Ο Δρ. Harker ξαφνικά βρίσκεται ανάμεσα σε θαμμένα σκοτεινά μυστικά της οικογένειας των Usher και του κάστρου της όταν επισκέπτεται τον απομονωμένο Δρ. Roderic Usher.

Τα 80s δεν ήταν και η καλύτερη εποχή για τον Jess Franco που την προηγούμενη δεκαετία είχε κυκλοφορήσει την πλειοψηφία των ταινιών που θα χαρακτήριζαν το σύνολο της καριέρας του. Ο Tio Jess είχε αρχίσει να κάνει ανοίγματα προς πιο συμβατικές μορφές του σινεμά τρόμου όπως το slasher και οι μεταφορές κλασικών βιβλίων και κάπως είχε απομακρυνθεί από euro horror και euro sleaze.

Η συγκεκριμένη ταινία ανήκει σε μια σειρά μεταφορών του Edgar Allan Poe και ενώ είναι μια από τις πιο παράξενες του Franco εκείνης της περιόδου είναι ταυτόχρονα και μια από τις πιο φτηνές και κακογυρισμένες. Το σενάριο αποφασίζει να απομακρυνθεί σχεδόν ολοκληρωτικά από το πνεύμα της ιστορίας του Poe και αντλεί τις περισσότερες επιρροές του από το κλασικό THE AWFUL DR ORLOFF ξαναχρησιμοποιώντας μάλιστα εκτενή πλάνα από την ταινία.

Ο Δρ. Roderick Usher (Howard Vernon) ζει απομονωμένος στο κάστρο του για έναν καλό λόγο. Θέλει να γιατρέψει την κόρη του που πάσχει από μια σπάνια ασθένεια του αίματος και χρειάζεται συνεχείς μεταγγίσεις. Ο καλός γιατρός με τη βοήθεια του πιστού του βοηθού Morpho (Oliver Mathot) απαγάγουν άτυχες γυναίκες από τις γύρω περιοχές γι αυτό το σκοπό και μετά τις φυλακιζουν στα μπουντρούμια του κάστρου μέχρι να τις χρειαστούν ξανά. Το σκοτεινό αυτό μυστικό μαθαίνει ο νεαρός Δρ. Alan Harker (Antonio Mayans) που θαυμάζει τον Δρ. Usher και τη δουλειά του και πηγαίνει στο κάστρο μετά από πρόσκληση του καλού γιατρού.

Φυσιολογικά, η συνειδητοποίηση ότι το είδωλό του είναι στην πραγματικότητα ένας στυγνός φονιάς τον κάνει να αντιδράσει, αλλά μετά από εκτενείς συζητήσεις με τον Δρ. Usher στις οποίες του εξιστορεί από την αρχή το τι συνέβη αρχίζει να υποπτεύεται ότι όλο αυτό είναι παραίσθηση που δημιουργείται από το ίδιο το κάστρο το οποίο βαραίνει μια αρχαία οικογενειακή κατάρα, κάτι που επίσης υποστηρίζει ο οικογενειακός γιατρός Δρ. Seward (Daniel White) όσο και το προσωπικό του κάστρου.

Από την αρχή της προβολής η ατμόσφαιρα κυμαίνεται σε σχετικά καλά επίπεδα και δίνει ελπίδες στο κοινό ότι αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι τουλάχιστον αντάξιο των ονομάτων του Poe και του Franco, αλλά δυστυχώς αυτή τη φορά ο Tio Jess μοιάζει εντελώς ντεφορμέ, όπως ακριβώς και το σενάριό του. Πέρα από ελάχιστες σκηνές που θυμίζουν ότι το REVENGE IN THE HOUSE OF USHER είναι ταινία τρόμου που προέρχεται από την σκοτεινή φαντασία του Edgar Allan Poe, ουσιαστικά δεν υπάρχει καθόλου δράση στην ταινία πέρα από ατελείωτες συζητήσεις, κουραστικά flashbacks και μπερδεμένη αφήγηση, όλα δοσμένα με έναν εκνευριστικά αργό ρυθμό.

Οι λίγοι και γενικά αναίμακτοι φόνοι έρχονται υπό μορφή flashbacks στο παρελθόν, με τα περισσότερα να προέρχονται από το ανώτερο THE AWFUL DR ORLOFF και μοιραία μοιάζουν εντελώς αταίριαστα με το υπόλοιπο, με ασπρόμαυρη φωτογραφία που αν και ενισχύει την ατμόσφαιρα δεν προσθέτει κάτι από πλευράς ρυθμού και αύξησης του ενδιαφέροντος το οποίο παραμένει οριακό στην συντριπτική πλειοψηφία της προβολής. Η επιλογή του σεναρίου να μπερδεύει την πραγματικότητα με τη φαντασία γρήγορα κουράζει και κάνει την εξέλιξη της πλοκής ακόμα δυσκολότερη στην παρακολούθηση. Προς αυτή την κατεύθυνση, υπάρχουν αρκετοί περιττοί χαρακτήρες που επίσης δεν βοηθούν. Οι αποκαλύψεις που έρχονται σε άτακτα χρονικά διαστήματα δυστυχώς δεν καταφέρνουν να τονώσουν το ενδιαφέρον παρά σε ελάχιστα σημεία, μιας και οι περισσότερες στερούνται λογικής.

Αυτό που μένει μετά το τέλος της προβολής είναι οι λίγες στιγμές όμορφης γοτθικής ατμόσφαιρας και η υπερβολική ερμηνεία του βετεράνου σε ταινίες του Franco, Howard Vernon, ο οποίος κάπως ξεχωρίζει τόσο λόγω της σκηνικής του παρουσίας όσο και λόγω του χαρακτήρα του, που απέχει αρκετά από τον αντίστοιχο του Vincent Price στην κλασική ταινία του Roger Corman.

Ο Δρ. Usher έχει ενδιαφέρον και είναι κρίμα που το εντελώς χύμα σενάριο δεν κατάφερε να τον εκμεταλλευτεί προς όφελός του, παγιδευμένο σε ένα συνεχές ανακάτεμα που δεν αφήνει την ταινία να εξερευνήσει τις ενδιαφέρουσες- τουλάχιστον στα χαρτιά- διαφοροποιήσεις από την ιστορία του Poe. Ακόμα και η παρουσία της καυτής Lina Romay περνάει στο ντούκου τις περισσότερες στιγμές, αλλά τουλάχιστον υπάρχει ο Oliver Mathot στο ρόλο του Morpho, πιστού βοηθού του Δρ. Usher, που με σχεδόν τραγελαφική ερμηνεία και μακιγιάζ των 5 δολαρίων φέρνει έστω και για λίγο το χαμόγελο στα πρόσωπα των καταταλαιπωρημένων θεατών.

Σε γενικές γραμμές μπορεί κανείς να πει ότι η γενική ποιότητα του REVENGE IN THE HOUSE OF USHER δεν απέχει πάρα πολύ από το σύνολο του έργου του Jess Franco στη δεκαετία του 80, όπου η ασταμάτητη δραστηριότητά του με φτηνιάρικες ταινίες περιορισμένου βεληνεκούς δεν του επέτρεψε να επαναλάβει τους θριάμβους που είχε τη δεκαετία του 70. Ακόμα και η γνώριμη ηδονοβλεπτική οπτική γωνία που έχει συνηθίσει το κοινό του Tio Jess απουσιάζει από τη συγκεκριμένη προσπάθεια, όπως απουσιάζουν γυμνό και gore που είναι ιδιαίτερα συγκρατημένα. Αυτό που υπάρχει σε αφθονία είναι ακατάπαυστο μπλα- μπλα και ρυθμός που θα μπορούσε να βοηθήσει τους θεατές με χρόνια προβλήματα αϋπνίας αφού το να κρατηθεί κανείς ξύπνιος και στα 90 λεπτά της προβολής σίγουρα αποτελεί πρόκληση.

Πάντως αξίζει να αναφέρουμε ότι όπως συμβαίνει στη συντριπτική πλειοψηφία ταινιών του Jess Franco, υπάρχουν αρκετές διαφορετικές εκδοχές της ταινίες διαθέσιμες στο εμπόριο. Η Ισπανική μοιάζει να είναι η καλύτερη και το συγκεκριμένο σχόλιο βασίζεται πάνω της αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι κανείς πρέπει να τρέξει για να την εντοπίσει. Οι σκληροπυρηνικοί fans του Tio Jess λογικά θα το κάνουν, αλλά οι υπόλοιποι καλό θα είναι να αφήσουν στην άκρη αυτή την ατυχή προσπάθεια του θρυλικού Ισπανού δημιουργού και να ασχοληθούν με τις παλιότερες κλασικές του ταινίες που δίκαια τον έχουν τοποθετήσει στα ψηλότερα επίπεδα του παγκόσμιου exploitation σινεμά.

Δεν υπάρχουν γνωστές κυκλοφορίες στη χώρα μας.

R0 Γερμανία (VZM)
R0 Γερμανία (X Rated)
R1 Αμερική (Image Entertainment)
R2 Μ. Βρετανία (Arrow)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές εκτός εκείνης της VZM.