Ένα φονικό πλάσμα, βιολογικό όπλο που κατασκευάστηκε από κυβέρνηση και στρατό, ελευθερώνεται και σπέρνει το θάνατο στην πόλη ενώ δύο μπάτσοι προσπαθούν να το σταματήσουν.
Σχόλια:
’λλη μια αντιγραφή του ALIEN από τον ξεκάθαρα φανατικό οπαδό της ταινίας, Fred Olen Ray. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο σεβαστός Αμερικάνος b-μουβάς ασχολείται με την ιστορική ταινία του Ridley Scott καθώς το είχε κάνει πάμπολλες φορές μέσα στη δεκαετία του 80, αλλά το DEEP SPACE είναι μια από τις πιο επιτυχημένες τέτοιες προσπάθειές του και προσφέρει στους πιστούς fans του 90 λεπτά απροβλημάτιστου διαστημικού και αιματηρού χαβαλέ στο απαράμιλλο στιλ του Fred Olen Ray.
Η υπόθεση γνώριμη και χιλιοειδωμένη. Ένας δορυφόρος πέφτει από ατύχημα σε δασική περιοχή και περιέχει μέσα αβγά από εξωγήινα φονικά όντα τα οποία προορίζονταν για χρήση σαν βιολογικό όπλο από την κυβέρνηση και στρατό που τα κατασκεύασαν. Ένα από αυτά εκκολάπτεται και ένα φρικαλέο τέρας ξαμολιέται στην πόλη σπέρνοντας τον θάνατο.
Υπεύθυνος για την υπόθεση είναι ο σκληροτράχηλος μπάτσος McLemore (Charles Napier) μαζί με τον συνεργάτη του (Ron Glass), αλλά συναντάνε σθεναρή αντίσταση από κυβερνητικές ομάδες που φαίνεται να γνωρίζουν το αντικείμενο και την προέλευσή του. Οι δυο τους συνεργάζονται με την όμορφη μπατσίνα Carla (Ann Turkel) που γρήγορα αρχίζει να έχει ρομαντικό ενδιαφέρον για τον McLemore την ώρα που το τέρας ανεξέλεγκτο καθαρίζει με αιματηρό τρόπο όποιον βρίσκει στο διάβα του.
Το DEEP SPACE είναι αυτό που θα έλεγε κανείς «τίμια» αντιγραφή του ALIEN, κομπλέ με ωραίο τέρας που μοιάζει πολύ με το Xenomorph και με κοπιαρισμένη σκηνή φόρου τιμής στην κλασική αντίστοιχη αναζήτησης της γάτας και πρώτης γνωριμίας με το τέρας της ταινίας του Ridley Scott. Το όλο θέαμα έχει ρυθμό και ατμόσφαιρα που διατηρείται σε μεγάλο βαθμό στην περισσότερη διάρκεια, παρόλες τις προσπάθειες της εντελώς αταίριαστης ηλεκτρονικής μουσικής να το χαλάσει.
Τα ειδικά εφέ είναι καλύτερα από άλλες αντίστοιχες παραγωγές του Fred Olen Ray, με το τέρας να κλέβει την παράσταση μιας και για μια φορά μοιάζει αρκετά απειλητικό και μοχθηρό, ενώ το βλέπουμε αρκετές φορές στην ολότητά του και σε σκηνές μαχών σώμα με σώμα με τους πρωταγωνιστές. Στο ενεργητικό του έχει τουλάχιστον 3 όμορφα εκτελεσμένους φόνους, ενώ στην φυσιολογία του έχουν συμπεριληφθεί και 1-2 προσθήκες όπως εκτοξευόμενα πλοκάμια που το διαφοροποιούν από το Xenomorph και προσφέρουν εντυπωσιακά για τα δεδομένα της παραγωγής ειδικά εφέ.
Για τις ερμηνείες, όλες κινούνται στα γνώριμα επίπεδα ταινιών του Fred Olen Ray με τους περισσότερους να κάνουν καθαρά διεκπεραιωτική δουλειά χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Ο Charles Napier πάντως είναι αρκετά κεφάτος ενώ στο φινάλε τα δίνει όλα στην τελική σκηνή μάχης με το τέρας, σε αντίθεση με την Ann Turkel που μοιάζει να μην πολυξέρει που πατάει.
Έχουμε και δύο αξιοσημείωτες μικρές συμμετοχές πρώτα του κλασικού b-μουβά Bo Svenson στο ρόλο του αρχηγού της αστυνομίας και μετέπειτα της αιώνιας καλλονής Julie Newmar σε ένα ρόλο πέρα από κάθε λογική εξήγηση, που φαίνεται να μπήκε διά της βίας στην ταινία σε μια από τις τυπικές πρακτικές του Fred Olen Ray που πάντα εμπλουτίζει το cast του με γνωστά ονόματα σε δευτερεύοντες ρόλους.
Αυτή τη φορά ο Αμερικάνος b-μουβάς καταφέρνει να κάνει το DEEP SPACE να λειτουργεί αποφεύγοντας όσο μπορεί τα τυπικά του «λαθάκια» όπως το χοντροκομμένο χιούμορ και τα ατελείωτα γυμνά πλάνα σε καμπαρέ που συνηθίζουμε να βλέπουμε στη συντριπτική πλειοψηφία των δουλειών του, αν και όλα τα κλισέ του είδους όπως και του αστυνομικού σινεμά είναι παρόντα και με το παραπάνω. Προσωπικά έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτομαι ότι καλό θα ήταν να βγει μια καλή κυκλοφορία για την συγκεκριμένη ταινία, μιας και η κόπια που είδα εγώ ήταν υπερβολικά σκοτεινή κατά διαστήματα σε σημείο που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τι γινόταν.
Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες και αυτό που μένει στο τέλος της ημέρας είναι μια από τις πιο καλές παραγωγές του Fred Olen Ray σε αυτή τη θεματική που δύσκολα δεν θα ψυχαγωγήσει τους φανατικούς των φτηνών creature features.