Ένας παραμορφωμένος υπάλληλος του νεκροτομείου καταφεύγει σε έναν τρελό επιστήμονα ο οποίος ισχυρίζεται ψευδώς ότι μπορεί να επαναφέρει την νεκρή αγαπημένη του στη ζωή.

Κλασικός Paul Naschy από την πιο παραγωγική και κατά τεκμήριο καλύτερη εποχή του σε σκηνοθεσία του Javier Aguirre με τον οποίο είχαν συνεργαστεί ξανά ένα χρόνο πριν για το DRACULA’S GREAT LOVE. Το HUNCHBACK OF THE MORGUE ξεχωρίζει από τις περισσότερες ταινίες του Ισπανού ήρωα της horror σκηνής κυρίως λόγω της ωμότητάς του και της συγκέντρωσης πλήθους σκηνών καλοφτιαγμένου σπλάτερ, κάτι που γενικά δεν συνηθίζεται στις ταινίες του. Πέρα από αυτό, η ταινία έμεινε στην ιστορία κυρίως επειδή χρησιμοποιήθηκαν αληθινά πτώματα σε κάποιες σκηνές, αλλά και για μια διαβόητη σκηνή αληθινής βίας προς τα ζώα (στη συγκεκριμένη περίπτωση ποντίκια), που δυστυχώς είχε αρχίσει να γίνεται μόδα εκείνη την εποχή στο euro horror.

Ο Paul Naschy υποδύεται τον Gotho, έναν καλόκαρδο αλλά διανοητικά καθυστερημένο καμπούρη που δουλεύει στο νεκροτομείο του τοπικού νοσοκομείου. Ο Gotho είναι σφοδρά ερωτευμένος με την όμορφη Ilse που νοσηλεύεται με ανίατη ασθένεια στο νοσοκομείο, αφού είναι από τους λίγους ανθρώπους που τον καλομεταχειρίζονται και τον συμπαθούν, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία γιατρών και γενικά κατοίκων της περιοχής που δεν χάνουν ευκαιρία να τον ταπεινώνουν. Όμως ο θάνατος της Ilse κάνει τον Gotho να τα χάσει και να επιδοθεί σε ένα ματωμένο μπαράζ φόνων όλων όσων θεωρεί ότι την αδίκησαν.

Η αστυνομία αρχίζει να τον ψάχνει μετά ένα τριπλό φονικό στο νοσοκομείο αλλά και την εξαφάνιση του πτώματος της Ilse, αλλά ο Gotho έχει το καταφύγιό του σε μια μυστική υπόγεια σπηλιά που χρησιμοποιείτο σαν θάλαμος βασανιστηρίων κατά τα σκοτεινά χρόνια του μεσαίωνα. Απελπισμένος, αναζητάει βοήθεια την οποία βρίσκει στο πρόσωπο του τρελού επιστήμονα Δρ. Orla (Albetro Dalbes) ο οποίος ισχυρίζεται ότι μπορεί να επαναφέρει την αγαπημένη του στη ζωή. Όμως ο γιατρός έχει τη δική του ατζέντα καθώς απλώς σκοπεύει να εκμεταλλευτεί τις υπηρεσίες του Gotho για να δημιουργήσει ένα νέο οργανισμό από τα πτώματα που του προμηθεύει ο ανυποψίαστος Gotho. O τελευταίος αρχίζει να ανακαλύπτει ότι ο Δρ. Orla δεν σκοπεύει να τον βοηθήσει όταν το πλάσμα που φτιάχνει χρειάζεται όλο και περισσότερη ζωντανή ανθρώπινη σάρκα για να τραφεί.

Ως συνήθως σε ταινίες του Naschy, το σενάριο είναι φορτωμένο με πάνω από δύο διαφορετικές κεντρικές θεματολογίες. Στην αρχή το τραγικό στοιχείο του έρωτα του Gotho με την Ilse μοιάζει η κυρίαρχη θεματική, κάτι που συνεχίζει μετά το θάνατό της. Εκεί η ταινία παίζει περισσότερο σαν τυπικό slasher, για να το γυρίσει εντελώς στο δεύτερο μισό σε ιστορία διαστρεβλωμένης επιστήμης τύπου Frankenstein, επίσης διανθισμένη με τραγικά στοιχεία που έχουν σαν στόχο να κάνουν το κοινό να συμπαθήσει τον κεντρικό ήρωα.

Κάτι τέτοιο δεν είναι αρκετά δύσκολο μιας και εγγυάται ο για ακόμα μια φορά πολύ καλός και παθιασμένος Paul Naschy με την ερμηνεία του, αλλά το σενάριο και η εξέλιξη της πλοκής δεν βοηθάει ιδιαίτερα μπερδεύοντας το επίκεντρο της δράσης και τις διάφορες θεματολογίες. Αυτό είναι και το βασικό μειονέκτημα μιας κατά τ’ άλλα τιμιότατης ταινίας τρόμου της παλιάς σχολής, ότι δηλαδή τα γεγονότα που αφηγείται μοιάζουν τυχαία ώστε στο τέλος της προβολής οι θεατές πρέπει να αποφασίσουν τι απ’ όλα αυτά θα κρατήσουν και τι όχι.

Πάντως υπάρχουν αρκετά στοιχεία πέρα από την παρουσία του Naschy που λογικά θα ικανοποιήσουν τους φίλους του σινεμά τρόμου. Τέτοια είναι η όμορφη σκοτεινή ατμόσφαιρα, οι πάμπολλες σκηνές αιματηρής δράσης που είναι πολύ περισσότερες απ’ ότι τη συντριπτική πλειοψηφία ταινιών του Naschy και περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τουλάχιστον 5 αιματηρούς φόνους, μπάνια σε πισίνα με οξύ, τις προαναφερόμενες ανατριχιαστικές σκηνές στο νεκροτομείο που χρησιμοποιούν αληθινά πτώματα και βέβαια τα περισσότερα στοιχεία που συναντάει κανείς στο σινεμά του Paul Naschy. Σαν μπόνους έχουμε και λίγη δράση από το πλάσμα του Δρ. Orla προς το φινάλε αλλά και ολίγο από γυμνό σε μια- δυο σκηνές που ανεβάζουν ακόμα περισσότερο τη θερμοκρασία.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάντως έχει η ξεκάθαρη αδυναμία του Naschy να προσαρμόσει τον χαρακτήρα του στις ανάγκες της συγκεκριμένης ταινίας, καθώς ακόμα και στο ρόλο του όχι ιδιαίτερα συμπαθή και έστω και ακούσια φονικού καμπούρη το σενάριο του Ισπανού εναλλακτικού σταρ φροντίζει να του προσθέσει τουλάχιστον δύο ρομάντσα που μοιάζουν αναληθοφανή εντελώς αταίριαστα, διατηρώντας την εικόνα του γκομενιάρη Naschy ακόμα κι εκεί που δεν έχει καμία θέση.

Από εκεί και πέρα, το ενδιαφέρον μονοπωλείται από τον χαρακτήρα του Gotho, ενώ οι περισσότεροι από τους δευτερεύοντες είναι από περιττοί ως και αχώνευτοι, κάτι που υποθέτω αναγνώρισε η ομάδα παραγωγής και φρόντισε να εισάγει στο σενάριο ένα- δύο συμπαθητικούς χαρακτήρες για να ελαφρύνει κάπως το κλίμα. Η αστυνομική έρευνα είναι για γέλια, όπως και το επιστημονικό υπόβαθρο της Φρανκενσταϊνικής θεματολογίας που μονοπωλεί το σενάριο από ένα σημείο και μετά.

Πάντως ακόμα και έτσι ο ρυθμός είναι γρηγορότερος από τις περισσότερες ταινίες του Naschy και αποφεύγει εξ ολοκλήρου αργοκίνητα σημεία αμηχανίας, τα οποία πολλές φορές έβλαπταν ανεπανόρθωτα το τελικό αποτέλεσμα σε άλλες προσπάθειες του Ισπανού σταρ της σκηνής. Έτσι, το HUNCHBACK OF THE MORGUE γίνεται μια από τις κορυφαίες ταινίες τρόμου του Paul Naschy που σίγουρα έχει τα προβλήματα της, αλλά που δεν καταφέρνουν να μειώσουν την αξία της παρά μόνο στα μάτια των λιγότερο μυημένων σε euro horror θεατών που ίσως έχουν πρόβλημα με το χύμα σενάριο και την έλλειψη κοινού σημείου θεματικής εστίασης στις διάφορες θεματολογίες με τις οποίες καταπιάνεται.

Για τους fans του Naschy, το HUNCHBACK OF THE MORGUE είναι σίγουρα μια απόλυτα αναγκαία προσθήκη στις συλλογές τους, ενώ προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι δύσκολα θα απογοητεύσει τους περισσότερους φίλους του euro horror και του σινεμά τρόμου των 70s γενικότερα. Από την εντελώς αταίριαστη μουσική της έναρξης μέχρι το αναπόφευκτα τραγικό φινάλε, ο Paul Naschy και η παρέα του παραδίδουν τα αγαθά και με το παραπάνω, όπως ήξεραν να κάνουν εκείνη την εποχή ίσως καλύτερα από κάθε άλλο δημιουργό της euro horror σκηνής.

Δεν υπάρχουν κυκλοφορίες στη χώρα μας.

R0 Αμερική (MYA)
R2 Γαλλία (Artus Films)
R2 Γερμανία (Anolis Entertainment)
R2 Ισπανία (Tripictures)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με αναμορφική widescreen μεταφορά. Από πλευράς extras ξεχωρίζει η Γερμανική αλλά όλες έχουν άξια αναφοράς πρόσθετες παροχές.