Ο Δρ. Frankenstein αιχμαλωτίζει τον Δράκουλα, τον κάνει να υπακούει τις διαταγές του και μαζί με το τέρας του τους χρησιμοποιεί για να κατακτήσει τον κόσμο, αλλά ο καλός Δρ. Seward μαζί με μια ομάδα τσιγγάνων θέλουν να τους σταματήσουν.

Ο Jess Franco επιστρέφει προς Τρανσυλβανία μεριά ή τέλος πάντων κάπου προς τις περιοχές του Άρχοντα του Σκότους, τον οποίο σκηνοθετεί με απαράμιλλο στιλ μετά το COUNT DRACULA του 1970. Αυτή τη φορά ο Tio Jess επιχειρεί μια θαρραλέα μίξη των Ιερών Τεράτων του σινεμά τρόμου και επιστροφή στο euro- horror γοτθικό στιλ του η οποία ομολογουμένως είναι αρκετά επιτυχημένη τουλάχιστον για το κοινό που είναι διατεθειμένο να κάνει τα στραβά μάτια στην υπέροχη παράνοια του σεναρίου και τις πέρα από κάθε λογική παραδοχές του.

Ο Eduard von Frankenstein (Dennis Price) θέλει να αιχμαλωτίσει τον Δράκουλα (Howard Vernon) και να τον κάνει να υπακούει τις διαταγές του. Στόχος του απογόνου (;) του αγαπημένου τρελού επιστήμονα του σινεμά τρόμου είναι να χρησιμοποιήσει τον Άρχοντα του Σκότους και τους βρικόλακές του, το θρυλικό τέρας που ο ίδιος δημιούργησε και τις λοιπές σκοτεινές δυνάμεις για να κατακτήσει τον κόσμο. Όμως λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο, που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο Δρ. Seward (Alberto Dalbes) και η παρακείμενη φυλή τσιγγάνων που θέλουν να σταματήσουν τον Frankenstein και την παρέα του και να εξαφανίσουν τις σκοτεινές δυνάμεις μια για πάντα.

Τίτλος και υπόθεση ακούγονται σαν αστείο για τους μη μυημένους, όχι όμως και για τους γνώστες της δουλειάς του Jess Franco που γνωρίζουν τι μπορεί να επιτύχει ο Ισπανός δημιουργός όταν έχει κέφια. Και για καλή τους τύχη, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Tio Jess έχει αρκετά κέφια και φτιάχνει πυκνή γοτθική ατμόσφαιρα στην παράδοση της Hammer που θα ζήλευαν πολλές γνωστότερες ταινίες από το DRACULA PRISONER OF FRANKENSTEIN.

Μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι αυτό το μικρό θρίαμβο καθώς ο προϋπολογισμός ήταν για άλλη μια φορά πενιχρός, έχει και η εκπληκτική μουσική των μεγάλων Bruno Nicolai και Daniel White που φτιάχνουν ένα επικό soundtrack που μοιάζει σαν πολυτέλεια μέσα στη γενικότερη φτήνια της ταινίας και που θα ταίριαζε γάντι σε πολύ εμπορικότερες και ποιοτικότερες παραγωγές, ενώ εξίσου σημαντική είναι και η απόφαση να υπάρχουν πολύ περιορισμένοι διάλογοι.

Όμως, όπως μοιραία μαντεύει κανείς, τα θετικά στοιχεία τελειώνουν κάπου εκεί και η πλειοψηφία της ταινίας είναι αργοκίνητη, με ασταμάτητα ζουμαρίσματα σε μάτια, μύτες, στόματα, δόντια και όλα τα σχετικά όπως είθισται στις περισσότερες no- budget παραγωγές του Jess Franco, ενώ η υπόθεση είναι χωρίς καμία λογική, ευκαιριακή και ενίοτε γελοία. Αυτό που μένει είναι η παρουσία ενός δυσκίνητου Dennis Price στα τελειώματα της καριέρας του να μην τα καταφέρνει όπως θα ήθελε στο ρόλο του Frankenstein και με μόλις 1-2 τόσο κακούς που είναι καλοί μονολόγους περί παγκόσμιας κυριαρχίας και βασιλείας του κακού.

Στα ίδια περίπου επίπεδα, ο Howard Vernon που υποδύεται τον μουγγό και όχι ιδιαίτερα ψημένο για δράση κόμη Δράκουλα, καταφέρνοντας ίσα- ίσα να μην τον υποβαθμίσει εντελώς σε κωμικοτραγική καρικατούρα του χαρακτήρα που έβαλε τις βάσεις στο σινεμά τρόμου. Το τέρας του Frankenstein με μακιγιάζ σε τιμή ευκαιρίας υποδύεται ο Fernando Bilbao που κλέβει την παράσταση στο φινάλε όπου σε μια επική μονομαχία τσακίζει τον... λυκάνθρωπο που σκάει μύτη από το πουθενά μετά από επίκληση της όμορφης τσιγγάνας της ιστορίας.

Το μακιγιάζ του λυκάνθρωπου είναι ένα από τα highlights της παραγωγής και πρέπει να δει κανείς για να το πιστέψει. Αρκεί να πω ότι κάνει το αντίστοιχο σε ταινίες του Paul Naschy να μοιάζει Οσκαρικό υλικό, αλλά πάντως αυτό δεν εμποδίζει τον Tio Jess να ζουμάρει χωρίς έλεος στην αποκριάτικη μασέλα του. 

Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι από τη στιγμή που έπεισα τον εαυτό μου να παρασυρθεί στο πέρα από κάθε εξήγηση θέαμα και έβαλα τον εγκέφαλο στο «off», η όλη εμπειρία είχε τις ανταμοιβές της, με πρώτη την προαναφερόμενη ατμόσφαιρα και την περιέργεια να δω τι άλλο θα μπορούσε να σκαρφιστεί ο Jess Franco. Οι θηλυκές παρουσίες σε ρόλους βρικολάκων είναι αρκετά καλές, αν εξαιρέσει κανείς τα συνεχόμενα και εκνευριστικά ουρλιαχτά τους στις περισσότερες σκηνές και κρατάνε τα ρούχα τους, αντίθετα με ότι θα περίμεναν οι fans του Tio Jess που μοιάζει να εννοεί ότι το DRACULA PRISONER OF FRANKENSTEIN ήταν φόρος τιμής στο σινεμά τρόμου των 40s και τους συντελεστές του.

Από εκεί και πέρα, τα οπτικά και ηχητικά εφέ είναι αφελή και πείνας, ενώ το gore είναι χοντροκομμένο και ελάχιστο σε μια ταινία που παρόλο που διαρκεί μόλις 78 λεπτά θα δοκιμάσει τα όρια της αντοχής των περισσότερων θεατών και ιδιαίτερα των λιγότερων εξοικειωμένων σκουπιδόφιλων. Δυο- τρεις σκηνές όπως αυτή του φινάλε ξεχωρίζουν πραγματικά σε μια αρχετυπική b-movie που συστήνεται με επιφύλαξη μόνο στους φανατικούς του Jess Franco και στους ιδιαίτερα ανθεκτικούς fans του κακού euro horror.

Τέλος, αξίζει να αναφέρω ότι το DRACULA PRISONER OF FRANKENSTEIN ακολούθησαν άλλες 2 παρόμοιες θεματικά αλλά μάλλον ανώτερες ποιοτικά προσπάθειες του Jess Franco, τα DAUGHTER OF DRACULA και THE EROTIC RITES OF FRANKENSTEIN τα οποία φιλοδοξώ να παρουσιάσω σε αυτό το site στο κοντινό μέλλον.

Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.

R1 Αμερική (Image Entertainment)
R2 Μ. Βρετανία (Tartan Video)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Η Βρετανική περιέχει κομμένες σκηνές, αναμορφική widescreen μεταφορά και είναι η προφανής επιλογή.