Ένας τυχοδιώκτης και η ομάδα του εισβάλουν στο φρούριο ενός παρανοϊκού ηγέτη αίρεσης για να κλέψουν τα μυθικά Τέσσερα Στέμματα που έχει στην κατοχή του και που μπορούν να δώσουν υπερφυσικές δυνάμεις στον κάτοχό τους.

Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι που διαβάζουν το συγκεκριμένο site γνωρίζουν την ύπαρξη εκείνης της συνομοταξίας ταινιών που γίνονται μύθος όταν κανείς τις δει μικρό παιδί. Για ‘μένα προσωπικά ίσως δεν υπάρχει πιο αντιπροσωπευτική από τη συγκεκριμένη Ιταλο- Ισπανο- Αμερικάνικη συμπαραγωγή από την θρυλική Cannon Group. Πρόκειται για μια ταινία που κυκλοφόρησε για να εισπράξει λόγω της μανίας με εξωτικές περιπέτειες τύπου Indiana Jones που έβγαιναν συνεχώς σε όλο το πρώτο μισό των 80s και μάλιστα είχε κυκλοφορήσει στα σινεμά στη χώρα μας σε 3D και έμελλε να είναι η πρώτη ταινία 3D που είδα ποτέ.

Για την ταινία καθαυτή δεν θυμόμουν τίποτα αφού από τότε που άρχισα να την αναζητώ δεν υπήρχε κάποια σοβαρή κυκλοφορία και οι προσπάθειες μου να την εντοπίσω έπεφταν συνεχώς στο κενό. Όμως θυμόμουν το συναίσθημα που είχα νιώσει εκείνη την εποχή φορώντας τα χάρτινα κόκκινα και πράσινα γυαλάκια που μοίραζε το σινεμά στους θεατές, θυμάμαι αντικείμενα να έρχονται μέσα στα μούτρα μου από την οθόνη και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες, οπότε η ταινία όλο και μεγάλωνε στο μυαλό μου αυτά τα χρόνια αναζήτησης.

Τελικά το internet και τα παρελκόμενά του επιτέλους με βοήθησε να εντοπίσω μια καλή κόπια και έτσι ένα ακόμα μικρό όνειρο που είχα από την παιδική μου ηλικία έγινε πραγματικότητα. Σίγουρα δεν περίμενα ότι η ταινία θα άξιζε, ούτε ότι θα ένιωθα τα ίδια συναισθήματα όπως τότε, αφού τόσα χρόνια έχω μάθει καλά ότι αλλιώς βλέπει τις ταινίες ένας πιτσιρικάς 12 χρονών και αλλιώς ένας 40άρης, χρόνια ψημένος σε b-movies και εξεζητημένες παραγωγές. Το ένστικτό μου έλεγε να προετοιμαστώ για το χειρότερο, αλλά ευτυχώς η ταινία του Ferdinando Baldi όχι μόνο δεν ήταν όσο απογοητευτική όσο περίμενα, αλλά αντίθετα έφερνε χαμόγελα ικανοποίησης και εκείνη τη γλυκιά αίσθηση νοσταλγίας καθ’ όλη τη διάρκεια της προβολής, έστω και για τους λάθος λόγους.

Η ταινία ξεκινάει εντυπωσιακά, με τον κλασικό σε spaghetti westerns των τελών της δεκαετίας του 60 πρωταγωνιστή Tony Anthony να παλεύει με διάφορα στοιχεία της φύσης, ακαθόριστα πετούμενα πλάσματα, φίδια και κρυμμένες παγίδες σε έναν χαμένο ναό, αναζητώντας ένα ανυπολόγιστης αξίας αρχαίο κλειδί που πιστεύεται ότι θα ξεκλειδώσει την δύναμη των μυθικών Τεσσάρων Στεμμάτων τα οποία μπορούν να δώσουν υπερφυσικές δυνάμεις στον κάτοχό τους. Με τα πολλά, ο τυχοδιώκτης J.T. Striker βρίσκει το κλειδί και το επιστρέφει στους εργοδότες του, οι οποίοι έχουν στην κατοχή τους 2 από τα Στέμματα και γνωρίζουν ότι τα εναπομείναντα 2  βρίσκονται στην κατοχή ενός φανατικού ονόματι Αδελφός Jonas (Emiliano Redondo) ο οποίος διατηρεί Αίρεση που λατρεύει επί της ουσίας τον ίδιο και θέλει τη δύναμη των Στεμμάτων για να κατακτήσει τον κόσμο.

Ο Striker είναι διστακτικός στην αρχή, αλλά οι διαβεβαιώσεις του συνεργάτη του ότι θα τον αφήσει να στελεχώσει μόνος του την ομάδα τον κάνουν να αλλαξει γνώμη. Έτσι ο σκληρός και πραγματιστής Striker μαζεύει την ομάδα ειδικών αποτελούμενη από ανθρώπους της περιπέτειας με διάφορες ειδικεύσεις. Αυτοί είναι οι Rick (Jerry Lazarus), η αθλήτρια Liz (Ana Obregon) και ο σύζυγός της Socrates (Francisco Rabal), μαζί με τον συντονιστή της αποστολής Edmond (Gene Quintano). Στόχος τους, να μπουκάρουν στο απόρθητο φρούριο του Αδελφού Jonas και να κλέψουν τα Στέμματα πριν ο παρανοϊκός ιερέας και οι πιστοί του τους πάρουν χαμπάρι.

Ο πρωταγωνιστής Tony Anthony θεωρείται από πολλούς ότι πρωτοπόρησε στην αναβίωση του 3D σινεμά στα 80s με 2 παραγωγές γυρισμένες σε 3D, αλλά για διάφορους λόγους το TREASURE OF THE FOUR CROWNS έμελε να είναι η τελευταία του ταινία, καθώς μετά αποσύρθηκε και ασχολιόταν πότε- πότε με την παραγωγή low budget ταινιών. Πάντως στην συγκεκριμένη ταινία είναι ο κλασικός εαυτός του, σκληρός, λιγομίλητος και με γκαρνταρόμπα που ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους από την πρώτη σκηνή και εκείνο το μαγικό κόκκινο τζάκετ το οποίο προφανώς είναι πιο άνετο από τα δερμάτινα σακάκια και το καπέλο του Indiana Jones.

Κακά τα ψέματα, το TREASURE OF THE FOUR CROWNS είχε ένα και μόνο σκοπό. Να εκμεταλλευτεί τα κόλπα του 3D στο έπακρο, κάτι που φαίνεται σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Το χαβαλετζίδικο στόρι υπάρχει απλώς επειδή πρέπει και για να δικαιολογεί κάποιες εξεζητημένες λήψεις του Baldi. Από εκεί και πέρα το ενδιαφέρον είναι μάλλον οριακό και περιορίζεται σε μια- δυο καλογυρισμένες σκηνές αναρρίχησης, τους αφιονισμένους μονόλογους του Αδελφού Jonas που κανείς πρέπει να ακούσει για να πιστέψει, λίγες σκηνές που υποστηρίζονται από όμορφα ειδικά εφέ της παλιάς σχολής και την αταίριαστα υπέροχη μουσική του Ennio Morricone που θα μπορούσε να βρίσκεται και στις πιο ακριβές και καλογυρισμένες περιπέτειες της εποχής.

Όλο το υπόλοιπο αποτελείται από πλάνα που κανείς μπορεί να εκτιμήσει μόνο στην 3D έκδοση της ταινίας, τα οποία περιλαμβάνουν δεκάδες αντικείμενα να κινούνται συνεχώς και αδιακρίτως προς την κάμερα, παιδικούς διαλόγους, ξύλινες ερμηνείες από τους περισσότερους πρωταγωνιστές, ελάχιστη λογική στα δρώμενα και ένα παρανοϊκό φινάλε που αψηφάει κάθε λογική εξήγηση. Τα- υποτίθεται κρυμμένα- κορδονάκια που χρησιμεύουν για κάποιες πτήσεις (ναι, πτήσεις) του μαγικού κλειδιού φαίνονται ξεκάθαρα στα περισσότερα πλάνα, κάτι που δίνει ακόμα περισσότερη αίσθηση ανεπιτήδευτου χιούμορ, όταν οι διάλογοι δεν φροντίζουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Πάντως στο φινάλε έχουμε ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει η ταινία από πλευράς ειδικών εφέ, με κάποιες καλοφτιαγμένες μέσα στη φτήνια τους σκηνές gore και μπαμ- μπουμ και εκρήξεις στην παράδοση Ευρωπαϊκών συμπαραγωγών της εποχής. Η ταινία παραμένει αρκετά ψυχαγωγική, αρκεί φυσικά το κοινό να κάνει τα στραβά μάτια στην συνεχή και ξεδιάντροπη χρήση 3D τεχνασμάτων, που δυστυχώς στις εκδόσεις σε βίντεο και την πρόσφατη σε DVD όχι μόνο δεν προσφέρουν κάτι, αλλά κάνουν το θέαμα κουραστικό και κατά διαστήματα εκνευριστικό.

Οπότε αυτά που χρειάζεται κανείς για να ευχαριστηθεί το TREASURE OF THE FOUR CROWNS είναι ανοιχτό μυαλό, τάση συγχώρεσης των πολλών κακοτοπιών και η συνειδητοποίηση ότι η ταινία δεν θα είναι τόσο καλή όσο μας είχε φανεί όταν είμαστε μικροί. Με αυτό τον τρόπο μπορεί κανείς να δει ότι τουλάχιστον το συναίσθημα είναι ακόμα εκεί και με λίγη θετική προδιάθεση η προβολή μπορεί να φέρει αρκετές ανταμοιβές ιδίως για τους παλιότερους fans.   

Δεν υπάρχουν γνωστές εκδοσεις στη χώρα μας.

R1 Αμερική (Shout! Factory) – Action Adventure Movie Marathon

Η μοναδική αυτή γνωστή έκδοση μόλις κυκλοφόρησε (Ιούλιος 2014) και είναι χωρίς περικοπές