Ένας μυστηριώδης δολοφόνος απαγάγει νεαρές γυναίκες χρησιμοποιώντας τις σαν μέσο πίεσης για να παίξει με την αστυνομία ένα διαδικτυακό παιχνίδι πόκερ με έπαθλο την ελευθερία ή τη ζωή τους.
Σχόλια:
Γενέθλια είχε χθες 7 Σεπτέμβρη του 2024 ο πανμέγιστος Dario Argento και μιας και δειλά- δειλά ξανάρχισα τελευταία να δημοσιεύω Reviews στο b-movies.gr για καλό ή για κακό, ξέθαψα τη συγκεκριμένη κριτική που έγραψα πριν αρκετά χρόνια για την 2η προσπάθεια του Argento στον 21ο αιώνα.
Ο άνθρωπος που ανακάλυψε το giallo επιστρέφει στο αγαπημένο του είδος με αυτό το ενδιαφέρον αλλά άνισο θρίλερ το οποίο προσπάθησε να φτιάξει με τη λογική και το μεράκι των αντίστοιχων αξαπέραστων ταινιών του από τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Ένα εγχείρημα με περιορισμένη επιτυχία, μιας και οι εποχές είναι δύσκολες για μεγάλες επιστροφές.
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για επιστροφή, μιας και ο Dario Argento είναι από τους λίγους μεγάλους παλιούς σκηνοθέτες της Ιταλικής σκηνής που δεν έμεινε σχεδόν ποτέ ανενεργός είτε σαν σκηνοθέτης είτε σαν παραγωγός. Τελευταία του σκηνοθετική προσπάθεια ήταν το αρκετά ενδιαφέρον SLEEPLESS (2001), ενώ οι υπόλοιπες δουλειές του μετά το OPERA μπορεί να μην ήταν τόσο συχνές άλλα πάντοτε υπήρχαν, έστω και με κενά διαστήματα των τριών- τεσσάρων ετών το ένα από το άλλο.
Στο THE CARD PLAYER ο μεγάλος άρχοντας του Ιταλικού τρόμου είναι σε φόρμα από πλευράς τεχνικής, σκηνοθεσίας και ατμόσφαιρας, αλλά όχι και από σεναριακή έμπνευση. Και δεδομένου ότι το στοιχείο του αιφνιδιασμού και της έκπληξης είναι το Α και το Ω του καλού giallo, μάλλον το συγκεκριμένο χαρακτηρίζεται ως ιδιαίτερα προβλέψιμο και χωρίς εκπλήξεις.
Η ιστορία έχει να κάνει με έναν τζογαδόρο που τυγχάνει να είναι και δολοφόνος κατ’ εξακολούθηση, ο οποίος έχει βρει τον ιδανικό τρόπο να ικανοποιεί και τα δυο του πάθη την ίδια στιγμή, μέσω ενός διαδικτυακού παιχνιδιού πόκερ το οποίο και παίζει με την αστυνομία, έχοντας δίπλα του κάθε φορά μια φρεσκοαπηχθείσα γυναίκα την οποία και σκοτώνει αν τύχει να κερδίσει αυτός την παρτίδα. Η αστυνομία, με επικεφαλή της έρευνας την όμορφη αλλά όχι ιδιαίτερα ταλαντούχα Stefania Rocca και τον επισκέπτη αστυνομικό από το Λονδίνο, Liam Cunningham, στην αρχή διαστάζει να ενδώσει στο αρωστημένο παιχνίδι κάτι που κοστίζει τη ζωή σε μια από τις νεαρές γυναίκες.
Τελικά, βλέπουν ότι ο τύπος δεν αστειεύεται και αποφασίζουν να συμμετέχουν στο παιχνίδι. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι είναι… γκαντέμηδες στο πόκερ και χάνουν συνεχώς, οπότε επιδίδονται στην αναζήτηση που θα τους οδηγήσει σε έναν χαρισματικό παίκτη που μπορεί να κερδίσει τον «Χαρτοπαίκτη», όπως είναι το δικτυακό του ψευδώνυμο, και θα δόσει ελπίδα στις νεαρές γυναίκες και πίστωση χρόνου στην αστυνομική έρευνα που, φυσικά, είναι στάσιμη.
Μια βόλτα στα κακόφημα μπλιμπλικάδικα της γειτονιάς τους φέρνει κοντά στον Remo, έναν δεκαενιάχρονο με χάρισμα στο ηλεκτρονικό πόκερ, τον οποίον και επιστρατεύουν για να ανταγωνιστεί τον «Χαρτοπαίκτη», κάτι που ο μικρός κάνει με μεγάλη επιτυχία, κάτι που όμως δεν αρέσει στον «Χαρτοπαίκτη», που όπως κάθε σωστός τζογαδόρος, είναι τίμιος και απελευθερώνει την κοπέλα που κρατούσε αιχμάλωτη.
Το τι ακολουθεί μπορείτε να το φανταστείτε, με στοιχεία που μπερδεύουν την ιστορία να έρχονται στην επιφάνεια κάθε λίγο και λιγάκι, αλλά με περιορισμένη επιτυχία καθώς προσωπικά «είδα» τη λύση από το πρώτο μισάωρο της ταινίας και το ενδιαφέρον μου περιορίστηκε στο πώς ακριβώς ο μάστορας Argento θα την παρουσίαζε. Και δεν είναι να πει κανείς ότι είμαι και ο πιο φανατικός οπαδός των giallo, οπότε τόσα που έχω δει λογικό είναι να μου έρθει αμέσως η λύση. Το THE CARD PLAYER είναι όντως προβλέψιμο και γεμάτο με αφελείς σεναριακές παραδοχές που ακυρώνουν την υπέροχη, κατά τα’ άλλα, δουλειά του Argento σε τεχνικό και καλλιτεχνικό είπεδο.
Και οι ερμηνείες, είναι η αλήθεια, δεν βοηθούν πολύ, ιδίως των πρωταγωνιστών που μοιάζουν εντελώς βαριεστημένες και ουδέτερες. Πάντως ατμόσφαιρα και σκηνικά έντασης υπάρχουν εδώ κι εκεί, που γίνονται ακόμα καλύτερα από την πάντα παιχνιδιάρικη κάμερα του Dario Argento, αλλά η σχεδόν πλήρης απουσία του στοιχείου της έκπληξης δεν καταφέρνει να ανεβάσει το THE CARD PLAYER σε κάτι παραπάνω από την γοητεία ορισμένων σημείων του.
DVD Notes:
Το THE CARD PLAYER κυκλοφορεί σε DVD στη χώρα μας από την Σπέντζος.
Γενέθλια είχε χθες 7 Σεπτέμβρη του 2024 ο πανμέγιστος 
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για επιστροφή, μιας και ο 
Στο 
Η ιστορία έχει να κάνει με έναν τζογαδόρο που τυγχάνει να είναι και δολοφόνος κατ’ εξακολούθηση, ο οποίος έχει βρει τον ιδανικό τρόπο να ικανοποιεί και τα δυο του πάθη την ίδια στιγμή, μέσω ενός διαδικτυακού παιχνιδιού πόκερ το οποίο και παίζει με την αστυνομία, έχοντας δίπλα του κάθε φορά μια φρεσκοαπηχθείσα γυναίκα την οποία και σκοτώνει αν τύχει να κερδίσει αυτός την παρτίδα. Η αστυνομία, με επικεφαλή της έρευνας την όμορφη αλλά όχι ιδιαίτερα ταλαντούχα 
Τελικά, βλέπουν ότι ο τύπος δεν αστειεύεται και αποφασίζουν να συμμετέχουν στο παιχνίδι. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι είναι… γκαντέμηδες στο πόκερ και χάνουν συνεχώς, οπότε επιδίδονται στην αναζήτηση που θα τους οδηγήσει σε έναν χαρισματικό παίκτη που μπορεί να κερδίσει τον «Χαρτοπαίκτη», όπως είναι το δικτυακό του ψευδώνυμο, και θα δόσει ελπίδα στις νεαρές γυναίκες και πίστωση χρόνου στην αστυνομική έρευνα που, φυσικά, είναι στάσιμη. 
Μια βόλτα στα κακόφημα μπλιμπλικάδικα της γειτονιάς τους φέρνει κοντά στον Remo, έναν δεκαενιάχρονο με χάρισμα στο ηλεκτρονικό πόκερ, τον οποίον και επιστρατεύουν για να ανταγωνιστεί τον «Χαρτοπαίκτη», κάτι που ο μικρός κάνει με μεγάλη επιτυχία, κάτι που όμως δεν αρέσει στον «Χαρτοπαίκτη», που όπως κάθε σωστός τζογαδόρος, είναι τίμιος και απελευθερώνει την κοπέλα που κρατούσε αιχμάλωτη. 
Το τι ακολουθεί μπορείτε να το φανταστείτε, με στοιχεία που μπερδεύουν την ιστορία να έρχονται στην επιφάνεια κάθε λίγο και λιγάκι, αλλά με περιορισμένη επιτυχία καθώς προσωπικά «είδα» τη λύση από το πρώτο μισάωρο της ταινίας και το ενδιαφέρον μου περιορίστηκε στο πώς ακριβώς ο μάστορας Argento θα την παρουσίαζε. Και δεν είναι να πει κανείς ότι είμαι και ο πιο φανατικός οπαδός των giallo, οπότε τόσα που έχω δει λογικό είναι να μου έρθει αμέσως η λύση. Το 
Και οι ερμηνείες, είναι η αλήθεια, δεν βοηθούν πολύ, ιδίως των πρωταγωνιστών που μοιάζουν εντελώς βαριεστημένες και ουδέτερες. Πάντως ατμόσφαιρα και σκηνικά έντασης υπάρχουν εδώ κι εκεί, που γίνονται ακόμα καλύτερα από την πάντα παιχνιδιάρικη κάμερα του 
