέρα από μερικούς επεξηγηματικούς διαλόγους μεταξύ των πρωταγωνιστών και μία- δύο σκηνές φόνων, κάτι που δεν βοηθάει στην διατήρηση της ατμόσφαιρας.
Πάντως το επίπεδο της παραγωγής είναι σχετικά ψηλό, με καλές ως πολύ καλές ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές που δεν πτοούνται από τους αυστηρά κλισαρισμένους χαρακτήρες που υποδύονται. Ο Wayne Crawford που είναι κλασικός στις ταινίες του σκηνοθέτη και η όμορφη Kay Lenz έχουν τη μερίδα του λέοντος σε πρώτο πλάνο αλλά και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους δεν πάνε πίσω. Αντίστοιχης ποιότητας είναι και τα λίγα ειδικά εφέ gore, με την εμφάνιση του πλάσματος να είναι μάλλον το highlight της παραγωγής.
Στο τελευταίο εικοσάλεπτο είναι συγκεντρωμένα όλα τα καλούδια της ταινίας, που αλλάζει ύφος με ωραίο στιλ δίνοντας πάσα στην αβεβαιότητα με αρκετούς χαρακτήρες να γίνονται υποψήφιοι να είναι ο Κυνηγός Κεφαλών που μπορεί να μεταμορφωθεί κατά βούληση, κάτι που χαρίζει σε εκείνο το σημείο μάλλον το μοναδικό αληθινό σασπένς που υπάρχει και ανεβάζοντας το θέαμα αρκετά από αυτό που προηγήθηκε. Εκεί έχουμε και την πρώτη εμφάνιση του Κυνηγού Κεφαλών στην ολότητά του, όπως και την τσακ- μπαμ τελική μονομαχία με τους δύο πρωταγωνιστές. Αυτό ακριβώς το εικοσάλεπτο είναι ο μοναδικός λόγος για να ασχοληθεί κανείς με την ταινία, αν δεν είναι fan του σκηνοθέτη ή κάποιων από τους ηθοποιούς.
Κλείνοντας τον σχολιασμό αξίζει να αναφέρω ότι ο σκηνοθέτης Francis Schaeffer μαζί με τον πατέρα του ήταν εκ των βασικών ιδρυτών της αποκαλούμενης Χριστιανικής Δεξιάς στις ΗΠΑ, ένα πολιτικό κίνημα που επηρέασε εκατομμύρια αναγεννημένους χριστιανούς για να υποστηρίξουν συντηρητικούς σκοπούς και να αντιταχθούν σε φιλελεύθερα θέματα, όπως η άμβλωση και η ομοφυλοφιλία. Με λίγα λόγια, ένας μεγάλος μαλάκας εκείνων των ημερών, κάτι που πάντως δεν φαίνεται στις λεπτομέρειες της ταινίας. Για παράδειγμα, η σύζυγος του Pete τον χωρίζει γιατί είναι λεσβία και το νέο της αμόρε είναι γυναίκα ενώ υπάρχει και μια ξεκάθαρη και χιουμοριστική αναφορά στην πολιτική δράση των γονιών του με μια σκηνή που ένας ευτραφής ιερέας κάποιας χριστιανικής αίρεσης βαπτίζει μια γυναίκα λίγο πριν πέσει θύμα του σπαθιού του Κυνηγού Κεφαλών.
Ο ίδιος πάντως αποκήρυξε τις παλιότερες πολιτικές και θρησκευτικές του δραστηριότητες και προσηλυτίστηκε στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, κάτι που μπορεί να τον καθιστά λίγο πιο συμπαθή, αλλά δεν αλλάζει κάτι για το HEADHUNTER, που είναι μια ρουτινιάρικη προσπάθεια που απευθύνεται μόνο σε σκληρούς χοροράδες που θέλουν να δουν τα πάντα όλα από τη δεκαετία του 80.
DVD Notes:
Δεν υπάρχουν κυκλοφορίες στη χώρα μας.
Διεθνείς DVD εκδόσεις:
R1 Αμερική (Code Red)
Blu Ray Αμερικής (Code Red) - Limited Edition - Region Free
Και οι δύο εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και χωρίς extras. Προφανής επιλογή το Blu Ray λόγω HD εικόνας.
Για πολλούς τα τέλη των 80s ήταν, αν όχι η χειρότερη, μια από τις χειρότερες περιόδους για το σινεμά τρόμου με εμπνεύσεις να στερεύουν και τα ίδια και τα ίδια να ανακυκλώνονται στις ταινίες που έβγαιναν. Προσωπικά δεν συμφωνώ καθόλου με τον συγκεκριμένο αφορισμό καθώς κυρίως μιλάει για το mainstream σινεμά τρόμου το οποίο αναλωνόταν από ανούσιο sequel σε ανούσιο sequel γνωστών franchise. Αντίθετα, στις low budget παραγωγές του είδους όλο και κάτι καλό έβγαινε κάθε τόσο με πολλές ταινίες της εποχής να αποδεικνύονται ακατέργαστα διαμάντια, όμως το συγκεκριμένο εργάκι από τη Νότιο Αφρική που είναι η δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη Francis Shaeffer στην μικρή σχετικά καριέρα του πίσω από τις κάμερες δυστυχώς δεν είναι ένα από αυτά.
Αποκεφαλισμοί μελών της Νιγηριανής κοινότητας στο Μαϊάμι φέρνουν την Katherine (
Ψιλορουτίνα στην υπόθεση και δυστυχώς και η ταινία δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα από τα τετριμμένα. Χωρίς να είναι κακή και έχοντας γενικά ψηλά στάνταρντς παραγωγής το 
Πάντως το επίπεδο της παραγωγής είναι σχετικά ψηλό, με καλές ως πολύ καλές ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές που δεν πτοούνται από τους αυστηρά κλισαρισμένους χαρακτήρες που υποδύονται. Ο 
Στο τελευταίο εικοσάλεπτο είναι συγκεντρωμένα όλα τα καλούδια της ταινίας, που αλλάζει ύφος με ωραίο στιλ δίνοντας πάσα στην αβεβαιότητα με αρκετούς χαρακτήρες να γίνονται υποψήφιοι να είναι ο Κυνηγός Κεφαλών που μπορεί να μεταμορφωθεί κατά βούληση, κάτι που χαρίζει σε εκείνο το σημείο μάλλον το μοναδικό αληθινό σασπένς που υπάρχει και ανεβάζοντας το θέαμα αρκετά από αυτό που προηγήθηκε. Εκεί έχουμε και την πρώτη εμφάνιση του Κυνηγού Κεφαλών στην ολότητά του, όπως και την τσακ- μπαμ τελική μονομαχία με τους δύο πρωταγωνιστές. Αυτό ακριβώς το εικοσάλεπτο είναι ο μοναδικός λόγος για να ασχοληθεί κανείς με την ταινία, αν δεν είναι fan του σκηνοθέτη ή κάποιων από τους ηθοποιούς.
Κλείνοντας τον σχολιασμό αξίζει να αναφέρω ότι ο σκηνοθέτης 
Ο ίδιος πάντως αποκήρυξε τις παλιότερες πολιτικές και θρησκευτικές του δραστηριότητες και προσηλυτίστηκε στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, κάτι που μπορεί να τον καθιστά λίγο πιο συμπαθή, αλλά δεν αλλάζει κάτι για το 
