Ο Δρ. Van Helsing μαζί με την αστυνομία προσπαθούν να σταματήσουν τον Δράκουλα που θέλει να εδραιώσει την κυριαρχία του στην Γη φέρνοντας το τέλος του κόσμου.

Μια ιστορική από κάθε άποψη μεταγενέστερη παραγωγή της θρυλικής Hammer Films, το THE SATANIC RITES OF DRACULA είναι η τελευταία ταινία της Hammer με τον μέγιστο Christopher Lee στο ρόλο του Άρχοντα του Σκότους. Υπήρξε βέβαια ένα χρόνο μετά το "THE LEGEND OF THE SEVEN GOLDEN VAMPIRES", αλλά τον Δράκουλα έπαιζε ο John Forbes-Robertson, οπότε μιλάμε ουσιαστικά για το κύκνειο άσμα του Lee ως Κόμης Δράκουλας σε μια ταινία που συνάντησε αμφιλεγόμενα σχόλια όταν κυκλοφόρησε το 1973,

Προσωπικά αυτό μου είναι εντελώς ακατανόητο, μιας και πιστεύω ότι το THE SATANIC RITES OF DRACULA είναι μια από τις κορυφαίες παραγωγές της Hammer στην μεγάλη φιλμογραφία περιπετειών του Άρχοντα του Σκότους, που αν κατάφερνε να αποφύγει κάποιες μικροκακοτοπιές στο σενάριο ίσως θα ήταν περισσότερο γνωστή σήμερα ακόμα και από το διαχρονικό και καθολικά αναγνωρισμένο HORROR OF DRACULA.

Πολλές καινοτομίες αυτή τη φορά από τους δημιουργούς που φαίνεται έμαθαν από τα λάθη που έγιναν στο αμέσως προηγούμενο DRACULA A.D. 1972 και φρόντισαν να τα διορθώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και σε αυτήν την ταινία η δράση λαμβάνει χώρο στην σύγχρονη εποχή, όπου μια σατανική τελετή με παρευρισκόμενους επώνυμους και επιφανείς πολίτες της αριστοκρατίας του Λονδίνου κάνει την αστυνομία να ψάχνει για κρυφή συνωμοσία. Η κατάθεση ενός αυτόπτη μάρτυρα που μάλιστα προσκόμισε και βιντεοσκοπημένο υλικό από την τελετή βάζει στο στόχαστρο 4 πολιτικούς, επιστήμονες και γενικά 1^ης τάξης πολίτες και μαζί με αυτούς μια μυστηριώδη 4^η φιγούρα που παραμένει ανώνυμη και φαίνεται να είναι η «κεφαλή του συμποσίου».

Σύντομα οι μπάτσοι τα βρίσκουν μπαστούνια και καλούν σε βοήθεια τον Δρ. Van Helsing (Peter Cushing), ο οποίος μπορεί να βοηθήσει διακριτικά μιας και ο ένας από τους παρευρισκόμενους στην τελετή είναι επιστήμων και φίλος του. Ο καλός γιατρός τον πλησιάζει αλλά τον βρίσκει σε ημίτρελη κατάσταση, να ετοιμάζει καλλιέργειες νέου είδους θανατηφόρου ιού ισχυριζόμενος ότι «το κακό είναι παντού» και ότι ο Αρμαγεδδών είναι η λογική κατάληξη της ανθρωπότητας.

Στην εξίσωση μπαίνουν και οι ανακαλύψεις των μπάτσων μετά από επιδρομή στο υπόγειο του κτιρίου όπου έγινε η σατανική τελετή, όπου βρήκαν 4 αιμοδιψείς θηλυκούς βρικόλακες, κάτι που κάνει τον Δρ. Van Helsing να πειστεί ότι έχουμε φαινόμενα βαμπιρισμού και ότι κάπου πίσω από όλα αυτά βρίσκεται ο μισητός Δράκουλας (Christopher Lee) τον οποίο είχε σκοτώσει ένα χρόνο πριν (στο DRACULA A.D. 1972).

Η αφήγηση αυτή τη φορά ξεφεύγει αρκετά από τα γνωστά και κλισαρισμένα πλαίσια των περισσότερων άλλων παραγωγών της Hammer και στηρίζεται κατά κύριο λόγο στις σταδιακές αποκαλύψεις και το μυστήριο γύρω από την σχέση Δράκουλα και σατανιστών. Ο Alan Gibson αποφεύγει μέχρι ενός σημείου να αποκαλύψει όλα του τα χαρτιά κάτι που αυξάνει το ενδιαφέρον κατακόρυφα και πολύ περισσότερο απ’ ότι συνήθως. Το θέμα του βαμπιρισμού αντιμετωπίζεται με πολύ περισσότερη σοβαρότητα και μυστικότητα απ’ ότι στις περισσότερες αντίστοιχες παραγωγές της εταιρίας και συνδέεται έμμεσα με μια μορφή Αποκάλυψης και τέλους του κόσμου που κάνει ακόμα πιο «large» τα δρώμενα.

Προς αυτή την κατεύθυνση και η επιβλητική παρουσία του Lee, που ως Κόμης Δράκουλας δεν είναι πια ο «σούπερ- κομπάρσος» στον οποίο είχε υποβιβαστεί κυρίως λόγω αδιάφορων σεναρίων στις προηγούμενες ταινίες του Δράκουλα, με τη δράση του να περιορίζεται σε κανά- δυο ατάκες, απειλητικά βλέμματα και πολύ κρύψιμο στη σκιά. Εδώ οι συντελεστές καταφέρνουν και χρησιμοποιούν τις σποραδικές εμφανίσεις του Lee προς όφελος της δράσης, δίνοντας του τον πρώτο λόγο την κατάλληλη στιγμή. Πριν από αυτό, το ενδιαφέρον και ο πρωταγωνιστικός ρόλος είναι του Peter Cushing, που ως συνήθως είναι απολαυστικός.

Από εκεί και πέρα έχουμε πολύ καλή ατμόσφαιρα μυστηρίου και τρόμου που πολλαπλασιάζεται όσο γίνονται γνωστές περισσότερες λεπτομέρειες για το απώτερο σχέδιο του Δράκουλα, και όλα υποστηρίζονται από αρκετό gore και γυμνό που είχαν πλέον γίνει must στις παραγωγές τρόμου της δεκαετίας του 70. Προσωπικά θεωρώ την εμμονή της Hammer Films και του Βρετανικού σινεμά τρόμου γενικότερα σε στάνταρντ μοτίβα γοτθικού τρόμου των 60’s ως τον κύριο λόγο που απέτυχαν να ακολουθήσουν το γενικότερο exploitation ρεύμα των 70’s και γι αυτό και εξαφανίστηκαν αλλά το THE SATANIC RITES OF DRACULA τα έχει όλα αυτά και μάλιστα σε γενναιόδωρες δόσεις.

Υπάρχει ατμόσφαιρα τρόμου, καλοφτιαγμένο gore και εφέ και αρκετό γυμνό που μάλιστα λογοκρίθηκε σε πολλές εκδόσεις της ταινίας. Προσθέστε στο μίγμα και το χαρτί του σατανισμού (άλλο ένα χαρακτηριστικό του σινεμά τρόμου των 70’s), όπως και στο DRACULA A.D. 1972, βάλτε και λίγο από αστυνομική έρευνα, λίγο από Αποκάλυψη, λίγο η αναγνωρίσιμη και ατμοσφαιρική μουσική του John Cacavas, λίγο οι 2- 3 κλασικές πλέον σκηνές ανθολογίας όπως αυτή του φινάλε και τελικά μιλάμε για μια ταινία που ίσως να ξενίσει κάπως τους ρομαντικούς του γοτθικού τρόμου, αλλά σίγουρα θα ικανοποιήσει τους περισσότερους άλλους.

Κακά τα ψέματα, όπως σε κάθε ταινία της Hammer κακοτοπιές και αφέλειες υπάρχουν, αλλά γενικά περνούν σχεδόν απαρατήρητες σε μια προσπάθεια του σκηνοθέτη και του DRACULA A.D. 1972 που κυλάει νεράκι στην περισσότερη διάρκεια της. Όσο είναι στο πλάνο οι Lee και Cushing το ενδιαφέρον είναι πραγματικά πολύ μεγάλο, αλλά και οι υπόλοιποι από το cast δεν πάνε πίσω με καλές ερμηνείες και γενικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Έχουμε και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα φινάλε- αν και ίσως λίγο χαζό- που αφήνει ανοιχτό τον δρόμο για την επόμενη περιπέτεια του Δράκουλα, που όμως δεν ήρθε ποτέ.

Και κάτι τέτοιο είναι κρίμα αν σκεφτεί κανείς ότι το THE SATANIC RITES OF DRACULA έστρωσε τον δρόμο για ακόμα καλύτερες ιστορίες του εκσυγχρονισμένου Άρχοντα του Σκότους της δεκαετίας του 70, που όμως δεν έγιναν κυρίως λόγω της απροθυμίας του Christopher Lee να ξαναβάλει την μαυροκόκκινη κάπα του Δράκουλα, μια επιθυμία που είχε εκφράσει πολύ πιο πριν. Δυσάρεστο σίγουρα για όλους εμάς, αλλά τουλάχιστον το ιστορικό δίδυμο Lee- Cushing επανήλθε αρκετές φορές από τότε σε διαφορετικό στιλ ταινιών θρίλερ και τρόμου, που προσωπικά λατρεύω.

Η ταινία κυκλοφορεί στη χώρα μας μόνο σε bootleg εκδόσεις που περιέχουν την Public Domain κόπια της ταινίας. Πάντως υπήρχε και μια καλή έκδοση από την New Star (επίσης bootleg) η οποία ήταν κόπια της αντίστοιχης Αμερικάνικης της Hammer Collection.

R0 Αμερική (Anchor Bay) – Hammer Collection, μoνό και μαζί με το DRACULA PRINCE OF DARKNESS
R0 Αμερική (Brentwood)
R0 Αμερική (Mill Creek) – Drive-in Movie Classics 50 movie pack
R0 Αμερική (BFS)
R0 Γερμανία (HanseSound/Carol Media)
R2 Ισπανία (Feel Films)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Καλύτερη και με διαφορά είναι της Anchor Bay με  αναμορφική μεταφορά και αρκετά extras. Οι περισσότερες άλλες εκδόσεις περιέχουν Public Domain κόπια μεταβλητής ποιότητας εικόνας. Πιθανότατα να κυκλοφορεί και σε άλλες budget εκδόσεις παρόμοιας ποιότητας