Το θέατρο του τρόμου του Sardu παρουσιάζει κάθε είδους κτηνώδη βασανιστήρια στους θεατές του οι οποίοι όμως δεν υποψιάζονται ότι όλα γίνονται στην πραγματικότητα.

Διαβόητη exploit-ιά από την καρδιά των exploitation 70s στις ΗΠΑ που έμεινε στην ιστορία και είναι τουλάχιστον ακουστή στους περισσότερους φίλους της σκηνής με τον πιασάρικο αλλά παραπλανητικό τίτλο BLOODSUCKING FREAKS που της έδωσε η Troma όταν και την επανακυκλοφόρησε στα 80s. Ο πρωτότυπος THE INCREDIBLE TORTURE SHOW σίγουρα περιγράφει πολύ καλύτερα και με περισσότερη ακρίβεια τα φοβερά και τρομερά που διαδραματίζονται στην ταινία χωρίς να δημιουργεί παράλογες απαιτήσεις για «αιμοδιψή φρικιά» που καθαρίζουν με αιματηρό τρόπο όποιον συναντήσουν στο δρόμο τους.

Τέτοια υπάρχουν στην ταινία, με πρώτο και καλύτερο τον Sardu (Seamus O'Brien), τον ιδρυτή και αρχηγό ενός θεάτρου βασανιστηρίων που δίνει εξεζητημένες παραστάσεις εκτός των αδιάκριτων προβολέων του Broadway που παρουσιάζουν όποια σαδιστικά βασανιστήρια ανακάλυψε η ανθρωπότητα από την εποχή του μεσαίωνα. Το κοινό λατρεύει τον ρεαλισμό της παράστασης, αλλά δεν γνωρίζει ότι αυτά που βλέπει είναι όλα αληθινά και ότι ο Sardu μαζί με τον πιστό βοηθό και υπέρμετρα σαδιστή νάνο Ralphus (Luis De Jesus) στην πραγματικότητα απαγάγουν και φυλακίζουν νεαρές γυναίκες τις οποίες χρησιμοποιούν στις αιματηρές παραστάσεις τους και όχι μόνο.

Παράλληλα, ο Sardu έχει επεκτείνει τις δραστηριότητές του σε πιο επικερδείς αγορές, όπως το εμπόριο λευκής σάρκας σε τρίτες χώρες τις οποίες προμηθεύει με σκλάβες κατευθείαν από τις υπόγειες κατακόμβες που διατηρεί στο θέατρο, όσο και την παροχή έναντι αμοιβής πειραματόζωων σε κάθε ανωμαλιάρη που τυχαίνει να χρειάζεται λίγο από το στοκ. Μια μέρα ο σχιζοφρενής θεατράνθρωπος αποφασίζει να απαγάγει έναν εχθρικό με την παράσταση κριτικό θεάτρου και μια όμορφη μπαλαρίνα, σύντροφο ενός γνωστού αθλητή και σχεδιάζει την παράσταση της ζωής του πάνω τους, αλλά η εξαφάνιση της μπαλαρίνας και η υποψία ότι μπορεί οικειοθελώς να έγινε μέρος του θιάσου του Sardu προκαλεί τον φίλο της να ζητήσει την βοήθεια της αστυνομίας για να εισχωρήσουν στα ενδότερα του θιάσου και να ανακαλύψουν τι πραγματικά έχει συμβεί.

Από τα πρώτα λεπτά της προβολής, ο Αμερικανός άνθρωπος της exploitation σκηνής Joel M. Reed βγάζει τα απωθημένα του σε κάθε ευκαιρία με ασταμάτητες σκηνές απάνθρωπων βασανιστηρίων κυρίως γυμνών γυναικών, φροντίζοντας να αποδώσει τον δικό του φόρο τιμής σε κάθε ακραία exploitation ταινία που είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε. Έχουμε συνεχείς αναφορές στο gore σινεμά του Herschell Gordon Lewis, στα έργα του John Waters, στις WIP και Nazisploitation ταινίες της εποχής όσο και στις ταινίες βασανιστηρίων όπως MARK OF THE DEVIL και WITCHFINDER GENERAL. Παράλληλα, υπάρχουν μπόλικες αναφορές στην BDSM κουλτούρα, με τον χαρακτήρα του Sardu να εμφανίζεται τόσο σαδιστής όσο και μαζοχιστής που στον ελεύθερο χρόνο του απολαμβάνει το μαστίγιο του εκτός κάθε ελέγχου  Ralphus και των υπολοίπων ντυμένων στην τρίχα ξέκωλων βοηθών του.

Αν και η προσπάθεια να βγει γέλιο από τις περισσότερες σκηνές όσο ακραίες και να είναι αυτές είναι φανερή από την αρχή ως το τέλος, η συνεχόμενη συσσώρευση κατά βάσης κακόγουστων και απωθητικών εικόνων βασανιστηρίων και σεξουαλικής βίας περιορίζει τον χιουμοριστικό αντίκτυπο αυτών, κάνοντας το BLOODSUCKING FREAKS κατά διαστήματα ιδιαίτερα δύσκολο στην παρακολούθηση. Προσωπικά ακόμα έχω έντονες αντιδράσεις στην διαβόητη σκηνή όπου ένας ψυχοπαθής γιατρός- πελάτης Sardu κατακρεουργεί μια όμορφη σκλάβα πίνοντας στο τέλος το μυαλό της με το... καλαμάκι. Σίγουρα το highlight από πλευράς gore ολόκληρης της ταινίας, αλλά κάτι η έλλειψη ηθικών κινήτρων των πρωταγωνιστών κάτι η τραβηγμένη διάρκεια της την κάνουν κατά διαστήματα περισσότερο αποκρουστική παρά διασκεδαστική, τουλάχιστον στα μάτια μου.

Τέτοιου είδους σκηνές υπάρχουν μπόλικες στην ταινία, όπως και ασταμάτητο αναίτιο γυμνό το οποίο προσφέρεται σε κάθε ευκαιρία και σε συνδυασμό με τα βασανιστήρια και την κατάληξη σχεδόν όλων των θηλυκών παρουσιών της, είχε προκαλέσει την οργή οργανώσεων κατά της γυναικείας πορνογραφίας στις ΗΠΑ, κάτι που προκάλεσε την άρνηση της Αμερικάνικης λογοκριτικής αρχής να κατατάξει το BLOODSUCKING FREAKS σε κάποιο rating, επί της ουσίας απαγορεύοντας την ταινία. Υπάρχουν πλήθος όμορφων και φυσικά γυμνών γυναικών στις υπόγειες φυλακές, που μάλιστα έχουν και τη μερίδα του λέοντος στο ακραίο και απόλυτα ταιριαστό φινάλε, μαστιγώματα, αποκεφαλισμοί, φετιχισμός και πολλά άλλα σ’ αυτό το πνεύμα.

Πάντως πέρα από τη γενικότερη μακαβριότητα του θεάματος, χιούμορ υπάρχει, σε ορισμένες στιγμές αρκετά επιτυχημένο, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των gore εφέ είναι χοντροκομμένα και ξεπερασμένα με τα σημερινά στάνταρντς και ως εκ τούτου βλέπονται αρκετά ευχάριστα. Προς αυτή την κατεύθυνση είναι και ο χαρακτήρας του Ralphus που παίζει ο διαβόητος για την πορνογραφική του δραστηριότητα στα 70s Luis De Jesus και που προσωπικά μου θύμισε τον τιτάνα Salvatore Baccaro από το THE BEAST IN HEAT και FRANKENSTEIN’S CASTLE OF FREAKS.

Η ένστασή μου έχει να κάνει κυρίως με την κακία που αποπνέει σε τακτά χρονικά διαστήματα η ταινία, την έλλειψη ηθικών χαρακτήρων με τους οποίους μπορεί κανείς να ταυτιστεί πιο εύκολα και με την ελαφρότητα που παρουσιάζει εικόνες που δεν θα βλέπαμε ούτε για αστείο σε σημερινές παραγωγές. Σε πολλές στιγμές αυτά τα στοιχεία κάνουν το BLOODSUCKING FREAKS αρκετά δυσάρεστο και τολμώ να πω σόκιν, παρόλο που έχουν περάσει κοντά 40 χρόνια από την κυκλοφορία του.

Επίσης δεν λείπουν και κάποια δυσκίνητα σημεία στα οποία δεν γίνεται απολύτως τίποτα, όπως και κάποιες αχρείαστες υποπλοκές σαν ολόκληρη την αστυνομική έρευνα που κατά τη γνώμη μου απλώς ρίχνει το ρυθμό και χρησιμεύει κυρίως για να δώσει ένα εύκολο φινάλε στον Joel M. Reed. Πάντως αναγνωρίζω ότι η ταινία είναι must για fans του gore και ιδίως τους παλιότερους και ότι έχει τσαγανό και τόλμη που σπάνια συναντάει κανείς ακόμα και σήμερα.

Απέχει πολύ από το να το χαρακτηρίσω σαν «ψυχαγωγική», αλλά στα μέτρα του shock exploitation cinema των 70s πετυχαίνει απόλυτα το σκοπό της και δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείται μια κλασική και καθ’ όλα σεβαστή gore-ιά μέχρι σήμερα που οι horror fans έχουν δει τέτοιες ταινίες με τη σέσουλα. 

Είχε κυκλοφορήσει από την Darkside σε τίμια bootleg έκδοση ποιότητας VHS που πάντως ήταν χωρίς περικοπές.

R0 Αμερική (Troma)
R0 Αυστραλία (Stomp Visual)
R2 Γαλλία (Sony)
R2 Γερμανία (Astro)
R2 Γερμανία (Laser Paradise)
R2 Ιαπωνία (JVD)

Blu Ray Αμερικής (Troma)
Blu Ray Μ. Βρετανίας (88 Films)

Όλες οι έκδοσεις είναι χωρίς περικοπές. Οι Blu Ray εκδόσεις έχουν αναμορφική μεταφορά και ξεχωριστά Extras η καθεμία, αλλά η Αμερικάνικη περιέχει 2 εκδοχές της ταινίας, ενώ η Βρετανική έχει ανώτερη ποιότητα ήχου. Από τις εκδόσεις σε DVD οι καλύτερες είναι η Αμερικάνικη και η Αυστραλέζικη που έχουν τα περισσότερα extras. Όλες οι εκδόσεις σε DVD έχουν 4:3 fullscreen μεταφορά.