Ένας ηθοποιός επιστρέφει στο χωριό που μεγάλωσε για την κηδεία της αδελφής του που αυτοκτόνησε πρόσφατα, αλλά μπλέκεται σε μια υπόθεση βαμπιρισμού και δαιμονολατρίας που τον βάζει σε θανάσιμο κίνδυνο. 

Να και μια ultra- low budget ταινία από εκείνες που δεν μπορώ παρά να συμπαθήσω ακόμα και πριν την πρώτη προβολή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή η προκατάληψη μου βγήκε σε καλό καθώς το SATAN'S BLACK WEDDING αποδείχτηκε μια καθ’ όλα άξια προσθήκη στην ατελείωτη λίστα ξεχασμένων σήμερα ταινιών τρόμου από τα 70s που σίγουρα έχει προβλήματα, αλλά επί της ουσίας τα έχει όλα και συμφέρει. Σκηνοθέτης ο Αμερικανός Nick Millard, exploitation δημιουργός με αρκετή δουλειά τη δεκαετία του 60, που εκείνη την εποχή πέτυχε να ακουστεί κάπως τόσο με τη συγκεκριμένη ταινία όσο και με το γνωστότερο CRIMINALLY INSANE που γύρισε την ίδια χρονιά. Οι συγκεκριμένες ταινίες ήταν οι πρώτες απόπειρες του Millard στο είδος του τρόμου, και ως τέτοιες κρίνονται απόλυτα επιτυχημένες.

Ο νεαρός ηθοποιός Mark (Greg Bradock) πηγαίνει στο χωριό που μεγάλωσε για την κηδεία της συγγραφέα αδελφής του (Lisa Milano) που αυτοκτόνησε λίγες μέρες πριν κάτω από περίεργες συνθήκες. Παρόλο το γράμμα που υποτίθεται άφησε η αποθανούσα, ο Mark δεν πιστεύει ότι αυτοκτόνησε, κάτι που επίσης πιστεύει και ο υπεύθυνος για την υπόθεση υπαστυνόμος που τον συναντάει στο δωμάτιο που έγινε το μοιραίο. Η παντελής έλλειψη αίματος στο σώμα της άτυχης γυναίκας φαίνεται να συνηγορεί προς αυτή την κατεύθυνση όσο και η απουσία του τρίτου δάχτυλου του αριστερού της χεριού, ενώ σημαντικό ρόλο φαίνεται να παίζει το χειρόγραφο μυθιστόρημα που άφησε η νεκρή, το οποίο περιείχε βέβηλο κείμενο σχετικό με τον ερχομό του Σατανά στη Γη.

Κατά τη διάρκεια της έρευνας του στο χωριό, ο Mark συναντάει τον σκοτεινό και μυστηριώδη ιερέα Daken (Ray Myles) που ισχυρίζεται ότι είχε καλές σχέσεις με την αδελφή του, αλλά προβληματίζεται όταν τον συναντάει τυχαία σε μια παλιά εγκαταλελειμμένη εκκλησία της περιοχής που η αδελφή του φοβόταν να πλησιάσει όταν ήταν μικρή, όσο και όταν αρχίζει να μιλάει για την εμφάνιση του ίδιου του Σατανά στο κτίριο πριν 150 χρόνια κατά τη διάρκεια σατανικής τελετής. Όταν την επόμενη μέρα ο Mark βρίσκει μαζί με τον υπαστυνόμο την θεία του και την οικονόμο της δολοφονημένες και στραγγισμένες από αίμα αρχίζει να παίρνει στα σοβαρά τις ιστορίες δαιμονολατρίας και βαμπιρισμού που διάβασε στο χειρόγραφο της αδελφής του.

Η ταινία κρατάει ακριβώς 62 λεπτά, χρόνος στον οποίο δύσκολα κανείς θα μπορούσε να βγάλει κάτι καλό, αλλά ο φανερά ερωτευμένος με το σινεμά χαμηλού προϋπολογισμού Nick Millard το καταφέρνει πανηγυρικά φτιάχνοντας μια άκρως ατμοσφαιρική ταινία που χρησιμοποιεί ακόμα και τους φανερούς περιορισμούς σε προϋπολογισμό προς όφελός της. Αν και το σενάριο έχει μια τάση να προσπαθεί να χωρέσει όσα περισσότερα στοιχεία μπορεί, το τελικό αποτέλεσμα είναι, κατά την προσωπική μου άποψη, άξιο θαυμασμού από όποια πλευρά και να το δει κανείς.

Ο Millard χτίζει κατά διαστήματα αδιαπέραστη ατμόσφαιρα την οποία και διατηρεί καθ’ όλη τη διάρκεια της προβολής, με στοιχεία τόσο από την παλιά σχολή γοτθικού τρόμου των 50s και 60s όσο και τις νέες τάσεις του σινεμά τρόμου των 70s. Η θεματολογία πιάνει τα πάντα από βαμπιρισμό μέχρι σατανισμό και προς αυτή την κατεύθυνση έχουμε υπόγειες κρύπτες, τρομακτικά χειρόγραφα στην παράδοση του H.P. Lovecraft, σκοτεινά οικογενειακά μυστικά, μπόλικη δράση με... δόντια, τελετές μαύρης μαγείας όσο και αστυνομική έρευνα. Η υπόθεση με τα όποια προβλήματά της εξελίσσεται με ρυθμό και συγκεκριμένη θεματική κατεύθυνση και βέβαια η μικρή διάρκεια δεν δίνει χώρο σε κοιλιές και νεκρά σεναριακά σημεία.   

Παράλληλα, οι ερμηνείες των άγνωστων γενικά πρωταγωνιστών είναι πρώτης γραμμής και 100% μέσα στο κλίμα της ταινίας και ιδίως του Ray Myles στο ρόλο του βασικού σατανιστή/ βρικόλακα ενώ και η μουσική του Roger Stein είναι εξαιρετική και μεγαλώνει ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα μυστηρίου και τρόμου. Σ’ αυτή την κατεύθυνση και αρκετά εξεζητημένα πλάνα από τον Millard όσο και εμπνευσμένες σεκάνς που θυμίζουν κλασικές ταινίες της εποχής και ορισμένες είναι γνήσια ανατριχιαστικές. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν και αρκετές σκηνές gore που βέβαια είναι ερασιτεχνικά φτιαγμένο αλλά σε κάθε περίπτωση είναι όσο επιτυχημένο όσο και το σύνολο της ταινίας, αρκεί κανείς να κάνει λίιιιιγο τα στραβά μάτια.

Γενικά το SATAN'S BLACK WEDDING είναι από εκείνες τις παραγωγές που δείχνουν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η δεκαετία του 70 ήταν η κορυφαία για το σινεμά τρόμου, με δεκάδες δημιουργούς σαν τον Nick Millard να βγάζουν το καλλιτεχνικό άχτι τους ξεπερνώντας προϋπολογισμούς, κακογραμμένα σενάρια και άλλους περιορισμούς.

Με budget κάτω των 50.000 δολαρίων ο Millard βάζει τα γυαλιά στους περισσότερους σύγχρονους δημιουργούς τρόμου που έχουν χρήμα αλλά υπολείπονται σε ταλέντο και όραμα, και κάνει μια ταινία που θα ζήλευαν οι περισσότεροι σημερινοί σκηνοθέτες, εξασφαλίζοντας επάξια τη θέση του στο πάνθεον του low budget horror των 70s πλάι σε άλλα δυνατά αλλά παρεξηγημένα ονόματα της σκηνής όπως ο Theodore Gershuny και ο S.F. Brownrigg.

Δεν υπάρχουν κυκλοφορίες στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Retro Shock-o-Rama) – Μαζί με τα “CRIMINALLY INSANE” και CRIMINALLY INSANE 2

Η μοναδική αυτή γνωστή έκδοση είναι χωρίς περικοπές, 4:3 fullscreen μεταφορά και αρκετά ποιοτικά extras.