Ένας δημοσιογράφος στοιχηματίζει ότι μπορεί περάσει τη νύχτα στο στοιχειωμένο κάστρο των Blackwood και να επιζήσει, κάτι που κανείς δεν είχε καταφέρει μέχρι τότε.

Ενδιαφέρουσα ταινία από το τέλος της περιόδου γοτθικού τρόμου της Ιταλίας που έχει αρκετά στοιχεία που την ξεχωρίζουν από τις περισσότερες προγενέστερες Ιταλικές παραγωγές του είδους, αλλά που έχει αδικηθεί διαχρονικά καθώς η πλήρης έκδοσή της είναι μέχρι σήμερα σχεδόν αδύνατο να βρεθεί και οι fans πρέπει να περιοριστούν στις διάφορες μεσοβέζικες και γεμάτες περικοπές κόπιες που κυκλοφορούν ανά τον κόσμο.

Ευτυχώς οι πιο φανατίλες κατάφεραν και ανακάλυψαν τις σκηνές που έλειπαν και έφτιαξαν μια custom έκδοση την οποία μοιράζονται με όλους εμάς στα γνωστά websites και έτσι οι σύγχρονοι horror fans μπορούν να απολαύσουν το όραμα του πολύπειρου Antonio Margheriti όπως το είχε σκεφτεί όταν γύριζε το WEB OF THE SPIDER, το οποίο ουσιαστικά είναι ένα μεταγενέστερο remake του κλασικού CASTLE OF BLOOD του ίδιου σκηνοθέτη.

Πρόκειται για μια ρομαντική ιστορία φαντασμάτων επιδερμικά επηρεασμένη από τα κείμενα του Edgar Allan Poe αλλά όχι από κάποια συγκεκριμένη ιστορία. Αναφορές στις πιο γνωστές ιστορίες του Αμερικανού πρωτοπόρου της σκοτεινής φαντασίας υπάρχουν διάσπαρτες, αλλά το WEB OF THE SPIDER παίζει περισσότερο σαν φόρος τιμής στην λογοτεχνία του Poe παρά σαν μεταφορά κάποιας ιστορίας.

Η υπόθεση αφηγείται την περιπέτεια ενός Αμερικανού δημοσιογράφου ονόματι Foster (Anthony Franciosa) ο οποίος βάζει στοίχημα με τον τρελαμένο συγγραφέα Poe (Klaus Kinski) και τον Λόρδο Blackwood (Enrico Osterman) ότι μπορεί να περάσει μια νύχτα στο ακατοίκητο κάστρο των Blackwood, κάτι που είναι γνωστό ότι δεν έχει καταφέρει κανείς μέχρι τώρα. Ο ατρόμητος Αμερικανός ρεπόρτερ δεν πιστεύει τις δεισιδαιμονίες που ακολουθούν το κάστρο και συμφωνεί να χαρίσει λίγη διασκέδαση στον Λόρδο Blackwood και έναν ήρωα στον Edgar Allan Poe που σκέφτεται να βασίσει το επόμενο γραπτό του στο διαβόητο κάστρο.

Όμως όταν φτάνει εκεί, ο Foster ανακαλύπτει ότι το κάστρο όχι μόνο δεν είναι ακατοίκητο, αλλά εκεί βρίσκεται η πανέμορφη Elizabeth Blackwood (Michele Mercier) την οποία και ερωτεύεται σφόδρα από την πρώτη στιγμή. Μαζί με την Elizabeth συναντά και την άσπονδη φίλη της Julia (Karin Field) αλλά τα προβλήματα αρχίζουν όταν συναντάει τον μυστηριώδη Δρ. Carmus (Peter Carsten) που εν ολίγοις τον προειδοποιεί ότι τίποτα από αυτά που βλέπει στο κάστρο δεν είναι πραγματικότητα και ότι η Elizabeth και οι υπόλοιποι κάτοικοι έχουν πεθάνει προ πολλού, αφήνοντας τα φαντάσματά τους να στοιχειώνουν το κάστρο. Ο Foster δεν μπορεί να πιστέψει κάτι τέτοιο και έτσι παρασύρεται στην ατμόσφαιρα και το παρελθόν του κάστρου, χωρίς να αντιλαμβάνεται τους κινδύνους που διατρέχει.

Όσοι είναι γνώστες του έργου του Antonio Margheriti και του πρωτοπόρου του είδους Mario Bava στο Ιταλικό σινεμά γοτθικού τρόμου ήδη ξέρουν τι να περιμένουν από το WEB OF THE SPIDER. Πυκνή γοτθική ατμόσφαιρα που δεν χάνεται σχεδόν σε καμία στιγμή της προβολής, υπόγειες κρύπτες και οικογενειακά νεκροταφεία, ονειρικές σεκάνς αργής κίνησης με συνοδεία ωραίας μουσικής από τον Riz Ortolani, ερωτισμός, μυστήριο και οικογενειακά μυστικά σε αφθονία και φυσικά κάκιστο ντουμπλάρισμα και ολίγες από ξύλινες ερμηνείες όσο οι Anthony Franciosa και Klaus Kinski δεν βρίσκονται στο πλάνο. Επίσης οι όμορφες θηλυκές παρουσίες είναι αρκετές όσες και οι αναφορές στη λογοτεχνία του Poe αλλά και στις προγενέστερες Ιταλικές παραγωγές του είδους.

Η δράση- αν μπορεί κανείς να μιλήσει για κάτι τέτοιο- αργεί να ξεκινήσει καθώς ο Margheriti προτιμάει την υπομονετική εισαγωγή στο γενικότερο πλαίσιο της ιστορίας και στην εισαγωγή στους χαρακτήρες, κάτι που παράγει αργές αλλά πανέμορφες σκηνές αλλά δεν βοηθάει το ρυθμό που παραμένει σε σχετικά αργά επίπεδα από την αρχή μέχρι το τέλος. Προς αυτή την κατεύθυνση και στο στιλ αφήγησης του Margheriti που στηρίζεται σε συνεχόμενα flashbacks στο παρελθόν τα οποία ξετυλίγουν σιγά- σιγά την υπόθεση.

Πάντως οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι προσωπικά δεν βρήκα βαρετά ή περιττά σημεία στην αφήγηση που καταφέρνει να κρατάει τον θεατή κολλημένο στη θέση του να παρακολουθεί την πλούσια ατμόσφαιρα που ολοένα και γίνεται εντονότερη έστω κι αν το στοιχείο τρόμου βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα πίσω από το δραματικό. Τα πράγματα φτάνουν σε μια καλοδεχούμενη κορύφωση προς το τελευταίο μισάωρο της προβολής, το οποίο πάντως δεν ξεκαθαρίζει το μυστήριο και μάλλον προκαλεί κι άλλα ερωτήματα, ιδίως στο φινάλε.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτή τη φορά ο Margheriti είναι αδικαιολόγητα συγκρατημένος όσον αφορά τα στοιχεία που θα περίμενε κανείς να δει σε μια Ευρωπαϊκή συμπαραγωγή γοτθικού τρόμου. Δεν υπάρχει gore παρά μόνο σε μια- δυο σκηνές, το στοιχείο του σοκ που σχεδόν πάντα εμπεριείχαν οι προγενέστερες ταινίες του σκηνοθέτη αλλά και οι περισσότερες αντίστοιχες της εποχής απουσιάζει ολοκληρωτικά, ενώ οι θηλυκές παρουσίες είναι αρκετά πιο σεμνές απ’ ότι μας έχει συνηθίσει διαχρονικά η euro horror σκηνή.

Το “WEB OF THE SPIDER” φαίνεται να στηρίζεται εξ ολοκλήρου στην ατμόσφαιρα και στις σεναριακές ανατροπές, στοιχεία που υπάρχουν σε αφθονία αλλά δεν καταφέρνουν να κάνουν την ταινία να μοιάζει ολοκληρωμένη καθώς σε πολλά σημεία της προδίδεται από συνεχόμενη συσσώρευση γνώριμων και χιλιοιδωμένων κλισέ της σκηνής.

Από πλευράς ερμηνειών, ο Anthony Franciosa είναι ο πρωταγωνιστής με μια παθιασμένη και λίγο υπερβολική ερμηνεία της σχολής William Shatner που πάντως δεν βοηθιέται από το φρικτό ντουμπλάρισμά του, ενώ ο Klaus Kinski όσο εμφανίζεται είναι προβλέψιμα φρενήρης αλλά με ελάχιστο χρόνο σε πρώτο πλάνο. Από εκεί και πέρα τα εύσημα ανήκουν κυρίως στην Karin Field που ξεχωρίζει και επισκιάζει ακόμα και την πρωταγωνίστρια Michele Mercier, ενώ οι περισσότεροι άλλοι περνούν σχεδόν απαρατήρητοι, συμπεριλαμβανομένου και του Peter Carsten που ίσως θα ήταν καλύτερα να είχε το ρόλο του Poe αφήνοντας τον πιο σημαντικό ρόλο του Δρα Crampus στον Kinski.

Αυτές οι αλλαγές δεν έγιναν και έτσι τελειώνοντας το WEB OF THE SPIDER σαν μια σκοτεινή horror- opera λογικά θα ικανοποιήσει τους φίλους του ευρωπαϊκού γοτθικού τρόμου αλλά σίγουρα όχι στο σημείο που το έκαναν παλιότερες ταινίες του είδους όπως το άφθαστο CASTLE OF BLOOD και το πολύ σκοτεινότερο THE VIRGIN OF NUREMBERG του ίδιου σκηνοθέτη. Ακόμα κι έτσι πρόκειται για μια αρκετά σπάνια ταινία που αξίζει να ψάξει κανείς, αλλά που με λίγη περισσότερη τόνωση του μακάβριου στοιχείου θα ήταν σίγουρα πολύ καλύτερη. 

Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Diamond Entertainment) – Μαζί με το “CIRCUS OF FEAR”
R1 Αμερική (BCI Eclipse) – Σε διάφορες συλλογές public domain ταινιών

Όλες οι εκδόσεις έχουν περικοπές αρκετών λεπτών, περιέχουν public domain κόπιες άθλιας ποιότητας VHS και γενικά δεν συστήνονται.