Μια ομάδα ανθρώπων ταξιδεύει στο διάστημα προς αναζήτηση πλανήτη για εγκατάσταση και συνέχιση του ανθρώπινου είδους την ώρα που η Γη καταστρέφεται.
Σχόλια:
Ταινία επιστημονικής φαντασίας από τα 70s που παίζει ακριβώς στη λογική των πιο φτηνιάρικων αντίστοιχων της δεκαετίας του 50; Αυτό ακριβώς είναι το άψογα τιτλοφορημένο DOOMSDAY MACHINE, μια ιστορία του τέλους του κόσμου που γυρίστηκε το 1967 αλλά ο περιορισμένος προϋπολογισμός την καταδίκασε σε κυκλοφορία σχεδόν 10 χρόνια αργότερα. Πλάνα αρχείου από τουλάχιστον 2 προγενέστερες παραγωγές, αστεία ηχητικά και οπτικά εφέ, ένα σενάριο με περισσότερες τρύπες από δρόμο της Αθήνας και μπόλικη καλή καρδιά είναι τα χαρακτηριστικά μιας ταινία που χρειάστηκε η συνδρομή τριών σκηνοθετών για να ολοκληρωθεί.
Η υπόθεση ακολουθεί μια διαστημική αποστολή 8 ατόμων, 4 ανδρών και 4 γυναικών, που ξαφνικά βρίσκονται να ταξιδεύουν στο διάστημα όταν ανακαλύφθηκε συνωμοσία των Κινέζων αρχών που έφτιαξαν το απόλυτο υπερόπλο που μπορεί να σημάνει το τέλος του κόσμου. Οι αρχές του πλανήτη θέλουν να συνεχιστεί το ανθρώπινο είδος και γι αυτό μαζεύουν την προαναφερόμενη ομάδα επιλέκτων με απώτερο σκοπό να βρουν ένα νέο σπίτι στο αχανές διάστημα και να αρχίσουν την ανθρωπότητα από την αρχή. Όμως το πλήρωμα δεν γνωρίζει για ποιο ακριβώς λόγο βρέθηκαν στη συγκεκριμένη αποστολή και φυσιολογικά καταρρακώνονται όταν γίνονται μάρτυρες της καταστροφής της Γης και η συνειδητοποίηση ότι δεν έχουν καμία ελπίδα όλο και μεγαλώνει.
Στο χαρτί το σενάριο δείχνει κάποιο έστω οριακό ενδιαφέρον, αλλά στην πράξη τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Το DOOMSDAY MACHINE μοιάζει να μην έχει κατεύθυνση και σεναριακή εστίαση, αφού ξεκινάει με την τυπική σε φτηνές ταινίες επιστημονικής φαντασίας σκηνή των δεκάδων κουστουμάκηδων που κάθονται σε στρογγυλό τραπέζι προσπαθώντας να βρουν τη λύση στην επικείμενη καταστροφή. Μπόλικη ανούσια φλυαρία σε αυτό το σημείο η οποία δυστυχώς συνεχίζεται για πολλή ώρα ακόμα και δεν διακόπτεται σχεδόν σε κανένα σημείο της προβολής.
Από ένα σημείο και μετά το θέαμα επικεντρώνεται ολοκληρωτικά στην διαστημική αποστολή και στις διάφορες περιπέτειες που τους τυχαίνουν, αλλά από άποψη ψυχαγωγίας τα πράγματα συνεχίζουν να βρίσκονται στο απόλυτο μηδέν, όπως και στη συντριπτική πλειοψηφία της υπόλοιπης διάρκειας. Τα αδέξια ειδικά εφέ διαστημοπλοίων και πλανητών που ξεσηκώθηκαν από την Ιαπωνική ταινία GORATH (1962) δεν δένουν καθόλου με το υπόλοιπο, το οποίο περιορίζεται σε κοινωνικού τύπου διαλόγους μέσα στον μικρό χώρο του διαστημοπλοίου.
Προβλέψιμα, το συνεχόμενο ανούσιο μπλα- μπλα και ο περιορισμός των οπτικών γωνιών του σκηνοθέτη θάβουν εντελώς ότι καλό πήγε να κάνει το DOOMSDAY MACHINE από τη μέση του και μετά και γίνεται αρκετά δύσκολο στην παρακολούθηση, κάτι που τονίζεται ακόμα περισσότερο στις σκοτεινές Public Domain εκδόσεις ποιότητας VHS στις οποίες μπορεί κανείς να βρει την ταινία. Το μόνο που μένει για τον ταλαίπωρο θεατή σε αυτό το σημείο είναι μερικές οριακά αποδεκτές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές που γενικά παίρνουν την παραγωγή περισσότερο στα σοβαρά απ’ ότι της αξίζει.
Ξεχωρίζει επίσης ένα σύντομο σημείο όπου φανερώνεται με ωραίο- τηρουμένων των αναλογιών- στιλ η ψυχοσύνθεση της ομάδας όταν αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά γι αυτούς. Αυτό το σημείο είναι μάλλον το πιο ενδιαφέρον σε ολόκληρη την ταινία και αποτυπώνει την απελπισία και την απόγνωση των πρωταγωνιστών με επιτυχημένο τρόπο, τονώνοντας παράλληλα το ενδιαφέρον μιας και για πρώτη φορά στην προβολή φαίνεται ότι το DOOMSDAY MACHINE έχει κάτι να πει.
Όμως οι όποιες αμφιβολίες εξανεμίζονται στο τελείωμα που προσπαθεί να δώσει μια κατάμαυρη αλλά ταυτόχρονα συγκαλυμμένα αισιόδοξη κατάληξη στην περιπέτεια των πρωταγωνιστών. Οι περιορισμοί στον προϋπολογισμό φαίνονται ακόμα μια φορά και κάνουν το οριακά ενδιαφέρον κομμάτι που προηγήθηκε να ξεχαστεί άμεσα, με ένα τερατωδώς μεγάλο σε διάρκεια ακίνητο πλάνο 2 αστροναυτών να κοιτούν μια ακαθόριστη μουτζούρα στην οθόνη τους μέχρι το πέρα από κάθε λογική εξήγηση φινάλε που συμπληρώνει με απόλυτα ταιριαστό τρόπο ένα σχεδόν ολοκληρωτικό ναυάγιο.
Παραδέχομαι ότι ήθελα να μου αρέσει το DOOMSDAY MACHINE, αλλά το τέλος της προβολής δεν κατάφερε να μου φέρει κανένα θετικό συναίσθημα πέρα από την αγαλλίαση για το τέλος μιας αληθινής δοκιμασίας ακόμα και για τους πιο σκληρούς λάτρεις της φτηνιάρικης επιστημονικής φαντασίας των 70s.
Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Η Γερμανική είναι η μόνη που περιέχει widescreen μεταφορά και 2 εκδόσεις της ταινίας (Γερμανική και Theatriacal). Πιθανότατα να υπάρχει και σε άλλες budget εκδόσεις ποιότητας VHS
Ταινία επιστημονικής φαντασίας από τα 70s που παίζει ακριβώς στη λογική των πιο φτηνιάρικων αντίστοιχων της δεκαετίας του 50; Αυτό ακριβώς είναι το άψογα τιτλοφορημένο 
Η υπόθεση ακολουθεί μια διαστημική αποστολή 8 ατόμων, 4 ανδρών και 4 γυναικών, που ξαφνικά βρίσκονται να ταξιδεύουν στο διάστημα όταν ανακαλύφθηκε συνωμοσία των Κινέζων αρχών που έφτιαξαν το απόλυτο υπερόπλο που μπορεί να σημάνει το τέλος του κόσμου. Οι αρχές του πλανήτη θέλουν να συνεχιστεί το ανθρώπινο είδος και γι αυτό μαζεύουν την προαναφερόμενη ομάδα επιλέκτων με απώτερο σκοπό να βρουν ένα νέο σπίτι στο αχανές διάστημα και να αρχίσουν την ανθρωπότητα από την αρχή. Όμως το πλήρωμα δεν γνωρίζει για ποιο ακριβώς λόγο βρέθηκαν στη συγκεκριμένη αποστολή και φυσιολογικά καταρρακώνονται όταν γίνονται μάρτυρες της καταστροφής της Γης και η συνειδητοποίηση ότι δεν έχουν καμία ελπίδα όλο και μεγαλώνει.
Στο χαρτί το σενάριο δείχνει κάποιο έστω οριακό ενδιαφέρον, αλλά στην πράξη τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Το 
Από ένα σημείο και μετά το θέαμα επικεντρώνεται ολοκληρωτικά στην διαστημική αποστολή και στις διάφορες περιπέτειες που τους τυχαίνουν, αλλά από άποψη ψυχαγωγίας τα πράγματα συνεχίζουν να βρίσκονται στο απόλυτο μηδέν, όπως και στη συντριπτική πλειοψηφία της υπόλοιπης διάρκειας. Τα αδέξια ειδικά εφέ διαστημοπλοίων και πλανητών που ξεσηκώθηκαν από την Ιαπωνική ταινία GORATH (1962) δεν δένουν καθόλου με το υπόλοιπο, το οποίο περιορίζεται σε κοινωνικού τύπου διαλόγους μέσα στον μικρό χώρο του διαστημοπλοίου.
Προβλέψιμα, το συνεχόμενο ανούσιο μπλα- μπλα και ο περιορισμός των οπτικών γωνιών του σκηνοθέτη θάβουν εντελώς ότι καλό πήγε να κάνει το 
Ξεχωρίζει επίσης ένα σύντομο σημείο όπου φανερώνεται με ωραίο- τηρουμένων των αναλογιών- στιλ η ψυχοσύνθεση της ομάδας όταν αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά γι αυτούς. Αυτό το σημείο είναι μάλλον το πιο ενδιαφέρον σε ολόκληρη την ταινία και αποτυπώνει την απελπισία και την απόγνωση των πρωταγωνιστών με επιτυχημένο τρόπο, τονώνοντας παράλληλα το ενδιαφέρον μιας και για πρώτη φορά στην προβολή φαίνεται ότι το 
Όμως οι όποιες αμφιβολίες εξανεμίζονται στο τελείωμα που προσπαθεί να δώσει μια κατάμαυρη αλλά ταυτόχρονα συγκαλυμμένα αισιόδοξη κατάληξη στην περιπέτεια των πρωταγωνιστών. Οι περιορισμοί στον προϋπολογισμό φαίνονται ακόμα μια φορά και κάνουν το οριακά ενδιαφέρον κομμάτι που προηγήθηκε να ξεχαστεί άμεσα, με ένα τερατωδώς μεγάλο σε διάρκεια ακίνητο πλάνο 2 αστροναυτών να κοιτούν μια ακαθόριστη μουτζούρα στην οθόνη τους μέχρι το πέρα από κάθε λογική εξήγηση φινάλε που συμπληρώνει με απόλυτα ταιριαστό τρόπο ένα σχεδόν ολοκληρωτικό ναυάγιο.
Παραδέχομαι ότι ήθελα να μου αρέσει το 
