Ένας περιοδεύων θίασος προσκαλείται στο κάστρο του μυστηριώδη κόμη Drago, αλλά η ζωή τους απειλείται καθώς ο κόμης ασχολείται με ταρίχευση ζώων και ανθρώπων και αναζητάει  πειραματόζωα.

Άααχ, 60s γοτθικό Euro Horror, Christopher Lee, αναμορφική widescreen μεταφορά της πρόσφατης remastered κυκλοφορίας και η πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Donald Sutherland και μάλιστα σε τριπλό ρόλο! Τι άλλο να ζητήσει ένας πιστός οπαδός του είδους εκτός από ένα σενάριο που τουλάχιστον να πιάνει τη βάση και την όσο γίνεται περισσότερη συμμετοχή του Chris Lee. Αυτή τη φορά οι σκηνοθέτες του εν λόγω εγχειρήματος Warren Kiefer και Luciano Ricci παραδίδουν όλα αυτά τα αγαθά και με το παραπάνω σε μια από τις πιο καλές ταινίες του είδους που δεν έχουν στα credits τα ονόματα του Mario Bava ή του Antonio Margheriti.

Προσωπικά πρέπει να ομολογήσω ότι είχα σχεδόν ξεχάσει την ύπαρξη της συγκεκριμένης ταινία μέχρι που έπιασα στα χέρια μου μια πρόσφατη κυκλοφορία κι αυτό ήταν κρίμα μιας και το CASTLE OF THE LIVING DEAD είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα και καλογυρισμένη ιστορία επιστημονικής φαντασίας και τρόμου που δύσκολα δεν θα κάνει κλικ στους φίλους του παλιού καλού Euro horror και του Christopher Lee. Παρά τον γενικό τίτλο της που ίσως αποθαρρύνει πιθανούς θεατές, η ταινία στέκεται πολύ καλά στο ύψος της και επιφυλάσσει ευχάριστες εκπλήξεις για αυτούς που θα την επιλέξουν.

Ο Lee είναι ο μυστηριώδης κόμης Drago που καλεί στο απομακρυσμένο κάστρο του έναν περιοδεύων θίασο πληρώνοντάς τους αδρά για να του παρουσιάσουν το σόου τους. Η ομάδα καλλιτεχνών καταφθάνει στο κάστρο αγνοώντας τις προειδοποιήσεις μιας γριάς τσιγγάνας (Donald Sutherland) που τους λέει ότι κινδυνεύουν άμεσα αν πάνε στο «Κάστρο των Ζωντανών Νεκρών». Προβλέψιμα, ο κόμης Drago έχει κρυφή προσωπική ατζέντα, καθώς εκτός από τις θεατρικές παραστάσεις τα χόμπι του περιλαμβάνουν την ταρίχευση ζώων και ανθρώπων και την επιστημονική (;) έρευνα πάνω στο θάνατο και στους τρόπους για να πετύχει την αιώνια ζωή.

Με τη συνδρομή του καθυστερημένου βοηθού του αρχίζει να δοκιμάζει τα χημικά του πάνω στους καλεσμένους του οι οποίοι ο ένας μετά τον άλλο αρχίζουν να πέφτουν θύματα παράξενων ατυχημάτων, κάτι που βάζει ψύλλους στα αφτιά της όμορφης Laura (Gaia Germani) που είχε εντωμεταξύ θορυβηθεί από τις προειδοποιήσεις της γριάς μάγισσας και ήταν ουσιαστικά η μόνη που εξέφρασε την αντίθεση στο να επισκεφτούν το κάστρο. Όταν μάλιστα ο σκοτεινός κόμης Drago της την πέφτει στεγνά για να μείνει μαζί του «για πάντα», τότε καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και ότι η ίδια και οι εναπομείναντες συνάδελφοι της βρίσκονται σε θανάσιμο κίνδυνο.  

Όλα ανεξαιρέτως τα στοιχεία που θα περίμενε κανείς από μια euro horror παραγωγή της εποχής είναι παρόντα. Σκοτεινό κάστρο με ακόμα σκοτεινότερο ιδιοκτήτη, πυκνή γοτθική ατμόσφαιρα που τονίζεται ακόμα περισσότερο από την ασπρόμαυρη φωτογραφία, όμορφη ατμοσφαιρική μουσική, ιδιόρρυθμοι και εκκεντρικοί χαρακτήρες κομπλέ με νάνο και γριά μάγισσα και όλα τα σχετικά κάνουν την εμφάνισή τους από νωρίς- νωρίς. Στην αρχή η ταινία μοιάζει να μην έχει κατεύθυνση ασχολούμενη κυρίως με τα μέλη του θιάσου αλλά με το που η δράση μεταφέρεται στο κάστρο ο Christopher Lee αναλαμβάνει τα ηνία και με μια κλασική ερμηνεία ανεβάζει τον δείκτη του ενδιαφέροντος ακόμα περισσότερο καθώς ο ίδιος ξεδιπλώνει το πλαίσιο της ιστορίας.

Το όλο πράγμα στην αρχή κινείται κάπως αργά αλλά από τη μέση και μετά ο ρυθμός ανεβαίνει και διατηρείται σε καλά επίπεδα μέχρι το αποκαλυπτικό φινάλε. Οι επιρροές από MILL OF THE STONE WOMEN είναι κάτι παραπάνω από φανερές, αλλά το CASTLE OF THE LIVING DEAD δεν αντιγράφει την κλασική αυτή ταινία και έχει τη δική του προσωπικότητα και αυθεντικότητα. Αυτή σε πολλές στιγμές είναι ευγενική προσφορά του Lee που είναι πολυτέλεια για μια φτηνή παραγωγή όπως αυτή και η οποία θα λειτουργούσε καλά και χωρίς την παρουσία του μεγάλου Βρετανού ηθοποιού, που πάντως δίνει ακόμα περισσότερη προστιθέμενη αξία.

Από εκεί και πέρα αξίζει σίγουρα μια αναφορά ο Donald Sutherland στους ρόλους του τοπικού μπάτσου, της γριάς μάγισσας που προς το φινάλε αποκτάει μεγαλύτερη συμμετοχή στα δρώμενα και ενός ηλικιωμένου άνδρα. Άξιες είναι και οι 2-3 σκηνές βίας που ήταν ο κανόνας στις Ιταλικές παραγωγές της εποχής και που τις ξεχώριζε από τις πιο συντηρητικές Αμερικάνικες, όπως και οι γενικά αποδεκτές ερμηνείες των περισσότερων από τους υπόλοιπους που αποφεύγουν να γίνονται ξύλινοι, σε διαχρονική αντίθεση με τις περισσότερες παραγωγές euro horror.

Ενδιαφέρον στοιχείο είναι επίσης η συμμετοχή του Michael Reeves (WITCHFINDER GENERAL) ως βοηθού σκηνοθέτη και σεναριογράφου χωρίς να αναφέρεται στα credits για την οποία δεν μπορώ να σχολιάσω ιδιαίτερα, αλλά πάντως εκμεταλλεύτηκε δεόντως από τις Βρετανικές εταιρίες διανομής που υπερτόνισαν το όνομά του στις διαφημιστικές καμπάνιες της ταινίας.

Στο τέλος της προβολής αυτό που μένει είναι μια ατμοσφαιρική και ψαγμένη γκοθιά με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας που σίγουρα δεν είναι τέλεια, αλλά που κάτι μου λέει ότι θα ανοίξει την όρεξη των φίλων του είδους για περισσότερο euro horror, ακριβώς όπως έκανε και σε ‘μένα.       

Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.

R0 Μ. Βρετανία (Odeon Entertainment)
R2 Γαλλία (Artus Films)
R2 Ιταλία (Passworld)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές εκτός από εκείνη της Odeon που φαίνεται να περιέχει μια πιο συντομευμένη εκδοχή. Η Γαλλική έκδοση έχει αναμορφική widescreen μεταφορά και την πλήρη έκδοση της ταινίας και είναι η ενδεδειγμένη επιλογή, αλλά είναι εξαιρετικά δυσεύρετη.