Σχόλια: Όσο και να κατηγορήσει κανείς τον Wes Craven για εμπορικότητα, πρέπει να του αναγνωρίσει ότι κατάφερε να ξανανακαλύψει το σινεμά του τρόμου πολλές φορές στη διάρκεια της καριέρας του.
Πρώτα- πρώτα με το LAST HOUSE ON THE LEFT, μια γροθιά στο στομάχι την εποχή που κυκλοφόρησε, που ακόμα και σήμερα η δύναμή του δύσκολα απαντιέται σε άλλες ταινίες του είδους. Μετά ήρθε η σειρά του A NIGHTMARE ON ELM STREET με τις πολλές συνέχειές του, που καθιέρωσε εκτός από τον Craven και πληθώρα άλλων προσώπων, όπως ο Robet "Fred Crueger" Englund, στο παγκόσμιο πάνθεον του τρόμου. Τέλος, το SCREAM πήρε τις τόσο κουραστικές και επαναλαμβανόμενες ταινίες slasher και τους προσέθεσε φινέτσα, χιούμορ και πρωτοτυπία, μέχρι φυσικά οι 2 κατώτερες συνέχειες να καταστρέψουν την εικόνα αυτή. Ενδιάμεσα ο Craven ασχολήθηκε με πολλά άλλα αξιομνημόνευτα projects όπως το κλασσικό THE HILLS HAVE EYES, που επίσης γνώρισε άλλη μια κατώτερη συνέχεια.
Γενικά, όποτε πάει να ξεχαστεί το όνομα του Craven, αυτός φροντίζει να εκπλήξει το κοινό με τις καινούργιες καινοτόμες δουλειές του.
Το THE PEOPLE UNDER THE STAIRS ανήκει στην ομάδα ταινιών του Craven που ναι μεν έχουν πολλά γνήσια στοιχεία, αλλά συνολικά υποφέρουν από φανερές παρεμβάσεις του μεγάλου στούντιο διανομής έτσι ώστε το μακάβριο και δύσκολο θέμα τους να γίνει πιο ευκολοχώνευτο με μια σειρά από κολπάκια που βοηθούν μεν στο να πάει η ταινία καλύτερα στο Box office, αλλά της στερούν την ωμή δύναμη που συναντάμε π.χ. στο LHOTL.
Το THE PEOPLE UNDER THE STAIRS ξεκινάει πολύ δυνατά και ελπιδοφόρα. Μέσω ενοχλητικών εικόνων από ένα Ghetto, αν θυμάμαι καλά στη Νέας Υόρκη, ο Craven αρχίζει την παρουσίαση των πρωταγωνιστών και χωρίς να το καταλάβουμε μας μεταφέρει στο σπίτι των Everett McGill και Wendy Robie, ιδιοκτητών του σπιτιού του νεαρού Fool και των περισσότερων κτιρίων του Ghetto.
 Τα 50 περίπου λεπτά που ακολουθούν μέσα στο σπίτι όπου ο Fool και ο Leroy (Ving Rhames) προσπαθούν να ξεφύγουν από τη μανία της «Μαμάς» και του «Μπαμπά» είναι από τα καλύτερα που έχουμε δει ποτέ σ ε ταινία τρόμου. Με φοβερή ένταση, αγωνία και μυστήριο, καναδυό πολύ δυνατές gore σκηνές και εκπληκτικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, με αποκορύφωμα τη φρενήρη αλλά και ξεκαρδιστική συνάμα ερμηνεία του Everett McGill στο ρόλο του «Μπαμπά».
Επίσης οι υπαινιγμοί του Craven σχετικά με την προέλευση των «ανθρώπων κάτω απ’ τις σκάλες» (αφήνει να εννοηθεί ότι είναι πραγματικά παιδιά της«Μαμάς» και του «Μπαμπά» που αντιμίλησαν όταν δεν έπρεπε) δίνουν ακόμα τρομακτικότερο τόνο στα δρώμενα.
Εκεί όμως που όλα δείχνουν ότι το THE PEOPLE UNDER THE STAIRS θα απογειωθεί σε ένα κρεσέντο αγωνίας και αίματος και οι αποκαλύψεις θα είναι συχνές και μακάβριες, ο Craven επιλέγει μία ανεξήγητη μεταστροφή στο μέχρι τότε πνιγηρό κλίμα, που εντωμεταξύ έφτασε στην κορύφωσή του με ένα εκπληκτικό 25λεπτο κυνηγητό μέσα στους τοίχους του σπιτιού. Εκεί που κανείς δεν το περιμένει, ο Fool αποδρά από το σπίτι- φρούριο, και αμέσως απομυθοποιείται στο μυαλό του θεατή, μιας και την περισσότερη ώρα μέχρι τότε, ο Craven πάσχιζε να χτίσει τον τρόμο του θεατή πάνω στο αξίωμα ότι το σπίτι είναι πραγματικά αδιαπέραστο.
Από εκείνο το σημείο και πέρα, όλα αρχίζουν να πηγαίνουν στραβά στο THE PEOPLE UNDER THE STAIRS, που πλέον κινείται σε ρηχά νερά, απαριθμώντας όλα τα κλισέ που συναντάμε συνήθως σε εμπορικές ταινίες του είδους. Ακόμα και η υπόνοια ότι οι δύο συμπαθέστατοι κατά τ’ άλλα μανιακοί της ταινίας είναι όντως οι γονείς των «ανθρώπων κάτω απ’ τις σκάλες» αντικαθίσταται από την πολύ λιγότερο επικίνδυνη παραδοχή της «απαγωγής παιδιών από τη γειτονιά». Οι άνθρωποι κάτω απ’ τις σκάλες, από αιμοδιψείς κανίβαλοι γίνονται τα καλά παιδιά που θα βοηθήσουν τον Fool και θα στραφούν εναντίον των θετών γονιών τους, και τελικά οι φτωχοί του Ghetto θα πάρουν όλα τα λεφτά, και ζήσαμε όλοι καλά, κι αυτοί καλύτερα!
Πραγματικά, αν όλο το THE PEOPLE UNDER THE STAIRS είχε τη δύναμη, το ρυθμό και την ευρηματικότητα της πρώτης ώρας, θα μιλούσαμε σήμερα για ένα κλασσικό δημιούργημα του Wes Craven. Δυστυχώς όμως, ίσως λόγω διαφωνιών του Studio που θα προτιμούσε να ελαφρύνουν λίγο τα δρώμενα, ίσως λόγω έλλειψης έμπνευσης της τελευταίας στιγμής, το κοινότοπο φινάλε καταστρέφει όλη την προηγούμενη εικόνα. Πάντως σίγουρα θα απολαύσετε τόσο τον Everett McGill όσο και την Wendy Robie ως το ζευγάρι των ψυχοπαθών δολοφόνων- κανίβαλων, ενώ προσέξτε την καταπληκτική latex στολή κυνηγιού του McGill- παρόμοια με αυτή που φόραγε ο Gimp στο PULP FICTION του Tarantino- που μοιάζει σαν να έχει βγει από hardcore bondage τσόντα!
Γενικά το THE PEOPLE UNDER THE STAIRS είχε πολλές δυνατότητες για καθαρό 5 στη βαθμολογία μου, αλλά λόγω φινάλε και μόνο παίρνει 3 και πολύ του είναι.
Ψυχαγωγικό, αλλά θα μπορούσε πολύ περισσότερα. |
