Σχόλια: 
 Θα περίμενε κανείς η Αμερικάνικη ανεξάρτητη παραγωγή να είχε κάνει μεγαλύτερες κινήσεις για να κλέψει λίγη από τη δόξα της Hammer με τις περιπέτειες του Δράκουλα που αναβίωσε ουσιαστικά το DRACULA: PRINCE OF DARKNESS του 1966 μετά από 6 χρόνια σιωπής του θρυλικού κόμη. Το COUNT YORGA: VAMPIRE βγήκε στις ΗΠΑ λίγες εβδομάδες πριν την κυκλοφορία του SCARS OF DRACULA και την διανομή του ανέλαβε η American International Pictures που είχε αρχίσει να μπαίνει στα χωράφια της Hammer τρόπον τινά με το THE VAMPIRE LOVERS. Όμως ο αρχικός στόχος της ταινίας δεν ήταν να δώσει αντίπαλο δέος για τον Drac του Chris Lee, αλλά να εκμεταλλευτεί την μικρή αυτή βαμπιροαναβίωση μέσω softcore τσοντούλας.
 Ευτυχώς για όλους μας, το σχέδιο τελικά άλλαξε και το THE LOVES OF COUNT IORGA, VAMPIRE μετονομάστηκε σε σκέτο COUNT YORGA: VAMPIRE και το σενάριο αναπτύχθηκε για τίμια και old school ταινία με βρικόλακες. Η επιλογή του Robert Quarry για τον πρωταγωνιστικό ρόλο προσωπικά μου είχε φανεί λίγο αταίριαστη πριν δω την ταινία, αλλά στην πράξη αποδείχτηκε το βασικό της ατού, πέρα από την πυκνή ατμόσφαιρα και την προσήλωση στην αφήγηση του σεναρίου.
 Η δράση τοποθετείται στην σύγχρονη εποχή, όπου μια παρέα 3 ζευγαριών έχει οργανώσει σεάνς υπό την αιγίδα του μυστηριώδη Βούλγαρου κόμη Yorga (Robert Quarry), με στόχο να επικοινωνήσουν με την νεκρή πρόγονο μιας από τις γυναίκες. Όμως ο σκοτεινός κόμης στην πραγματικότητα είναι βρικόλακας και εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι η νεαρή Errica (Judy Lang) και ο φίλος της Paul (Michael Murphy) προσφέρονται να τον πετάξουν με το αμάξι τους στο κάστρο του. Το αμάξι τους παγιδεύεται σε μια λιμνούλα λάσπης στους γύρω χώρους του κάστρου και το ζευγάρι δέχεται επίθεση από τον με ακονισμένα δόντια κόμη Yorga.
 Όμως την επόμενη μέρα κανείς από τους δύο δεν θυμάται τι είχε συμβεί, ενώ η Errica αρχίζει να νιώθει μια ανεξήγητη αδυναμία. Ο Paul καλεί τον γιατρό και φίλο του Δρ. Hayes (Roger Perry) για να την εξετάσει και ο καλός γιατρός ανακαλύπτει ότι η Errica έχει χάσει αρκετό αίμα και έχει δυο μικρά σημαδάκια σαν από δάγκωμα στο λαιμό της.
 Η παρέα δεν αργεί να υποπτευθεί ότι ο κόμης Yorga παίζει να είναι βρικόλακας, αλλά ακόμα και οι ίδιοι δεν μπορούν πάρουν στα σοβαρά έναν τέτοιο ισχυρισμό και έτσι ο καλός γιατρός αποφασίζει να επισκεφτούν απρόσκλητοι το κάστρο του κόμη λίγο πριν το χάραμα ώστε να δοκιμάσουν τη θεωρία τους. Όμως λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, καθώς ο πάλιουρας Yorga έχει ήδη φροντίσει να υπνωτίσει τις υπόλοιπες γυναίκες της παρέας και ετοιμάζει στον γιατρό και τον φίλο του Michael (Michael McReady) τις δικές του σκοτεινές εκπλήξεις.
 Όπως προανέφερα, ο γνωστός από τα MADHOUSE και DR. PHIBES RISES AGAIN Robert Quarry στην αρχή κάπως με ξένισε στο ρόλο βρικόλακα, αλλά στην πράξη ο Αμερικανός ηθοποιός είναι επιβλητικός και με διέψευσε σε κάθε ευκαιρία που του δόθηκε. Η φυσική του παρουσία είναι εντυπωσιακή και υπνωτική όπως και του χαρακτήρα που υποδύεται, όπως ακριβώς και ο τρόπος που παραδίδει τις φοβερές ατάκες του. Σίγουρα ο Quarry κάνει έναν από τους κορυφαίους βρικόλακες στην ιστορία του είδους και αυτό δεν είναι λίγο αν σκεφτεί κανείς ότι ένας από τους ελάχιστους κοινά αποδεκτούς βρικόλακες ακόμα και μέχρι σήμερα δεν είναι άλλος από τον τεράστιο Christopher Lee.
 Δίπλα στον Quarry έχουμε ένα αρκετά γνωστό επιτελείο ηθοποιών της εποχής και ιδίως παραγωγών της AIP, με τον Roger Perry να ξεχωρίζει στο ρόλο του δύσπιστου γιατρού και βασικού πολέμιου του κόμη Yorga, με την τε-α-τετ συνάντηση των δύο προς το φινάλε να είναι σκηνή ανθολογίας για τον γράφοντα. Όλοι οι υπόλοιποι είναι επίσης εντός κλίματος και δένουν άψογα με την δράση και την ατμόσφαιρα. Από αυτή την άποψη, ο τρόπος αφήγησης είναι συγκρατημένος και με έμφαση στο μυστήριο, τουλάχιστον μέχρι την κορύφωση όπου έχουμε όλα τα στοιχεία που θα περίμενε κανείς από μια ταινία με βρικόλακες σε αφθονία.
 Σε γενικές γραμμές, ο φανερός οπαδός της σκηνής του τρόμου σκηνοθέτης Bob Kelljan (RAPE SQUAD, SCREAM BLACULA SCREAM) στην δεύτερη του φορά πίσω από την κάμερα καταφέρνει να φτιάξει μια αρκετά πρωτότυπη και φρέσκια ταινία που χρησιμοποιεί τα περισσότερα κλισέ του είδους προς όφελός της.
 Προσωπικά βρήκα αρκετούς παραλληλισμούς με την κλασική κωμωδία τρόμου των 80s FRIGHT NIGHT, οι συντελεστές της οποίας σίγουρα έχουν το COUNT YORGA: VAMPIRE ψηλά στις προτιμήσεις τους. Το παιχνίδι μεταξύ μυθολογίας και πραγματικότητας, η πεισματική άρνηση των πρωταγωνιστών να δεχτούν αυτό που τους κοιτάζει κατάματα και άλλες αντίστοιχες θεματικές έχουν την τιμητική τους και βγάζουν και ολίγο από έξυπνα συγκαλυμμένο μαύρο χιούμορ, κάτι που μοιάζει επιτηδευμένη κίνηση του σκηνοθέτη και του σεναρίου.
 Από εκεί και πέρα δεν λείπουν και οι στρατηγικά τοποθετημένες σκηνές βίας και gore που αν και μετριοπαθείς μοιάζουν ό,τι πρέπει για την ταινία, χωρίς να καταφεύγουν σε υπερβολές. Στο ίδιο κλίμα και κάποιες φοβερές ατμοσφαιρικές σεκάνς μέσα στο κάστρο, ενώ το φινάλε είναι απόλυτα ταιριαστό και φανερά της παλιάς σχολής, όπως άλλωστε και ολόκληρο το COUNT YORGA: VAMPIRE. Δεν λείπουν και οι σκηνές σκοτεινού ερωτισμού μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων του κόμη Yorga είναι γυναίκες, που όμως δεν είναι sleazy ούτε ιδιαίτερα αποκαλυπτικές ώστε να μπάσουν την ταινία σε περιοχές sexploitation.
 Το όλο εγχείρημα μοιάζει να έχει βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στα διαφορετικά στοιχεία του και συνδιάζει μυστήριο, αγωνία, τρόμο και χιούμορ σε ζηλευτό βαθμό επιτυχίας. Φυσιολογικά, το αναπόφευκτο sequel ήρθε ένα χρόνο αργότερα με τους ίδιους πάνω κάτω συντελεστές και λογική, αλλά ενώ είναι μια αξιόλογη ταινία, δεν φτάνει τα επίπεδα αρτιότητας του COUNT YORGA: VAMPIRE που προσωπικά τοποθετώ με ευκολία ανάμεσα στις κορυφαίες ταινίες με βρικόλακες εκείνης της περιόδου.
|
