Μετά το πυρηνικό ολοκαύτωμα ο τυχοδιώκτης Rage μαζί με ομάδα επιλέκτων αναζητούν στην Απαγορευμένη Ζώνη κρυμμένα αποθέματα ουρανίου που είναι η μοναδική ελπίδα της ανθρωπότητας.

Συμπαθέστατη post apocalyptic b-movie από την μαμά Ιταλία, με εκτενές βιογραφικό σε τέτοιες παραγωγές στα μέσα της δεκαετίας του 80. Στη σκηνοθεσία αυτή τη φορά ο Tonino Ricci, ένα από τα λιγότερο γνωστά ονόματα της Ιταλικής σκηνής της εποχής ο οποίος αν και είχε αρκετή δραστηριότητα με spaghetti westerns, θρίλερ μυστηρίου, περιπέτειες και άλλες ταινίες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 70, ποτέ δεν κατάφερε να κάνει το μεγάλο μπαμ και να προσθέσει το όνομά του δίπλα στους υπόλοιπους μεγάλους της γειτονικής χώρας. Το A MAN CALLED RAGE είναι η μοναδική του post apocalyptic προσπάθεια στην οποία διατηρεί το συνηθισμένο του ανάλαφρο b-movie στιλ και κάνει μια ταινία περιορισμένου βεληνεκούς που απευθύνεται αποκλειστικά στους fans του είδους.

Το ανθρώπινο γένος βρίσκεται προ της ολοκληρωτικής εξαφάνισής του μετά από πυρηνικό ολοκαύτωμα που άφησε τη Γη ισοπεδωμένη. Οι επιζώντες που έχουν γλιτώσει τη ραδιενέργεια βρίσκονται σε υπόγειες εγκαταστάσεις προστατευμένοι από ραδιενέργεια, συμμορίες, μεταλλαγμένους και κάθε είδους εχθρικές ομάδες που λυμαίνονται την επιφάνεια. Ήρωας της ιστορίας ο επονομαζόμενος Rage (Bruno Minniti) που κατάφερε και επέζησε στην επιφάνεια χωρίς συνέπειες από την ραδιενέργεια αν εξαιρέσει κανείς ένα στιλάτο τροπικό μαύρισμα. Η εμπειρία του είναι αναγκαία για μια αποστολή στη Απαγορευμένη Ζώνη όπου βρίσκονται τα αποθέματα ουρανίου που σύμφωνα με έναν επιστήμονα μπορούν να σώσουν την Γη και να την επαναφέρουν στα καλά της.

Ο Rage απρόθυμα θα ηγηθεί της ομάδας επιλέκτων η οποία περιλαμβάνει τον ειδικό στα ηλεκτρονικά Omar (Cris Huerta), τον παλιόφιλο του Rage από το στρατό Werner Pochath και την όμορφη αλλά θανατηφόρα Mara (Taida Urruzola). Στην πορεία η αποστολή θα ζητήσει την βοήθεια του άσπονδου φίλου του Rage, Slash (Stelio Candelli) ο οποίος διατηρεί πολυάριθμο στρατό, αλλά για κακή τους τύχη προτιμάει να τους προδώσει και να τσεπώσει το ουράνιο για τον ίδιο ισχυροποιώντας ακόμα περισσότερο τη θέση του, αλλά όπως και όλοι θα βρεθεί προ εκπλήξεως όταν θα καταλάβει ότι το πολύτιμο ορυκτό δεν είναι τόσο εύκολο να βρεθεί.

Θα ήταν άτοπο να μακρηγορήσω για τεχνικά/ καλλιτεχνικά θέματα, καθώς η ταινία είναι γυρισμένη τσακ- μπαμ και με ελάχιστο προϋπολογισμό ίσα- ίσα για να καταφέρει να παρουσιάσει τα στοιχεία εκείνα που το κοινό των post apocalyptic περιπετειών περίμεναν από κάθε ταινία του είδους. Αρκετή δράση, συνήθως κάπως αφελής, σενάριο ό,τι να ‘ναι και βέβαια αρκετοί macho διάλογοι και θεματικές για να δώσουν τον απαραίτητο τόνο δράσης και ηρωισμού. Ξεκάθαρα πρόκειται για μια προσπάθεια με συγκεκριμένο ταβάνι, που δεν φιλοδοξεί να γίνει all time classic αλλά τουλάχιστον είναι τίμια απέναντι στο κοινό στο οποίο απευθύνεται και χαρακτηρίζει στην εντέλεια την ποιότητα των περισσότερων exploitation ταινιών της χρυσής εποχής του βίντεο.

Από το μέτωπο των πρωταγωνιστών, ο Bruno Minniti, ένας φανερά μέτριος ηθοποιός από εκείνη την συνομοταξία Ιταλών action heroes με το στανιό στο ρόλο του Rage, είναι σχεδόν ασυναγώνιστος όχι λόγω υποκριτικών δυνατοτήτων αλλά κυρίως λόγω εξωτερικής εμφάνισης και κακού ντουμπλαρίσματος.

Προσωπική μου προτίμηση ο Stelio Candelli στο ρόλο του κακού που φέρνει λίγο από Tim Thomerson υπό την επήρεια ναρκωτικών και κάθε φορά που βρισκόταν στο πλάνο ένα χαμόγελο σχηματιζόταν στο πρόσωπο μου για πολλούς λόγους, ένας από τους οποίους ήταν οι συνεχείς αφιονισμένες ατάκες του. Ο γνωστός από τα THE BIRD WITH THE CRYSTAL PLUMMAGE και MOSQUITO Werner Pochath λόγω αδιαφορίας χαρακτήρα περνάει σχεδόν απαρατήρητος μπροστά στην πλούσια φυσική παρουσία του Bruno Minniti, ενώ υπάρχουν και αρκετές εντυπωσιακές θηλυκές παρουσίες συνήθως σε αταίριαστους ρόλους σκληρών γυναικών της δράσης.

Φυσικά το post apocalyptic στοιχείο της υπόθεσης μένει στα χαρτιά, καθώς δεν υπάρχει απολύτως τίποτα κατά τη διάρκεια της ταινίας που να θυμίζει έστω αμυδρά ότι υπήρξε πυρηνική καταστροφή. Η συντριπτική πλειοψηφία των γυρισμάτων γίνεται σε ορεινές και βραχώδεις περιοχές με κάποιες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις όπως μια όμορφη σκηνή μάχης σε εγκαταλελειμμένο κτίριο, αλλά η ατμόσφαιρα καταστροφής που συναντάμε σε άλλες ταινίες του είδους δυστυχώς απουσιάζει και η ταινία παίζει περισσότερο σαν straight περιπέτεια δράσης με ελάχιστη σχέση με την επιστημονική φαντασία.

Η τελική σκηνή πολιορκίας στο τρένο είχε τις προϋποθέσεις να γίνει κλασική και ανεβάσει το A MAN CALLED RAGE ένα επίπεδο παραπάνω, αλλά τελικά λόγω μέτριων stunts, περιορισμένων πόρων και φανερής αδυναμίας του Tonino Ricci να γυρίσει σκηνές δράσης με ένα σταθερά ικανοποιητικό ρυθμό έμεινε στη μετριότητα. Γενικά η δράση στην ταινία αν και έχει την πλάκα της υποστηρίζεται κατά κανόνα από όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακές σκηνές με αυτοκίνητα και λίγο αναιμικό πιστολίδι.

Πάντως το φινάλε είναι αρκετά αισιόδοξο και χαβαλετζίδικο, με μια αφοπλιστική αφέλεια που είναι δεδομένο ότι θα φέρει χαμόγελα στο πρόσωπο των θεατών και είναι ελαφρύ όσο και η ταινία. Αρκεί να πω ότι οι πρωταγωνιστές ανακαλύπτουν κρυμμένη γνώση από την καλή περίοδο της Γης που βρίσκεται αποθηκευμένη σε... βιντεοκασέτες, μια σεναριακή παραδοχή που θυμίζει για άλλη μια φορά στους θεατές ότι η ταινία προέρχεται από την χρυσή παγκόσμια εποχή του βίντεο που μας άνδρωσε σχεδόν όλους.

Υπάρχει και μια σκηνή που αξίζει ξεχωριστή αναφορά μιας και πρόκειται για στιγμή μοναδικής και ανεπανάληπτης σκηνοθετικής έμπνευσης να γυριστεί σκηνή μάχης στην ύπαιθρο  υπό τους ήχους μεγαλοφυώς αταίριαστης Italo Disco σαν αυτές που παίζεται σε 80s parties. Αν μη τι άλλο για αυτή τη σκηνή απο μόνη της αξίζει να αναζητήσει κανείς την ταινία, που επίσης συνοψίζει και την όλη διάθεση που διέπει το σύνολο της παραγωγής. Ελαφριά, χαβαλετζίδικη και διασκεδαστική σε βαθμό κακουργήματος.        

Δεν υπάρχουν γνωστές εκδοσεις στη χώρα μας.

Δεν υπάρχουν γνωστές επίσημες εκδόσεις προς το παρόν. Πιθανότατα κυκλοφορεί σε bootleg DVD-R με εικόνα από εκδόσεις που είχαν κυκλοφορήσει σε βιντεοκασέτα.