Ένας κακότροπος ηλικιωμένος εκατομμυριούχος γιορτάζει τα γενέθλιά του μαζί με την οικογένεια στο απομονωμένο εξοχικό του αλλά τα ζώα της περιοχής αρχίζουν να τους επιτίθενται με θανατηφόρα αποτελέσματα.
Σχόλια:
Απογοητευτική ταινία εκδίκησης της φύσης από την American International, μια εταιρία που στο μέλλον έγινε ιδιαίτερα έμπειρη στο συγκεκριμένο είδος με αρκετές κυκλοφορίες γνωστών ταινιών όπως EMPIRE OF THE ANTS, TENTACLES και THE FOOD OF THE GODS. Το FROGS ήταν η πρώτη ταινία του κύματος οικολογικού τρόμου που ακολούθησε την απρόσμενη εμπορική επιτυχία του WILLARD του 1971, αλλά ενώ δεν τα καταφέρνει όπως θα ήθελαν οι συντελεστές της, παραμένει ακόμα μέχρι σήμερα ένα αντικείμενο ενδιαφέροντος κυρίως για τους θιασώτες του ιδιαίτερα κακού σινεμά τρόμου των 70s.
Ο δύστροπος ηλικιωμένος εκατομμυριούχος Jason Crockett (Ray Milland) είναι έτοιμος όπως κάθε χρόνο να απολαύσει τα γενέθλιά του μαζί με την οικογένειά του στην εξοχική του έπαυλη που βρίσκεται σε απομονωμένο νησί. Αυτή τη φορά έχει και έναν έξτρα καλεσμένο, τον φωτογράφο Pickett Smith (Sam Elliott) που βρέθηκε εκεί για να φωτογραφίσει την τοπική χλωρίδα και πανίδα για το οικολογικό περιοδικό στο οποίο εργάζεται, αλλά το κανό του βούλιαξε από την βάρκα των Clint (Adam Roarke) και Caren Crockett (Joan Van Ark) που για να ανταποδώσουν τον προσκάλεσαν στο σπίτι του παππού. Πριν από αυτό, ο Smith είχε παρατηρήσει στη γύρω περιοχή έναν μεγάλο αριθμό νεκρών τοπικών ζώων από δηλητήρια τα οποία ο ίδιος ο Jason φρόντισε να ψεκάσει ώστε να εξαφανίσει τα ενοχλητικά βατράχια και ερπετά από την περιοχή.
Όμως η τοπική πανίδα δεν βλέπει την κίνηση του γερο- Jason με καλό μάτι και σιγά- σιγά και μεθοδικά τα τοπικά ζώα αρχίζουν να τον εκδικούνται σκοτώνοντας τα μέλη της οικογενείας και του υπηρετικού προσωπικού της έπαυλης. Ο Smith και οι υπόλοιποι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον θανάσιμο κίνδυνο καθώς κι άλλοι παρευρισκόμενοι βρίσκουν τραγικό θάνατο από τα ζώα του βάλτου, αλλά ο πεισματάρης και σκατόψυχος Jason δεν σκοπεύει να χαλάσει την τιμημένη παράδοση τόσων χρόνων και δεν θέλει ούτε να ακούει ότι πρέπει να φύγουν από το νησί πριν είναι πολύ αργά.
Ο τίτλος από μόνος του ιντριγκάρει τους πιστούς b-movie fans μόνο και μόνο στην ιδέα να δουν πόσο απειλητικοί μπορεί να φανούν οι βάτραχοι σαν φονικά ζώα, αλλά δυστυχώς ο σκηνοθέτης δεν μας κάνει την χάρη. Όσο και να ακούγεται παράξενο, ουσιαστικά οι πολυδιαφημισμένοι στον τίτλο βάτραχοι συμμετέχουν ελαφρά μόλις σε ένα φόνο, ενώ τη μερίδα του λέοντος έχουν κάθε λογής άλλα ερπετά, πουλιά και ζώα του τοπικού βάλτου. Ο παραπλανητικός αυτός τίτλος ίσως να είναι η αρχική αιτία για την αρνητική προδιάθεση του κοινού από την έναρξη της προβολής, αλλά δυστυχώς όσο κυλάει η ταινία κανείς καταλαβαίνει ότι αυτή η αρνητική στάση είναι μάλλον δικαιολογημένη.
Κακός ρυθμός, σκηνοθεσία χωρίς φαντασία και ελάχιστη δράση η οποία αρχίζει αρκετά μετά τη μέση της προβολής είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του FROGS. Βάλτε μαζί με αυτά και τη συνεχόμενη πολυλογία των πρωταγωνιστών και την εμμονή σε μικρές αλλά δραματουργικά αδιάφορες εξηγήσεις σχετικά με την οικογενειακή ιστορία των Crockett όσο και τις μεσοβέζικες συζητήσεις περί οικολογίας και η εικόνα της ταινίας αρχίζει να σχηματίζεται.
Τα αρνητικά συνεχίζουν με ανύπαρκτα ειδικά εφέ πέρα από κάποιες χοντροκομμένες και αφελείς σκηνές gore, με τα πλάνα των επιθέσεων διαφόρων ζώων να αποτελούνται κατά κανόνα από πλάνα αρχείου που απλώς προστίθενται μέσω άτσαλου μοντάζ πάνω στις σκηνές όπως γίνεται για παράδειγμα σε μια σκηνή επίθεσης πουλιών. Σε άλλες, όπως ας πούμε τις επιθέσεις φιδιών και μεγάλων σαυρών ναι μεν τα ζώα είναι παρόντα, αλλά οι επιθέσεις τους είναι κακογυρισμένες και χωρίς λεπτομέρεια.
Προσωπικά δεν είμαι σίγουρος αν είδα έστω και μία σκηνή στην οποία να φαίνεται καθαρά κάποια επαφή μεταξύ ηθοποιών και ζώων. Όσο αντιπαθητικά και επικίνδυνα αν είναι στη θεωρία τα διάφορα ερπετά, στην πράξη η ομάδα παραγωγής δεν καταφέρνει να τα κάνει να μοιάζουν απειλητικά σχεδόν σε καμία στιγμή της προβολής εκτός ίσως από την τελική σεκάνς αφού τα ειδικά εφέ είναι εντελώς ξεπερασμένα και κακοφτιαγμένα είτε για τα σημερινά στάνταρντς είτε για εκείνα του 1972.
Γενικά τα εκνευριστικά επαναλαμβανόμενα πλάνα κάθε λογής ερπετών είναι χωρίς σταματημό αλλά ελάχιστα προσφέρουν στη δημιουργία ατμόσφαιρας απειλής, ή τώρα που το σκέφτομαι οποιουδήποτε άλλου είδους ατμόσφαιρας. Ο σκηνοθέτης που γνώρισε σχετική επιτυχία στα μέσα των 70s με το SHADOW OF THE HAWK, George McCowan, αποτυγχάνει παταγωδώς στα περισσότερα μέτωπα είτε αυτό είναι η δημιουργία αγωνίας, είτε ακόμα και στο να παραδώσει απλώς οπτικά αποδεκτά πλάνα ακόμα και σε σκηνές που φαίνονται εντελώς ρουτίνας.
Έτσι, το βάρος δημιουργίας ατμόσφαιρας πέφτει στα όμορφα πλάνα του ομιχλώδους βάλτου και στην ενδιαφέρουσα πειραματική ηλεκτρονική μουσική του αγαπημένου Les Baxter, που είναι ένα από τα ελάχιστα θετικά που κατάφερα να εντοπίσω στο FROGS.
Αφελής είναι και η υπόθεση, με τις δικαιολογίες του Ray Milland για να παραμείνει στο νησί να είναι πέρα από κάθε λογική εξήγηση. Αδιάφοροι και οι χαρακτήρες στην συντριπτική τους πλειοψηφία, όσο και οι περισσότεροι ηθοποιοί που τους υποδύονται. Εξαίρεση φυσικά αποτελεί ο Milland ο οποίος ξεχωρίζει με ευκολία ακόμα και σε αυτόν τον κλισαρισμένο ρόλο τον οποίο έπαιξε πολύ καλύτερα και πιο ρεαλιστικά στο ξεχασμένο THE ATTIC του 1980. Πάντως ο πάλαι ποτέ ομορφάντρας του Χόλιγουντ κάνει ότι μπορεί για να ανεβάσει τον χαρακτήρα του και να τον κάνει λιγάκι πιστευτό, σε αντίθεση με τον βαρύ και ασήκωτο Sam Elliott που παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά και φαίνεται να μην έχει καταλάβει ότι παίζει σε χαβαλετζίδικη και φτηνή exploitation ταινία.
Όμως, πέρα από ορισμένες καλές σκηνές που εμφανίζονται κυρίως προς το φινάλε, ο χαβαλές αυτός δεν έρχεται σχεδόν ποτέ στο FROGS καθιστώντας την ταινία στην καλύτερη περίπτωση οριακού ενδιαφέροντος και κουραστικά αργοκίνητη στην μεγαλύτερη διάρκειά της. Από ιστορικής πλευράς, οι φίλοι του υποείδους του eco- horror ίσως να θελήσουν να την τσεκάρουν καθώς ήταν από τις πρώτες που εμφανίστηκαν, αλλά για τους υπόλοιπους η πιο σοφή κίνηση θα είναι να την προσπεράσουν και να πάνε κατευθείαν σε πιο γνωστές του είδους, όπως τα κατά πολύ ανώτερα THE FOOD OF THE GODS και DAY OF THE ANIMALS.
Blu Ray Αμερικής (Shout! Factory) – Scream Factory double feature μαζί με το THE FOOD OF THE GODS
Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και περιέχουν την πλήρη έκδοση της ταινίας (90 λεπτών), εκτός από την Σουηδική R2 που περιέχει το συντομευμένο theatrical cut. Από πλευράς extras, η έκδοση σε Blu Ray της Shout! Factory δεν έχει αντίπαλο.
Απογοητευτική ταινία εκδίκησης της φύσης από την American International, μια εταιρία που στο μέλλον έγινε ιδιαίτερα έμπειρη στο συγκεκριμένο είδος με αρκετές κυκλοφορίες γνωστών ταινιών όπως EMPIRE OF THE ANTS, 
Ο δύστροπος ηλικιωμένος εκατομμυριούχος Jason Crockett (
Όμως η τοπική πανίδα δεν βλέπει την κίνηση του γερο- Jason με καλό μάτι και σιγά- σιγά και μεθοδικά τα τοπικά ζώα αρχίζουν να τον εκδικούνται σκοτώνοντας τα μέλη της οικογενείας και του υπηρετικού προσωπικού της έπαυλης. Ο Smith και οι υπόλοιποι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον θανάσιμο κίνδυνο καθώς κι άλλοι παρευρισκόμενοι βρίσκουν τραγικό θάνατο από τα ζώα του βάλτου, αλλά ο πεισματάρης και σκατόψυχος Jason δεν σκοπεύει να χαλάσει την τιμημένη παράδοση τόσων χρόνων και δεν θέλει ούτε να ακούει ότι πρέπει να φύγουν από το νησί πριν είναι πολύ αργά. 
Ο τίτλος από μόνος του ιντριγκάρει τους πιστούς b-movie fans μόνο και μόνο στην ιδέα να δουν πόσο απειλητικοί μπορεί να φανούν οι βάτραχοι σαν φονικά ζώα, αλλά δυστυχώς ο σκηνοθέτης δεν μας κάνει την χάρη. Όσο και να ακούγεται παράξενο, ουσιαστικά οι πολυδιαφημισμένοι στον τίτλο βάτραχοι συμμετέχουν ελαφρά μόλις σε ένα φόνο, ενώ τη μερίδα του λέοντος έχουν κάθε λογής άλλα ερπετά, πουλιά και ζώα του τοπικού βάλτου. Ο παραπλανητικός αυτός τίτλος ίσως να είναι η αρχική αιτία για την αρνητική προδιάθεση του κοινού από την έναρξη της προβολής, αλλά δυστυχώς όσο κυλάει η ταινία κανείς καταλαβαίνει ότι αυτή η αρνητική στάση είναι μάλλον δικαιολογημένη.
Κακός ρυθμός, σκηνοθεσία χωρίς φαντασία και ελάχιστη δράση η οποία αρχίζει αρκετά μετά τη μέση της προβολής είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του 
Τα αρνητικά συνεχίζουν με ανύπαρκτα ειδικά εφέ πέρα από κάποιες χοντροκομμένες και αφελείς σκηνές gore, με τα πλάνα των επιθέσεων διαφόρων ζώων να αποτελούνται κατά κανόνα από πλάνα αρχείου που απλώς προστίθενται μέσω άτσαλου μοντάζ πάνω στις σκηνές όπως γίνεται για παράδειγμα σε μια σκηνή επίθεσης πουλιών. Σε άλλες, όπως ας πούμε τις επιθέσεις φιδιών και μεγάλων σαυρών ναι μεν τα ζώα είναι παρόντα, αλλά οι επιθέσεις τους είναι κακογυρισμένες και χωρίς λεπτομέρεια.
Προσωπικά δεν είμαι σίγουρος αν είδα έστω και μία σκηνή στην οποία να φαίνεται καθαρά κάποια επαφή μεταξύ ηθοποιών και ζώων. Όσο αντιπαθητικά και επικίνδυνα αν είναι στη θεωρία τα διάφορα ερπετά, στην πράξη η ομάδα παραγωγής δεν καταφέρνει να τα κάνει να μοιάζουν απειλητικά σχεδόν σε καμία στιγμή της προβολής εκτός ίσως από την τελική σεκάνς αφού τα ειδικά εφέ είναι εντελώς ξεπερασμένα και κακοφτιαγμένα είτε για τα σημερινά στάνταρντς είτε για εκείνα του 1972. 
Γενικά τα εκνευριστικά επαναλαμβανόμενα πλάνα κάθε λογής ερπετών είναι χωρίς σταματημό αλλά ελάχιστα προσφέρουν στη δημιουργία ατμόσφαιρας απειλής, ή τώρα που το σκέφτομαι οποιουδήποτε άλλου είδους ατμόσφαιρας. Ο σκηνοθέτης που γνώρισε σχετική επιτυχία στα μέσα των 70s με το SHADOW OF THE HAWK, 
Έτσι, το βάρος δημιουργίας ατμόσφαιρας πέφτει στα όμορφα πλάνα του ομιχλώδους βάλτου και στην ενδιαφέρουσα πειραματική ηλεκτρονική μουσική του αγαπημένου 
Αφελής είναι και η υπόθεση, με τις δικαιολογίες του 
Όμως, πέρα από ορισμένες καλές σκηνές που εμφανίζονται κυρίως προς το φινάλε, ο χαβαλές αυτός δεν έρχεται σχεδόν ποτέ στο 
