Σχόλια: Ετοιμαστείτε για ένα επικίνδυνο ταξίδι στον απαγορευμένο κόσμο της snuff «πορνογραφίας». Ένα χώρο που μόνο το όνομα του κάνει τους περισσότερους από εμάς να ζαρώνουμε από φόβο, μόνο από τα πιθανά υπονοούμενα του τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα. Ένα πεντάλεπτο σκέψης αρκεί για να αποκαρδιώσει οποιονδήποτε σχετικά με την πορεία της ανθρωπότητας από πλευράς επιλογών «ψυχαγωγικού» θεάματος.
Οι ταινίες "snuff" υποτίθεται ότι είναι αστικός μύθος και ότι δεν υπάρχουν. Ταινίες όπως το 8 ΜΜ και το EMMANUELLE IN AMERICA δείχνουν με μακάβριο τρόπο ότι ναι μεν μπορεί να μην υπάρχουν επίσημα, αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα να βρουν κοινό, σε πολύ κλειστούς κύκλους της υψηλής συνήθως κοινωνίας, σε περίπτωση που βρίσκονταν κάποιο διατεθειμένοι να τις φτιάξουν. Αυτό και μόνο σαν σκέψη, εμένα μου προκαλεί ανατριχίλα.
Κάπως έτσι πρέπει να το σκέφτηκε κι ο Roger Watkins το 1973 όταν αποφάσισε να γυρίσε μαζί με τους κολλητούς του μια σχεδόν ερασιτεχνική παραγωγή με τίτλο The Cuckoo Clocks of Hell. Για πολλά χρόνια, τίποτα δεν ήταν γνωστό τόσο για την παραγωγή όσο και για το σκηνοθέτη/ σεναριογράφο/ πρωταγωνιστή της. Μόνο και μόνο για το μυστήριο γύρω απ’ τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γυρίστηκε η ταινία απέκτησε θρυλική φήμη.
Αυτή η ιστορία συνεχίστηκε μέχρι το 2000 που επιτέλους, ο Watkins παραδέχτηκε ότι ήταν ο σκηνοθέτης, αφού παρατήρησε τα υπέρογκα ποσά που χρεώνονταν για κακής ποιότητας VHS εκδόσεις της ταινίας στο e-Bay. Μετά από μια σύντομη μελέτη στο internet, ο Watkins κατάλαβε ότι η ταινία έχει αρκετούς οπαδούς, και ξεκίνησε τις διαδικασίες με την Αμερικανική Barrel Entertainment για επετειακή κυκλοφορία του THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET σε DVD για πρώτη φορά.
Η διάρκεια του αρχικού Director’s cut του Cuckoo Clocks of Hell όταν τελείωσαν τα γυρίσματα το 1974 ήταν πάνω από 170 λεπτά, και ο Watkins την μείωσε στα 115, με στόχο την προβολή της ταινίας στο Φεστιβάλ Κανών. Η προβολή αυτή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Αντίθετα, ένας πρώην ηθοποιός που είχε απολυθεί από τα γυρίσματα πήγε τον Watkins στα δικαστήρια, με αποτέλεσμα το Cuckoo Clocks of Hell να μπει στο ψυγείο κατά τη διάρκεια των 3 περίπου χρόνων που κράτησε η διαμάχη. Τελικά, οι κατηγορίες αποσύρθηκαν από το Ανώτατο Δικαστήριο της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, και επιτέλους δόθηκε το OK για να διανεμηθεί η ταινία.
Ο Watkins έκλεισε συμφωνία με μια εταιρία διανομής, και όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Με τρόμο όμως διαπίστωσε ότι η εταιρία έκοψε (φυσικά χωρίς την άδεια του) την ταινία στα 77 λεπτά, άλλαξε τη σειρά ορισμένων σκηνών, πρόσθεσε δικά της credits και την μετονόμασε "The Fun House". Αυτή είναι και η μοναδική έκδοση της ταινίας που έχει επιζήσει μέχρι σήμερα, και αργότερα κυκλοφόρησε με τον πιο γνωστό τίτλο THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET, πιθανότατα για να αρπάξει κάτι από τη διαβόητη φήμη του LAST HOUSE ON THE LEFT.
Από πλευράς υπόθεσης, το THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET δεν φαίνεται ιδιαίτερα πολύπλοκο. Ο Terry Hawkins, μικροέμπορος ναρκωτικών και γενικά ψιλορεμάλι αποφυλακίζεται μετά από 1 χρόνο ποινής. Μαζεύει μια ομάδα περιθωριακών σαν τον ίδιο με στόχο να εκδικηθεί αυτούς που πιστεύει ότι το αξίζουν, και παράλληλα να κινηματογραφεί τις άτυχες περιπέτειές τους. Απλά πράγματα, έτσι δεν είναι; Μάλλον κάθε άλλο.
Το THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET είναι μια ταινία που δεν μπορεί να προγραμματιστεί. Είναι κάτι που συμβαίνει μια φορά σε μια ολόκληρη ζωή. Όπως ήταν και το "THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE" για τον Tobe Hooper, έτσι είναι και το THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET για τον Roger Watkins. Με μια περίεργη μίξη στοιχείων Art House παραγωγής, έντονης και ρεαλιστικής βίας και υπνωτικής παραισθησιακής μουσικής ambient, το THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET καταφέρνει να ολοκληρώσει τα κομμάτια του σε ένα επιβλητικό σύνολο που δεν μπορεί παρά να θαυμάσει ο οποιοσδήποτε fan του ανεξάρτητου σινεμά. Η ατμόσφαιρα είναι εκπληκτική καθ’ όλη τη διάρκεια, και παρασύρει το θεατή σε ένα άβολο ταξίδι στο νοσηρό κόσμο των πρωταγωνιστών.
Από την αρχή του που έχουμε την εισαγωγή στο ποιοι είναι οι «ήρωες» και ποιος είναι ο στόχος τους, το THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET δίνει δείγματα γραφής πως ότι και να ακολουθήσει δεν πρόκειται να είναι η συνηθισμένη low budget παραγωγή τρόμου της εποχής. Με φοβερή ένταση και ατμόσφαιρα αποσύνθεσης και παρακμής, βλέπουμε χαρακτήρες που ναι μεν δεν μπορούμε να συμπαθήσουμε με τίποτα, αλλά που είναι άκρως ρεαλιστικοί, σε σημείο που τις περισσότερες φορές γίνονται τρομακτικοί. Αυτό ισχύει πιο πολύ για τον Terry Hawkins και την παρέα του, έναν σαδιστή πρώην πορνογράφο και δύο κοπέλες που μπορεί άνετα να χαρακτηριστούν ως poor white trash, χωρίς ελπίδες για το μέλλον και με εξαιρετικά ελεύθερα ήθη.
Το περιβάλλον δράσης είναι ένας παρηκμασμένος κόσμος σεξουαλικών διαστροφών από μπαϊλντισμένους πλούσιους, που αναζητούν κάτι παραπάνω για τη διασκέδασή τους από συνηθισμένες πορνογραφικές ταινίες, και ο Terry Hawkins είναι έτοιμος να τους το δώσει, μόνο που κανείς τους δε μπορεί να μαντέψει τι σημαίνει αυτό για τους ίδιους. Η ανατριχιαστική snuff ταινία που τους έδωσε για δείγμα ο Terry Hawkins δεν προβληματίζει κανέναν και απλά χρησιμεύει σαν ορεκτικό για το τι θα ακολουθήσει. Ο Terry τους απαγάγει, τους μεταφέρει στο σπίτι του τίτλου, και αρχίζει να τους μετατρέπει σε απρόθυμους πρωταγωνιστές στην πιο αρρωστημένη ταινία που πιθανόν έγινε ποτέ.
Η αφήγηση του THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET δεν είναι συνεχόμενη. Αντίθετα, πολλές παρεμβολές μπρος και πίσω στο χρόνο την κάνουν όλο και πιο ενδιαφέρουσα, δείχνοντας παράλληλα και το πολύ μεγάλο σκηνοθετικό ταλέντο του Roger Watkins. Η σε γενικές γραμμές κακή ποιότητα εικόνας και ήχου, αντί να ξενερώνει το θεατή, βοηθάει αφάνταστα στη μεγέθυνση της απειλητικής αίσθησης του THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET. Όταν δε ο Roger Watkins καταφεύγει σε φετιχιστικά πλάνα ψευδό-τελετών, με γκροτέσκ μάσκες και ακόμα πιο γκροτέσκ και διαταραγμένους διαλόγους, ο θεατής αρχίζει να τον νιώθει στο πετσί του. Το κατακλυσμικό υπερβίαιο και υπέρ gory φινάλε θα αφήσει τους περισσότερους με ανοιχτό το στόμα, ενώ θα μείνει χαραγμένο στο μυαλό για πολύ καιρό μετά.
Και δεν μπορεί κανείς παρά να σκεφτεί για τι αριστούργημα θα μιλούσαμε αν ήταν διαθέσιμη η 120 λεπτη ή ακόμα και η 175 λεπτη έκδοση της ταινίας, όπου σίγουρα θα βλέπαμε πολύ μεγαλύτερη και ενοχλητικότερη ανάλυση χαρακτήρων και καταστάσεων. Ακόμα και έτσι όμως, στην πετσοκομμένη 77λεπτη εκδοχή, το THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET είναι κάτι μοναδικό στο χώρο του τρόμου. Χωρίς την παραμικρή υποψία υπερβολής, η ωμή δύναμη του είναι τόσο μεγάλη που είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς μια τέτοια παραγωγή έμεινε γενικά άγνωστη τόσα χρόνια.
Και βέβαια, το THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET είναι η ζωντανή απόδειξη του τι μπορεί να πετύχει κάποιος με μηδενικό προϋπολογισμό όταν έχει όραμα και ταλέντο, όπως ο Roger Watkins, και θα μπορούσε κάλλιστα να διδάσκεται σε νέους ανεξάρτητους σκηνοθέτες. Ακόμα πιο περίεργο είναι ότι ο Watkins, αποκαρδιωμένος από τα προβλήματα τα οποία συνάντησε η παραγωγή, το γύρισε κατά κύριο λόγο στην πορνογραφία, βαδίζοντας με αρκετά ειρωνικό τρόπο στα χνάρια του Terry Hawkins τον οποίο υποδύεται στο THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET, με αποτέλεσμα το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του να διοχετευθεί στα λάθος projects.
Εδώ να επιστήσω την προσοχή σας. Το THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET δεν είναι για τον καθένα στα σίγουρα. Είναι άβολο, απίστευτα έντονο και μακάβριο, και σε πολλά σημεία του γίνεται δυσάρεστο. Όμως, ο κάθε οπαδός του τρόμου πρέπει να το αναζητήσει και να το δει, γιατί γα εμένα προσωπικά στέκεται άνετα δίπλα σε διαχρονικά ενοχλητικά και περιθωριακά αριστουργήματα όπως τα THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE, LAST HOUSE ON THE LEFT και CANNIBAL HOLOCAUST, τόσο από πλευράς δύναμης και επιρροής στο θεατή, όσο και από καθαρά δημιουργικής και καλλιτεχνικής σκοπιάς.
Ετοιμαστείτε για γερό σοκ, με μια εκπληκτική ταινία που πρέπει να βρίσκεται σε κάθε φιλμογραφία τρόμου ή ανεξάρτητου σινεμά. |
Διεθνείς DVD εκδόσεις: R0 Μ. Βρετανία (Tartan)
R1 Αμερική (Barrel Entertainment)
R2 Γερμανία Limited Edition(CMV Laservision)
Και οι 3 εκδόσεις περιέχουν την 77λεπτη χωρίς περικοπές εκδοχή και είναι κυριολεκτικά πλημμυρισμένες από extras σε δύο DVD.
Συγκεκριμένα περιέχουν ηχητικό σχολιασμό από τον Roger Watkins και τον γκουρού του splatter και εκδότη του Αμερικανικού fanzine Deep Red Chas Balun, 20 λεπτά από σπάνια πλάνα behind the scenes, 4 ακυκλοφόρητες ταινίες μικρού μήκους του Roger Watkins, 70 λεπτά ηχογραφήσεων τηλεφωνημάτων που έγιναν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και της post- production, ραδιοφωνική συνέντευξη του Roger Watkins από το 1973, trailer, picture gallery και ένα 36 σελίδων συλλεκτικό βιβλιαράκι από τον αρχισυντάκτη του περιοδικού Headpress, David Kerekes γεμάτο με σημειώσεις και συνεντεύξεις από την παραγωγή.
Η Γερμανική έκδοση περιέχει και το "5-25-88", ένα γυρισμένο στο video ντοκιμαντέρ 57 λεπτών για μια μέρα στη ζωή του Watkins. Το ίδιο ακριβώς περιέχει και η Αμερικάνική έκδοση, αλλά η διάρκειά του αναφέρεται στο εξώφυλλο στα 27 λεπτά.
Γενικά όλες οι εκδόσεις είναι εντυπωσιακές και αξίζουν τα χρήματά τους με το παραπάνω. |
