Ένα πρώην μέλος της τοπικής θρησκευτικής κοινότητας των Hittites σκοτώνεται σε ατύχημα, κάτι που φέρνει τη χήρα του αντιμέτωπη με τον αυστηρό ηγέτη της αίρεσης που πιστεύει ότι σατανικές δυνάμεις βρίσκονται ανάμεσά τους και έχουν κυριεύσει τη νεαρή γυναίκα.
Σχόλια:
Τυπικός mainstream Wes Craven από την εποχή λίγο πριν χαρακτηριστεί ως σύγχρονος Master of Horror. Το DEADLY BLESSING είναι η τρίτη κατά σειρά κινηματογραφική προσπάθεια του πρόσφατα αποθανόντα Αμερικανού σκηνοθέτη και έρχεται λίγα χρόνια μετά τα LAST HOUSE ON THE LEFT και THE HILLS HAVE EYES και αμέσως μετά το παγερά αδιάφορο τηλεοπτικό SUMMER OF FEAR και ουσιαστικά σηματοδοτεί την αναγνώριση του Craven από τους mainstream κύκλους του Χόλιγουντ οι οποίοι έμελε να τον κατακτήσουν τα επόμενα χρόνια.
Πρόκειται για μια ιστορία που διαδραματίζεται στην Αμερικάνικη επαρχία κοντά στην κοινότητα των Hittites, μια θρησκευτική αίρεση που μοιάζει οπτικά με εκείνη των Άμις που έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές σε διάφορες κινηματογραφικές παραγωγές. Οι Hittites μοιάζουν ακόμα πιο hardcore συντηρητικούρες από τους Άμις και αυτό φαίνεται από τον αρχηγό τους, τον πωρωμένο Isaiah (Ernest Borgnine) που πάντα έχει άγρυπνο μάτι για να προστατεύει τους πιστούς του από τους πειρασμούς χωρίς να διστάζει να χρησιμοποιεί τη βία για να τους θυμίζει ότι δεν πρέπει να ξεφύγουν από το δρόμο του θεού. Ενός οργισμένου και εκδικητικού προς τους άπιστους θεού.
Ο Isaiah και οι πιστοί του έχουν βρει το νέο τους χόμπι, που είναι η διαπόμπευση μιας συγχωριανής τους με την δικαιολογία ότι έχει κυριευτεί από το δαιμονικό Incubus, κάτι που ο καθυστερημένος του χωριού William Gluntz (Michael Berryman) εκμεταλλεύεται κάνοντας συνεχείς επιθέσεις και παρενοχλώντας την. Όμως όταν ο Gluntz βρίσκεται κρεμασμένος στον στάβλο της όμορφης πρώην Hittite ονόματι Martha (Maren Jensen) η οποία είχε προηγουμένως χάσει τον άντρα της σε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες ατύχημα, η ζωή τόσο στο χωριό όσο και στην κοινότητα των Hittites ταράζεται καθώς ο ένας υποπτεύεται τον άλλο για τους φόνους, ενώ η Martha μαζί με δύο νεαρές φίλες της αρχίζουν να νιώθουν ότι κάτι υπερφυσικό βρίσκεται σε εξέλιξη.
Η υπόθεση είναι αρκετά περίπλοκη και έχει υλικό για τους horror fans που θέλουν και το μυστήριό τους, αλλά οι αργοί ρυθμοί που κυριαρχούν στο μεγαλύτερο μέρος της προβολής όσο και η προγραμματισμένη ατολμία του Wes Craven να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο όσον αφορά την παράδοση των horror αγαθών κάνουν το “DEADLY BLESSING” μια ακόμα χαμένη ευκαιρία στη φιλμογραφία του Craven.
Οι φτηνές τρομάρες έρχονται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου και προσωπικά μέτρησα σχεδόν μία ανά 5 λεπτά, οι φόνοι είναι τετριμμένοι και χωρίς φαντασία και gore, ενώ το βασικό ατού στο οποίο στηρίζεται η ταινία είναι η ατμόσφαιρα μυστηρίου και θρησκευτικής έντασης την οποία ομολογουμένως καταφέρνει να φτιάξει και με το παραπάνω ο μακαρίτης Wes Craven, αλλά την οποία προδίδει λόγω της γενικά πεζής του διεκπεραίωσης.
Παρόμοια, οι περισσότεροι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον εκτός από εκείνων της Maren Jensen που πάντως δεν εκμεταλλεύεται όσο θα έπρεπε το σενάριο, του Jeff East που στο πρόσωπό του παρουσιάζεται η σύγκρουση λογικής και θρησκείας και βέβαια του Ernest Borgnine κυρίως για την φυσική του παρουσία.
Πάντως υπάρχει αρκετό μυστήριο σχετικά με το τι ακριβώς συμβαίνει και ο ήδη έμπειρος Αμερικάνος δημιουργός καταφέρνει και το συντηρεί μέχρι τέλους έτσι ώστε η ταινία γενικά να περνάει τη βάση από άποψη ψυχαγωγίας. Άξιος συμπαραστάτης της ατμόσφαιρας είναι βέβαια ο εκπληκτικός και σε αυτή την ταινία Ernest Borgnine στο ρόλο του αφιονισμένου θρησκευτικού ηγέτη που όποτε βρίσκεται στο πλάνο κλέβει με άνεση την παράσταση απ’ όλους τους υπόλοιπους, με εξαίρεση ίσως του αγαπημένου Michael Berryman που έχει έναν ζουμερό ρόλο.
Οι θηλυκές πρωταγωνίστριες είναι εντυπωσιακές οπτικά, με την Maren Jensen (BATTLESTAR GALACTICA) στον τελευταίο της κινηματογραφικό ρόλο να κερδίζει με άνεση τη Sharon Stone και την Suzan Buckner οι οποίες έχουν κατά την προσωπική μου άποψη ολίγον τι αταίριαστους ρόλους και πάνε μέχρι ενός σημείου χαμένες, εκτός από κάποιες όμορφα γυρισμένες εφιαλτικές σεκάνς κατά τις οποίες τους δίνεται βήμα και το αξιοποιούν σε μεγάλο βαθμό. Η Jensen επίσης έχει και 1-2 σκηνές αναίτιου γυμνού που έστω για λίγο δείχνει τα πλούσια κάλη της με τυπική 80s φινέτσα, κάτι που δεν κάνει καμία άλλη από τις πρωταγωνίστριες, προς απογοήτευση των οπαδών της Sharon Stone που θα περίμεναν κάτι διαφορετικό.
Από εκεί και πέρα η ταινία καταπιάνεται με διάφορες θεματικές, με πιο ευδιάκριτη αυτή του προβληματισμού σχετικά με την θρησκευτική καταπίεση και προσηλυτισμό που έχουν την τιμητική τους στις μέρες μας και στην πραγματική ζωή. Το στοιχείο slasher είναι μάλλον δευτερεύον πίσω από την πυκνή ατμόσφαιρα αβεβαιότητας που μπερδεύει τα πράγματα, ενώ δεν λείπουν και κάποια σχόλια πάνω στην πορεία των εφήβων που μεγαλώνουν κάτω από το αυστηρό θρησκευτικό ζυγό των Hittites και που φαίνεται ξεκάθαρα από τον χαρακτήρα του Jeff East που υποδύεται τον γιο του Isaiah.
Δεν λείπουν επίσης και σκηνές που ξαναείδαμε σε μεταγενέστερες ταινίες του Wes Craven, με πιο χαρακτηριστική τη φάση στη μπανιέρα όπου το κεφάλι ενός φιδιού ξεπροβάλει ανάμεσα από τα σκέλια της πρωταγωνίστριας και που θα αναγνωρίσουν οι περισσότεροι μιας και την ξαναείδαμε σχεδόν ατόφια στο A NIGHTMARE ON ELM STREET, με το γάντι του Fred Krueger να παίρνει τη θέση του φιδιού.
Το φινάλε δεν απέχει ιδιαίτερα από τα περισσότερα που συναντάμε σε ταινίες του Wes Craven, ο οποίος πάντα είχε προβλήματα στα τελειώματα. Είναι μπερδεμένο, υπερφορτωμένο και αναίτια περίπλοκο και όπως συνήθως καταφεύγει σε εύκολες WTF λύσεις οι οποίες δεν δικαιολογούνται από το υπόλοιπο και αφήνει τεράστια ερωτηματικά.
Πάντως ακόμα και έτσι το DEADLY BLESSING βλέπεται αρκετά ευχάριστα, κυρίως για την πυκνή ατμόσφαιρα που υποστηρίζεται από επιβλητική μουσική, την παρουσία του Ernest Borgnine και μερικές στιγμές που ξεφεύγουν από τη μετριότητα και δείχνουν έστω και λίγο ότι τα καλύτερα θα ακολουθούσαν για τον Wes Craven.
Τυπικός mainstream 
Πρόκειται για μια ιστορία που διαδραματίζεται στην Αμερικάνικη επαρχία κοντά στην κοινότητα των Hittites, μια θρησκευτική αίρεση που μοιάζει οπτικά με εκείνη των Άμις που έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές σε διάφορες κινηματογραφικές παραγωγές. Οι Hittites μοιάζουν ακόμα πιο hardcore συντηρητικούρες από τους Άμις και αυτό φαίνεται από τον αρχηγό τους, τον πωρωμένο Isaiah (
Ο Isaiah και οι πιστοί του έχουν βρει το νέο τους χόμπι, που είναι η διαπόμπευση μιας συγχωριανής τους με την δικαιολογία ότι έχει κυριευτεί από το δαιμονικό Incubus, κάτι που ο καθυστερημένος του χωριού William Gluntz (
Η υπόθεση είναι αρκετά περίπλοκη και έχει υλικό για τους horror fans που θέλουν και το μυστήριό τους, αλλά οι αργοί ρυθμοί που κυριαρχούν στο μεγαλύτερο μέρος της προβολής όσο και η προγραμματισμένη ατολμία του 
Οι φτηνές τρομάρες έρχονται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου και προσωπικά μέτρησα σχεδόν μία ανά 5 λεπτά, οι φόνοι είναι τετριμμένοι και χωρίς φαντασία και gore, ενώ το βασικό ατού στο οποίο στηρίζεται η ταινία είναι η ατμόσφαιρα μυστηρίου και θρησκευτικής έντασης την οποία ομολογουμένως καταφέρνει να φτιάξει και με το παραπάνω ο μακαρίτης 
Παρόμοια, οι περισσότεροι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον εκτός από εκείνων της 
Πάντως υπάρχει αρκετό μυστήριο σχετικά με το τι ακριβώς συμβαίνει και ο ήδη έμπειρος Αμερικάνος δημιουργός καταφέρνει και το συντηρεί μέχρι τέλους έτσι ώστε η ταινία γενικά να περνάει τη βάση από άποψη ψυχαγωγίας. Άξιος συμπαραστάτης της ατμόσφαιρας είναι βέβαια ο εκπληκτικός και σε αυτή την ταινία 
Οι θηλυκές πρωταγωνίστριες είναι εντυπωσιακές οπτικά, με την 
Από εκεί και πέρα η ταινία καταπιάνεται με διάφορες θεματικές, με πιο ευδιάκριτη αυτή του προβληματισμού σχετικά με την θρησκευτική καταπίεση και προσηλυτισμό που έχουν την τιμητική τους στις μέρες μας και στην πραγματική ζωή. Το στοιχείο slasher είναι μάλλον δευτερεύον πίσω από την πυκνή ατμόσφαιρα αβεβαιότητας που μπερδεύει τα πράγματα, ενώ δεν λείπουν και κάποια σχόλια πάνω στην πορεία των εφήβων που μεγαλώνουν κάτω από το αυστηρό θρησκευτικό ζυγό των Hittites και που φαίνεται ξεκάθαρα από τον χαρακτήρα του 
Δεν λείπουν επίσης και σκηνές που ξαναείδαμε σε μεταγενέστερες ταινίες του 
Το φινάλε δεν απέχει ιδιαίτερα από τα περισσότερα που συναντάμε σε ταινίες του 
Πάντως ακόμα και έτσι το 
