Ένα ζευγάρι με την κόρη τους παγιδεύονται σε ένα Λούνα Παρκ που κρύβει ένα φονικό μυστικό.
Σχόλια:
70-ίλα με τα όλα της αυτή η ψυχεδελική παραγωγή της χρυσής δεκαετίας κάθε είδους πειραματισμών από low budget δημιουργούς. Από πειραματισμούς το MALATESTA'S CARNIVAL OF BLOOD έχει μπόλικους, όπως και στοιχεία που λογικά θα κινήσουν την περιέργεια των horror fans που ψάχνουν το κάτι διαφορετικό στο είδος. Η ταινία έχει προσωπικότητα που την κάνει να ξεχωρίζει ανάμεσα στις εκατοντάδες ανεξάρτητες ταινίες τρόμου της εποχής. Προσωπικά βρήκα κάποια κοινά σημεία με το κλασικό ψυχεδελικό αριστούργημα του low budget σινεμά των 70s, MESSIAH OF EVIL, αλλά αυτά πιο πολύ μοιάζουν έτσι λόγω των χρωμάτων και της παραισθησιακής κινηματογράφησης των δύο ταινιών παρά σε κάποια φανερή ομοιότητα σε υπόθεση ή συγκεκριμένες σκηνές.
Το ζεύγος των Norris μαζί με την κόρη τους Vena (Janine Carazo) αναζητούν τον εξαφανισμένο γιο τους, κάτι που τους φέρνει στο τοπικό Λούνα Παρκ του Malatesta (Daniel Dietrich). Εκεί τους υποδέχεται ο μυστηριώδης φροντιστής κος Blood (Jerome Dempsey) που τους προσφέρει δουλειά εκεί χωρίς να γνωρίζει τον πραγματικό λόγο της επίσκεψής τους. Η όμορφη Vena που εντωμεταξύ κέρδισε την εμπιστοσύνη του Kit (Chris Thomas) που είναι υπάλληλος εκεί και ξέρει τι παίζει, αρχίζει να εξερευνά το μέρος. Όμως αυτή και οι γονείς της δεν γνωρίζουν ότι το Λούνα Παρκ είναι απλώς μια βιτρίνα και οι υπάλληλοι του είναι στην πραγματικότητα δαιμονικά πλάσματα που ελέγχονται από τον Malatesta για να σκοτώνουν όποιον πλησιάζει τον χώρο ενώ ο κος Blood είναι βρικόλακας με ακόρεστη δίψα για αίμα.
Το πρώτο που ξεχωρίζει κανείς αρχίζοντας την προβολή του MALATESTA'S CARNIVAL OF BLOOD είναι το πολύ παράξενο στιλ κινηματογράφησης που δείχνει ότι οι συντελεστές μάλλον δεν είχαν την κλασική εκπαίδευση για τα του σινεμά, που όμως προσθέτει στην ατμόσφαιρα που ήδη είναι πυκνή λόγω της όμορφης σκοτεινής φωτογραφίας, των τοποθεσιών και της μίνιμαλ ηλεκτρονικής μουσικής. Τα πλάνα σιγά σιγά αποκτούν μια ονειρική ή ακριβέστερα εφιαλτική ποιότητα που παρουσιάζεται σε ονειρικές σεκάνς σε συνδυασμό με τα παράξενα σκηνικά μέσα στο Λούνα Παρκ, το οποία είναι φτιαγμένα με το κέφι και το μεράκι των παλιών καλών διευθυντών παραγωγής στα 70s που δεν καταλάβαιναν από περιορισμένα ή και ανύπαρκτα budget.
Εδώ τα σκηνικά βρίσκονται σε πραγματικό παλιό Λούνα Παρκ και είναι φτιαγμένα κυρίως από χαρτόνι, πλαστικό και... κοκκινοβαμμένο περιτύλιγμα φυσαλίδων (bubble wrap) που δίνει έναν τόνο μυστηρίου και σουρεαλισμού στις διάφορες σκηνές, καλύπτοντας μέχρι ενός σημείου τη γύμνια της παραγωγής. Προσθέστε και κάποιες σκηνές στα μπουντρούμια όπου βρίσκονται τα πλάσματα που όταν δεν σκοτώνουν κόσμο βλέπουν παλιές ταινίες τρόμου του βωβού κινηματογράφου (αλήθεια!) όπως το THE PHANTOM OF THE OPERA (1925), THE CABINET OF DR. CALIGARI (1920) και NOSFERATU (1922), σε μια φανερά χιουμοριστική και ίσως αυτοβιογραφική (;) έμπνευση του σεναρίου, και συμπληρώνεται η εικόνα μιας πραγματικά ξεχωριστής ταινίας.
Από εκεί και πέρα έχουμε μερικούς αδέξιους φόνους με το γνωστό πορτοκαλί αίμα που δύσκολα λείπει από ταινίες τρόμου των 70s, ενώ οι ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών είναι αυτό ακριβώς που θα περίμενε κανείς, συγκρατημένες και φωνάζουν "70s". Σίγουρα ο Jerome Dempsey ξεχωρίζει στο ρόλο του κου Blood όπως και η πρωταγωνίστρια Janine Carazo που είναι τυπική στο ρόλο της Vena με μπόλικα ουρλιαχτά, ενώ δύσκολα κανείς δεν θα αναγνωρίσει τον creepy νάνο Herve Villechaize με αξιομνημόνευτους ρόλους στο έπος του Τζέιμς Μποντ THE MAN WITH THE GOLDEN GUN (1974) και την τηλεοπτική σειρά FANTASY ISLAND (1977) πλάι στον Ricardo Montalban.
Το όλο εγχείρημα βγάζει προς τα έξω τόσο επαγγελματισμό όσο και ερασιτεχνισμό, ενώ υπάρχει ένας συνεχής βομβαρδισμός πολύχρωμων εκκεντρικών χαρακτήρων και σκηνικών που σε ορισμένα σημεία υποβαθμίζουν κάπως το κλίμα τρόμου κάνοντας την ταινία ολίγον τι αστεία. Όχι ότι έχω κάποιο πρόβλημα με τις ανεπιτήδευτα αστείες σκηνές στις ταινίες τρόμου, ίσα ισα, τις θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι του καλού ανεξάρτητου Horror. Στο MALATESTA'S CARNIVAL OF BLOOD μοιάζουν 100% ταιριαστές με το όλο θέαμα που είναι εκκεντρικό, εξεζητημένο και κατά διαστήματα εντυπωσιακά μακάβριο, όπως σε μερικές σκηνές προς το απαισιόδοξο φινάλε.
Σίγουρα δεν πρόκειται για μια τέλεια ταινία, πιο πολύ ένα κινηματογραφικό αξιοπερίεργο της εποχής που μάλιστα θεωρείτο χαμένο μέχρι που ο ίδιος ο σκηνοθέτης το κυκλοφόρησε σε DVD το 2000. Λογικά αρκετοί που θα την δοκιμάσουν ίσως να απογοητευτούν αλλά προσωπικά την θεωρώ μια πρωτότυπη και άξια προσπάθεια που αξίζει μια προβολή για τους fans του είδους και που παρά τους περιορισμούς της, βγάζει αρκετά καλή διάθεση και φανερό καλλιτεχνικό όραμα από τον άγνωστο σκηνοθέτη της που περιέργως δεν έχει κάποια άλλη δουλειά στην σύντομη κινηματογραφική καριέρα του.
70-ίλα με τα όλα της αυτή η ψυχεδελική παραγωγή της χρυσής δεκαετίας κάθε είδους πειραματισμών από low budget δημιουργούς. Από πειραματισμούς το 
Το ζεύγος των Norris μαζί με την κόρη τους Vena (
Το πρώτο που ξεχωρίζει κανείς αρχίζοντας την προβολή του 
Εδώ τα σκηνικά βρίσκονται σε πραγματικό παλιό Λούνα Παρκ και είναι φτιαγμένα κυρίως από χαρτόνι, πλαστικό και... κοκκινοβαμμένο περιτύλιγμα φυσαλίδων (bubble wrap) που δίνει έναν τόνο μυστηρίου και σουρεαλισμού στις διάφορες σκηνές, καλύπτοντας μέχρι ενός σημείου τη γύμνια της παραγωγής. Προσθέστε και κάποιες σκηνές στα μπουντρούμια όπου βρίσκονται τα πλάσματα που όταν δεν σκοτώνουν κόσμο βλέπουν παλιές ταινίες τρόμου του βωβού κινηματογράφου (αλήθεια!) όπως το THE PHANTOM OF THE OPERA (1925), THE CABINET OF DR. CALIGARI (1920) και NOSFERATU (1922), σε μια φανερά χιουμοριστική και ίσως αυτοβιογραφική (;) έμπνευση του σεναρίου, και συμπληρώνεται η εικόνα μιας πραγματικά ξεχωριστής ταινίας.
Από εκεί και πέρα έχουμε μερικούς αδέξιους φόνους με το γνωστό πορτοκαλί αίμα που δύσκολα λείπει από ταινίες τρόμου των 70s, ενώ οι ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών είναι αυτό ακριβώς που θα περίμενε κανείς, συγκρατημένες και φωνάζουν "70s". Σίγουρα ο 
Το όλο εγχείρημα βγάζει προς τα έξω τόσο επαγγελματισμό όσο και ερασιτεχνισμό, ενώ υπάρχει ένας συνεχής βομβαρδισμός πολύχρωμων εκκεντρικών χαρακτήρων και σκηνικών που σε ορισμένα σημεία υποβαθμίζουν κάπως το κλίμα τρόμου κάνοντας την ταινία ολίγον τι αστεία. Όχι ότι έχω κάποιο πρόβλημα με τις ανεπιτήδευτα αστείες σκηνές στις ταινίες τρόμου, ίσα ισα, τις θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι του καλού ανεξάρτητου Horror. Στο 
Σίγουρα δεν πρόκειται για μια τέλεια ταινία, πιο πολύ ένα κινηματογραφικό αξιοπερίεργο της εποχής που μάλιστα θεωρείτο χαμένο μέχρι που ο ίδιος ο σκηνοθέτης το κυκλοφόρησε σε DVD το 2000. Λογικά αρκετοί που θα την δοκιμάσουν ίσως να απογοητευτούν αλλά προσωπικά την θεωρώ μια πρωτότυπη και άξια προσπάθεια που αξίζει μια προβολή για τους fans του είδους και που παρά τους περιορισμούς της, βγάζει αρκετά καλή διάθεση και φανερό καλλιτεχνικό όραμα από τον άγνωστο σκηνοθέτη της που περιέργως δεν έχει κάποια άλλη δουλειά στην σύντομη κινηματογραφική καριέρα του.
