Μια ομάδα φοιτητών αναζητώντας μια φίλη τους που εξαφανίστηκε στην Ύδρα ανακαλύπτουν ότι έμπλεξε με τοπικές αιρέσεις που κρύβουν ένα σκοτεινό μυστικό.
Σχόλια:
Πριν ξεκινήσει το συγκεκριμένο ταινιάκι είχα ολοκληρώσει τη γνωστή ιεροτελεστία προετοιμασίας για προβολή ταινιών κλασικού τρόμου των 60s- 70s, κατά την οποία ετοιμάζομαι ψυχολογικά για ένα ακόμα υπέροχο βράδυ παρέα με τους θρύλους του τρόμου. Δυστυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση η ιεροτελεστία δεν έπιασε, αλλά νομίζω ότι ακόμα και τελετές μαύρης μαγείας να χρησιμοποιούνταν, το BLOOD SUCKERS δύσκολα θα μπορούσε να σωθεί. Εδώ δεν τα κατάφεραν κοτζάμ Peter Cushing και Patrick Macnee!
Εδώ που τα λέμε, πόσο καλή μπορεί να είναι μια ταινία euro horror (?) γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα από τον γενικά άγνωστο Βρετανό σκηνοθέτη Robert Hartford-Davis (THE BLACK TORMENT (1964), CORRUPTION); Σίγουρα όχι πολύ, αλλά ακόμα κι έτσι προσωπικά βρίσκω κάποια στοιχεία που να την ξεκολλούν από τον πάτο του βαρελιού.
Η αναίτια μπερδεμένη υπόθεση έχει να κάνει με την εξαφάνιση ενός επώνυμου φοιτητή της Οξφόρδης ονόματι Richard κατά την διάρκεια παραμονής του για έρευνα στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή, ανεξήγητες δολοφονίες αρχίζουν να συμβαίνουν στα μέρη που συχνάζει κάτι που προβληματίζει τους Βρετανούς συγγενείς και φίλους του που αποφασίζουν να πάνε στην όμορφη Ύδρα για να ψάξουν να τον βρουν. Όσο είναι εκεί, ανακαλύπτουν με τρόμο ότι ο νεαρός Richard είχε μπλέξει με διάφορες σατανικές αιρέσεις της περιοχής που χρησιμοποιούσαν όργια και ναρκωτικά στον ελεύθερο χρόνο τους και ότι πλέον βρίσκεται υπό τον έλεγχο μιας σέξι γυναίκας του νησιού που κατηγορείται μεταξύ άλλων για μαγεία και βαμπιρισμό από τους προληπτικούς ντόπιους.
Τουλάχιστον υπόθεση υπάρχει, και γενικά ο σκηνοθέτης Robert Hartford-Davis και το σενάριο προσπαθούν να την ακολουθούν με ευλάβεια. Έλα όμως που στο τέλος της ημέρας, δεν είναι και τόσο ενδιαφέρουσα, οπότε το θέαμα περιορίζεται σε διάσπαρτες σκηνές καλών διαλόγων και ερμηνειών και ενίοτε ημίγυμνων πλάνων οργίων και ψυχεδελικών καταστάσεων, που όμως ποτέ δεν σχηματίζουν ένα ικανοποιητικό σύνολο. Η έλλειψη νεύρου στην σκηνοθεσία από τον Hartford- Davis υποβαθμίζει το θέαμα σε όχι και τόσο καλό τουριστικό οδηγό της Ύδρας εμπλουτισμένο με ολίγη από την 70’s exploitation συνταγή που ήταν σε μεγάλη άνθιση εκείνη την εποχή.
Βέβαια, το BLOOD SUCKERS έχει τουλάχιστον ένα στοιχείο που το σώζει από την λήθη και την ολοκληρωτική αποτυχία, κι αυτό είναι οι επιβλητικές παρουσίες των Peter Cushing, Patrick Macnee και Edward Woodward, όλοι τεράστια ονόματα του Βρετανικού σινεμά της εποχής. Οι τρεις τους ανεβάζουν κατά πολύ την ποιότητα στα δρώμενα όποτε βρίσκονται στο πλάνο και σε πολλές περιπτώσεις σώζουν κυριολεκτικά μια ταινία που υπό διαφορετικές συνθήκες θα είχε μάλλον ξεχαστεί από όλους. Ιδίως για μας τους Έλληνες, οι σκηνές στις οποίες ο Patrick Macnee μιλάει Ελληνικά και συνεννοείται με τους ντόπιους σίγουρα ξεχωρίζουν, έστω και σαν απλό κοινωνιολογικό φαινόμενο.
Για τον Peter Cushing δεν συζητάμε, μιας και προβλέψιμα είναι αυτός που ξέρουμε και αγαπάμε, ενώ ξεχωρίζει και ο ρόλος του Edward Woodward που είναι φλεγματικός και γενικά πολύ καλός σε έναν ρόλο που θυμίζει λίγο τον επιθεωρητή Howie του THE WICKER MAN που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό στους cult κύκλους. Από εκεί και πέρα ξεχωρίζει λιγάκι και ο νεαρός Patrick Mower στο ρόλο του Richard, ιδίως σε κάποιες σκηνές αφιονισμένων μονόλογων αλλά και στις «τόσο κακές που είναι καλές» σκηνές οργίων και κατανάλωσης ψυχεδελικών ουσιών.
Πέρα από τις ερμηνείες, όμως, και τα πολύ μεγάλα ονόματα των πρωταγωνιστών, το BLOOD SUCKERS έχει πολύ λίγα πράγματα για να επιδείξει, και σίγουρα μέσα σε αυτά είναι η παρουσίαση των ντόπιων της Ύδρας ως βαθιά προληπτικών και γενικά χαμηλού επιπέδου ανθρώπων, στην τιμημένη παράδοση που συνέχισε ο ιστορικός Νίκος Μαστοράκης. Στα υπόλοιπα μέτωπα έχουμε έλλειψη ρυθμού και δράσης με ελάχιστες εξαιρέσεις, σχεδόν παντελή απουσία ατμόσφαιρας και μειωμένο ενδιαφέρον για την εξέλιξη της πλοκής που τουλάχιστον κορυφώνεται με αποδεκτό τρόπο στα τελευταία 20 λεπτά της προβολής.
Γενικά, μια ταινίούλα που σίγουρα έχει ενδιαφέρον για τους οπαδούς του Peter Cushing και των 70’s sleaze/ exploitation παραγωγών, που έχει κάποια διάσπαρτα θετικά στοιχεία αλλά που ποτέ δεν φτάνει σε ένα αληθινά ικανοποιητικό επίπεδο και σίγουρα δικαιολογεί 100% την ανυπαρξία στην οποία βρίσκεται σήμερα
DVD Notes:
Διεθνείς DVD εκδόσεις:
R0 Αμερική (Image Entertainment) - Double Feature μαζί με το BLOOD THIRST
R0 Αυστραλία (Umbrella Entertainment)
R0 Μ. Βρετανία (Prism Direct/Leisure)
R1 Αμερική (Image Entertainment)
BluRay Αμερικής (Severin) Region Free)
Η κορυφαία έκδοση είναι με διαφορά το Blu Ray της Severin από κάθε άποψη