Ο Otto ξαναπιάνει δουλειά στο χασάπικό του μετά την απελευθέρωσή του από το τρελοκομείο, αλλά η καταπιεστική γυναίκα του τον κάνει να επιδοθεί σε μπαράζ φόνων όλων όσων θεωρεί ότι εμποδίζουν την επάνοδό του στη θέση του κορυφαίου χασάπη της Βιέννης. 

Βλέποντας κανείς τον τίτλο και έτος κυκλοφορίας της ταινίας εύκολα μπορεί να υποθέσει ότι πρόκειται για πρώιμη gore movie σε στιλ slasher όπως αυτό καθιερώθηκε τα επόμενα χρόνια του σινεμά τρόμου. Οι πρώτες αμφιβολίες έρχονται όταν εμφανίζεται στην οθόνη το λογότυπο της θρυλικής Box Office International Pictures του μεγάλου Harry Novak, ο οποίος αν και ήταν μέσα σε κάθε είδος exploitation σινεμά τις δεκαετίες του 60 και 70, το καθαρό gore ήταν ένα είδος με το οποίο περιέργως δεν ασχολήθηκε. Η επιλογή του ήρωα του Αμερικάνικου exploitation να διανείμει το THE MAD BUTCHER στις ΗΠΑ μέσω της εταιρίας του φανερώνει ότι λογικά πρόκειται για μια ταινία που αν μη τι άλλο σίγουρα έχει το ενδιαφέρον της, κάτι που φαίνεται και από το συνεχιζόμενο cult status της από τότε που κυκλοφόρησε.

Στην πραγματικότητα το THE MAD BUTCHER είναι μια πανέξυπνη μαύρη κωμωδία με φανερή έμπνευση από όλους τους συντελεστές της, που στο τέλος της ημέρας φαίνεται να λειτουργεί καλά πετυχαίνοντας τον στόχο του σκηνοθέτη Guido Zurli και της ομάδας παραγωγής. Αυτός  είναι ξεκάθαρα η ψυχαγωγία των fans της σκηνής, κάτι που η ταινία πετυχαίνει και μάλιστα με πολύ ωραίο στιλ παρόλο που δεν καταφεύγει σε τυπικές φόρμουλες σόκιν τρόμου, όπως είχε αρχίσει ήδη να γίνεται στη σκηνή από τις αρχές της δεκαετίας του 70. Όχι ότι οι μακάβριες σκηνές και θεματολογίες λείπουν, κάθε άλλο. Απλώς ο Zurli καταφέρνει και τις παντρεύει άψογα με το μαύρο χιούμορ και το χα βαλετζίδικο κλίμα κάνοντας την ταινία προσβάσιμη σε όλους.

Πρόκειται για την ιστορία του «Καλύτερου χασάπη της Βιέννης», Otto Lehman (Victor Buono) ο οποίος βγαίνει από το τρελάδικο μετά από 3μηνο εγκλεισμό όταν και είχε βιαιοπραγήσει εναντίον μιας αντιπαθητικής πελάτισσας του χασάπικού του. Υπό τη συνεχιζόμενη γκρίνια της συζύγου του (Karin Field) αποφασίζει να περάσει από το αγαπημένο του μαγαζί πριν πάνε σπίτι, κάτι που του βγαίνει από τη μύτη καθώς ο γαμπρός του το λειτουργεί λανθασμένα, έχοντας χάσει την πελατεία. Ο Otto αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και επανέρχεται στην θέση που δικαιωματικά του ανήκει αλλάζοντας τις τιμές των κρεατικών προ τα κάτω ώστε να επαναφέρει την χαμένη πελατεία.

Όμως η σύζυγος δεν ανέχεται την συμπεριφορά του και όταν ο Otto της αναγγέλλει ότι θα μείνει στο διαμερισματάκι πάνω από το χασάπικο αυτή τα χάνει και αρχίζει τις υστερίες σχετικά με το τι θα πουν οι γείτονες και σχετικά θέματα. Ο Otto δεν αργεί να «σπάσει» και σε ένα ξέσπασμα οργής στραγγαλίζει τη γυναίκα του και αποφασίζει να χρησιμοποιήσει το πτώμα της σαν πρώτη ύλη για τα φημισμένα Βιεννέζικα λουκάνικά του. Για κακή του τύχη, ένας τοπικός δημοσιογράφος (Brad Harris) που συνεργάζεται με την αστυνομία ερωτεύεται μια όμορφη γειτόνισσα του Otto (Franca Polesello) και βρίσκεται  όλο και περισσότερο στην γειτονιά του, την ώρα που ο Otto έχει αρχίσει να «εξαφανίζει» όλους όσους θεωρεί ότι τον εμποδίζουν από το να επανέλθει στην κορυφή των χασάπηδων της Βιέννης.

Θεματικά, το THE MAD BUTCHER είναι σίγουρα μια πρωτότυπη ταινία για την εποχή της και έχει επηρεάσει φανερά πολλές μεταγενέστερες παραγωγές που ασχολούνται περίπου με την ίδια ιστορία. Εύκολα έρχονται στο μυαλό τα MOTEL HELL, THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE PART 2, EATING RAOUL και το Χονγκονγκέζικο έπος ανωμαλίας και gore THE UNTOLD STORY. Η βασική διαφορά της ταινίας του Guido Zurli με τις προαναφερόμενες είναι ότι προτιμάει να επικεντρωθεί στο κωμικό στοιχείο από ότι σε εκείνο του τρόμου, κάτι που αποδεικνύεται αμφιλεγόμενο, μιας και τουλάχιστον στην αρχή της προβολής οι θεατές που θα περίμεναν slasher και gore λογικά θα απογοητευτούν από το ανάλαφρο και χιουμοριστικό κλίμα της ταινίας, παρόλο που αυτό διακόπτεται σε τακτά χρονικά διαστήματα από εμβόλιμα πλάνα με ξεκάθαρες βάσεις στο σινεμά τρόμου.

Ξεπερνώντας αυτό το αρχικό μειονέκτημα, κανείς έχει να απολαύσει έναν καταπληκτικό Victor Buono, τον οποίο προσωπικά βρήκα τον στύλο που στηρίζει το THE MAD BUTCHER από την αρχή ως το τέλος, ακόμα και όταν το σενάριο αρχίζει να ασχολείται με άλλα και φαίνεται να χάνει την κατεύθυνσή του. Ο Αμερικανός ηθοποιός πάντα είχε κλίση προς την slapstick κωμωδία και η τάση να υποδύεται γραφικούς και γενικά παρδαλούς χαρακτήρες συνεχίζεται κι εδώ. Ο Buono ΕΙΝΑΙ ο Τρελός Χασάπης, ένας ρόλος που του πάει γάντι και που τον κάνει να παίρνει την ταινία στην πλάτη του από την αρχή ως το τέλος, ενώ δείχνει στους μη γνώστες του ταλέντου του πόσο άδικος ήταν ο πρόωρος θάνατος στις αρχές των 80s για έναν καλλιτέχνη που είχε πολλά ακόμα να προσφέρει στον χώρο της κωμωδίας.

Οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές ωχριούν μπροστά στην πλούσια φυσική παρουσία και επιβλητική ερμηνεία του Buono και γενικά περνούν απαρατήρητοι, με πιθανή εξαίρεση τον Dario Michaelis στο ρόλο του Επιθεωρητή, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά κυρίως για τις απίθανες ατάκες του και το αστείο ντουμπλάρισμά του. Ο «ήρωας» της ιστορίας, Brad Harris και η Franca Polesello είναι απλώς συμπληρωματικοί και αναγκαίοι για να εξελιχθεί η ιστορία, αλλά στο τέλος της ημέρας ο Victor Buono είναι η πραγματική ατραξιόν της ταινίας και ο βασικός λόγος που αξίζει κάποιος να ασχοληθεί μαζί της.

Πέρα όμως από την ερμηνεία του Buono, το THE MAD BUTCHER έχει αρκετό φαΐ από exploitation στοιχεία, όπως αρκετό αναίτιο γυμνό, δυο- τρεις γενικά αναίμακτους φόνους που όμως είναι αρκετά ατμοσφαιρικοί και ξεφεύγουν από το ανάλαφρο και χιουμοριστικό ύφος της ταινίας. Από εκεί και πέρα έχουμε τα γνωστά στοιχεία που συναντάμε σε αρκετές Ευρωπαϊκές  παραγωγές, όπως κρύο χιούμορ επιπέδου Ελληνικής ταινίας της δεκαετίας του 50, ξύλινες ερμηνείες από τους περισσότερους δευτερεύοντες χαρακτήρες, κάκιστο ντουμπλάρισμα που πάντως δίνει ακόμα περισσότερο χιουμοριστικό τόνο και αρκετή φλυαρία όταν το σενάριο δεν ασχολείται με τον Victor Buono.

Στα υπόλοιπα θετικά έχουμε τη φανταστική μουσική που δένει άψογα με το ύφος της ταινίας και φανερώνει την τάση για μια σχετικά ανάλαφρη παραγωγή, ενώ το φινάλε αλλάζει ύφος και γίνεται αρκετά πιο σοβαρό, χωρίς πάντως να αποφεύγει κάποια από τα γνωστά κλισέ του είδους. Στο τέλος της προβολής αυτό που μένει είναι μια διασκεδαστικότατη προσπάθεια που βρίσκει ισορροπία μεταξύ κωμωδίας και τρόμου- με το κωμικό στοιχείο πάντως να υπερέχει- και που προσωπικά θεωρώ ότι γίνεται καλύτερη με κάθε επαναλαμβανόμενη προβολή. Το σίγουρο είναι ότι δίκαια έχει αποκτήσει cult status τόσα χρόνια και στέκεται αντάξια του ονόματος και της δράσης του Harry Novak.      

Δεν υπάρχουν κυκλοφορίες στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Image/ Something Weird Video)
R0 Μ. Βρετανία (Village Entertainment)

Και οι δύο εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και ταυτόσημες από όλες τις απόψεις.