Ένας αστυνομικός ερευνάει σειρά φόνων νεαρών κατοίκων μιας μικρής πόλης που πιστεύει ότι σχετίζονται με τα πειράματα ενός ντόπιου επιστήμονα.
Σχόλια:
Μια Αυστραλέζικη ταινία προερχόμενη από μια από τις πιο αγαπημένες χρονιές των οπαδών του cult horror, τα ονόματα των συντελεστών της οποίας υπόσχονται καλά πράγματα. Σκηνοθέτης και σεναριογράφος ο Michael Laughlin που ντεμπουτάρει με τη συγκεκριμένη ταινία, αλλά που εμείς τον γνωρίζουμε από το παρεξηγημένο STRANGE INVADERS του 1983, στο σενάριο ο βραβευμένος με Oscar to 1998 Bill Condon και στην παραγωγή μεταξύ άλλων ο αγαπητός David Hemmings (DEEP RED). Το όνομα της επίσης βραβευμένης με Oscar, Louise Fletcher, προδιαθέτει πολύ θετικά και το STRANGE BEHAVIOR μέχρι ενός σημείου παραδίδει τα αγαθά.
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια μικρή Αμερικάνικη επαρχιακή πόλη όπου μια σειρά φόνων των νεαρών της πόλης ταράζει την ηρεμία. Ο αστυνομικός αρχηγός (Michael Murphy) που ερευνάει την υπόθεση δεν έχει υπόπτους ούτε και κίνητρα για τόσο αποτρόπαιους φόνους, αλλά μια παρελθοντική υπόθεση τον κάνει να πιστεύει ότι σχετίζονται με το τοπικό κέντρο ερευνών, πρώην αφεντικό του οποίου ήταν ο διαβόητος για τα πειράματα με στόχο τον έλεγχο της ανθρώπινης συμπεριφοράς Δρ. Le Sangel (Arthur Dignam). Ο τελευταίος είχε σκοτωθεί αφού προηγουμένως είχε συμμετοχή σε διάφορους θανάτους ντόπιων, που όμως ποτέ δεν αποδείχθηκαν. Ένας από αυτούς ήταν και η γυναίκα του αρχηγού ο οποίος βρίσκει ένα παραπάνω κίνητρο για να ξεσκονίσει τους παλιούς φακέλους και παράλληλα να παρενοχλήσει το ίδρυμα και την νυν υπεύθυνη του.
Εντωμεταξύ οι φόνοι νέων παιδιών συνεχίζονται στην πόλη, την στιγμή που ο γιος του αρχηγού (Dan Shor) πηγαίνει στο ίδρυμα εθελοντικά για να συμμετάσχει σε πειράματα με αμοιβή το ποσό των 200 δολαρίων. Περιττό να αναφέρουμε ότι τα πειράματα έχουν ως στόχο τον έλεγχο της συμπεριφοράς του, κάτι που φέρνει ένα ακόμα σοβαρό εμπόδιο στην έρευνα του πατέρα του για αυτούς που κρύβονται πίσω από τους φόνους.
Σίγουρα ενδιαφέρον και αρκετά εμπνευσμένο σενάριο από τον Bill Condon το οποίο παρουσιάζεται ατμοσφαιρικά και με μεθοδικό τρόπο, αλλά όμως δεν καταφέρνει από μόνο του να φτάσει το STRANGE BEHAVIOR στα επίπεδα που ίσως του άξιζαν. Κύριος λόγος γι αυτό, πάντα κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, το στιλ σκηνοθεσίας που επέλεξε στην πρώτη του προσπάθεια ο Michael Laughlin. Επηρεασμένος φανερά από το ρεαλιστικό και γενικά «ξεκούραστο» στυλ αφήγησης που ήταν χαρακτηριστικό στις παραγωγές των 70’s, ο σκηνοθέτης επιχειρεί να δώσει μια τέτοια ποιότητα με την διαφορά ότι δεν το καταφέρνει απόλυτα.
Στις περισσότερες στιγμές ο τρόπος αφήγησης μου φάνηκε γενικά επίπεδος και χωρίς βάθος, με τον αργό ρυθμό να κυριαρχεί ενώ παρόλο που το σασπένς θα μπορούσε να είναι αρκετό ελέω σεναρίου, δείχνει να απουσιάζει από το τελικό προϊόν. Το αποτέλεσμα είναι μια «τεμπέλικη» αφήγηση και αρκετός νεκρός χρόνος που μεγαλώνει χωρίς ιδιαίτερο λόγο την τελική διάρκεια της ταινίας. Στο ίδιο πνεύμα παρατηρείται και μια υπερβολική σοβαρότητα τόσο από πλευράς σκηνοθέτη όσο και ηθοποιών, προφανώς σε μια προσπάθεια να φανούν οι καλλιτεχνικές αρετές σκηνοθέτη και ταινίας πέρα από τα exploitation- horror στοιχεία. Έτσι έχουμε αναίτια χρονοβόρες αναλύσεις χαρακτήρων και ενίοτε κουραστικούς και αδιάφορους διαλόγους που λειτουργούν σε βάρος της ατμόσφαιρας και του ρυθμού.
Έχοντας πάντως πει τα παραπάνω, πρέπει να τονιστεί ότι υπάρχουν πολλά θετικά στοιχεία στην συγκεκριμένη Αυστραλέζικη παραγωγή. Έχουμε ωραία ατμόσφαιρα που υποστηρίζει η εμπνευσμένη μουσική των Tangerine Dream και γενικά αρκετά καλές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, που παίρνουν τη δουλειά τους φανερά στα σοβαρά. Οι τελευταίοι τα δίνουν όλα, πάντα στο πνεύμα της ταινίας, και γενικά μοιάζουν προσηλωμένοι στο όραμα του Michael Laughlin. Προβλέψιμα, υπάρχουν και κάποιες σκηνές gore που είναι ομολογουμένως αρκετά επιτυχημένες, αλλά που έχουν δευτερεύοντα ρόλο πίσω από το σενάριο και την εξέλιξη του μυστηρίου. Αυτό είναι, στο τέλος της ημέρας, και το πιο δυνατό σημείο του STRANGE BEHAVIOR.
Όπως και να έχει, το cult status της ταινίας είναι εξασφαλισμένο ιδίως στις χώρες που συμμετείχαν στην παραγωγή και κάτι τέτοιο είναι μάλλον δίκαιο. Σίγουρα πρέπει να αναγνωριστεί η προσπάθεια των συντελεστών που θέλησαν να κάνουν το σινεμά τους δεδομένων των περιορισμών και το πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό. Ένα πιο ολοκληρωμένο δείγμα του οράματος τους ήρθε δυο χρόνια αργότερα με το STRANGE INVADERS, μια ταινία πιο άρτια τεχνικά και εκτελεστικά, αλλά ακόμα κι έτσι το STRANGE BEHAVIOR είναι κάθε άλλο παρά αδιάφορο και σίγουρα αξίζει την προσοχή του cult horror κοινού όσο και επαναληπτικές προβολές.
Oι Βρετανικές εκδόσεις έχουν περικοπές. Η έκδοση της Severin είναι η πληρέστερη αφού έχει 2 κομένες σκηνές ενσωματωμένες στην ταινία αλλά είναι διαθέσιμη μόνο σαν Blu Ray + DVD combo. Οι υπόλοιπες Αμερικάνικες έχουν τις κομένες σκηνές σαν extras.
Μια Αυστραλέζικη ταινία προερχόμενη από μια από τις πιο αγαπημένες χρονιές των οπαδών του cult horror, τα ονόματα των συντελεστών της οποίας υπόσχονται καλά πράγματα. Σκηνοθέτης και σεναριογράφος ο 
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια μικρή Αμερικάνικη επαρχιακή πόλη όπου μια σειρά φόνων των νεαρών της πόλης ταράζει την ηρεμία. Ο αστυνομικός αρχηγός (
Εντωμεταξύ οι φόνοι νέων παιδιών συνεχίζονται στην πόλη, την στιγμή που ο γιος του αρχηγού (
Σίγουρα ενδιαφέρον και αρκετά εμπνευσμένο σενάριο από τον 
Στις περισσότερες στιγμές ο τρόπος αφήγησης μου φάνηκε γενικά επίπεδος και χωρίς βάθος, με τον αργό ρυθμό να κυριαρχεί ενώ παρόλο που το σασπένς θα μπορούσε να είναι αρκετό ελέω σεναρίου, δείχνει να απουσιάζει από το τελικό προϊόν. Το αποτέλεσμα είναι μια «τεμπέλικη» αφήγηση και αρκετός νεκρός χρόνος που μεγαλώνει χωρίς ιδιαίτερο λόγο την τελική διάρκεια της ταινίας. Στο ίδιο πνεύμα παρατηρείται και μια υπερβολική σοβαρότητα τόσο από πλευράς σκηνοθέτη όσο και ηθοποιών, προφανώς σε μια προσπάθεια να φανούν οι καλλιτεχνικές αρετές σκηνοθέτη και ταινίας πέρα από τα exploitation- horror στοιχεία. Έτσι έχουμε αναίτια χρονοβόρες αναλύσεις χαρακτήρων και ενίοτε κουραστικούς και αδιάφορους διαλόγους που λειτουργούν σε βάρος της ατμόσφαιρας και του ρυθμού. 
Έχοντας πάντως πει τα παραπάνω, πρέπει να τονιστεί ότι υπάρχουν πολλά θετικά στοιχεία στην συγκεκριμένη Αυστραλέζικη παραγωγή. Έχουμε ωραία ατμόσφαιρα που υποστηρίζει η εμπνευσμένη μουσική των 
Όπως και να έχει, το cult status της ταινίας είναι εξασφαλισμένο ιδίως στις χώρες που συμμετείχαν στην παραγωγή και κάτι τέτοιο είναι μάλλον δίκαιο. Σίγουρα πρέπει να αναγνωριστεί η προσπάθεια των συντελεστών που θέλησαν να κάνουν το σινεμά τους δεδομένων των περιορισμών και το πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό. Ένα πιο ολοκληρωμένο δείγμα του οράματος τους ήρθε δυο χρόνια αργότερα με το 
