Αιματηροί φόνοι νεαρών σε μια επαρχιακή πόλη κάνουν τον επιθεωρητή της αστυνομίας και έναν νεαρό ιερέα να πιστεύουν ότι η τοπική μάγισσα που εκτελέστηκε 300 χρόνια πριν έχει επιστρέψει για να εκδικηθεί.

Κλασική ιστορία μαγείας και εκδίκησης από τον τάφο, δοσμένη όμως με ωραίο στιλ από τον σκηνοθέτη James W. Roberson στην δεύτερη από μόλις 3 σκηνοθετικές του δουλειές. Πρόκειται για ένα Καναδέζικο μεταφυσικό slasher της παλιάς σχολής που ευτυχώς έχει καταφέρει να βρει τη θέση που του αξίζει στις συνειδήσεις των horror fans με το πέρασμα των χρόνων και που καταφέρνει πολύ περισσότερα απ’ ότι πιο γνωστά και προβεβλημένα slasherάκια εκείνης της εποχής. Σ’ αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο και η υποδοχή της ταινίας στη Μ. Βρετανία όπου και ήταν υποψήφια για απαγόρευση την σκοτεινή εποχή των Video Nasties κάτι που τόνωσε την αγορά της βιντεοκασέτας που έγινε γρήγορα συλλεκτικό και περιζήτητο κομμάτι.

Η υπόθεση αφηγείται την ιστορία της  οικογένειας Leahy που μετακομίζει σε ένα παλιό σπίτι δίπλα στην τοπική λιμνούλα που χρησιμοποιείται από τη νεολαία σαν χώρος χαμουρέματος, κάτι που προβληματίζει την αστυνομία που θεωρεί το μέρος άκρως επικίνδυνο. Πριν περάσει πολύς καιρός, τα πρώτα φρικτά δολοφονημένα πτώματα νεαρών κάνουν την εμφάνισή τους στην περιοχή και έτσι ο τοπικός επιθεωρητής Sturgess (Albert Salmi) έρχεται στο προσκήνιο για να ερευνήσει μετά από τις καταγγελίες των δύο νεαρών κοριτσιών της νεοφερμένης οικογένειας.

Όμως καθώς ο αριθμός των πτωμάτων αυξάνεται ραγδαία, ο επιθεωρητής αρχίζει να συνεργάζεται με τον νεαρό ιερέα David Thompson (James Houghton) που εντωμεταξύ μαθαίνει ότι η λίμνη ήταν ο τόπος εκτέλεσης από πνιγμό μιας κακής Μάγισσας 300 χρόνια πριν. Οι φήμες για την κατάρα της μάγισσας που πριν πεθάνει ορκίστηκε εκδίκηση δίνουν και παίρνουν, ενώ οι συνεχόμενοι αιματηροί φόνοι κάνουν τον νεαρό παπά και τον μέθυσο πατέρα Leahy (Larry Pennell) να δίνουν περισσότερη βάση στο μύθο, και ιδίως όταν τα μέλη της οικογένειας του τελευταίου έρχονται στο στόχαστρο του άγνωστου φονιά.  

Στοιχειωμένο σπίτι συναντάει τον Εξορκιστή και την τυπική πλοκή slasher που διαφοροποιείται αρκετά από τον κανόνα λόγω του ιδιαίτερα τονισμένου υπερφυσικού στοιχείου, αυτό όμως που ξεχωρίζει αληθινά το SUPERSTITION από το σωρό αντίστοιχων παλιότερων και μη ταινιών είναι το τρελό gore με τουλάχιστον 5 σκηνές ευρηματικότατων και σούπερ- αιματηρών θανάτων, που σίγουρα θα κέρδιζαν βραβείο πρωτοτυπίας αν υπήρχε κάτι τέτοιο.

Άνθρωποι κόβονται στη μέση, κεφάλια εκρήγνυνται μέσα σε φούρνο μικροκυμάτων, άνθρωποι παλουκώνονται, παιδάκια δολοφονούνται άγρια και πολλά άλλα αντίστοιχα θεάματα που αρχίζουν να σκάνε στη οθόνη από τα πρώτα κι όλας λεπτά προϊδεάζουν τους σπλατεράδες για 90 λεπτά ποιότητας και ο σκηνοθέτης δεν τους χαλάει το χατίρι.

Ένα άλλο στοιχείο που ξεχωρίζει στο SUPERSTITION είναι ότι κυριαρχεί η 70s αισθητική, κάτι που μοιάζει επιτηδευμένη κίνηση της παραγωγής και κατά την άποψή μου ταιριάζει πολύ περισσότερο στα δρώμενα από τη γνώριμη 80s λογική που χωρίς αμφιβολία θα συναντούσαμε αν η ταινία ήταν Αμερικάνικη. Δεν υπάρχουν εδώ σχολεία και προβληματικοί teenagers ή τέλος πάντων όσοι υπάρχουν συνήθως έχουν γρήγορα αιματηρή κατάληξη, ούτε μπιτάτη 80s μουσική, κάτι που προσωπικά καλωσόρισα κατά τη διάρκεια της προβολής.

Αυτά που πάντως υπάρχουν είναι αρκετές «φτηνές» τρομάρες που ίσως να μπήκαν βεβιασμένα στο σενάριο προς τέρψη των slasher fans που ήταν το βασικό κοινό ταινιών τρόμου εκείνη την εποχή, μπόλικα κλισέ της σκηνής όπως φάρσες και τα σχετικά, μπερδέματα και αφέλειες στο σενάριο, όσο και ορισμένες αστείες ερμηνείες, διάλογοι και σκηνικά χωρίς ιδιαίτερη λογική.

Από εκεί και πέρα η ιστορία της μάγισσας παρουσιάζεται σε μορφή flashback και περιέχει αρκετά στοιχεία από το THE EXORCIST όπως μια αρκετά καλή σκηνή εξορκισμού, αφελή ειδικά εφέ μεταμόρφωσης και ηχητικά εφέ μετατροπής της φωνής της μάγισσας με πιο «σατανική» χροιά, ενώ η μουσική είναι ατμοσφαιρική και προσωπικά μου θύμισε λιγάκι τους θρυλικούς Goblin της δεκαετίας του 70.

Το φινάλε υποτίθεται προσπαθεί να κάνει την έκπληξη, αλλά οι περισσότεροι σημερινοί θεατές λογικά θα το έχουν καταλάβει από πριν ακόμα ξεκινήσει η προβολή αλλά πριν αυτό καταφθάσει υπάρχει άπειρο υλικό προς θέαση, όσο και ατμόσφαιρα και κάποιες γνήσια ανατριχιαστικές σκηνές.

Γενικά το SUPERSTITION είναι μια από τις πιο αιματηρές, ρυθμικές και χαβαλεδιάρικες ταινίες Τρόμου με κεφαλαίο «Τ» των 80s που σίγουρα έχει τα προβληματάκια της, αλλά εξίσου σίγουρα ξεχωρίζει με άνεση από το σωρό slashers εκείνης της εποχής. Αυτά τα αρνητικά έχουν τον αντίκτυπό τους στην προβολή, αλλά δεν φτάνουν για να μειώσουν την απόλαυση ενός δυνατού έργου φτιαγμένο από horror fans για horror fans που δύσκολα δεν θα ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς φίλους του είδους, που λογικά θα αναγνωρίσουν τα θετικά και θα κάνουν τα στραβά μάτια στα αρνητικά, όπως άλλωστε είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις.

Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.

R1 Αμερική (Anchor Bay)
R2 Μ. Βρετανία (Momentum)

Και οι δύο εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και αναμορφική widescreen μεταφορά αλλά καμία δεν περιέχει πρόσθετα.