Η μικρή Rosalie συνηθίζει να παίζει στο γειτονικό νεκροταφείο με τους φίλους της, αλλά η νεαρή συνοδός της θα ανακαλύψει με τρόμο ότι οι φίλοι της είναι στην πραγματικότητα αιμοδιψή ζόμπι που έχει υπό τις τηλεπαθητικές διαταγές της.

Ο θρυλικός Harry Novak ταύτισε το όνομά του με το exploitation σινεμά και μάλλον δίκαια αφού πρακτικά ανακάλυψε το sexploitation με τα λεγόμενα nudie- cuties του τη δεκαετία του 60. Ο δαιμόνιος παραγωγός είχε πάντα τη μοναδική ιδιότητα να προσαρμόζεται στις συνθήκες κάθε εποχής και να παραγει δεκάδες exploitation ταινίες μιμούμενος τις ταινίες των μεγάλων στούντιο της εποχής. Με τη σκηνή του τρόμου άρχισε να ασχολείται στα τέλη των 60s όταν και άρχισε η παγκόσμια απελευθέρωση του γυμνού στο σινεμα και άρχισε να συνδιάζεται με βία και μακαβριες θεματολογίες.

Πρωτη ταινία τρόμου που κυκλοφόρησε ήταν το THE TOY BOX to 1971, αλλά το 1977 ήταν η μάλλον πιο παραγωγική περίοδος του για το είδος, με τις κυκλοροφίες των AXE, RATTLERS, RITUALS και το υπό σχολιασμό THE CHILD, μια πρώιμη zombie movie που έχει όλα τα στοιχεία που θα πρίμενε κανείς από μια παραγωγή του Harry Novak, με μόνη εξαίρεση το γυμνό που απουσιάζει παντελώς και μάλλον ορθά.

Πρόκειται για μια καλογυρισμένη και αρκετά ατμοσφαιρική ταινία σε όλη τη διάρκειά της που ασχολείται με την μικρή Rosalie (Rosalie Cole) που μένει με τον πατέρα της στο απομακρυσμένο σπίτι τους κοντά στο νεκροταφείο. Ο πατέρας προσλαμβάνει την όμορφη Alicianne (Laurel Barnett) για να κάνει παρέα στην κόρη του η οποία συνηθίζει να πηγαίνει στο νεκροταφείο σε ακατάλληλες ώρες για να παίξει με τους λεγόμενους «φίλους» της. Φυσιολογικά, τόσο ο πατέρας όσο και η Alicianne υποθέτουν ότι οι φίλοι της Rosalie είναι φανταστικά πρόσωπα που δημιούργησε μετά τον πρόσφατο θάνατο της μητέρας της. Όμως οι φίλοι υπάρχουν και είναι αιμοδιψή ζόμπι τα οποία η Alicianne έχει υπό τις διαταγές της και τα χρησιμοποιεί για να εκδικηθεί όλους όσους πιστεύει ότι είχαν εμπλοκή στο θάνατο της μητέρας της.

Από την αρχή της προβολής, η ταινία βγάζει προς τα έξω την πυκνή ατμόσφαιρα που διατηρεί σε όλη της την διάρκεια, με πανέμορφα φωτογραφημένα πλάνα από τον Mori Alavi, που για άλλη μια φορά αποδεικνύουν ότι ο Harry Novak ήξερε να προσλαμβάνει τα κατάλληλα άτομα για τις ταινίες του. Η ατμόσφαιρα γίνεται ακόμα καλύτερη σε συνδυασμό με την κλασική για το είδος μουσική του Rob Wallace που δίνει τον τόνο μυστηρίου και αβεβαιότητας. Το σενάριο κάνει ό,τι μπορεί προς αυτή την κατεύθυνση προσπαθώντας να διατηρήσει το μυστήριο όσο περισσότερο μπορεί, ακόμα κι αν οι παραδοχές και κλισέ του είδους το αναγκάζουν να προδώσει από πολύ νωρίς το μυστικό του.

Πάντως προβλήματα υπάρχουν και προέρχονται κυρίως από την αδυναμία ή απροθυμία του σεναρίου να δώσει ικανοποιητικές εξηγήσεις για την προέλευση των πλασμάτων και την σχέση τους με τη μικρή Rosalie, όσο και για τις τηλεπαθητικές ιδιότητές της. Οι μισοεξηγήσεις και το επιδερμικό βάθος στους χαρακτήρες κυριαρχούν και μοιραία τονίζουν την γενική έλλειψη κινήτρων και τα κάπως πρόχειρα θεμέλια της ιστορίας. Επίσης η ταινία δείχνει να χωλάινει στις σκηνές δράσης οι οποίες αν και καλογυρισμένες είναι ολίγον τι αφελείς, αλλά πάντως καταφέρνει να δημιουργήσει σασπένς ιδίως προς το φινάλε, που είναι της σχολής NIGHT OF THE LIVING DEAD και είναι αρκετά εντυπωσιακό για τα επίπεδα της παραγωγής. Εκείνο το σημείο επίσης θυμίζει αρκετά την κλασική σκηνή πολιορκίας του LET SLEEPING CORPSES LIE, ενώ υπάρχουν και διάσπαρτες αναφορές σε άλλες zombie movies της εποχής όπως το TOMBS OF THE BLIND DEAD.

Ένα ακόμα θετικό είναι οι αρκετά καλές ερμηνείες από τους περισσότερους πρωταγωνιστές που είναι δοσμένοι στους ρόλους τους. Πανέμορφη στο ρόλο της συνοδού η  Laurel Barnett και αρκετά πειστική και στα πρότυπα της Marilyn Burns από το THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE προς το φινάλε όπου καταφέρνει να μεταδώσει άριστα τον πανικό της. Η μικρή Rosalie Cole αν και σίγουρα δε είναι τρομερή ηθοποιός ήταν κατά διαστήματα ανατριχιαστική με την ερμηνεία της, κυρίως λόγω της φύσης του ρόλου της, αν και όπως ανέφερα παραπάνω, τα κίνητρά της αφήνουν αρκετό υλικό στη φαντασία του θεατή.

Από εκεί και πέρα, η παραγωγή είναι πιστή στα exploitation πρότυπα που έχτισε την καριέρα του ο Harry Novak, προσφέροντας αρκετό gore και φόνους με μπόλικο αναληθοφανές αίμα. Οι σκηνές gore είναι σε αφθονία, αλλά υποστηρίζονται από γενικά αδέξια ειδικά εφέ της εποχής. Πάντως σε όλες αυτές τις σκηνές φαίνεται καθαρά ότι ο σκηνοθέτης και το επιτελείο ξέρουν από ταινίες τρόμου και ότι η καρδιά της όλης προσπάθειας βρίσκεται στη σωστή θέση.

Όπως όλες οι ταινίες του Harry Novak έτσι και αυτή ξέρει ακριβώς τι ζητάει το κοινό της και προσπαθεί να του το δώσει όσο καλύτερα μπορεί. Η b-movie αίσθηση και αισθητική είναι διάχυτη από την αρχή ως το τέλος αλλά το THE CHILD είναι μια τίμια και ειλικρινέστατη προσπάθεια που αναγνωρίζει τους περιορισμούς της και σίγουρα βγήκε ανώτερη απ’ ότι ίσως έβγαινε στα χερια άλλων ακόμα και με μεγαλύτερο προϋπολογισμό.

Δεν υπάρχουν γνωστές εκδοσεις στη χώρα μας.

R0 Γερμανία (Laser Paradise)
R0 Γερμανία (Marketing Film)
R1 Αμερική (Image Entertainment/ Something Weird Video) – μαζί με το “I EAT YOUR SKIN”
R2 Μ. Βρετανία (4Digital Media)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με 4:3 fullsreen μεταφορά. Η έκδοση της Something Weird έχει τα γνωστά πολλά extras που έχει σε κάθε κυκλοφορία της εταιρίας, αλλά η Βρετανική περιέχει μια ωραία συνέντευξη 40 λεπτών του Harry Novak. Η Γερμανική έκδοση της Laser Paradise περιέχει μόνο ντουμπλαρισμένο στα Γερμανικά κανάλι ήχου, όπως και κάποιες άλλες Γερμανικές εκδόσεις που έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς, αλλά η έκδοση της Marketing Film περιέχει και το πρωτότυπο Αγγλικό.