Σχόλια:  23 ολόκληρα χρόνια μετά το THE ALIEN FACTOR, ο σκηνοθέτης από την Βαλτιμόρη Don Dohler ξαναχτυπά με ένα…sequel στην κλασσική αυτή στιγμή του τόσο-κακού-που-είναι-καλό σινεμά των 70’s!
Ποιος ξέρει, ίσως τελικά ο Dohler να πείστηκε ότι ήρθε η κατάλληλη στιγμή να γυρίσει το sequel του THE ALIEN FACTOR από τους πολυάριθμους (;) οπαδούς της ταινίας που τον πετύχαιναν στο δρόμο στη Βαλτιμόρη και- φαντάζομαι- του ζητούσαν επίμονα τη μοντέρνα έκδοση αυτού του μικρού έπους ανεπιτήδευτου χιούμορ;
Και ο Dohler δεν τους απογοήτευσε, φτιάχνοντας ένα άξιο από κάθε άποψη sequel, που δεν προδίδει την πρώτη του ταινία. Αντίθετα, καταφέρνει να την κάνει να μοιάζει αξεπέραστη και διαχρονική!
Το ALIEN RAMPAGE δείχνει ότι στα χρόνια που μεσολάβησαν από το THE ALIEN FACTOR ο Don Dohler βελτιώθηκε σε τεχνικά θέματα, αλλά ακόμα πάσχει από την ίδια και ίσως μεγαλύτερη έλλειψη αξιοσημείωτου budget. Κι ενώ στο THE ALIEN FACTOR του 1978 αυτό τελικά έβγαινε προς όφελος της ταινίας, μιας και κυριαρχούσε το ανεπιτήδευτο χιούμορ, στο ALIEN RAMPAGE κάτι τέτοιο δεν γίνεται, ή όταν γίνεται μοιάζει κάπως παρωχημένο.
Ο λόγος είναι κυρίως ότι αν το ALIEN RAMPAGE κυκλοφορούσε ακριβώς με αυτή τη μορφή το 1978, λογικά κανείς δεν θα παραξενευόταν, αλλά όταν βλέπει κανείς το 2001 παρόμοια εφέ, ερμηνείες και διάθεση με το THE ALIEN FACTOR, τότε αναπόφευκτα αναρωτιέται τι έγινε η συσσωρευμένη γνώση και εμπειρία που λογικά απέκτησε ο Don Dohler από τότε;
Ρητορικό ερώτημα, καθώς με τα πρώτα λεπτά του ALIEN RAMPAGE βλέπουμε ότι αν και υπαρκτή, η εξέλιξη του Don Dohler πρέπει να ήταν πολύ μικρή!
Η ιστορία είναι ουσιαστικά μια επανάληψη του THE ALIEN FACTOR, με προσθήκες κάποιων στοιχείων που καταφέρνουν, εν πάση περιπτώσει, να την κάνουν να ξεχωρίσει. Τα στοιχεία αυτά είναι ο σχετικά γρήγορος ρυθμός και το κάπως πιο προσεγμένο σενάριο που τολμώ να πω ότι, μέχρι ένα σημείο και μετά από πολλές παραχωρήσεις, μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον.
Άλλη μια διαφοροποίηση είναι ότι αυτή τη φορά έχουμε μόνο δύο εξωγήινους αντί για τους τρεις του THE ALIEN FACTOR, εκ των οποίων μια γυναίκα που αν την έβαζε κάποιος στο πλήρωμα του Enterprise λογικά θα περνούσε 100% απαρατήρητη εμφανισιακά και σχεδόν δεν συμμετέχει καθόλου στη δράση, μιας και όλη τη διάρκεια της ταινίας βρίσκεται ξαπλωμένη με ένα απλανές (υποτίθεται τρομακτικό) βλέμμα. Ενώ και οι 3 εξωγήινοι του THE ALIEN FACTOR, όσο cheesy και αν ήταν, έδιναν την αίσθηση φρεσκάδας και ευρηματικότητας, η συγκεκριμένη είναι αδιάφορη και χωρίς έμπνευση.
Ο δεύτερος εξωγήινος αποζημιώνει κάπως την έλλειψη ενδιαφέρουσας και αληθοφανής δράσης, σοβαρής υπόθεσης, budget και τελικά ταλέντου, αλλά πάντα από την ανεπιτήδευτη πλευρά του! Cheesy χωρίς αμφιβολία, όπως και γενικά ολόκληρο το ALIEN RAMPAGE, ο αποκαλούμενος «Προστάτης» κερδίζει τους όποιους πόντους της ταινίας αφού κάνει την εμφάνισή του, παρόλο που γενικά μοιάζει ακίνδυνος.
Η γενικά αφελής δράση κάπως βελτιώνεται και φτάνει ένα σχετικά αποδεκτό επίπεδο από τη μέση της ταινίας και μετά, με την εμφάνιση του μυστηριώδους ενεργειακού τοίχους στη μέση του δάσους, ένα κολπάκι που κάπως τονώνει το ενδιαφέρον, αλλά που τελικά δεν αξιοποιείται με τον καλύτερο τρόπο από τον πάντα ερασιτέχνη σκηνοθέτη Don Dohler, που ο ίδιος είχε κάποτε παραδεχτεί ότι προτιμούσε να ασχολείται με την παραγωγή και την καλλιτεχνική διεύθυνση των ταινιών παρά με τη σκηνοθεσία..
Μια φανερή βελτίωση που παρατηρούμε συγκριτικά με το THE ALIEN FACTOR είναι η ύπαρξη πολλών χαρακτήρων σε σχετικά αξιοσημείωτους ρόλους και οι ερμηνείες οι οποίες τουλάχιστον φαίνονται «σοβαρές», αλλά που η φύση των δρώμενων κάνει να μοιάζουν κάπως αταίριαστες.
Περιττό να αναφέρω ότι δεν έχει νόημα να ψάξει κανείς για ειδικά εφέ που ανεβάζουν τα πράγματα, γιατί αυτή είναι η κύρια πληγή της ταινίας, που προσπαθεί φιλότιμα να φτάσει σε ένα καλό επίπεδο με συνηθισμένη αλλά αρκετά σοβαρή και προσεγμένη ιστορία και σχετικά καλές ερμηνείες. Όταν όμως η τελική μάχη των ανθρώπων με τον φοβερό και τρομερό «Προστάτη» το μόνο που περιλαμβάνει είναι αδιάφορο και ρουτινιάρικο πιστολίδι- πάντα από απόσταση- και τραγελαφικά εφέ ακτινών λέιζερ, τότε είναι επόμενο η δράση να μην φτάνει ποτέ σε αποδεκτά επίπεδα κορύφωσης.
Αν δεν ενοχλείστε από τον φανερό ερασιτεχνισμό της παραγωγής, την έλλειψη αξιοσημείωτης δράσης και την παντελή απουσία budget ίσως να άξιζε τον κόπο να ρίξετε ένα βλέφαρο στο ALIEN RAMPAGE, ιδίως αν είχατε (όπως εγώ) απολαύσει το απόλυτο 70’s cheesefest που λέγεται THE ALIEN FACTOR. Έχετε, πάντως, υπόψη σας ότι μπροστά στο ALIEN RAMPAGE το τελευταίο μοιάζει με 2001: A SPACE ODYSSEY!
"Are we in Redneck Hell, or what?", αναρωτιέται η συμπαθέστατη πρωταγωνίστρια όταν ανακαλύπτει ότι βρίσκονται σε αφιλόξενη επαρχιακή περιοχή. Μπορεί, αλλά η κόλαση των πιστών b-μουβάδων σίγουρα είναι χτισμένη από sequels σαν το ALIEN RAMPAGE! |
