Ο Άρχοντας του Σκότους παίρνει την ταυτότητα ενός θύματός του και φεύγει από την Τρανσυλβανία για τις ΗΠΑ όπου ποζάρει ως μακρινός Ευρωπαίος συγγενής μιας τοπικής οικογένειας.

Την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησε το ιστορικό HORROR OF DRACULA της Hammer άρχισε χωρίς καθυστέρηση η μίνι- αναβίωση του ήρωα του Bram Stoker με ταινίες με πρωταγωνιστή τον άρχοντα του Σκότους να ξεπηδούν σαν φρέσκα μανιτάρια από εδώ κι από εκεί. Δεν θα μπορούσε να λείπει και το Αμερικάνικο low budget σινεμά από το πάρτι με πρώτη ταινία τη συγκεκριμένη που πάντως κυκλοφόρησε λίγο πριν τον Δράκουλα του Christopher Lee και ως εκ τούτου ξεχάστηκε άμεσα πέφτοντας θύμα της ακαταμάχητης γοητείας του Βρετανού ήρωα της σκηνής του τρόμου και της πρωτοφανούς επιρροής του στα κινηματογραφικά δρώμενα.

Με αυτά τα δεδομένα, το THE RETURN OF DRACULA πρέπει να κριθεί σαν μοναδική προσπάθεια που ελάχιστη σχέση έχει με την Hammer και τους λοιπούς παίκτες της βαμπιροκουλτούρας. Ως τέτοια, η ταινία που στοίχησε μόλις 125000 δολάρια είναι άξια θαυμασμού, τόσο για τον ωραίο ρυθμό και την ατμόσφαιρά της όσο και για την διαφοροποίησή της από τον Δράκουλα του Bram Stoker και του Christopher Lee. 

Ο Άρχοντας του Σκότους (Francis Lederer) θέλει να φύγει από την Τρανσυλβανία και έτσι παίρνει την ταυτότητα ενός άτυχου ταξιδιώτη που έτυχε να βρίσκεται στο τρένο με το οποίο ταξίδευε, καταλήγοντας σε μια μικρή Καλιφορνέζικη πόλη, έδρα της οικογένειας Mayberry που περιμένουν έναν μακρινό συγγενή τους από την Ευρώπη. Μη γνωρίζοντας ότι στην πραγματικότητα ο μυστηριώδης φιλοξενούμενός τους είναι ο Δράκουλας, αρχίζουν να παραξενεύονται από τη συμπεριφορά του και τα «βρικολακίστικα» ωράριά του, κάτι που κάνει την όμορφη Rachel (Norma Eberhardt) να αναρωτιέται για το παρελθόν του.

Τα πράγματα περιπλέκονται όταν η φίλη της Rachel, Jennie (Virginia Vincent), πεθαίνει υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, κάτι που προβληματίζει την αστυνομία όσο και έναν εκπρόσωπο του νόμου από την Ευρώπη ο οποίος κυνηγάει τον Άρχοντα του Σκότους και πιστεύει ότι έχει βρει καταφύγιο στη μικρή Αμερικάνικη πόλη. Δεν χρειάζεται να περάσει πολύς χρόνος για τον ευρωπαίο ταξιδιώτη για να καταλάβει ότι ο μακρινός συγγενής των Mayberry είναι στην πραγματικότητα ο Δράκουλας και ετοιμάζει το σατανικό σχέδιό του, κάτι που αρχίζει να υποπτεύεται και η Rachel, η οποία μπαίνει στο στόχαστρό του μυστηριώδη φιλοξενούμενου που την κοιτάει με λάγνες ματιές, θέλοντας να της χαρίσει το «δώρο» της αιώνιας ζωής και να την έχει πλάι του ως βρικόλακα όσο εξαπλώνει το σατανικό δίχτυ του στην πόλη.

Για ταινία ηλικίας περίπου 60 ετών, το THE RETURN OF DRACULA είναι μια από τις περιπτώσεις που δεν θέλει πολύ να αφήσει με ανοιχτό στόμα τους ανυποψίαστους θεατές που περίμεναν μια από τα ίδια. Από τα πρώτα κι όλας λεπτά φαίνεται καθαρά η αφοσίωση τόσο του σκηνοθέτη Paul Landres όσο και των πρωταγωνιστών που αντιμετωπίζουν την παραγωγή με περίσσια σοβαρότητα και φροντίδα. Η ατμόσφαιρα είναι πυκνή και μυστηριώδης και γίνεται ακόμα περισσότερο λόγω της τρομερής μουσικής του Gerald Fried αλλά και λόγω των Χιτσκοκικών πλάνων του Paul Landres.

Από εκεί και πέρα, η υπόθεση είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και δεν είναι υπερβολή να πω ότι ο σκηνοθέτης καταφέρνει να κρατάει την αγωνία στο κατακόρυφο ενώ δεν λείπουν και αρκετές ανατριχιαστικές στιγμές που θα κάνουν ακόμα και τον πιο μπαφιασμένο σύγχρονο horror fan να αναφωνήσει με θαυμασμό και να αναρωτηθεί γιατί οι σημερινές παραγωγές του είδους δεν καταφέρνουν κάτι τέτοιο παρ’ όλη την τεχνογνωσία που- τουλάχιστον θεωρητικά- έχουν αποκτήσει. Τα αρνητικά στοιχεία είναι ελάχιστα και περιορίζονται σε ολιγόλεπτες σκηνές φλυαρίας που λογικά θα περάσουν απαρατήρητες από την πλειοψηφία των θεατών.

Τεχνικά, ο φτωχός προϋπολογισμός δεν φαίνεται να ήταν πρόβλημα για την παραγωγή, που πετυχαίνει τα μέγιστα, με ρεαλιστική αφήγηση, καλοεκτελεσμένα ειδικά εφέ και μια ξαφνική έγχρωμη σκηνή που θυμίζει William Castle αλλά που έγινε πριν ο θρυλικός σκηνοθέτης κάνει το ίδιο στο THE TINGLER. Ίσως μερικοί θεατές να βρουν το φινάλε κάπως απότομο και ευκαιριακό, αλλά αυτό συγχωρείται όταν κανεις σκεφτεί ότι αντίστοιχα φινάλε των αγαπημένων ταινιών του Christopher Lee που όλοι λατρεύουμε ήταν μάλλον πολύ χειρότερα.

Ένας από τους πιο καθοριστικούς παράγοντες για την σχεδόν ολοκληρωτική επιτυχία του THE RETURN OF DRACULA είναι χωρίς αμφιβολία ο πρωταγωνιστής Francis Lederer, η ερμηνεία του οποίου μοιάζει χρόνια μπροστά από την εποχή της. Ο άδικα ξεχασμένος Τσέχος ηθοποιός δίνει ένα μικρό ρεσιτάλ στο ρόλο ενός διαφορετικού Άρχοντα του Σκότους από αυτόν που έχουμε συνηθίσει, κλέβει την παράσταση όσο χρόνο βρίσκεται σε πρώτο πλάνο και παραδίδει μαθήματα ηθοποιίας σε ταινίες τέτοιου βεληνεκούς, ανεβάζοντας το θέαμα ακόμα περισσότερο. Άξιοι υποστηρικτές οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους, με την Norma Eberhardt να ξεχωρίζει με παρόμοιας ποιότητας ερμηνεία, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων.

Γενικά, δεν θα δίσταζα ούτε στιγμή να δηλώσω ότι η ταινία βάζει τα γυαλιά ακόμα και στις πιο γνωστές μεταγενέστερες παραγωγές της Hammer από πλευράς ρυθμού, ατμόσφαιρας και σεναριακών ανατροπών, ενώ το σκοτεινό και ακαθόριστα μακάβριο ύφος της θα ζήλευαν οι περισσότερες παραγωγές του είδους. Προσωπικά θεωρώ ότι το THE RETURN OF DRACULA είναι μια απολύτως αναγκαία προσθήκη για τις συλλογές των φίλων του κλασικού τρόμου και για τους θιασώτες των βρικολάκων και του κόμη Δράκουλα και είναι σίγουρα κρίμα κι άδικο που η ταυτόχρονη κυκλοφορία του HORROR OF DRACULA την έκανε να περάσει απαρατήρητη. 

Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.

R1 Αμερική (MGM) – Midnite Movies, μαζί με το THE VAMPIRE
R2 Γερμανία (Sunfilm Entertainment) – Cinema Classics Collection

Και οι δύο εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και αναμορφική widescreen μεταφορά. Η Αμερικάνικη περιέχει εκτός από το πρωτότυπο μονοφωνικό κανάλι ήχου και νέα στερεοφωνική μίξη.