Μια γιατρός και ένας μπάτσος της Νέας Υόρκης ερευνούν σειρά βιασμών νεαρών παρθένων από αγνώστους που υποπτεύονται ότι είναι πλάσματα από άλλο πλανήτη.

Πρόχειρο και κακοφτιαγμένο φέσι από την καρδιά των 80s από τον θρυλικό σκηνοθέτη κακών ταινιών όπως ROBOT HOLOCAUST και MUTANT HUNT, Tim Kincaid. H ταινία διανεμήθηκε από την MGM κάτι που εξασφάλισε περισσότερη κάλυψη απ’ ότι αξίζει και είναι μια από τις monster movies των 80s που είδαμε και στην Ελλάδα τόσο σε VHS όσο και DVD.

Όμως βλέποντας κανείς το BREEDERS είναι λογικό να αναρωτιέται για ποιό ακριβώς λόγο μπήκαν στον κόπο οι διάφορες εταιρίες να το διανέμουν, αφήνοντας άπειρες ανώτερες παραγωγές στην αφάνεια. Ρητορικό το ερώτημα, που φανερώνει για άλλη μια φορά ότι τα κριτήρια των εταιριών διανομής είναι ζήτημα παραψυχολογικού ενδιαφέροντος.

Παρθένες νεαρές από ολόκληρη την Νέα Υόρκη βρίσκονται παραμορφωμένες και βιασμένες από αγνώστους οι οποίοι εξαφανίζονται από προσώπου Γης. Η Δρ. Gamble Pace (Teresa Farley) από το γενικό νοσοκομείο του Μανχάταν είναι η θεράπων γιατρός των περισσότερων περιπτώσεων και μαζί με τον ντετέκτιβ Andriotti (Lance Lewman) προσπαθούν να ανακαλύψουν τον δράστη των επιθέσεων. Όμως με τρόμο θα μάθουν ότι οι επιθέσεις είναι δουλειά εξωγήινων που κατοικούν στα υπόγεια της πόλης και θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο χρησιμοποιώντας τα θύματά τους σαν ξενιστές για να αναπαραχθούν.

Μια χαρά φαίνονται όλα αυτά στο χαρτί, αλλά η πράξη είναι μια τελείως άλλη ιστορία, με τον ξεκάθαρα ατάλαντο Tim Kincaid να μην μπορεί ούτε να φτιάξει ατμόσφαιρα, ούτε σασπένς ή αγωνία, ούτε καν να συντηρήσει κάποιο στοιχειώδη ρυθμό στην ταινία. Το πρώτο μισό της προβολής περνάει παρουσιάζοντας τουλάχιστον 3 τυχαίες επιθέσεις χωρίς να ξεκαθαρίζει τους βασικούς χαρακτήρες ή την πλοκή- αν μπορεί κανείς να μιλήσει για κάτι τέτοιο.

Οι επιθέσεις έχουν αρκετό gore και γυμνό αλλά τους λείπει αυτό το κάτι που θα τις έκανε να ξεχωρίζουν, ενώ ακόμα και ορισμένα όμορφα ειδικά εφέ πάνε σχεδόν χαμένα από τις πέρα από κάθε λογική οπτικές γωνίες του σκηνοθέτη που αν και είχε αρκετές παραγωγές στο ενεργητικό του μέχρι τότε, οι τεχνικές του ικανότητες δεν μοιάζουν να έχουν βελτιωθεί. Ένα γεγονός που μοιραία θα κάνει τον καθένα να αναρωτηθεί πόσο δυνατό βύσμα είχε ο Tim Kincaid για να συνεχίζει να έχει δουλειές σχεδόν χωρίς διακοπή μέσα στα 80s την ώρα που άλλοι ξεκάθαρα πιο ταλαντούχοι δημιουργοί πάλευαν με τα θηρία για ένα καλό σενάριο. Πάντως η παρουσία του θρυλικού Charles Band που δεν αναφέρεται στα credits στην παραγωγή ίσως να απαντάει μερικώς αυτή την ερώτηση.  

Κάπως έτσι κυλάει ολόκληρο το BREEDERS που πάντως προσφέρει full frontal γυμνά πλάνα σχεδόν κάθε θηλυκής παρουσίας. Εξαίρεση σε αυτό είναι η πρωταγωνίστρια Teresa Farley που μαζί με τον Lance Lewman παίρνουν τη σκυτάλη από τις επιθέσεις στο δεύτερο μισό της προβολής, η οποία αρχίζει να αναλώνεται με προβλέψιμα αδιάφορη αστυνομική έρευνα και υποτιθέμενες αποκαλύψεις που όμως προσφέρουν ελάχιστα στην διατήρηση του ενδιαφέροντος.

Αυτό είναι στην καλύτερη περίπτωση οριακό, με την λύση στο μυστήριο να είναι φως φανάρι τουλάχιστον για τους πιο έμπειρους horror fans που λογικά θα βρουν τις σκηνές στις οποίες δεν υπάρχει gore και γυμνό ιδιαίτερα δύσκολες στην παρακολούθηση. Προσωπική μου άποψη είναι ότι το βασικό ενδιαφέρον αυτού του κομματιού του BREEDERS είναι το πόσο κακοί ηθοποιοί είναι το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, το οποίο παρακολουθεί ανέκφραστο σκηνές που υπό νορμάλ συνθήκες τα ουρλιαχτά και οι εκφράσεις τρόμου θα έρχονταν κατά ριπάς. Ξύλινες είναι και οι ερμηνείες των περισσότερων συμμετεχόντων με μοναδική πιθανή εξαίρεση του Ed French προς το φινάλε, που τουλάχιστον έχει λίγο νεύρο και χαβαλέ και φαίνεται να μην παίρνει τόσο στα σοβαρά τον ρόλο του.

Αυτό που μένει στο τέλος της προβολής είναι το μπόλικο αναίτιο γυμνό που προσφέρεται χωρίς ιδιαίτερη φειδώ, οι σκηνές ανεπιτήδευτου χιούμορ που ίσως φέρουν λίγα χαμόγελα στο πρόσωπο των πιο βολικών θεατών, κάποιες καλοφτιαγμένες σκηνές gore και μια πολύ δυνατή σεκάνς προς το φινάλε όπου βλέπουμε τη φωλιά των εξωγήινων πλασμάτων σε όλο της το μεγαλείο. Αυτή η σκηνή αποζημιώνει κάπως τους πιο υπομονετικούς που κατάφεραν να μην τους πάρει ο ύπνος μέχρι τότε, αλλά και πάλι η ανταμοιβή είναι περιορισμένη καθώς ούτε τους εξωγήινους βλέπουμε ποτέ στην ολότητά τους, ούτε η τελική σεκάνς στα επιβλητικά υπόγεια του νοσοκομείου είναι κάτι σούπερ και οι πιο έμπειροι την βλέπουν να έρχεται από χιλιόμετρα.

Από χιλιόμετρα έρχεται επίσης και το υπερ- κλισαρισμένο και προβλέψιμο φινάλε που συμπληρώνει μια παραγωγή που είναι θαύμα ότι ακόμα βρίσκεται στην επικαιρότητα για τους horror fans. Μια παραγωγή που ίσως θελήσουν να δοκιμάσουν οι πιο θαρραλέοι monster- movie fans αλλά προσωπικά δεν θα το σύστηνα καθώς ακόμα και στα 78 περίπου λεπτά διάρκειας δοκιμάζει τις αντοχές των θεατών. Πάντως η ταινία γνώρισε ένα αχρείαστο remake περίπου 11 χρόνια αργότερα το οποίο κυμαίνεται περίπου στα ίδια αν όχι χειρότερα επίπεδα μη ποιότητας.

Η ταινία έχει κυκλοφορήσει στη χώρα μας από την Odeon σε έκδοση χωρίς περικοπές και με αναμορφική widescreen μεταφορά.

R1 Αμερική (MGM)
R2 Γαλλία (MGM)
R2 Γερμανία (PK Movies)
R2 Ολλανδία (MGM)
R2 Σουηδία (MGM)
R2 Μ. Βρετανία (MGM)
R4 Αυστραλία (MGM)

Blu Ray Αμερικής (Olive Films)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με αναμορφική widescreen μεταφορά. Η έκδοση σε Blu Ray έχει την κορυφαία ποιότητα εικόνας και ήχου και μαζί με την R1 είναι οι μόνες που περιέχουν και το trailer της ταινίας. Όλες οι υπόλοιπες δεν περιέχουν extras και είναι ταυτόσημες με την Ελληνική.