Μια ομάδα ανθρώπων αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το πλοίο στο οποίο ταξίδευαν εξαιτίας σφοδρής καταιγίδας, αλλά καταλήγουν σε ένα άγνωστο τόπο γεμάτο σαρκοβόρα τέρατα και επικίνδυνες ομάδες ντόπιων.
Σχόλια:
Καιρός για την θρυλική Hammer να ασχοληθεί με την περιπέτεια αφήνοντας για λίγο στην άκρη το σινεμά τρόμου με το οποίο είχε δοξαστεί εκείνη την εποχή. Ή μήπως δεν το αφήνει στη άκρη; Το THE LOST CONTINENT από τη μεταγενέστερη περίοδο της Βρετανικής εταιρίας αποδεικνύει ότι δεν είναι τόσο εύκολο. Αποτέλεσμα μια παράξενη και άνιση ταινία που προσπαθεί να χωρέσει τόσο στοιχεία περιπέτειας στην παράδοση της AIP, θρίλερ χαρακτήρων όσο και τρόμου/ monster movie τύπου ISLAND OF TERROR (1966). Το αποτέλεσμα δεν είναι όσο επιτυχημένο θα ήθελαν οι συντελεστές, αλλά είναι αρκετά διασκεδαστικό ενώ έχει αυξημένο ενδιαφέρον για τους fans της Βρετανικής εταιρίας.
Πρόκειται για την ιστορία μιας ετερόκλητης ομάδας ανθρώπων που ξεκινούν ένα ταξίδι με το όχι ιδιαίτερα αξιόπιστο πλοίο του καπετάν Lansen (Eric Porter) προς το Καράκας όπου ο καθένας τους έχει κάνει διάφορα σχέδια για το μέλλον. Ο κάθε επιβάτης φαίνεται να έχει την προσωπική του ατζέντα και αρκετά σκοτεινά μυστικά που προκάλεσαν το ταξίδι με το συγκεκριμένο πλοίο. Όμως ο καπετάνιος που έχει το δικό του μερίδιο σκοτεινών μυστικών έχει γεμίσει το πλοίο με επικίνδυνα εκρηκτικά τα οποία εκρήγνυνται όταν βραχούν και που σκοπεύει να πουλήσει παράνομα όταν φτάσουν στο Καράκας. Δυστυχώς για όλους τους επιβαίνοντες, το πλοίο βρίσκεται ξαφνικά στο έλεος μανιασμένης καταιγίδας που τους αναγκάζει να το εγκαταλείψουν.
Το ταξίδι με τη σωσίβια λέμβο στον ωκεανό έχει πολλές δυσκολίες και δοκιμάζει τις αντοχές των μελών της ομάδας. Σαν μάνα εξ ουρανού, το σχήμα μιας απομακρυσμένης ακτής ανεβάζει ξανά το ηθικό τους, αλλά με το που αρχίζουν να πλησιάζουν δέχονται επίθεση από άγνωστης προέλευσης πλάσματα καθώς και από μια ομάδα ανθρώπων κατοίκων του αγνώστου αυτού μέρους. Αποδεικνύεται ότι εκτός από σαρκοφάγα τέρατα στο νησί υπάρχουν 2 αντιμαχόμενες ομάδες ανθρώπων που ναυάγησαν από την εποχή των σταυροφοριών και νομίζουν ότι η Ιερά Εξέταση υπάρχει ακόμα. O καπετάνιος μαζί με τους εναπομείναντες επιζώντες προσπαθούν να τους πείσουν να αντισταθούν στον δυνάστη της περιοχής και να χρησιμοποιήσουν το πλοίο τους που εντωμεταξύ εμφανίστηκε ξανά για να πάνε πίσω στον πολιτισμό.
Όπως ίσως να φαίνεται από την εντελώς χύμα υπόθεση, η ταινία ουσιαστικά χωρίζεται σε δύο ξεχωριστά θεματικά μέρη καθένα από τα οποία καταλαμβάνει ακριβώς τον ίδιο χρόνο προβολής. Στο πρώτο μισό, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην εισαγωγή των διάφορων χαρακτήρων και στο περιπετειώδες ταξίδι με το πλοίο. Το δεύτερο μέρος αλλάζει εντελώς ύφος και περισσότερο θυμίζει μεταγενέστερες περιπέτειες φαντασίας τύπου THE PEOPLE THAT TIME FORGOT και WARLORDS OF ATLANTIS, αλλά με περισσότερα στοιχεία ρεαλισμού και τρόμου.
Από αυτό τον άτυπο διαχωρισμό προκύπτουν και τα περισσότερα προβλήματα της ταινίας, που δείχνει να μην έχει αποφασίσει τι ακριβώς θέλει να είναι. Περιπετειώδες θρίλερ με έμφαση στους σκοτεινούς χαρακτήρες, φανταστική περιπέτεια δράσης, ή αιματηρή monster movie. Κάθε ένα από αυτά τα είδη έχει στοιχεία παρόντα, αλλά ποτέ δεν σχηματίζουν ένα ενιαίο σύνολο. Η επιλογή της εξερεύνησης των πτυχών της προσωπικότητας του κάθε χαρακτήρα δίνει μεν ενδιαφέρον και υπόσταση στον καθέναν τους, όμως δίνει σε όλους σκοτεινές πλευρές ώστε είναι δύσκολο κανείς να ταυτιστεί μαζί τους.
Με τη μετάβαση στο άγνωστο νησί, όλη αυτή η ανάλυση χαρακτήρων πάει χαμένη καθώς το ενδιαφέρον μετατοπίζεται απότομα σε μάχες με τέρατα και στις προσπάθειες της ομάδας να ξεφύγει από τις εχθρικές φυλές ιθαγενών. Ακόμα και αυτές όμως μοιάζουν να απευθύνονται πιο πολύ σε ενήλικο κοινό παρά στο οικογενειακό κοινό των περιπετειών φαντασίας, αν φυσικά εξαιρέσει κανείς τα γελοία εφέ.
Όπως και να το δει κανείς, το σενάριο δεν βγάζει και πολύ νόημα και μοιάζει σαν να γραφόταν εκείνη τη στιγμή από τους συντελεστές. Αυτό δικαιολογείται εν μέρη από την αντικατάσταση του αρχικού σκηνοθέτη Leslie Norman από τον Michael Carreras, οποίος εξάντλησε το budget με αποτέλεσμα να διακοπεί η παραγωγή. Όμως κατά ένα παράξενο τρόπο το όλο εγχείρημα δείχνει να λειτουργεί αρκετά καλά, ιδίως για τους πιο καλόβολους θεατές. Τα επίπεδα παραγωγής είναι αποδεκτά δεδομένου του περιορισμένου προϋπολογισμού, ιδίως στο πρώτο μισό της ταινίας.
Με το που εμφανίζονται τα διάφορα πάνινα τέρατα αρχίζει και το ανεπιτήδευτο χιούμορ της ταινίας, καθώς η πλειοψηφία των εφέ είναι αστεία, με αποκορύφωμα τον τρόπο που ανακάλυψαν οι ιθαγενείς για να περπατούν πάνω στο νερό, τον οποίο κανείς πρέπει να δει για να πιστέψει. Εκτός από αυτή τη μοναδική σύλληψη, υπάρχει και τουλάχιστον άλλη μια σκηνή ανθολογίας με την μάχη μεταξύ ενός ακαθόριστου καβουροειδούς πλάσματος και ενός γιγάντιου σκορπιού. Σε όμοια πλαίσια, ολόκληρη η ταινία έχει έναν γρήγορο ρυθμό που καλύπτει τις πολλές σεναριακές αφέλειες και αυθαιρεσίες, ενώ οι ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών είναι ρεαλιστικές και φροντισμένες, σε αντίθεση με τα ελάχιστα πιστευτά γεγονότα του σεναρίου.
Θα ήταν μεγάλη ανακρίβεια να μιλήσει κανείς για μια κλασική ταινία της Hammer. Το THE LOST CONTINENT είναι μια διασκεδαστική ταινία που είχε όραμα και στόχο αλλά η εμμονή των συντελεστών να χωρέσουν πολλά διαφορετικά στοιχεία, όσο και οι διάφορες αντικαταστάσεις προσωπικού και τα προβλήματα στην παραγωγή τελικά δεν την άφησαν να περπατήσει. Για τους fans της Βρετανικής εταιρίας είναι σίγουρα ένα αξιοπερίεργο, αλλά από εκεί και πέρα δυσκολεύομαι να βρω κοινό στο οποίο να την συστήσω αφού φαίνεται να απευθύνεται εξίσου σε φίλους των θαλασσινών περιπετειών φαντασίας όσο και στους οπαδούς b-movies τεράτων.
Σε κάθε περίπτωση αξίζει ένα βλέφαρο μόνο και μόνο για όλα τα ετερόκλητα στοιχεία που επιχειρεί να ενώσει, αλλά η αίσθηση ότι θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη παραμένει διάχυτη καθ’ όλη τη διάρκεια και μετά το τέλος της προβολής.
DVD Notes:
Η ταινία κυκλοφορεί στη χώρα μας από την New Star σε έκδοση που περιέχει την μεγαλύτερη Αμερικάνικη εκδοχή της ταινίας, αλλά οι πρόσθετες παροχές είναι άγνωστες.
Η Βρετανική έκδοση περιέχει την συντομευμένη Αμερικάνικη εκδοχή 84 λεπτών. Οι άλλες δύο περιέχουν την πλήρη Βρετανική εκδοχή (93 λεπτών), έχουν αναμορφική widescreen μεταφορά, αρκετά extras και είναι ταυτόσημες.
Καιρός για την θρυλική Hammer να ασχοληθεί με την περιπέτεια αφήνοντας για λίγο στην άκρη το σινεμά τρόμου με το οποίο είχε δοξαστεί εκείνη την εποχή. Ή μήπως δεν το αφήνει στη άκρη; Το 
Πρόκειται για την ιστορία μιας ετερόκλητης ομάδας ανθρώπων που ξεκινούν ένα ταξίδι με το όχι ιδιαίτερα αξιόπιστο πλοίο του καπετάν Lansen (
Το ταξίδι με τη σωσίβια λέμβο στον ωκεανό έχει πολλές δυσκολίες και δοκιμάζει τις αντοχές των μελών της ομάδας. Σαν μάνα εξ ουρανού, το σχήμα μιας απομακρυσμένης ακτής ανεβάζει ξανά το ηθικό τους, αλλά με το που αρχίζουν να πλησιάζουν δέχονται επίθεση από άγνωστης προέλευσης πλάσματα καθώς και από μια ομάδα ανθρώπων κατοίκων του αγνώστου αυτού μέρους. Αποδεικνύεται ότι εκτός από σαρκοφάγα τέρατα στο νησί υπάρχουν 2 αντιμαχόμενες ομάδες ανθρώπων που ναυάγησαν από την εποχή των σταυροφοριών και νομίζουν ότι η Ιερά Εξέταση υπάρχει ακόμα. O καπετάνιος μαζί με τους εναπομείναντες επιζώντες προσπαθούν να τους πείσουν να αντισταθούν στον δυνάστη της περιοχής και να χρησιμοποιήσουν το πλοίο τους που εντωμεταξύ εμφανίστηκε ξανά για να πάνε πίσω στον πολιτισμό.
Όπως ίσως να φαίνεται από την εντελώς χύμα υπόθεση, η ταινία ουσιαστικά χωρίζεται σε δύο ξεχωριστά θεματικά μέρη καθένα από τα οποία καταλαμβάνει ακριβώς τον ίδιο χρόνο προβολής. Στο πρώτο μισό, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην εισαγωγή των διάφορων χαρακτήρων και στο περιπετειώδες ταξίδι με το πλοίο. Το δεύτερο μέρος αλλάζει εντελώς ύφος και περισσότερο θυμίζει μεταγενέστερες περιπέτειες φαντασίας τύπου 
Από αυτό τον άτυπο διαχωρισμό προκύπτουν και τα περισσότερα προβλήματα της ταινίας, που δείχνει να μην έχει αποφασίσει τι ακριβώς θέλει να είναι. Περιπετειώδες θρίλερ με έμφαση στους σκοτεινούς χαρακτήρες, φανταστική περιπέτεια δράσης, ή αιματηρή monster movie. Κάθε ένα από αυτά τα είδη έχει στοιχεία παρόντα, αλλά ποτέ δεν σχηματίζουν ένα ενιαίο σύνολο. Η επιλογή της εξερεύνησης των πτυχών της προσωπικότητας του κάθε χαρακτήρα δίνει μεν ενδιαφέρον και υπόσταση στον καθέναν τους, όμως δίνει σε όλους σκοτεινές πλευρές ώστε είναι δύσκολο κανείς να ταυτιστεί μαζί τους. 
Με τη μετάβαση στο άγνωστο νησί, όλη αυτή η ανάλυση χαρακτήρων πάει χαμένη καθώς το ενδιαφέρον μετατοπίζεται απότομα σε μάχες με τέρατα και στις προσπάθειες της ομάδας να ξεφύγει από τις εχθρικές φυλές ιθαγενών. Ακόμα και αυτές όμως μοιάζουν να απευθύνονται πιο πολύ σε ενήλικο κοινό παρά στο οικογενειακό κοινό των περιπετειών φαντασίας, αν φυσικά εξαιρέσει κανείς τα γελοία εφέ. 
Όπως και να το δει κανείς, το σενάριο δεν βγάζει και πολύ νόημα και μοιάζει σαν να γραφόταν εκείνη τη στιγμή από τους συντελεστές. Αυτό δικαιολογείται εν μέρη από την αντικατάσταση του αρχικού σκηνοθέτη 
Με το που εμφανίζονται τα διάφορα πάνινα τέρατα αρχίζει και το ανεπιτήδευτο χιούμορ της ταινίας, καθώς η πλειοψηφία των εφέ είναι αστεία, με αποκορύφωμα τον τρόπο που ανακάλυψαν οι ιθαγενείς για να περπατούν πάνω στο νερό, τον οποίο κανείς πρέπει να δει για να πιστέψει. Εκτός από αυτή τη μοναδική σύλληψη, υπάρχει και τουλάχιστον άλλη μια σκηνή ανθολογίας με την μάχη μεταξύ ενός ακαθόριστου καβουροειδούς πλάσματος και ενός γιγάντιου σκορπιού. Σε όμοια πλαίσια, ολόκληρη η ταινία έχει έναν γρήγορο ρυθμό που καλύπτει τις πολλές σεναριακές αφέλειες και αυθαιρεσίες, ενώ οι ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών είναι ρεαλιστικές και φροντισμένες, σε αντίθεση με τα ελάχιστα πιστευτά γεγονότα του σεναρίου. 
Θα ήταν μεγάλη ανακρίβεια να μιλήσει κανείς για μια κλασική ταινία της Hammer. Το 
Σε κάθε περίπτωση αξίζει ένα βλέφαρο μόνο και μόνο για όλα τα ετερόκλητα στοιχεία που επιχειρεί να ενώσει, αλλά η αίσθηση ότι θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη παραμένει διάχυτη καθ’ όλη τη διάρκεια και μετά το τέλος της προβολής.
