Μια μεσήλικη υπάλληλος βιβλιοθήκης που μένει με τον καταπιεστικό ανάπηρο πατέρα της βυθίζεται στην απόγνωση όταν ο αγαπημένος της κατοικίδιος χιμπαντζής εξαφανίζεται υπό παράξενες συνθήκες.  

Το “THE ATTIC” είναι μια από εκείνες τις παράξενες ταινίες των αρχών της δεκαετίας του 80 η οποία έχει ξεχαστεί στις μέρες μας και είναι από εκείνες τις δύσκολες περιπτώσεις που δεν μπορούν να καταταχτούν σε κάποιο συγκεκριμένο είδος. Είναι φανερό ότι η φιλοδοξία του George Edwards και του σεναρίου ήταν να φτιάξουν ένα σκοτεινό και απαισιόδοξο θρίλερ τεχνοτροπίας των 70s, αλλά στην πορεία η ταινία τους βγήκε αρκετά διαφορετική, με το βασικό ενδιαφέρον να έρχεται περισσότερο από τους χαρακτήρες παρά τη δράση.

Η ταινία αφηγείται την ιστορία της μεσήλικης Louise (Carrie Snodgress), βιβλιοθηκάριου εδώ και 19 χρόνια από τότε που ο αρραβωνιαστικός της εξαφανίστηκε χωρίς ίχνος την ημέρα του γάμου τους. Η Louise μένει με τον καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι πατέρα της (Ray Milland), ο οποίος είναι γενικά δυσάρεστος και καταπιεστικός απέναντί της, ενώ την κατηγορεί και για την αναπηρία του, κάτι που μαθαίνουμε ότι προκλήθηκε από μια αποτυχημένη προσπάθεια της να κάψει το ίδιο της το σπίτι στο παρελθόν.

Η είδηση της επερχόμενης απόλυσής της από τη βιβλιοθήκη αφενός την κάνει να αρχίσει να ασχολείται περισσότερο με την πραγματική ζωή και την νέα φίλη της (Ruth Cox), αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να εγκαταλείψει την απατηλή ελπίδα ότι ο για χρόνια χαμένος αρραβωνιαστικός της όπου να ‘ναι θα κάνει την εμφάνισή του. Μια μέρα, η φίλη της της κάνει δώρο έναν μικρό χιμπαντζή τον οποίο και παίρνει στο σπίτι, αλλά ο πατέρας της δεν θέλει ούτε να βλέπει το συμπαθέστατο ζωντανό και μια μέρα αποφασίζει να δράσει προς αυτή την κατεύθυνση.

Ξεκάθαρα, το THE ATTIC απέχει αρκετά από τις γνώριμες συνταγές των θρίλερ και είναι ουσιαστικά μια σκοτεινή ανάλυση των πρωταγωνιστών και του παρελθόντος τους. Οι δύο βασικοί χαρακτήρες της Louise και του πατέρα της μονοπωλούν το χρόνο προβολής και το σενάριο προσπαθεί συγκαλυμμένα να προϊδεάσει το θεατή για το παρελθόν τους χωρίς όμως ποτέ να δίνει φανερά στοιχεία για το τι είχε πραγματικά συμβεί και τους έφτασε σε αυτό το σημείο.

Αυτό είναι ένα από τα προβλήματα της ταινίας, που θυσιάζει το ρυθμό στο βωμό της ανάλυσης χαρακτήρων, στο σημείο που περίπου 1 ώρα μετά την έναρξη, ο θεατής ακόμα δεν έχει δει τους λόγους που κατατάσσουν το THE ATTIC στο ευρύτερο είδος των θρίλερ. Οι αποκαλύψεις αυτές έρχονται μόνο στο κατάμαυρο και απαισιόδοξο φινάλε, αλλά είμαι βέβαιος ότι οι πιο έμπειροι φίλοι του είδους τις έχουν μυριστεί πολύ πριν συμβούν.

Αυτό που μένει στο υπόλοιπο είναι η σκιαγράφηση δύο γενικά αντιπαθητικών χαρακτήρων και του αμαρτωλού παρελθόντος τους. Η μεν Louise έχει στοιχεία με τα οποία μπορεί κανείς να ταυτιστεί, αλλά ο τρόπος αντιμετώπισης των διαφόρων προβλημάτων που της παρουσιάζονται μάλλον δεν βοηθάνε προς αυτό. Όσο για τον πατέρα της, είναι ένας ακαθόριστα μισητός χαρακτήρας, παρόλο που το σενάριο αποφεύγει να μιλήσει ξεκάθαρα για τις αμαρτίες του και επαφίεται σε κάποια διάσπαρτα στοιχεία ότι μάλλον ασελγούσε πάνω στην κόρη του στο παρελθόν, όσο και στο μισάνθρωπο μίσος του προς τον νέο τριχωτό φίλο της για να πετύχει τον στόχο του.

Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι γενικά πρώτης γραμμής, με τον επιβλητικό Ray Milland να ξεχωρίζει στο ρόλο του πατέρα, ενώ η Carrie Snodgress παραδίδει μια συναισθηματικά φορτισμένη αν όχι λιγάκι υπερβολική κατά διαστήματα ερμηνεία. Και οι δύο πάντως έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, το οποίο όμως μάλλον δεν αρκεί για να ταυτιστεί κάποιος μαζί τους, και ιδίως με την «καλή» της υπόθεσης που απ’ όποια πλευρά κι αν τη δει κανείς, είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενη.

Το τέλος της προβολής αφήνει- υπολογισμένα- το θεατή «στεγνό» και με μια πικρή γεύση στο στόμα που αναπόφευκτα ακολουθεί την συνειδητοποίηση ότι είδε μια σκοτεινή και απαισιόδοξη ταινία με επιρροές από το PSYCHO, αρκετά κοινά σημεία με το παρόμοιο θεματικά THE WITCH WHO CAME FROM THE SEA και αντίστοιχες θεματικά παραγωγές όπως το CRUCIBLE OF HORROR που μου έρχεται αβίαστα στο μυαλό.

Σίγουρα δεν πρόκειται για θρίλερ όπως οι περισσότεροι από εμάς το καταλαβαίνουμε ή όπως θέλει να δείξει το παραπλανητικό πόστερ της ταινίας, αλλά για ένα σκοτεινό ψυχογράφημα που είναι λογικό να έχει ξεχαστεί τις μέρες μας παρόλο που έχει ξεκάθαρη ποιότητα. Όμως, άλλο πράγμα η ποιότητα και άλλο το τελικό αποτέλεσμα, που προσωπικά βρήκα λίγο περισσότερο σκοτεινό και «εγκεφαλικό» από όσο ίσως έπρεπε.    

Δεν υπάρχουν γνωστές κυκλοφορίες στη χώρα μας.

R0 Γερμανία (Eyecatcher Movies)
R1 Αμερική (MGM) – Midnite Movies double feature μαζί με το “CRAWLSPACE”

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με αναμορφική widescreen μεταφορά. Από extras η Αμερικάνικη περιέχει το trailer.