Ένας άνδρας μετακομίζει στο απομακρυσμένο ορεινό σπίτι της αδελφής του σε μια προσπάθεια να απαλλαγεί από την κατάρα του λυκάνθρωπου που τον βαραίνει, αλλά το λυκόσκυλο της οικογένειας τον παίρνει χαμπάρι.

Όσοι διαβάζουν πότε- πότε αυτό το website λογικά θα γνωρίζουν ότι είμαι φανατικός οπαδός του Paul Naschy και του τριχωτού του alter ego, Waldemar Danisnky και των περιπετειών του. Πάντα γούσταρα λυκάνθρωπους, δεν το κρύβω, αλλά ο Naschy και οι ταινίες του με έκαναν να λατρέψω ακόμα περισσότερο το συγκεκριμένο κλασικό τέρας του σινεμά τρόμου και να είμαι διαχρονικά επιεικής με ταινίες τους είδους ακόμα κι αν πολλές φορές δεν βλέπονται όπως τα περισσότερα sequels του THE HOWLING ή έχουν αστεία εφέ όπως η συντριπτική πλειοψηφία ταινιών του Naschy.

Το BAD MOON είναι μια μεταγενέστερη λυκανθρωπική παραγωγή που κυκλοφόρησε σε ανύποπτο χρόνο στα μέσα των 90s όταν και το σινεμά τρόμου είχε προ πολλού εξαφανίσει τα τριχωτά πλάσματα της πανσέληνου από το ρεπερτόριό του, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Πρόκειται για μια ταινία που ξεπερνάει αρκετά το μέσο όρο των πιο φτηνών αντίστοιχων παραγωγών και παραδίδει τα τριχωτά αγαθά με ωραίο στιλ υιοθετώντας μέχρι ενός σημείου τη λογική που συναντάμε στις περιπέτειες του Waldemar Daninsky, ενός κατά βάθος καλοκάγαθου ανθρώπου τον οποίο βαραίνει η κατάρα του λυκάνθρωπου.

Η υπόθεση ακολουθεί τον Θείο Ted (Michael Pare) ο οποίος κληρονομεί την κατάρα μετά από συνάντηση με το αιμοβόρο νυχτόβιο πλάσμα και σε μια απέλπιδα προσπάθεια να την κρατήσει υπό έλεγχο μετακομίζει στο απομακρυσμένο επαρχιακό σπίτι της αδελφής του Janet (Mariel Hemingway) που μένει με τον δεκάχρονο γιο της Bert (Mason Gamble) και τον σκύλο τους ονόματι Thor. Η λογική του είναι ότι η αγάπη των δικών του ανθρώπων μπορεί να δαμάσει την κατάρα και να τον σταματήσει από τις νυχτερινές του εξορμήσεις προς αναζήτηση θυμάτων.

Όμως, ανήμπορος να το ελέγξει, κάθε βράδυ ο Θείος Ted μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο και το σκάει από το τροχόσπιτο στο οποίο διαμένει σπέρνοντας το θάνατο στην περιοχή. Ο Ted φαίνεται να χάνει το παιχνίδι από την κατάρα και αρχίζει να γίνεται επικίνδυνος για τους συγγενείς του, όμως σπεύδει στην προστασία τους ο Thor που αγρυπνάει φυλώντας τον Θείο Ted, την ώρα που αρχίζουν να μπαίνουν ψύλλοι στ’ αυτιά τόσο του Bert όσο και της Janet που βρίσκουν τον Θείο να φάσκει και να αντιφάσκει, να αλλάζει την συμπεριφορά του και να απουσιάζει αδικαιολόγητα τις μικρές ώρες της νύχτας από το τροχόσπιτό.

Αν μη τι άλλο, οφείλω να αναγνωρίσω στον Eric Red και το σενάριό του που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Wayne Smith την φρεσκάδα και την πρωτοτυπία της οπτικής γωνίας από την οποία εξετάζει έναν κλασικό μύθο. Στο προσκήνιο έρχεται η ψυχοσύνθεση του ήρωά του και η τριχωτή του δράση μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, δίνοντας τη σκυτάλη στο δραματικό και τραγικό στοιχείο, όπως σε αρκετές ταινίες του Paul Naschy. Στην πράξη, αυτή η απόφαση βλάπτει λιγάκι το ρυθμό αλλά τουλάχιστον δίνει σε όλους τους πρωταγωνιστές αληθινή υπόσταση χαρακτήρων, στο σημείο που ακόμα και ο πιο μπαφιασμένος θεατής λογικά θα νιώσει κάποιου είδους συναισθήματα για τον καθένα από τους 3 βασικούς.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το BAD MOON υστερεί στα στοιχεία τρόμου. Κάθε άλλο. Υπάρχουν αρκετές σκηνές αιματηρών φόνων για να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα, τριχωτή δράση, όπως και όμορφες μεταμορφώσεις της παλιάς σχολής, που ναι μεν δεν φτάνουν την αρτιότητα αντίστοιχων σκηνών σε ταινίες όπως τα THE HOWLING ή AN AMERICAN WEREWOLF IN LONDON αλλά σίγουρα ξεπερνούν τη βάση και τις περισσότερες αντίστοιχες που βρίσκουμε σε πιο φτηνές ταινίες του είδους.

Σαν μπόνους, υπάρχει πλήρης δράση του σκύλου της ιστορίας ο οποίος γίνεται ο πρωταγωνιστής από ένα σημείο και μετά, μια απόφαση του σεναρίου που είμαι σίγουρος ότι θα εκτιμήσουν οι πολυάριθμοι φίλοι των πιστών τετράποδων. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα με αυτή την εξέλιξη, αλλά είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω την πρωτοτυπία της και ότι ταιριάζει γάντι στην εξέλιξη της πλοκής του BAD MOON.

Από ερμηνείες, ο κλασικός b-μουβάς των 90s, Michael Pare, είναι όπως συνήθως όσο ξύλινος όσο μπορεί, αλλά προσπαθεί φιλότιμα να μεταδώσει τον ψυχισμό του χαρακτήρα του παρόλο που οι υποκριτικές του ικανότητες δεν τον βοηθούν. Η αιώνια ομορφιά Mariel Hemingway είναι αυτή που θα περίμενε κανείς, ενώ και ο δεκάχρονος εκείνη την εποχή Mason Gamble είναι αρκετά καλός δείχνοντας σημάδια ταλέντου που τον βοήθησαν αρκετά στην μετέπειτα καριέρα του.

Σαν αρνητικά, οφείλω να σχολιάσω την πτώση του ρυθμού και κάποιες στιγμές αναίτιας φλυαρίας από ένα σημείο και μετά, τον κάπως επιφανειακό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται το θέμα από το σενάριο και την συνεχόμενη αλλά όχι πάντα επιτυχημένη προσπάθεια του σκηνοθέτη να τονίσει την τραγικότητα του βασικού χαρακτήρα. Όμως αυτά είναι λεπτομέρειες σε μια ταινία που χωρίς να είναι κάτι το τρομερό βλέπεται ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος και σίγουρα μπαίνει στην κορυφή ταινιών με λυκάνθρωπους, τουλάχιστον στην στεγνή για το είδος εποχή της δεκαετίας του 90.

Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Warner Home Video) – Archive Collection
R1 Αμερική (Warner Home Video)
R2 Σκανδιναβία (Nordisk Film)

Blu Ray Αμερικής (Shout! Factory)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με αναμορφική widescreen μεταφορά. Η έκδοση σε Blu Ray έχει την καλύτερη εκόνα και τα περισσότερα extras και είναι η ενδεδειγμένη επιλογή.