Άγρια σαρκοφάγα ζώα του ζωολογικού κήπου τρελαίνονται πίνοντας μολυσμένο νερό, δραπετεύουν από τα κλουβιά τους και αρχίζουν να σπέρνουν τον τρόμο στην πόλη.

Ο Franco E. Prosperi έγινε διαβόητος κατά τη δεκαετία του 60 όπου τάραξε την παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα με τις θρυλικές πλέον ασκήσεις κακού γούστου του κύματος mondo που ο ίδιος ανακάλυψε. MONDO CANE, AFRICA ADDIO και GOODBYE UNCLE TOM είναι οι πιο γνωστές ταινίες που σκηνοθέτησε την περίοδο 1962 – 1971 ο Ιταλός ειδικός του shockumentary, ο οποίος από το 1971 και μετά έκανε μόλις 2 ταινίες, μια από αυτές το υπό σχολιασμό WILD BEASTS που δεν ανήκει στο είδος του mondo, αλλά στο δημοφιλές κυρίως κατά τη δεκαετία του 70 υποείδους εκδίκησης της φύσης.

Η υπόθεση θέλει τα ζώα μιας ακαθόριστης βορειοευρωπαϊκής πόλης να τρελαίνονται πίνοντας νερό μολυσμένο με το ναρκωτικό PCP και να επιτίθενται στους ανθρώπους σε κάθε ευκαιρία, συμπεριλαμβανομένων και των άγριων ζώων της ζούγκλας που το σκάνε από τον παρακείμενο ζωολογικό κήπο. Αρουραίοι των υπονόμων, ελέφαντες, λιοντάρια, λεοπαρδάλεις, πολικές αρκούδες και άλλα επικίνδυνα θηρία σπέρνουν τον τρόμο και τον θάνατο στην πόλη αφού προκάλεσαν πρώτα μπλάκ- άουτ καταστρέφοντας έναν σταθμό ηλεκτροδότησης.

Ο εργαζόμενος στο ζωολογικό κήπο Rupert (John Aldritch) προσπαθεί να εντοπίσει τα αίτια της επιθετικότητας των ζώων, αλλά πρέπει επίσης να προστατεύσει την φίλη του Laura (Lorraine De Selle) και την μικρή κόρη της (Louisa Lloyd) που παγιδεύονται στο τρένο και το τοπικό γυμναστήριο αντίστοιχα.

Όσοι έχουν δει κάποιες από τις mondo προσπάθειες του Franco E. Prosperi και του Gualtiero Jacopetti λογικά είναι υποψιασμένοι τόσο για το στιλ κινηματογράφησης που κυριαρχεί στο WILD BEASTS όσο και για τις αρκετές σκηνές αληθινής βίας προς τα ζώα, οι οποίες δυστυχώς υπάρχουν σχεδόν σε κάθε κινηματογραφική προσπάθεια του διδύμου. Η συγκεκριμένη δεν αποτελεί εξαίρεση και δυστυχώς αυτές οι σκηνές κλέβουν με αρνητικό τρόπο την παράσταση από τα υπόλοιπα θεάματα που φρόντισε να συμπεριλάβει ο Prosperi τα οποία δεν είναι και λίγα.

Κατ’ αρχάς τα ζώα που χρησιμοποιούνται σε ολόκληρη την ταινία είναι αληθινά, κάτι που δίνει ρεαλισμό στις διάφορες επιθέσεις τους. Αυτές είναι εξαιρετικά αιματηρές και πολλές φορές αρκετά σόκιν όπως η σκηνή ανθολογίας όπου μια κακόμοιρη γυμνή νεαρή γίνεται λεία δεκάδων πεινασμένων αρουραίων της πόλης.

Ξεχωρίζουν επίσης οι βίαιες επιθέσεις των λιονταριών στους φύλακες του ζωολογικού κήπου και η γενικότερη παρουσία των αιμοβόρων αιλουροειδών που όπως και να το κάνουμε προκαλούν ανατριχίλες και ευθύνονται εξ’ ολοκλήρου για το όποιο κλίμα πανικού και κλειστοφοβίας καταφέρνει να φτιάξει ο σκηνοθέτης.

Όμως, όλα αυτά τα ωραία ξεχνιούνται ή μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα όταν οι τύπου snuff θάνατοι ζώων αρχίζουν να εμφανίζονται, με πρώτον την βίαιηκαι πέρα για πέρα ανήθικη μαζική πυρπόληση δεκάδων ζωντανών αρουραίων στην φρικαλέα παράδοση που εγκαινίασε το HUNCHBACK OF THE MORGUE. Δε λέω, ελάχιστοι από εμάς συμπαθούν τα συγκεκριμένα τρωκτικά, αλλά άλλο αυτό και άλλο να τα καίμε ζωντανά on camera για λίγες παραπάνω λιρέτες εισπράξεων. Σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε επίσης live επίθεση λιονταριών σε ένα φτωχό άλογο, το οποίο και καταβροχθίζουν σε πρώτο πλάνο με την σαδιστική κάμερα του Prosperi να μην χαρίζει κάστανα.

Από εκεί και πέρα το στιλ που κυριαρχεί όταν δεν έχουμε τη δράση των ζώων σε πρώτο πλάνο είναι αδιάφορο και φασαριόζικο τύπου mondo, με πολλούς ανθρώπους μπροστά από πολύχρωμες οθόνες να μιλούν όλοι μαζί σε γουόκι τόκι και ασυρμάτους προσπαθώντας να επιβλέψουν την κατάσταση. Προβλέψιμα, το ντουμπλάρισμα των περισσότερων είναι φρικτό, κάτι που ισχύει και για τους πρωταγωνιστές που σε γενικές γραμμές είναι αδιάφοροι σαν χαρακτήρες και οι διάλογοί τους είναι μάλλον παιδικοί όπως και οι ερμηνείες τους που δεν φεύγουν από τα γνώριμα ξύλινα επίπεδα των περισσότερων Ιταλικών παραγωγών.

Σαν να μην έφταναν αυτά, έχουμε και ένα τσούρμο από αντιπαθητικά παιδάκια με πρώτη και καλύτερη την 12χρονη κόρη της Lorraine De Selle που προς το φινάλε έχουν την τιμητική τους σε ένα γύρισμα της πλοκής που ναι μεν έχει ενδιαφέρον αλλά δεν έχει καμία απολύτως λογική. Οι πιο έμπειροι στο Ιταλικό exploitation σινεμά καταλαβαίνουν τι ακριβώς σημαίνει αυτό καθώς θυμούνται αντίστοιχους χαρακτήρες παιδιών σε γνωστότερες Ιταλικές ταινίες τρόμου, αλλά τα συγκεκριμένα πάνε τον όρο «ενοχλητικός» ένα βήμα παραπάνω τόσο με τις άναρχες κραυγές τους όσο και με το ακόμα φρικτότερο ντουμπλάρισμα από όλους του υπόλοιπους, για το οποίο πάντως τα καημένα παιδάκια δεν φέρουν ευθύνη.

Έτσι, ο ρεαλισμός και το πλούσιο και καλοφτιαγμένο gore και οι ελάχιστες ατμοσφαιρικές σκηνές μοιραία δεν φαίνεται να φτάνουν για να ανεβάσουν το WILD BEASTS παραπάνω απ’ ότι του αξίζει, καθώς παραμένει πρόχειρο και σκηνοθετημένο χωρίς σασπένς ή ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Σίγουρα κάποιοι horror fans θα ικανοποιηθούν από τις μπόλικες σφαγές και τα άρτια ειδικά εφέ του θρυλικού Maurizio Trani, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα τις αληθινές εκτελέσεις ζώων που είναι ξεκάθαρο ότι θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί και κατά συνέπεια η χαμηλή βαθμολογία.

Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.

R2 Γερμανία (Camera Obscura)
R2 Σκανδιναβία (Another World Entertainment)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με αναμορφική μεταφορά. Από πλευράς extras, η Γερμανική έκδοση έχει μπόλικο υλικό σε αντίθεση με την Σκανδιναβική.