Ένα νεαρό αγόρι βλέπει εξωγήινους να κυριεύουν την πόλη του και προσπαθεί να εμποδίσει την εισβολή τους στον υπόλοιπο πλανήτη.

Η περίπτωση του Tobe Hooper είναι μια από τις πιο παράδοξες στο Χόλιγουντ από την άποψη ότι ο Αμερικάνος δημιουργός είχε την τύχη/ ατυχία να κάνει το THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE σαν πρώτη του ταινία και- μοιραία- ολόκληρο το έργο του συγκρίνεται με αυτή τη στιγμή θείας έμπνευσης, κάτι που φέρνει τη συντριπτική πλειοψηφία τους σε μειονεκτική θέση.

Δε λέω, τεράστια η κληρονομιά του TCM στη horror σκηνή και αξεπέραστη δουλειά ακόμα και με τα σημερινά στάνταρντς, αλλά αν κοιτάξει κάποιος τη φιλμογραφία του Tobe Hooper με πιο αποστασιοποιημένο βλέμμα θα συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχουν κακές ταινίες, τουλάχιστον μέχρι τα πρώτα μισά των 2000s.

Αντίθετα, υπάρχουν ορισμένα πραγματικά διαμάντια όπως είναι τα POLTERGEIST, “EATEN ALIVE”, TCM 2, “THE FUNHOUSE” και SALEM’S LOT που αν μη τι άλλο έδειξαν ότι ο Hooper εκείνη την εποχή βρισκόταν πάντα στο σωστό δρόμο. Κι όμως, για κάποιο λόγο η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών του έτρωγαν διαχρονικό κράξιμο επειδή «δεν κατάφερνε να επαναλάβει το θρίαμβο του TCM». Και λέω, μα φυσικά δεν το κατάφερε. Ποιοι ακριβώς στην ιστορία του σινεμά εκτός από ελάχιστους κατάφεραν κάτι τέτοιο στη μετέπειτα καριέρα τους;

Με τον ίδιο σκεπτικισμό αντιμετωπίστηκε όταν κυκλοφόρησε και το “INVADERS FROM MARS”, remake της θρυλικής ομότιτλης ταινίας από τη δεκαετία του 50. Ίσως κάτι να είχε να κάνει το όνομα της αγαπημένης Cannon Group που είχε ταυτιστεί εκείνη την εποχή με exploitation sequels παλιότερων ταινιών, remakes και όλα τα συναφή, ίσως είχε κάτι να κάνει η μόνιμη φήμη του Tobe Hooper ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του, αλλά η ουσία είναι ότι ως συνήθως το “INVADERS FROM MARS” χτυπήθηκε αλύπητα από κοινό και κριτικούς, υπήρξε εμπορική αποτυχία στο Box Office και μοιραία ψιλοξεχάστηκε όσο περνούσαν τα χρόνια.

Μια ακόμα αδικία για τον Tobe Hooper, καθώς προσωπική μου άποψη είναι ότι πρόκειται για ένα 100% επιτυχημένο remake που είναι τίμιο απέναντι στην πρωτότυπη ταινία, αποφεύγει τις πολλές 80ίλες όσο μπορεί (μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για παραγωγή της Cannon) και είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικό από την αρχή ως το τέλος, παρά τις αρκετές ατέλειές του.

Η ταινία ξεκινάει με ύφος μυστηρίου κάνοντας τις γρήγορες εισαγωγές στους πρωταγωνιστές και στο πλαίσιο της δράσης, με πολλές ομοιότητες με την πρωτότυπη ταινία. Το ύφος αβεβαιότητας διατηρείται μέχρι που το μυστικό αποκαλύπτεται στο κοινό και προσωπικά βρήκα αυτό το κομμάτι να είναι μάλλον το πιο επιτυχημένο, περιλαμβάνοντας ωραία ατμόσφαιρα, στρατηγικά τοποθετημένο χιούμορ και διακριτικά ειδικά εφέ.

Από τη μέση και μετά το ύφος αλλάζει εντελώς, ο ρυθμός ανεβαίνει στα γνώριμα επίπεδα του σινεμά της εποχής και τα τρομερά ειδικά εφέ του Stan Winston παραλαμβάνουν τη σκυτάλη. Ο διαθέσιμος προϋπολογισμός των 12 εκατομμυρίων δολαρίων ήταν κάτι παραπάνω από άνετος, κάτι που έδωσε την ευκαιρία στον θρυλικό καλλιτέχνη ειδικών εφέ να κάνει μερικά από τα κορυφαία creature effects της καριέρας του που θα ζήλευαν αρκετές σημερινές παραγωγές. Η δράση μεταφέρεται στις υπόγειες στοές του εξωγήινου διαστημοπλοίου διατηρώντας την επιβλητική ατμόσφαιρα, αλλά η δράση και η εξέλιξή της γίνεται πιο τετριμμένη ενώ υπάρχει υπερσυσσώρευση ειδικών εφέ σε σημείο που αρχίζει λίγο να κουράζει.

Πάντως ακόμα και στο σημείο που η παραγωγή μοιάζει λίγο να τα χάνει υπάρχουν μπόλικα θετικά στοιχεία, όπως για παράδειγμα το σύνολο των πρωταγωνιστών. Η αγαπημένη Karen Black έχει έναν ασυνήθιστο για τα δεδομένα της ρόλο και βγάζει αρκετό συναίσθημα. Μια εξήγηση γι αυτό είναι ότι παίζει δίπλα στο γιόκα της, Hunter Carson, τον οποίο είχε δει στο PARIS TEXAS ο Tobe Hooper και αποφάσισε να τον εντάξει στο “INVADERS FROM MARS” στο νευραλγικό ρόλο του David. Χωρίς να είναι για όσκαρ, ο μικρός Carson τα πάει αρκετά καλά, όπως ακριβώς και ο James Karen στο ρόλο ενός πανικόβλητου στρατηγού, ο Timothy Bottoms στο ρόλο του πατέρα και βέβαια η πάντα αγαπημένη Louise Fletcher που έχει τον ρόλο του arch-villain.

Η πιο χτυπητή αδυναμία του “INVADERS FROM MARS” είναι χωρίς αμφιβολία το φινάλε το οποίο είναι λες και η ομάδα παραγωγής ήθελε σώνει και καλά να ψάξει πώς θα μπορούσε να χαλάσει την καλή εικόνα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ευτυχώς οι προσπάθειες αυτές δεν απόδωσαν, καθώς είμαι βέβαιος ότι η πλειοψηφία του cult- horror κοινού θα κάνει τα στραβά μάτια αγνοώντας αυτό το πέρα από κάθε λογική εξήγηση φινάλε και θα επικεντρωθεί στα πολλά ωραία που προηγήθηκαν.

Και αυτή είναι μάλλον η πιο δίκαιη μεταχείριση για μια καλή ταινία, γεμάτη χαβαλέ, δράση, ασταμάτητες αναφορές σεβασμού προς το πρωτότυπο και εντυπωσιακά πρακτικά ειδικά εφέ που αξίζει πολλά περισσότερα από το διαχρονικό σνομπάρισμα κριτικών και κοινού επειδή «δεν ήταν τόσο καλή όσο το TEXAS CHAINSAW MASSACRE».   

Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.

R0 Αυστραλία (CEL Music)
R1 Αμερική (Anchor Bay)
R1 Αμερική (MGM) – Midnite Movies double feature μαζί με το “STRANGE INVADERS”
R2 Γερμανία (Koch Media)
R4 Αυστραλία (Umbrella Entertainment)

Blu Ray Αμερικής (Shout! Factory)
Blu Ray Γερμανίας (Koch Media)
Blu Ray Γερμανίας (Koch Media) – Mediabook Edition

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Η έκδοση της Shout! Fctory έχει τα περισσότερα και πιο πρόσφατα extras. H Γερμανική (Mediabook) περιέχει 2 εκδόσεις της πρωτότυπης ταινίας του 1953.  Από τις εκδόσεις σε DVD αυτές της MGM και της Koch Media είναι οι κορυφαίες